Δεν ξέρω πως το βλέπετε εσείς οι νεότεροι αλλά για μένα τίποτα δεν συγκρίνεται με την περιπέτεια των παλιών εκείνων εποχών....γιατί δεν ήταν μόνο αγώνας...ήταν περιπέτεια ακόμα και για τις εργοστασιακές ομάδες - πόσο μάλλον για τους ιδιώτες συμμετάσχοντες και τους φανατικούς θεατές...Πάνω από 3.000 χιλιόμετρα σε 3 μέρες από τα οποία τα 1000-1200 απίστευτα σκληρές ειδικές....όχι το χάλι το σημερινό....Και διέσχιζες-ανακάλυπτες μια άλλη, άγνωστη Ελλάδα με άλλους-άγνωστους-αγνούς ανθρώπους....
Πως να ξεχάσω την μικτή Πάρνηθα που ανέβαιναν με τα χωμάτινα λάστιχα την υγρή από την πρωινή πάχνη άσφαλτο, πως να ξεχάσω τα Λουκίσια-Πλατανάκι με το άλμα-στροφή στην μέση του χωριού, τα Βάγια με τα απανωτά πηδήματα στο τέλος, τους πάντα τρομερά γρήγορους Βωξίτες με το κοκκινόχωμα να σκεπάζει τα πάντα, την γρήγορη και τεχνική Καρρούτες, την πανέμορφη πρωινή και καταπράσινη Μοσχοκαρυά, τις κροκάλες στα Μετέωρα, την ΒΡΑΔΙΝΗ Κινέττα, την ατελείωτη Μακρυράχη, το εφιαλτικό Στείρι και τόσα άλλα....
Αλλά δεν ήταν μόνο ο αγώνας....Στίς απλές να κινιόμαστε με την ταυτότητα στο στόμα για να προλάβουμε την μεθεπόμενη ειδική (συνήθως βλέπαμε 1 ανά 3) και μαζί μας τα ταλαίπωρα σέρβις να ανεβαίνουν μαλλιοκούβαρα τον Παρνασσό για να τους προλάβουν λίγο πριν την ανασυγκρότηση....Μια ομάδα όλοι....Πόσες φορές δεν συναντηθήκαμε στις απλές με τον Ρέρλ, τον Μέτα, τον Τοιβόνεν, τον Σαλόνεν, τον Άλλεν και φυσικά τον Ιαβέρη και τον Μοσχού.....Να πην πω για τους πραγματικούς Θεούς - τον Άρι Βατάνεν και τον Μπλόγκμβιστ...Και ήταν ανθρώπινοι, φιλικοί, προσιτοί...Πιάναμε ψιλοκουβέντα στα πρόχειρα στημένα σέρβις παρά την κούρασή τους και την αγωνία τους...μας άφηναν να βλέπουμε και να ακούμε...Καταλάβαιναν τι είχαμε τραβήξει για να τους παρακολουθούμε και το χαίρονταν και αυτοί...
Το βράδι στα Καμμένα Βούρλα ψόφιοι από την κούραση και βουτηγμένοι στον ιδρώτα και την σκόνη να μαθαίνουμε τα αποτελέσματα της ημέρας και να τσακωνόμαστε για το ποιός έκανε το γρηγορότερο πέρασμα....και το βράδι να κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο με τα ρούχα, άπλυτοι, αγνώριστοι....
Χαράματα στους δρόμους πάλι τρέχοντας να προλάβουμε....μας χαιρετάγανε κιόλας στις πολύ απομακρυσμένες ειδικές-λίγοι είμασταν.
Τα Group B να ακούγονται από χιλιόμετρα μακριά και μετά το πέρασμά τους ο δρόμος να έχει αλλάξει όψη....και αυτές οι φλόγες από την εξάτμιση του Άουντι...Που και που πέρναγε και κανένας σιγά-σιγά με ανατριχιαστικούς θόρυβους να ακούγονται από την ανάρτηση...λυπημένοι, αποκαμωμένοι και ξεκράνωτοι μας χαιρετούσαν και εμείς τους κάναμε το σήμα της νίκης....Καμιά φορά όταν το επέτρεπε το ωράριο μέναμε να δούμε και τους μικρούς...Ήρωες πραγματικοί....με απλά, σχεδόν καθημερινά αυτοκίνητα και 2-3 κολλητούς για σέρβις....Η αθέατη ψυχή του αγώνα....
Και αυτοί οι πιλότοι πρωί-πρωί να έχουν βαλθεί να κλέψουν την παράσταση από τους οδηγούς...Τα F4 να περνάνε ανά ζεύγη χαμηλά με τους J79 να ουρλιάζουν προσπαθώντας να ταπώσουν τον θόρυβο των T16 και των Integrale...
Και γυρίζαμε πτώματα μεν αλλά με γεμάτες μπαταρίες...με αυτή την γλυκιά αναμονή να εμφανίσουμε τα φιλμ να δούμε αν πιάσαμε καμιά καλή φάση...και ο μακαρίτης ο πατέρας μου να χτυπιέται για το αυτοκίνητο που σαραβαλιάστηκε 2 μέρες στους χωματόδρομους - πάντα ήθελε ένα γερό μάζεμα μετά...
Τώρα πια όλα έχουν αλλάξει....Οι καλές ειδικές έχουν πια ασφαλτοστρωθεί, τα χιλιόμετρα λιγότερα από τα μισά και πάντα κοντά στην Αθήνα γιατί έτσι απαιτούν οι χορηγοί-διαφημιζόμενοι, επαναλαμβανόμενοι κύκλοι για να μην μετακινούνται τα σέρβις και κοστίζουν πολύ, οι καβάντζες και οι κοπάνες κλειστές, o No2 της ομάδας να σκουπίζει τον δρόμο για να γράψει καλύτερο χρόνο ο στάρ και ενίοτε να τον περιμένει να περάσει μπροστά, άσχετοι και οικογένειες στο χαζο-σώου του Ολυμπιακού σταδίου, Αλιάγας και άλλοι μαιντανοί της σώου μπίζνες να παρουσιάζουν οδηγούς και να κάνουν ηλίθια δήθεν αγωνιώδη αναμετάδοση λες και ο αγώνας θα κρινόταν ποτέ στο 1 δευτερόλεπτο των 2 χιλιομέτρων στο Στάδιο...
Καμμιά φορά αναρωτιέμαι ρε παιδιά...Εγώ έχω μεγαλώσει και έχω γίνει γκρινιάρης ή όντως η μαγεία χάθηκε ???
Απάντηση με παράθεση
