η ζωή με άλλο μάτι

[startengine]

"Αυτό σημαίνει να εκτιμάς τον χρόνο που σου δώθηκε πάνω σ'αυτόν εδώ τον τόπο!!!"


+1000000!!!

Όταν ξέρεις τι ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να κάνεις, τουλάχιστο γνωρίζεις το ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας που πάντα θα διατηρείς.

Όμως....
ΔΕΝ μπορείς να έχεις πάντα άποψη για όλους και όλα!
ΔΕΝ κρίνεις ελαφρά τη καρδία!
ΔΕΝ κατακρίνεις αβίαστα!
και το σημαντικότερο...
ΔΕΝ καταδικάζεις!

Εσύ -φίλε που έχεις πάντα ένα γυμνό ξίφος προτεταμένο για όλους (ενίοτε καλυμένο με χιούμορ)- μπορείς να γνωρίζεις ΜΟΝΟ τι θα έκανες εσύ σε κάποια περίπτωση (που είναι σωστό ή λάθος για τους άλλους) και κατά την κρίση σου θα ήταν σωστό.
Δεν γνωρίζεις τι πέρασε ο απέναντί σου, πόσα χτυπήματα δέχθηκε στη ζωή του και το κυριότερο "τι σε κάνει να νομίζεις πως σαν άνθρωπος αξίζεις περισσότερο από τον δεινα ζητιάνο κουρελή που δεν ντρέπεται να φιλήσει ένα χέρι για μια καλημέρα"???

Εγώ πάντως δεν ξέρω πως θα ήμουν ΑΝ περνούσα ό,τι (ίσως) πέρασε αυτός... ... ...

[Maira]

Αρχικά δημιουργήθηκε από startengine
"Αυτό σημαίνει να εκτιμάς τον χρόνο που σου δώθηκε πάνω σ'αυτόν εδώ τον τόπο!!!"


+1000000!!!

Όταν ξέρεις τι ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να κάνεις, τουλάχιστο γνωρίζεις το ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας που πάντα θα διατηρείς.

Όμως....
ΔΕΝ μπορείς να έχεις πάντα άποψη για όλους και όλα!
ΔΕΝ κρίνεις ελαφρά τη καρδία!
ΔΕΝ κατακρίνεις αβίαστα!
και το σημαντικότερο...
ΔΕΝ καταδικάζεις!

Εσύ -φίλε που έχεις πάντα ένα γυμνό ξίφος προτεταμένο για όλους (ενίοτε καλυμένο με χιούμορ)- μπορείς να γνωρίζεις ΜΟΝΟ τι θα έκανες εσύ σε κάποια περίπτωση (που είναι σωστό ή λάθος για τους άλλους) και κατά την κρίση σου θα ήταν σωστό.
Δεν γνωρίζεις τι πέρασε ο απέναντί σου, πόσα χτυπήματα δέχθηκε στη ζωή του και το κυριότερο "τι σε κάνει να νομίζεις πως σαν άνθρωπος αξίζεις περισσότερο από τον δεινα ζητιάνο κουρελή που δεν ντρέπεται να φιλήσει ένα χέρι για μια καλημέρα"???

Εγώ πάντως δεν ξέρω πως θα ήμουν ΑΝ περνούσα ό,τι (ίσως) πέρασε αυτός... ... ...

δεν κρίνω και δεν καταδικάζω. Αυτοί που έφτασαν σε σημεία τέτοια όμως, δεν δέχομαι ότι δεν είχαν άλλες επιλογές.

Και βέβαια ο καθένας κάνει τις επιλογές του, μα πάντα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε πολλά! Αν πιστεύει κάποιος ότι δεν υπάρχουν επιλογές σε κάποια θέματα, τότε θεωρεί ότι η ζωή κατευθείνει τις κινήσεις μας και γινόμαστε μοιρολάτρες.

Ακόμα και σε ένα τρακάρισμα που το βλέπεις να σε πλησιάζει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, ακόμα και τότε σου δίνεται η επιλογή για το πως θα αντιδράσεις. Μπορεί ο χρόνος να είναι ελάχηστος για να σκεφτείς καθαρά μα πολλές φορές λέμε: θα ήταν καλύτερα αν κάναμε εκείνο ή το άλλο.

Πόσο μάλλον σε ζητήματα πορείας ζωής. Δεν κρίνω γιατί δεν μ'αρέσει να με κρίνουν αλλά μπορώ να έχω μια γενική γνώμη.
Αυτό είπα και τίποτ'άλλο. Απλά δε μπορώ να δεχτώ την χειρότερη επιλογή σαν την μοναδική.

Τότε η ζωή θα ήταν πολύ άδικη και ανυπόφορη!!!

:smilea:

[startengine]

Σαφώς και ΔΕΝ εννοούσα εσένα maira αλλά τον afrotwin και τα γραφόμενά του.

Sorry για την παρεξήγηση!

[tai]

Στο απόλυτο τέλος οι Ιάπωνες κάνανε χαρακίρι για να μην ξεφτιλιστούν.
Στο Ελλάντα ρίχνανε ένα ζεϊμπέκικο, και με μια σούρα και ένα όπα ξαναρχίζανε τον ανήφορο.
Δεν μπορώ να καταλάβω στην ευρωπαϊκή Ελλάδα πώς εκσυγχρονίστηκε έτσι η ξεφτίλα.
Που πήγε η περηφάνια, η τσίπα ρε γαμώτο?
Πόσο εύκολο έγινε το σκύψιμο, το χειροφίλημα, και το γλείψιμο?

[Maira]

Αρχικά δημιουργήθηκε από startengine
Σαφώς και ΔΕΝ εννοούσα εσένα maira αλλά τον afrotwin και τα γραφόμενά του.

Sorry για την παρεξήγηση!

Κανένα πρόβλημα!!!!
Ηταν λίγο ασαφές!!!

[Maira]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
Στο απόλυτο τέλος οι Ιάπωνες κάνανε χαρακίρι για να μην ξεφτιλιστούν.
Στο Ελλάντα ρίχνανε ένα ζεϊμπέκικο, και με μια σούρα και ένα όπα ξαναρχίζανε τον ανήφορο.
Δεν μπορώ να καταλάβω στην ευρωπαϊκή Ελλάδα πώς εκσυγχρονίστηκε έτσι η ξεφτίλα.
Που πήγε η περηφάνια, η τσίπα ρε γαμώτο?
Πόσο εύκολο έγινε το σκύψιμο, το χειροφίλημα, και το γλείψιμο?

Μάλλον μάθαμε να κλαιγόμαστε!!!
Βλέπεις είναι πιο εύκολο να ζητάς τον οίκτο, παρά να αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ο εύκολος δρόμος δεν είναι ποτέ ο σωστός!!!

[johnpan]

To 3e8apsa giati oloi gkriniazoume oti de mas phge kala h xronia... XRONIA POLLA KAI EYTYXISMENA

[sober]

Αλλοι καταφερνουν και παιρνουν το ανηφορο αλλοι παλι δεν το καταφερνουν ή...δεν 8ελουν..

Οπως και να εχει απο τη στιγμη που δε γνωριζουμε τιποτα γι'αυτους καλυτερα να μην ασχολουμαστε...(εννοω να μην τους κρινουμε και κατακρινουμε)...

οι περισσοτεροι απο αυτους χ2σμενο τον εχουν τον οικτο μας και καλα κανουν..

[gousgoun_69]

Εκεί κοντά μένω αλλά τις τελευταίες μέρες δεν τον έχω δει.



Θα την κάνω κούτσα κούτσα με τις πατερίτσες να ρίξω μια ματιά κι αν τον βρώ να πιούμε ένα τσιγάρο παρέα

[LsKostas]

οι περισσοτεροι απο αυτους χ2σμενο τον εχουν τον οικτο μας και καλα κανουν..

τον οικτο ναι,το ενδιαφερον οχι...

[sober]

Αρχικά δημιουργήθηκε από LsKostas
τον οικτο ναι,το ενδιαφερον οχι...

ισως να εχεις δικιο..

[requiem]

Μια ιστορία θα σας πω....


ΕΙΔΑ την Βούλα στην αυλή με την παλιά μα καθαρή, πολύχρωμη ρόμπα της.
Τα χρώματα έχουν ξεθωριάσει με το χρόνο και τα πολλά πλυσίματα, μα η Βούλα δεν φαίνεται να νοιάζεται γι' αυτό.
Δυο ασημένια μικρά σκουλαρίκια κρέμονται από τ' αυτιά της κι ένα μεγάλο ρολόϊ στο χέρι της που δεν λειτουργεί, γιατί <<του τελείωσε η ώρα>> όπως λέει η ίδια, τα κοντοκουρεμένα λιγδιασμένα της μαλλιά, τα θλιμμένα γαλαζοπράσινα μάτια της και το αιώνιο χαμόγελο στο μεγάλο της στόμα, συμπληρώνουν την εικόνα της.
Η Βούλα, ετών 32, τρόφιμος σε ψυχιατρική κλινική, κλεισμένη χρόνια εκεί, μόνη, ξεχασμένη απ' όλους.
Δεν μετράει πια τις ώρες το σταματημένο της ρολόϊ. Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια κυλάνε πάντα το ίδιο μονότονα, μοναχικά και θλιμμένα γι' αυτήν.
Έχει ξεχάσει το επώνυμό της. Δεν θυμάται τίποτα από τους δικούς της. Στην κλινική όλοι την ξέρουν με το μικρό της όνομα :Βούλα.
Κι αυτή, όταν ακούει τ' όνομά της, στρέφει το κεφάλι και κοιτάει, με 'κείνα τα θλιμμένα γαλαζοπράσινα μάτια της όποιον την φωνάζει.
Άλλη μια αζήτητη ψυχή, ένα κορμί που περιμένει να κλείσει το βιολογικό του κύκλο και να φύγει. Μια ψυχή που δεν ένιωσε την αγάπη των συνανθρώπων της, ένας άνθρωπος που δεν γνώρισε τον έξω κόσμο, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους και σε μια σιδερόφρακτη αυλή, ένα σώμα που δεν αισθάνθηκε τον έρωτα, το χάδι...
Η Βούλα, οι Βούλες αυτού του κόσμου, όπως κι αν λέγονται.
Οι αζήτητοι άνθρωποι ( όχι όλοι μα αρκετοί - άντρες και γυναίκες) των ψυχιατρικών κλινικών...
Με τα καθαρά αλλά ξεθωριασμένα ρούχα τους, τα κοντά τους μαλλιά, το θλιμένο βλέμμα, το παιδικό τους πρόσωπο...Απόκλιση...Καθήλωση...Σιωπή...
Κραυγές σιωπηλές που δεν φτάνουν στ' αυτιά των απ' έξω για να τους ενοχλήσουν και να τους χαλάσουν την ηρεμία τους, την ιδανική εικόνα που παρουσιάζουν, κρυμμένοι πίσω από μάσκες, τύπους και τυπικότητες, σε μια κοινωνία που σε βάζει αμέσως στο περιθώριο αν δεν είσαι όπως σε θέλει και <<καθώς πρέπει>>...
Η Βούλα μου κουνάει το χέρι καθώς βαδίζω προς την έξοδο. <<Να ξανάρθεις σύντομα>> μου φωνάζει, μέχρι που δεν μπορώ ν' ακούσω πια τη φωνή της.
Το θλιμμένο βλέμμα της μ' ακολουθεί από τότε, τα λόγια της, τα παρακλητικά λόγια της να την ξαναεπισξεφτώ και τις σιωπηλές της κραυγές της να μην την ξεχάσω, τα κουβαλάω πάντα μαζί μου, χρόνια τώρα κι ας έχει η Βούλα φύγει από καιρό.
'Κείνο που με λυπεί, πιο πολύ, είναι που δεν μπορώ πια να θυμηθώ τα χρώματα της ξεθωριασμένης ρόμπας που φορούσε.

[dammed_kittin]

Αρχικά δημιουργήθηκε από sober
Αλλοι καταφερνουν και παιρνουν το ανηφορο αλλοι παλι δεν το καταφερνουν ή...δεν 8ελουν..

Οπως και να εχει απο τη στιγμη που δε γνωριζουμε τιποτα γι'αυτους καλυτερα να μην ασχολουμαστε...(εννοω να μην τους κρινουμε και κατακρινουμε)...

οι περισσοτεροι απο αυτους χ2σμενο τον εχουν τον οικτο μας και καλα κανουν..

+1000

γμτ
κ εγω χτες με την αιραμ κ τον αφρο ειδαμε εναν στον ν.κοσμο
μου ειχε δωσει η μανα μου φαι που μολις ειχε φτιαξει φετα κ ψωμι

το χαμογελο που μου χαρισε οταν του τα πηγα δεν θα το ξεχασω ποτέ στη ζωη μου

μετα του πηγαμε σοκολατα τσιγαρα κ τσαι
ζεστο τσαι που ουτε καν μπορω να φανταστω ποσο καιρο θα ειχε να πιει κατι ζεστο

ηταν πολυ συγκλονιστικο
ενα νεο παιδι που μενει σε ενα παγκακι
ηταν πανεμορφος κ ξυρισμενος

το συζητησαμε μετα..
η μαρια ειπε οτι τον εχει δει που πηγαινει σε μια βρυση κ πλενεται κ ξυριζεται
ο λεωνιδας ειπε τα δικα του
εγω τα δικα μου
το συζητησαμε κ το προσπερασαμε

τι μας ειναι τελικα να παμε σε καποιον ενα πιατο ζεστο φαι
κ ενα ποτηρι ζεστο ροφημα?