Αρχικά δημιουργήθηκε από stavrogin
1.Δεν καταλαβα πως εβγαλες τετοιο συμπερασμα.Εγω δεν ειπα τιποτα
2.Δεν χαρακτηρισα απανθρωπο τον ανθρωπο που αγαπα,αλλα το ιδιο το αισθημα.Με την εννοια οτι ακριβως επειδη ειναι ανιδιοτελες δεν εχεις να λαμβανεις τιποτα κι ετσι για να αντεχεις να αγαπας πρεπει
α)...ειτε να κανεις μια οικονομια δυναμεων(να αγαπας και να μην αγαπας αναλογα, που ειναι και το ορθο,αλλα δεν ειναι αυτη η πανανθρωπινη αγαπη του Χριστου ημων,αμην παναγια μου.)
β)...ειτε να μεταμορφωθεις σε αγιο δηλαδη υπερανθρωπο, δηλαδη χωρις αναγκες και παθη, και ερωτες και μιση,βιοπαλη , παντρολογιματα,παιδια κλπ
πραγμα αδυνατο για την συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων(ωστοσο υπηρξαν τραγικες εξαιρεσεις).
Δε φταιει για ολα τουτα η κοινωνια.Καμια σχεση.Φταιει η ιδια η φυση του ανθρωπου,η ιδια η φυση εν γεννει.Δηλαδη η ιδια η ζωη.
Αυτο ειναι και το μεγιστο "μειονεκτημα" (ας μην παρουμε την λεξη κατα γραμμα) του πνευματος της χριστιανικης ηθικης )
Για παραπανω πληροφοριες μπορει κανεις να διαβασει τον "Μεγαλο ιεροεξεταστη" κεφαλαιο στους Αδερφους καραμαζωφ του μεγαλου Ντοστογιεφσκυ, ή "τα μυστικα της συμπαθιας" του δικου μας Παπαγιωργη
3.Βγαζεις συμπερασματα για μενα που δεν τα δηλωσα πουθενα.Υποθετεις απο τα συμφραζομενα ,ΟΚ.
Αλλα προυποθετεις οτι μιλαω απο εμπαθεια,ενω εγω απλα βαζω θεματα πρακτικοτητας.
Αλλα η πρακτικοτητα που τοσο αγαπαει ο κοσμος ερχεται σε συγκρουση με τα "ιδανικα" που τοσο απο αυταρεσκεια (που δεν ειναι αρετη) επικαλειται.
Αυτη η αντιφαση λεγομενων και πραξεων ειναι που καυτηριαζω.αλλα λεμε κι αλλα κανουμε.Ρωταω μηπως επιτελους θα επρεπε να λεμε και να στηριζουμε αυτα που κανουμε, μπας και μπορεσουμε καποτε να κανουμε αυτα που λεμε.
Ειναι μια πραξη αγαπης απο εμενα στον ανθρωπο.
[/QUOT
Αγαπητέ φίλε, εξ αρχής δεν έθεσα κάποια συστατικά της αγάπης, που δεν τα διαθέτει η κοινωνία μας; Άρα, συμφωνούμε ότι ΑΓΑΠΗ δεν υπάρχει με το βαθύ της νόημα. Αλλά έκανες μια διαρκή επίθεση στο συναίσθημα της αγάπης, που σ'έμένα τουλάχιστον, έδωσες την εντύπωση ότι αντιμάχεσαι πυξ-λαξ (διά πυγμής και λακτίσματος), και μάλιστα αποκάλεσες "γλυκανάλατες" της εκφράσεις της άποψής μου. --Έπειτα, στο 2 α) & β), καταφέρεσαι σαν η αγάπη να σου είναι βάρος " για να αντέχεις να αγαπάς πρέπει...". Εγώ μπορεί να μη πιστεύω ότι και καλά, αυτή την ενέργεια τη παίρνεις από κάποιον άλλον, και τη βρίσκεις μέσα σου, αλλά μπορεί να είναι κάτι σαν θείο δώρο, σε κάποιους. Γιαυτό δεν μπορούν όλοι ν'αγαπήσουν. Άρα δεν χρειάζεται να πάρεις για να δώσεις. Λέω μιά άποψη. ΔΕ ξέρω. Αλλά είναι απίθανο; Με ποιά επιχειρήματα ή αποδείξεις; Έπειτα, στο β), ο Χριστός δεν είπε να μην ερωτευτείς, ή να μη παντρευτείς, ή να μη κάνεις παιδιά...ούτε να γίνεις άγιος. Αντίθετα όλα τα περεταίρω τα συνέστησε κι ευλόγισε το γαμο και τον καρπό του. Όσο για τα πάθη, είπε ότι είμαστε ατελείς εφόσον πέφτουμε σε λάθη. Αλλά αν υπάρχει κάποιος που να μπορέσει να τα αποφύγει, αυτός είναι που θα φτάσει στη θέωση. Οι άλλοι, αν αναγνωρίσουν, μετανοήσουν και ζητήσουν συγχώρεση, θα συγχωρεθούν. Και ο "Χριστός ο χίππυς", δεν είναι ωραία έκφραση, τη στιγμή που υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το εκλαμβάνουν ως ειρωνία, και προσβολή στη πίστη τους. Συγνώμη αν κάτι παρεξήγησα.
--Εγώ προσωπικά, πιστεύω στην ΑΓΑΠΗ. Άσχετα απ'το αν την αγγίζω. Πάντως, συνάδω με το εγχείρημα. Αλλά και όταν κατακρίνεις το συναίσθημα, ο αγαπών, που είναι φορέας του, παραμένει αμέτοχος στον χαρακτηρισμό; Παράδειγμα: Έχω επιθετικά συναισθήματα. Δεν χαρακτηρίζομαι απ'αυτά;
--Δεν πιστεύω ότι ευθύνεται η κακή φύση του ανθρώπου και δεν τον αφήνει ν'αγαπήσει.Ο άνθρωπος μέσα του έχει και το κακό, αλλά και το καλό. Γιατί υπερισχύει το κακό; Είναι αυτό που το λέω όπου μπορώ: Καθολική έλλειψη παιδείας. Όταν ο άνθρωπος λάβει την ορθή παιδεία, θα μάθει να ξεχωρίζει το καλό απ'το κακό, και να μη κάνει στον άλλον ό,τι δεν θά'θελε να του κάνουν. Την παιδεία την παίρνουμε απ'τα σπίτια μας, (το οικογενειακό περιβάλλον), το οικείο, φιλικό περιβάλλον, και το σχολείο με την εκπαίδευση που μας παρέχεται απ'το εκάστοτε υπουργείο "παιδείας", της εκάστοτε κυβέρνησης. Αυτά τα τρία είναι τα βασικά συστατικά δόμησης της ανθρώπινης προσωπικότητας, κατά την ψυχολογία. Υπάρχει βέβαια και ο παράγων της γονιδιακής κληρονομικότητας, ο οποίος όμως καλλιεργείται απ'το κατάλληλο περιβάλλον. Αργότερα βέβαια, προστέθηκε και ο ηλεκτρονικός τύπος, και ό,τι αυτό συμπαρασύρει: δημοσιογράφους, πολιτικούς κλπ. που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Ολα λοιπόν, καταλήγουν στη πολιτική. Συμπέρασμα: Όλα τα περάσματα-βιώματα της ζωής μας, σφυριλατούν την ανθρώπινη ψυχοδομή. Αν αυτά είναι κακά,αναληθή, μεταλλαγμένα, θα έχουμε κοινωνίες ανθρώπων που ο όρος "ΑΓΑΠΗ", τουλάχιστον τους κάνει να γελάνε. Αν τα βιώματα και τα περιβάλλοντα, στο μονοπάτι της ζωής μας όμως είναι ενάρετα, καλά και αγαθά, και μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να χάσουμε το ήθος και την ηθική της "ανθρωπιάς", τότε θα είμαστε σε θέση και ν'αγαπήσουμε, και να ζούμε σε ειρήνη, να μη σκοτώνουμε, να μη μοιχεύουμε, να μη στηρίζουμε φαύλη πολιτική, να μην είμαστε φιλοτομαριστές, κλπ.
Με αγάπη, στον φίλο με το όπλο στο χέρι