Σάββατο 23/7/2016 Στο χωριό του Δράκου (Θαρούνια-Τραχήλι-Κάραβος)

[amyroukai]

Άντε ρε φίλε και λέω θα πάνε στην γενέτειρα του διάσημου Γιαγκου και της Βιρνας...

Καλά να περάσετε.

[nikosmec]

Άμα έχω προλάβει να φτιάξω το παπί ίσως έρθω και εγώ. Όχι δεν θα έρθω με το παπι απλά πρέπει να έχω όχημα για να βάλω την μηχανή στην άκρη και να αρχίσω να της κάνω κάποιες δουλειές πριν φύγω για διακοπές. Άμα έρθω θα ξεκινήσω από χαιδάρι οπότε θα ενημερώσω εδώ....

[ypapadio]

Καλημέρα,

Εγώ είμαι σε rolling φάση...

[Eversman]

Συμπληρωσαμε 12 ώρες στο δρόμο, γυρισαμε την μισή Εύβοια, περάσαμε καταπληκτικά, δεν είχαμε κανένα απρόοπτο*, γνωρίσαμε μέρη και ανθρώπους και επιτέλους κατόρθωσα να πεισω κάποιους να με ακολουθήσουν σε σκοτεινά και υπόγεια μέρη

Περιγραφή και φωτό, λίγο αργότερα, καθώς είμαι απλυτος, αφαγωτος και έχω να αντιμετωπίσω ανταποδοτικα μέτρα

*Αυτό δεν ισχύει, αλλά τέλος καλό, όλα καλά

[est]

Σπίτι κι εγώ εδώ και λίγη ώρα.
Ωραία η βολτίτσα σήμερα

[ypapadio]

Και εγώ σπίτι!

Φωτο και λοιπά σχόλια αργότερα...τώρα πάω για σουβλάκια!!!

[mikes]

...τώρα πάω για σουβλάκια!!!

ερχομαι...

[Eversman]

Οφείλω να ομολογήσω ότι η μέρα δεν ξεκίνησε καλά ....

Η ώρα είναι 0700, έχω μπόλικο χρόνο μπροστά μου για το ραντεβού με τα παιδιά στις 0815, στην Ερέτρια και νοιώθω φρέσκος, μετά από έναν απολαυστικό εξάωρο ύπνο. Βγάζω τη μηχανή (την οποία έχω χίλιο-ελέγξει από τα ψές), φοράω επιγονατίδες, μπουφάν, κράνος, γάντια και βάζω μπροστά.

Έχει μία ωραία πρωινή δροσούλα και είμαι σίγουρος ότι θα περάσω πολύ όμορφα σήμερα. Όμως ... για μιά στιγμή ... έβαλα αποσμητικό, αλλά δεν είχε μυρωδιά καμένου πλαστικού ... ΓΑΜΩΤ-ΓΑΜΩΤ-ΓΑΜΩΤ!!! Από το αριστερό πλαινό καπάκι, βγαίνουν καπνοί!!! Ντουμάνιασε ο τόπος!!!
Σβήνω , βγάζω σέλα και πλαινό.
Τί μου ήθελες?? Χαλαρή πρωινή διαδρομή μέχρι τον Ωρωπό?? Λυπούμαστε, δέν γίνεται ...



Πάρε νά 'χεις αγόρι μου, έτσι για το καλημέρα! Ζεματιστή και λιωμένη φύσα ανορθωτή+ καλώδια!!!



Όχι ρε φούστη Μέρφυ, δέν θα σου περάσει! Κόψιμο της φύσας και των καμένων καλωδίων, τσόντα καινούργια καλώδια, ένωση, μονωτική, ξανά μονωτική και δοκιμή! Δουλεύει. Δέν μυρίζει, δεν καπνίζει, δεν ρετάρει, το ρεύμα την μπαταρία όσο πρέπει. Με αυτά και μ΄αυτά, η ώρα είναι 0730, πρέπει να βάλω βενζίνη και να προλάβω τους άλλους. Να το τολμήσω? Εννοείται! Το πολύ-πολύ να με φορτώσει η οδική. Σημασία έχει να το προσπαθήσω.

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, η Ε.Ο. τίγκα από κουτάκηδες και εγώ μέσ' το άγχος για να προλάβω τους φίλους και να μην τους στήσω. Τελικά κατα-ιδρωμένος από την ένταση, φθάνω στον Ωρωπό στις 0825. Ευτυχώς το καράβι έχει αργήσει λίγο και βρίσκω τον χρόνο να πάρω ανάσες και να εξηγήσω τί συνέβει στα παιδιά, που δικαιολογημένα, είχαν αρχίσει να ανησυχούν.

Όλα καλά λοιπόν και μπαίνουμε στο παπόρο ...

[Eversman]

Η παρέα δείχνει κεφάτη και με όρεξη για ατελείωτο χαβαλέ, πράγμα που τελικά, θα με κάνει να χαλαρώσω, ακόμη περισσότερο. Ο Μάνος σε τρελά κέφια, ο Στέφανος και ο Γιάννης το ίδιο.
Βγαίνουμε στην Ερέτρια και μέσω Γυμνού πάμε για Σέτα. Στο Γυμνό μπερδευόμαστε λίγο, αλλά οι ντόπιοι ευγενέστατοι και πρόσχαροι, μας δίνουν οδηγίες και μας χτυπάν φιλικά στους ώμους. Μιά χαρά!
Ο δρόμος σε μέτρια κατάσταση, δεν επιτρέπει μεγάλες ταχύτητες, αλλά σήμερα δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Σήμερα είναι μέρα εξερεύνησης. Δέν υπάρχει βιασύνη. Έτσι κι αλλιώς έχουμε ένα δράκο να βρούμε ... ή έστω κάποιο ζωντανό τέλος πάντων ...

Όσο ανεβαίνουμε, το τοπίο αλλάζει. Αρχίζει η βλάστηση να φουντώνει, τα δέντρα θεριεύουν και ο αέρας μυρίζει θυμάρι και ρίγανη. Όμορφα είναι. Θα μου πείτε "Εύβοια είναι αυτή! Παντού στην Εύβοια είναι όμορφα!" Ναί, έτσι είναι!
Μετά από κανά μισάωρο, φθάνουμε τελικά στα Θαρούνια. Στην αρχή λίγα σπίτια και καθώς προχωράς μέσα από τον στενό δρόμο βγαίνεις σε μία τεράστια πλατεία με πλατάνια, δυό καφενεία και καμιά δεκαρία ηλικιωμένους, μοιρασμένους στα δύο μαγαζάκια, να πίνουν τον καφέ τους.
Προσωπικά, τέτοια σκηνικά με γοητεύουν όσο τίποτ' άλλο. Αυτό αναζητώ. Εικόνες, έξω από την καθημερινότητα. Εικόνες που έβλεπα μικρός στο χωριό μου και που υπάρχουν ακόμη σε κάτι τέτοια "ξεχασμένα" χωριουδάκια.

Παρκάρουμε και κατευθυνόμαστε πρός το ένα από τα δύο καφενεία. Μας κοιτούν περίεργα. Σίγουρα τούτοι οι άνθρωποι δέν βλέπουν συχνά "αρματωμένους" μοτοσυκλετιστές, να έρχονται για επίσκεψη στο χωριό τους. Αστειευόμαστε μεταξύ μας, ότι μάλλον θα νομίζουν πώς χαθήκαμε. Ωστόσο μας καλημερίζουν, όταν καθόμαστε στο παλιό καφενείο που δέν είναι μόνο καφενείο, αλλά και μπακάλικο και πρατήριο άρτου και ταβερνείο και ... ότι θές!
Παραγγέλνουμε καφέ και πιάνουμε την κουβέντα. Ο τόπος τίγκα στο πλατάνι και απέραντη ησυχία .... εκτός από τον ήχου του τροχού που ακούγεται πού και πού, από κάποιον μάστορα που επισκευάζει μία δεξαμενή ...και η κάπνα που έρχεται από την κοπή του μετάλλου Βρέ τί έπαθα σήμερα με τις κάπνες! Δέν θέλω άλλες κάπνες είπαμε

[Eversman]

[xarisiero]

Όμορφα.... Έτσι το περίμενα το περιτύλιγμα της βόλτας κρίμα που δεν κατάφερα να έρθω....

[sugariasgeorge]

[Eversman]

Ο καφετζής δεν είναι καφετζής, αλλά μία γιαγιά, η οποία τελικά φτιάχνει έναν από τους καλύτερους Ελληνικούς που έχω πιεί. Μου θυμίζει αυτόν που μου έφτιαχνε η γιαγιά μου. Στην κουβέντα μαθαίνω ότι πρίν από 15 μέρες είχε πανηγύρι με κλαρίνα και στεναχωριέμαι, γιατί μόνο να φανταστώ μπορώ, πόσο όμορφα θα ήταν στην πλατεία με την μπάντα να παίζει και δύο χιλιάδες άτομα να τρώνε, να πίνουν και να χορεύουν. Είναι όμορφη η πλατεία τελικά.

Ο ήχος του τροχού, πότε σταματάει, πότε ξεκινάει, αλλά εμείς έχουμε χαλαρώσει, λέμε τα δικά μας, για μοτόρια, για διακοπές, για διαδρομές και για ... δράκους Εδώ ο δράκος, εκεί ο δράκος, πουθενά ο δράκος! Ξαφνικά ακούμε από πίσω μας μία φωνή "Καλώς τον Αλέκο!!"
Γυρνάμε να κοιτάξουμε και σκέφτομαι ότι, ή τον δράκο τον λένε Αλέκο, ή έσκασε μύτη ο Λόρδος από το πουθενά και μας κάνει έκπληξη! Και ιδού ο Αλέκος ...



Συμπαθέστατος και φιλικός, με το ειδικής κατασκευής σαμάρι του, ο Αλέκος είναι η ατραξιόν του χωριού! Η αφεντικίνα του, μία υπερήλικη γιαγιά, από αυτές που βλέπουμε σε ασπρόμαυρες ταινίες, με τα μαλλιά πλεγμένα κοτσιδάκια και δεμένα φιόγκο πάνω από το κεφάλι. Όσο πάει και καλυτερεύει το πράγμα! Τα αστεία δίνουν και παίρνουν, ο Αλέκος μασουλάει τα πάντα και εμείς να αστειευόμαστε ρωτώντας "Πόσα άλογα είναι?"
Νά 'σου και ο φούρναρης με το φορτηγάκι του, ήρθε να μοιράσει ψωμί. Νά και ο παντοπώλης με το δικό του μεταφορικό. Ρωτάμε τον φούρναρη άν υπάρχει καμιά τυρόπιτα, μας λέει όχι. Ρωτάμε τον παντοπώλη, μας λέει ότι του έμεινε μόνο μία στριφτή σπανακόπιτα. Φέρτην εδώ! Στα τέσσερα η σπανακόπιτα και τί ωραία που ήταν!
Περνάμε καλά, γελάμε συνέχεια και κάποια στιγμή ξεκαρδιζόμαστε, γιατί περνάει και ο μανάβης με το αγροτικό την πραμάτια και η καρότσα γράφει από πίσω με μεγάλα γράμματα, "Ο ΑΤΥΧΟΣ"



Μία τελευταία από τα Θαρούνια, αφιερωμένη στον φίλο μου τον Φίλιππο

[Eversman]

Πληρώνουμε, χαιρετάμε και πάμε στις μηχανές. Ήρθε η ώρα να φύγουμε, αλλά δράκο δεν έχουμε δεί! Εκεί που ντυνόμαστε, μας πλησιάζει ένας κάτοικος και αφού μας χαιρετάει μας λέει "στην Σπηλιά πήγατε?"
"Ποιά σπηλιά, του δράκου?", τον ρωτάμε, "ναί" μας λέει. "την Σκοτεινή, έτσι την λέμε. Εκεί ήταν ο δράκος". Ώπα λέμε, εδώ είμαστε! "Είναι όμως χωματόδρομος" μας λέει!
Έ, μήν ακούσει ο Στέφανος για χώμα, γελάνε και τα μουστάκια του! Χαιρετάμε τον άνθρωπο και αφού μας έχει δώσει οδηγίες, πώς να πάμε, ξεκινάμε για τον δράκο. Για να μην τα πολυλογώ, μάλλον κάναμε λάθος και βγήκαμε σε ένα ξωκλήσι, απ΄όπου άρχιζε ένα βατός, φαινομενικά, χωματόδρομος, που μετά από αναγνώριση που έκανε ο Στέφανος, τελικά δεν ήταν βατός και σπηλιά δεν υπήρχε.
Εντάξει .. δέν βρήκαμε δράκο, αλλά βρήκαμε τουλάχιστον τον γαιδαράκο

Πάμε πλέον πρός Τραχήλι, πέντε λεπτά δρόμος από τα Θαρούνια, με καλό δρόμο και ανεβασμένη την διάθεση. Το Τραχήλι, παλιό μεσαιωνικό χωριό, ήταν πέρασμα από την Κύμη πρός το Αλιβέρι και τούμπαλι και σημαντικό παρατηρητήριο, με ισχυρό πύργο. Αυτός ήταν και ο προορισμός μας. Ο αναπαλαιωμένος -σύμφωνα με το ιντερνέτ πάντα- πύργος του Τραχηλίου.

Φθάνοντας, ο πύργος είναι εντυπωσιακός. Ψάχνουμε για την είσοδο. Πουθενά! Τίποτα! Ξάφνου βλέπω μία σκοτεινή τρύπα στην βάση του πύργου! Λέω "παίδες, μπαίνω μέσα". "Σιγά μην χωράς" μου λέει ο Γιάννης. Τρίβω το μουστάκι μου μερακλήδικα και του λέω "όλοι οι καλοί χωράνε"

[Eversman]

Τελικά όλοι μπήκαμε μέσα, μπουσουλώντας με τα γόνατα, σκονισμένοι αλλά με πολύ αντβέ διάθεση! Αισθανόμασταν σαν παιδιά! Ήταν πολύ όμορφα, σκοτεινά και δροσερά. Κάτι σε αμπάρι μου θύμιζε, κάτι που δεν άρεσε κααααθόλου στους υπόλοιπους





Ιδιαίτερη μνεία στον Μάνο, που άν και είμαστε νεότεροι του, μας βάζει τα γυαλιά με την ενεργητικότητα του. Respect μεσιέ Μανός