BIG IN JAPAN ΜΕΡΟΣ Ι (Ανατολική Ευρώπη + Ευρωπαϊκή Ρωσία)

[wanaka]

Καλλιέργειες υπάρχουν πολλές με κυριότερες τα ηλιοτρόπια και τα καλαμπόκια. Ο δρόμος πλαισιώνεται στο μεγαλύτερο μέρος του από ψηλά με πυκνό φύλλωμα δέντρα. Είναι δε τόσο πυκνά σε ορισμένα σημεία που λειτουργούν σαν αδιαπέραστο τοίχος για το περίεργο βλέμμα μου. Μικρές τεχνητές λίμνες και αντίστοιχου βεληνεκούς ποτάμια συμπληρώνουν μία όμορφη και γαλήνια διαδρομή.

Κακοφωνία σε αυτό το καλοχρωματισμένο κάδρο αποτελούν φυσικά τα σαμαράκια - μπαλώματα. Άσφαλτος έχει να πέσει από το ποτέ. Μάλιστα σε ορισμένα σημεία σε εγκοπές και ρωγμές της ασφάλτου έχει φυτρώσει γρασίδι ...

[wanaka]

Όπως σε κάθε πρώην Σοβιετική ή Σοβιετικού τύπου δημοκρατία, πλέον δεν λείπουν τα ακριβά αυτοκίνητα. Στην Μολδαβία, τουλάχιστον στην επαρχία που κινήθηκα, ο αριθμός τους δεν είναι μεγάλος. Αυτό όμως που είναι ανεξήγητο, είναι το πλήθος των βενζινάδικων που υπάρχουν σε αυτή την χώρα. Ο αριθμός τους δεν δικαιολογείται ούτε από τον αριθμό των κυκλοφορούντων αυτοκινήτων, ούτε από την ποιότητα της ασφάλτου, αλλά ούτε και από το πλήθος των διερχόμενων φορτηγών ή των γηγενών αγροτικών μηχανημάτων. Κατά τα άλλα οι πόλεις είναι κλασσικές πρώην κομμουνιστικές κατασκευές και αυτό τα μαρτυράει από μόνο του όλα.

Σε όλη την διαδρομή είδα μόνο δύο μηχανές, σε αντίθεση με την Ρουμανία η οποία έβριθε κυριολεκτικά από μηχανάκια και αναβάτες. Μετά το Donduseni και λίγο πριν νυχτώσει, μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό και μετά από την πάροδο λίγων λεπτών άρχισαν να πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες. Ευτυχώς όμως ίσα που είχα προλάβει να φτάσω στα σύνορα οπότε και χώθηκα κατευθείαν κάτω από το κεντρικό υπόστεγο και γλύτωσα την πρώτη σοβαρή βροχή του ταξιδιού μου και αυτό ήταν μία ψυχολογική νίκη όπως και να το αξιολογήσεις..




Φυσικά (δεν) μπορείτε να φανταστείτε πόσο νερό έφαγα στην συνέχεια ...

[wanaka]

Ομοίως υπήρξε μία καθυστέρηση στην διεκπεραίωση της διαδικασίας του ελέγχου των εγγράφων μου σε σημείο που άρχισα να πιστεύω πως γενικά το σύστημα που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή είναι το γνωστό σύστημα «τα ζώα μου αργά, αλλά η μπύρα κρύα», συνεπώς στερούμενος άλλων δυνατοτήτων αντίδρασης αποφάσισα και εγώ να κατεβάζω τις στροφές μου στα σύνορα. Όταν αποφάσισαν να τελειώσουν με τα χαρτιά μου είχε πιάσει τέτοια βροχή που δεν έβλεπες στα 2 μέτρα.

Οι δε ψιχάλες ήταν τόσο μεγάλες που όταν έπεφταν επάνω στο σκέπαστρο, έκαναν τόσο θόρυβο που νόμιζες πως κάποιος του πέταγε χαλίκια. Γίνεται νομίζω εύκολα αντιληπτό πως ένας σώφρων άνθρωπος δεν βγαίνει με το μηχανάκι έξω σε τέτοιο καιρό. Αυτό λοιπόν έκανα και εγώ. Εκεί που τους έκανα νοήματα τι γίνεται με τα χαρτιά και που είναι τα χαρτιά και γιατί αργούμε, τώρα μου έλεγαν φύγε και τους κούναγα τα χέρι αρνητικά συμπληρώνοντας φωνητικά «δεν υπάρχει περίπτωση». Πλάκα στην πλάκα πέρασε ένα γεμάτο εικοσάλεπτο μέχρι να σταματήσει η βροχή. Είχα όμως βάλει τα αδιάβροχά για τον φόβο ενδεχόμενης επανάληψης της νεροποντής αλλά και γιατί, βράδυ πλέον, η θερμοκρασία σίγουρα θα έπεφτε μερικούς βαθμούς.

Έτοιμος λοιπόν ξεκίνησα για τα σύνορα της Ουκρανίας τα οποία δεν απείχαν παραπάνω από 100 μέτρα.

[wanaka]

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Η αντίθετη διαδικασία ήταν αυτή που συνάντησα στην Ουκρανική πλευρά. Λίγες ερωτήσεις σχετικά με τις βίζες στο διαβατήριο, ένα επιπόλαιο ψάξιμο στις αποσκευές και μέσα σε 15 λεπτά είχα καθαρίσει. Έμπαινα Ουκρανία. Η υπάλληλος του τελωνείου με ρώτησε αν θα πάω στο Τσερνομπίλ. Σκέφτηκα πως όταν θα φτάσω Ιαπωνία θα περάσω από την Φουκουσίμα, που είναι πιο φρέσκο το περιστατικό, οπότε επειδή κιόλας δεν θέλω να πιάνω λάμπα και να ανάβει, της απάντησα όχι αλλά την ρώτησα γιατί με ρωτάει συγκεκριμένα αυτό. Μου απάντησε πως σήμερα πέρασαν και άλλοι Έλληνες με μηχανές και της είπαν πως κατευθυνόντουσαν εκεί. Στο δικό μου πρόγραμμα δεν υπήρχε ούτε χρόνος ούτε όμως και πρόθεση να επισκεφτώ το Τσερνομπίλ γιατί πολύ απλά ήταν πολύ εκτός της πορείας μου.

Με έπιασε όμως το παράπονο γιατί έχω κάνει τόσες χιλιάδες χλμ στο εξωτερικό και δεν έχω πετύχει έναν Έλληνα με μηχανή να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα. Άσε που μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όποτε με ρωτάνε αν είμαι από την Γερμανία και πιστέψτε με, όσο πιο απομακρυσμένο είναι το μέρος τόσο πιο μεγάλη είναι η βεβαιότητα του εκεί ντόπιου πως είμαι από την Γερμανία. Έκανα μαλακία όμως, δεν το είχα σκεφτεί από πριν να του πω ναι, ναι Γερμανός και μετά να αρχίσω να κάνω καφρίλες (να σπάσω κανα τζάμι, να βουτήξω τίποτα καλαμπόκια, να κλέψω κανα ψωμί και τέτοια). Αλλά τώρα που το έχω σκεφτεί θα τους φτιάξω στο επόμενο ταξίδι όλους τους Γερμανόφιλους...

[wanaka]

Η κατεύθυνση που ακολούθησα ήταν για Σμερίνκα και Βινιτσκά. Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά εδώ και αρκετή ώρα και εγώ έμεινα χαμένος μέσα στις σκέψεις μου να μονολογώ πόσο τραγικό προγραμματισμό χρειάζεται κανείς για να μπει σε μία ξένη χώρα, πρώτη φορά, βράδυ και να μην βλέπει τίποτα. Έλα μου ντε; Πόσο; Παρόλα αυτά η είσοδος στην χώρα ήταν καθαρά βγαλμένη από ταινία τρόμου. Πεντακάθαρα όμως. Από την βροχή, η οποία είχε σταματήσει, και είχε περιοριστεί σε μικρές χαλαρές επανεμφανίσεις, είχε σηκωθεί ομίχλη στον δρόμο σε ύψος μέχρι περίπου τα 2 μέτρα.

Τα φώτα της μηχανής έπεφταν πάνω της και εξοστρακιζόντουσαν στα δέντρα που πλαισίωναν ασφυκτικά τον δρόμο. Αυτό, προφανώς εξαιτίας κάποιων κανόνων φυσικής που μου διαφεύγουν, δημιουργούσε σκιές ακανόνιστου σχήματος σε τυχαία σημεία του δρόμου. Το επίσης άθλιο σε ρυθμό τραμπάλας οδόστρωμα σου θύμιζε κίνηση και ήχο άμαξας που πάει καρφί για το κάστρο του δράκουλα. Το σχεδόν τρομακτικό αυτό σκηνικό υποστηριζόταν από την παντελή έλλειψη κατοικημένων περιοχών και φωτισμού για πάρα πολλά χιλιόμετρα. Εντωμεταξύ ο δρόμος είχε τεράστιες ανηφόρες και κατηφόρες σε σημείο που έβλεπες τα φώτα στην κορυφή του δρόμου, όταν εσύ ήσουν στο χαμηλό του σημείο, και νόμιζες πως ήταν κάποιο ελικόπτερο. Τόσο μεγάλη ήταν η υψομετρική διαφορά. Μετά από 125 περίπου χλμ έφτασα στην Βινιτσκά και το πρώτο σημείο διανυκτέρευσής μου στην χώρα.


Μεγαλεία έτσι !!!

[wanaka]

Έχοντας στο μυαλό μου το νησί ξεκίνησα για το Sumy στα ανατολικά σύνορα της χώρας. Ήθελα να διανυκτερεύσω κοντά στα ρωσικά σύνορα και το πρωί να μπω στην χώρα το ταχύτερο δυνατόν. Η κατάσταση του οδικού δικτύου μετά την Βινιτσκά βελτιώθηκε και 200 χλμ πριν από το Κίεβο είχε ανέλθει σε εξαιρετικό επίπεδο. Έκανα σκέψεις πως επιτέλους θα σταματήσω την τραμπάλα, θα ξεκουραστεί και το μηχανάκι αλλά η ευφορία δεν κράτησε πολύ. Η διαδρομή συνοδευόμενη στο μεγαλύτερο μέρος της από δέντρα ήταν αρκετά όμορφη, ταυτόχρονα όμως και ανιαρή.







Την βαρεμάρα την έσπασε ένα μπλόκο της τροχαίας που με σταμάτησε με την δικαιολογία πως υπέπεσα σε μία παράβαση. Την κατάλαβα κατευθείαν πως η δουλειά πάει για μεροκάματο οπότε και περίμενα να μου ράψουν το κοστούμι. Ο παλιός τσος μου γράφει σε ένα χαρτί 50€ αλλιώς μου έλεγε πρωτοκόλ, πρωτοκόλ, ο νέος τσος που μίλαγε και λίγα αγγλικά να προσπαθεί να μου εξηγήσει που έκανα την παράβαση και μόλις κατάλαβα ότι δεν θα ξεμπλέξω εύκολα τους άρχισα στο παζάρι. Με τα πολλά τα βρήκαμε στα 20€. Έκανα τεράστια μαλακία που είχα δώσει την προηγούμενη ημέρα τα τρία τελευταία μου πεντάευρα στο ξενοδοχείο. Πιστεύω πως με την λιγούρα που είχανε θα είχα καθαρίσει με 10€.

Είναι από τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να θυμώσεις. Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι οικτρή ενώ ταυτόχρονα οι νεόπλουτοι προκαλούν με τα πανάκριβα αυτοκίνητα και την πολυτελή ζωή τους ..

[wanaka]

Μετά το ξύρισμα συνέχισα χωρίς άλλα παρατράγουδα για το Κίεβο. Η «εθνική» διέσχιζε την πόλη από άκρη σε άκρη. Πάρκα, φαρδιά πεζοδρόμια, πλατιές λεωφόροι και κατασκευαστικά μεγαθήρια για κατοικίες, από μια άλλη εποχή όμως. Δίπλα και ανάμεσα στο Κίεβο της Σοβιετικής εποχής ξεφυτρώνει και αναπτύσσεται το Κίεβο της καπιταλιστικής εποχής και της ελεύθερης αγοράς. Οι κατασκευές, είτε πρόκειται για κατοικίες, είτε πρόκειται για εμπορικά κτήρια και γραφεία συνεχίζουν να είναι ογκώδη με γερές δόσεις γκλαμουριάς και τζαμιού όμως πλέον.



Στην πρωτεύουσα αλλά και στο σύνολο της χώρας παίζει πολύ τζιπούρα. Όχι κούρσα μερσεντές αλλά SUV, σημάδι πως ο πλούτος της μετασοβιετικής εποχής έφτασε στην χώρα λίγα χρόνια μετά την αλλαγή της χιλιετίας, την περίοδο που τα τζιπ άρχισαν να γκρεμίζουν τα μερσεντές από τις προτιμήσεις των νεόπλουτων αγοραστών. Παράλληλα με τα επιβλητικά τζιπούρια στους Ουκρανικούς δρόμους κυκλοφορούν και πολλά Χόντα και Χιουντάι.

[wanaka]

Δυστυχώς 100 χλμ περίπου μετά το Κίεβο ο δρόμος έγινε πάλι χάρβαλο. Για κάποια μικρά διαστήματα έφτιαχνε αλλά στο 80% της διάρκειάς του ήταν γεμάτος μπαλώματα και ταλαιπώρια. Σήμερα διαπίστωσα πως από το ταρακούνημα, μετά τον αριστερό καθρέφτη έχει ραγίσει και η ζελατίνα, φυσικά από την αριστερή πλευρά και αυτή. Ανήσυχος πως κάτι συμβαίνει στα καλάμια έσκυψα και τα εξέτασα εξονυχιστικά αλλά δεν είδα ούτε την παραμικρή σταγόνα λάδι στα μέταλλα και ησύχασα. Οδικά η διαδρομή και το τοπίο συνέχισαν αμφότερα στο ίδιο μοτίβο. Ο δε δρόμος άθλιος η δε διαδρομή πλαισιωμένη με δέντρα, ενώ λίμνες, ποτάμια και μικρά χωριουδάκια παρεμβάλλονται ανάμεσα στα χωράφια.

Τα ηλιοτρόπια και τα καλαμπόκια κυριαρχούν ως μορφή καλλιέργειας με τα πρώτα να κατέχουν την μερίδα του λέοντος στο σύνολο της καλλιεργήσιμης γης. Η χώρα στερείται ορεινών όγκων και έτσι οι καλλιέργειες φαντάζουν ατελείωτες στο μάτι. Το gps έδειχνε σαν να είχε κολλήσει ανάμεσα στα 100 με 250 μέτρα. Μια γρήγορη ματιά όμως στον ορίζοντα δυστυχώς το επιβεβαίωνε αφού δεν υπήρχε ούτε ένας σκούρος όγκος έστω στο βάθος να σπάει λίγο την ατελείωτη ευθεία. Δεν είναι τυχαίο που η Ουκρανία στο παρελθόν χαρακτηριζόταν ως ο σιτοβολώνας της Ευρώπης.

[wanaka]

Λίγο πριν νυχτώσει έφτασα στο Sumy. Βρήκα σουίτα (μεγαλεία !!!) σε ένα συγκρότημα κατοικιών με 14€.

[wanaka]

Γενικά η χώρα δεν είναι ακριβή, τουναντίον. Με την βενζίνη στα 21,5 Γκρίβνα (1 €= 27,5 Γκρίβνα), για να διασχίσω την χώρα ξόδεψα 55€ με δύο διανυκτερεύσεις με πρωινό και περίπου 40 λίτρα καύσιμου. Εντύπωση μου προκάλεσαν «τα σαν χρυσά» δόντια που φοράει μεγάλος αριθμός ατόμων στην χώρα. Ρώτησα και μου είπαν πως είναι ο πιο φτηνός τρόπος για να φτιάξουν τα δόντια τους. Πάντως το υλικό μοιάζει αλλά δεν είναι χρυσός. Η οικονομική στενότητα είναι κάτι που δεν κρύβεται ούτε από το κράτος αλλά κυρίως ούτε από τους κατοίκους του.

Οι δομές της χώρας είναι παρωχημένες και ανεπαρκείς ενώ η έλλειψη συντήρησής τους, τις κάνει όλο και πιο δύσχρηστες. Πέρα από την ανάπτυξη και την «δυτική» νοοτροπία της πρωτεύουσας, η υπόλοιπη χώρα δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις εξελίξεις. Στην επαρχία κυκλοφορεί μεγάλος αριθμός παλαιών αυτοκινήτων ενώ δεν λείπουν και τα κάρα που τα σέρνουν άλογα. Επιπλέον τα φορτηγά, τα λεωφορεία και τα τραμ είναι αρχαιολογίες που η θέση τους είναι σε μουσείο και όχι στον δρόμο. Η πλειονότητα του κόσμου δεν είναι κάτοχος τροχοφόρου για αυτό και βλέπεις πολύ κόσμο με την τσάντα του στο χέρι, ειδικά στα χωριά, στις στάσεις να περιμένει το μέσο που θα τον μεταφέρει. Ειδικά τα πρωινά το φαινόμενο είναι εντονότερο.



Ένα από τα πολλά απαρχαιωμένα οχήματα που συνάντησα κατα την διαδρομή μου.

[wanaka]

Από την χώρα μου έμεινε ότι μου μένει από κάθε πρώην Σοβιετική Δημοκρατία. Η ψαλίδα και το κενό. Αν δημιουργηθεί μεσαία τάξη και ο πλούτος ακτινωτά διαμοιρασθεί από την πρωτεύουσα στις επαρχίες, τότε υπάρχει ελπίδα να αναπτυχθεί ομαλά η χώρα και κυρίως να ευημερήσουν οι κάτοικοί της. Αν όχι, τότε οποιαδήποτε ανάπτυξη θα γίνει στα πρότυπα του «μοντέλου Βραζιλία» και δεν νομίζω πως χρειάζεται να προσθέσω κάτι περαιτέρω επ αυτού.

Κάνοντας έναν πρόχειρο, ενδεχομένως και επιπόλαιο ως προς το συμπέρασμα, απολογισμό θα έλεγα πως από τις Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία και Ουκρανία στην καλύτερη θέση φαινομενικά βρίσκεται η Ρουμανία και στην χειρότερη η Μολδαβία. Η Ρουμανία παρουσιάζει μία ανάπτυξη η οποία βασίζεται όμως στα δάνεια. Οι τραπεζικές διαφημίσεις στην χώρα το μαρτυρούν αυτό. Φοβάμαι πως η Ρουμανία βαδίζει ακριβώς στα χνάρια της χώρας μας όσον αφορά τον τραπεζικό τομέα, αλλά αυτή είναι μεγάλη συζήτηση που δεν έχει θέση εδώ.

Προχωράμε ακάθεκτοι για το Ρωσία.

[wanaka]

ΡΩΣΙΑ

Το πρωί χορτασμένος από ύπνο έφυγα σχετικά νωρίς για τα σύνορα. Έφτασα σύντομα αλλά η πρώτη εικόνα για την Ρωσία ήταν αρνητική. Εκτός του ότι δεν μίλαγε κανείς αγγλικά ή γερμανικά (δεν είναι απαίτηση αυτό, απλά είναι μία διευκόλυνση για τους ταξιδιώτες) η διαδικασία εισόδου στην χώρα απαιτεί την συμπλήρωση μιας σειράς εγγράφων κάποια εκ των οποίων είναι 100% στα ρώσικα. Στην πύλη συμπληρώνεις ένα χαρτί μικρό σε μέγεθος σημειωματάριου τσέπης. Αυτό το κρατάς και το αφήνεις πάλι στα σύνορα όταν εξέρχεσαι της χώρας είτε προσωρινά είτε οριστικά. Είναι η κάρτα μετανάστευσης ή το «migration card» και ακολουθούν άλλα τρία έντυπα για το τελωνείο. Με δύο αμάξια μπροστά μου από Ουκρανία, για να περάσω μέσα στην Ρωσία έφαγα περίπου μιάμιση ώρα. Δεν το λες και πρόοδο αυτό ..

Κατευθύνθηκα προς το Κούρσκ με το μυαλό στο γκάζι.

[wanaka]

Βρήκα τράπεζα και έκανα συνάλλαγμα. Αναλογία 1€ = 71,5 ρούβλια. Εκεί έξω από την τράπεζα έφαγα και την ψυχρολουσία μου. Είχα ένα φόβο πως τα καλάμια κάποια στιγμή θα την άκουγαν γιατί η ποιότητα του οδικού δικτύου ήταν πραγματικά πιο κάτω από το χάλια και το άθλιο. Ειλικρινά σε πολλά σημεία παρά το γεγονός πως υπήρχε άσφαλτος, δεν έβλεπα την διαφορά από το να οδηγείς σε χώμα τουλάχιστον όσον αφορά τους κραδασμούς. Κοιτώντας λοιπόν τα καλάμια μετά από περίπου 2.000 χλμ «ξύλο» διαπίστωσα πως αμφότερες οι τσιμούχες είχαν σκάσει και το λαδάκι έτρεχε αμέριμνο στα καλάμια και στις δαγκάνες. Κάθισα λίγο για να ζυγίσω το γεγονός, καθάρισα προσεκτικά το λάδι από τα μεταλλικά μέρη του μπροστινού συστήματος και ύστερα από μία σύντομη επικοινωνία με τον μηχανικό μου στην Ελλάδα, αποφάσισα να συνεχίσω έτσι, αλλά με προσοχή και συχνό καθάρισμα για να μην πάει το λάδι στην δισκόπλακα ή ακόμα χειρότερα στο λάστιχο.

Από το Κουρσκ συνέχισα για Βορονέζ

[wanaka]

Επαίροντας τις εξαιρετικές διαφημίσεις που συνάντησα στην διαδρομή σκεφτόμουνα πως η περεστρόικα είναι αναμφισβήτητα εδώ.


(Φαγώθηκε η μάνα μου να σπουδάσω γαμώ την κηδεία μου ... ηλεκτρολόγος ρε μάνα, φόρμα, μουτζούρα και γιαπί)


Η διαδρομή κύλησε γρήγορα μέσα από ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον





και λίγο πριν νυχτώσει κατέληξα σε ένα άθλιο χόστελ (γκοστίνιτσα) στην Ταμπόφ (Tambov).

[wanaka]

Εκεί 2 παλικαράκια με μεταφραστή φωνής προσφέρθηκαν και μου βρήκαν συνεργείο Suzuki (δεν το χρησιμοποίησα) ενώ πήγαμε και σουαρέ σε ένα εστιατόριο και φάγαμε. Το φαγητό στην Ρωσία, όπως διαπίστωσα και αργότερα, είναι πάμφθηνο. Μία μερίδα φαγητό (κοτόπουλο με πουρέ) + μία μίνι σαλάτα + 1 νερό μικρό είχαν συνολικό κόστος 245 ρούβλια, δηλαδή περίπου 3,40€. Κάναμε λίγο παρέα και μου εξήγησαν λίγα πράγματα για την χώρα. Το χόστελ δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση αλλά και η ίδια η πόλη δεν πήγαινε πίσω. Παρά το γεγονός πως το χόστελ χωροταξικά βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, μπροστά από την είσοδό του υπήρχε ένας τεράστιος χώρος στάθμευσης διάσπαρτος με λακκούβες, χώμα και νερά από την απογευματινή βροχή.

Αργότερα διαπίστωσα πως σχεδόν στο σύνολο των πόλεων που διέσχισα ή διανυκτέρευσα έχουν χάρβαλο αρκετούς δρόμους εντός του αστικού ιστού ενώ υπάρχουν και γειτονιές τελείως υποβαθμισμένες. Η ανάπτυξη έρχεται με αργά βήματα για την Ρωσία, αλλά έρχεται.

Συνέχισα πιο ανατολικά προς την Πένζα προσπαθώντας να προσαρμοσθώ στις αλλαγές της ώρας. Ο αέρας και το κρύο των προηγούμενων ημερών είχε παραχωρήσει την θέση του σε μια ελαφριά πρωινή ζέστη. Η διαδρομή περιελάμβανε πέρασμα από Gorodishche – Πένζα -Κουτσνέτσκ – Τολιάτι και πάνω από την Σαμάρα - Oktyabrsky με τελικό προορισμό την Ούφα (Ufa).