ΚΟΥΒΑ 08-18/03/2007

[AXL954]

Εκεί μαζεύεται πολύς κόσμος για να δεί την τελετή όπως γινόταν τότε, με στρατιωτικές στολές και παραγγέλματα εποχής, μέσα σε μια ατμόσφαιρα από πλήρες σκοτάδι, την μονοτονία του οποίου σχίζουν οι δάδες και οι πυρσοί, με κορύφωση τον κανονιοβολισμό (από πραγματικό κανόνι εκείνης της εποχής). Κατόπιν ξεκινήσαμε για το «Casa de la mousica».
Φτάνοντας στο κλάμπ υπήρχε αρκετός κόσμος που περίμενε. Η είσοδος ήταν 15 πεσος με ένα ποτό (κάθε επιπλέον 4). Ϊσως το πιο ακριβό κλαμπ της πόλης όμως το θέαμα και ο χορός ήταν μοναδικά. Εκεί τραγουδούσε το αστέρι τους Alain Daniel κάτι σαν Ρουβάς εκεί. ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Καλό θα ήταν σε όλα τα νυχτερινά να κρατά κανείς μαζί του κάποιο ψιλό μπουφάν, γιατί εκεί τα κλιματιστικά ΞΥΡΙΖΟΥΝ παρά τον φουλ κόσμο και χορό (δηλαδή αν κάτσεις ακίνητος και ιδρωμένος…..).
Το επόμενο πρωί, αφού απολαύσαμε τον καταπληκτικό πρωινό μπουφέ του ξενοδοχείου, μιας και η ημέρα ήταν ελεύθερη από ξενάγηση, αποφασίσαμε να χαρούμε την ομορφιά της παλιάς πόλης ενοικιάζοντας ένα “Grand Car”. Όπως καταλαβαίνει κανείς και από το όνομα, πρόκειται για τα περίφημα αυτοκίνητα του 1950-1960 όπως Κάντιλακ, Σεβρολέτ, Φορντ που από μόνα τους δίνουν άλλο χρώμα στην Αβάνα. Η ενοικίασή τους μπορεί να γίνει σε πλατείες όπου συνήθως αράζουν 2-3 μαζί με την ένδειξη ΤΑΧΙ στο πλάι ή σε μικρή φωτεινή επιγραφή. Η ενοικίαση γίνεται συνήθως για ώρα ή και για λιγότερο διάστημα. Η τιμή του παίζει πολύ και μπορεί να φθάσει τα 45 πέσος (περίπου 38? το κάμπριο) για μία ώρα. Βέβαια σηκώνει πολύ παζάρι και λυγίζουν σχετικά εύκολα προκειμένου να πάρουν τα πραγματικά πολύτιμα πέσο. Εμείς νοικιάσαμε μια παλιά κίτρινη καμπριολέ κάντιλακ του 1957 με 30 πέσος (αφού του εξηγήσαμε πως ή 30 και στο χέρι ή θα πάμε σε άλλον). Μην έχει κανείς βέβαια την ψευδαίσθηση ότι θα οδηγήσει ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Όταν λέμε ότι το ενοικιάζεις, εννοούμε μαζί με τον οδηγό (συνήθως ένας ταλαίπωρος μαυρούκος), ο οποίος πρόθυμα σε γυρίζει σε όλη την πόλη εξηγώντας σου τα αξιοθέατα (λίγα ισπανικά, λίγα αγγλικά και όλα πάνε ρολόι), ενώ εσύ απολαμβάνεις τον εξωτικό ήλιο στα τεράστια πίσω καθίσματα, με τον αέρα να χαϊδεύει το μέτωπό σου. Επειδή η πόλη της Αβάνας (αλλά και όλη η Κούβα) δεν έχει καθόλου κίνηση (ένεκα έλλειψης καυσίμων), η μία ώρα είναι υπέρ αρκετή για να γυρίσεις την πόλη των 2,5 εκατ. κατοίκων.

[AXL954]

Μιλώντας για την μεταφορά στην Αβάνα, οι επιλογές είναι οι εξής:
Ταξί: Το κλασσικό ταξί που όλοι έχουμε στο μυαλό μας με ταξίμετρο (σύγχρονα ευρωπαϊκά μοντέλα όλων των μαρκών).
«Μάυρα Ταξί»: Όπως καταλαβαίνεις πειρατικά (για το μεροκάματο) αλλά δύσκολα θα το εντοπίσεις. Αξίζει να σημειωθεί πως το οτο-στοπ στην Κούβα είναι ένας από τους ασφαλέστερους και πιο διαδεδομένους τρόπους μετακίνησης. Μάλιστα τα τουριστικά πούλμαν είναι υποχρεωμένα μόλις ολοκληρώσουν την μετάβαση των τουριστών, να κάνουν υποχρεωτικά δρομολόγια μαζεύοντας «οτοστοπίστες»
Coco taxi: Μιλάμε για μικρά τρίκυκλα με δύο πίσω θέσεις τα οποία μοιάζουν με καρύδες. Έχουν αρκετή πλάκα και αξίζει να το δοκιμάσει κανείς για μια φορά τουλάχιστον. Μην περιμένει κανείς ασύλληπτες ταχύτητες (σχεδόν και τα ποδήλατα σε περνάν) αλλά έχει το καλό ότι χαζεύεις την πόλη ενώ σου δίνει την δυνατότητα να βγάλεις και πολύ καλές φωτογραφίες εν κινήσει. Το κόστος είναι 10 πέσος όπου και να πας.
Λεωφορείο: ….. καλύτερα να το αποφύγει κανείς, αν ποτέ περάσει από την στάση…..Μιλάμε για αυτά που υπήρχαν κάποτε και στην Ελλάδα, κάτι παλαιά θορυβώδη πολωνικής ή τσέχικης κατασκευής, τα οποία είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτα (χωρίς κλιματισμό εννοείτε) που θα τα δείς ακόμα και με ανοιχτές πόρτες και ανθρώπους να κρέμονται σαν τα τσαμπιά.

coco taxi

[AXL954]

Εκείνο το βράδυ είπαμε να δοκιμάσουμε και μια τοπική κουβανέζικη σπεσιαλιτέ με κοτόπουλο. Στο ίντερνετ είχα βρεί ένα site με τα διαθέσιμα εστιατόρια στην Κούβα (www.cuba-restaurants-guide.com) και από εκεί επέλεξα το El Aljibe στην 7η λεωφόρο πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας (Melia Havana) στην περιοχή του Μιραμάρ όπου πήγαμε με ταξί.
Αν και πραγματικά σκασμένο από κόσμο το μαγαζί, ο μετρ μας βρήκε τραπέζι ενώ οι σερβιτόροι αμέσως ήρθαν για την παραγγελία. Το πιάτο που ζητήσαμε ήταν το Pollo Asado (Πόγιο Ασάδο) το οποίο είναι ψητό κοτόπουλο με σάλτσα πορτοκαλιού, μαύρα φασόλια, ρύζι και τηγανιτές μπανάνες. Παράλληλα πήραμε και σαν πρώτο πιάτο σαλάτα κοτόπουλου. Το φαγητό ήρθε αρκετά γρήγορα σε σχέση με τον κόσμο που είχε και πιστέψτε με ήταν πεντανόστιμο. Αν κάποιος καταφέρει να φάει και δεύτερο πιάτο (αν δεν έχει σκάσει) παρακαλώ να μου το πεί (προσωπικά τρώω πολύ). Το κόστος μαζί με 3 μπύρες και 2 κόλες ήταν 40 πέσος (34? περίπου).
Φεύγοντας από το εστιατόριο, υπάρχουν ακριβώς έξω από την είσοδο πολλά ταξί (από τα κανονικά) και ένας υπάλληλος ο οποίος φροντίζει για την σειρά προτεραιότητας.

[AXL954]

Η επόμενη ημέρα ήταν αφιερωμένη στην κουβανέζικη ύπαιθρο. Σε μια απόσταση 60 χιλ. δυτικά της Αβάνας βρίσκεται η περιοχή των Τεράσσας, που στα ελληνικά σημαίνει μπαλκόνι. Το όνομα δεν είναι τυχαίο, γιατί η περιοχή βρίσκεται στην οροσειρά Σιέρα ντελ Ροζάριο, μια από τις υψηλότερες οροσειρές της Κούβας, που από το 1968 εντάχθηκε σε ένα τεράστιο πρόγραμμα αναδάσωσης, με αποτέλεσμα το 1985 να ανακυρηχθεί από τη Unesco ο πρώτος προστατευμένος βιότοπος της Κούβας. Η μοναδική φύση της περιοχής λέγεται ότι φιλοξενεί περισσότερα από 83 είδη πουλιών σε αρμονία με την σπάνια πραγματικά βλάστηση του βουνού. Αξίζει πραγματικά μία βόλτα στον μικρό αυτό οικισμό των Τεράσσας ,που ουσιαστικά δημιουργήθηκε από τους εργάτες που φρόντιζαν για την αναδάσωση της περιοχής, με την λίμνη και το ποτάμι. Πολύ κοντά στην Hacienta Union (όπου μπορείς να κάνεις ιππασία με 10 πέσος), υπάρχει μια φυσική πισίνα με μικρούς καταρράκτες όπου μπορεί κανείς να κάνει ένα όμορφο χαλαρωτικό μπάνιο, μιας και το νερό έχει την ίδια θερμοκρασία με αυτή της θάλασσας το καλοκαίρι. Επιπλέον τα νερά λέγεται ότι περιέχουν διάφορά άλλατα με ιαματικές ιδιότητες. Χαρακτηριστικά λένε πως μία ώρα κολύμπι αντιστοιχεί με έναν επιπλέον χρόνο ζωής (άλλωστε ζούμε στην χώρα του μπλε σκορπιού).

Τεράσσας

[AXL954]

...

[AXL954]

Φοβερό το μπάνιο στην συγκεκριμένη "κολυμπίθρα" Δεν παρέλειψα να κάνω και αρκετες βουτιές από τα βράχια

[AXL954]

Μετά το πραγματικά αναζωογονητικό μπάνιο, επισκεφθήκαμε μια παλιά φυτεία καφέ των Γάλλων. Σήμερα βέβαια δεν θα δείτε καφεόδεντρα, ίσως μερικά σκόρπια εδώ και εκεί, όμως η φύση η θέα και τα ερείπια των παλαιών καταλυμάτων των εργατών, σε μετάφερε στην εποχή της αποικιοκρατίας. Εκεί υπάρχει και ένα πολύ γραφικό πέτρινο εστιατόριο όπου μπορείτε να απολαύσετε το φαγητό σας με συνοδεία ζωντανής κουβανέζικης μουσικής.

Ότι απέμεινε από φυτεία καφέ

[AXL954]

Το βράδυ της ίδιας ημέρας αποφασίσαμε να πάρουμε μια ιδέα της νυχτερινής ζωής της Αβάνας και συγκεκριμένα των καμπαρέ. Οι πραγματικά καλές επιλογές είναι δύο: α) το καμπαρέ Tropicana στην περιοχή του Μιραμάρ (με θέαμα και κοστούμια πιο τολμηρά) β) Το Parisien του ξενοδοχείου National επί της παραλιακής λεοφώρου (Malecon) καθ’ οδόν για την παλιά πόλη. Προτιμήσαμε την δεύτερη επιλογή μιας και μας παρείχε την δυνατότητα να επισκεφθούμε το πιο ακριβό και σικάτο ξενοδοχείο της Κούβας (χρονολογείτε από το 1920) το οποίο έχει φιλοξενήσει αμέτρητους αστέρες της χρυσής εποχής του Hollywood.
Πράγματι η πολυτέλεια του ξενοδοχείου είναι φανταστική και ο αέρας που αποπνέει είναι μιας άλλης εποχής. Εκεί θα δείτε φωτογραφίες εποχής των διάσημων επισκεπτών του, μεταξύ των άλλων και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου (για τα εγκαίνια της πρώτης Ορθόδοξης Εκκλησίας του Αγ. Νικολάου στην Κούβα. Αξίζει να την επισκεφθείτε και να μιλήσετε με τον πατέρα Τιμόθεο, έναν Νικαραγουανό 37 ετών ο οποίος σπούδασε θεολογία στο Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης. Πραγματικά αν μιλήσεις μαζί του 2-3 λεπτά θα συγκλονιστείς από την αγάπη του για την Ελλάδα, την ορθοδοξία αλλά και την απλότητά του. Είναι πραγματικά συγκυνητικό να βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της γής και να βλέπεις μικρά κουβανάκια να μιλούν ελληνικά και να ψάλλουν ορθόδοξους ύμνους και όλα αυτά χωρίς καμία υποστήριξη από κανένα επίσημο φορέα. Η εκκλησία είναι στην πλατεία Plaza de San Francisco)

[AXL954]

Αφού απολαύσαμε ένα ποτό στο μπάρ του ξενοδοχείου με παρέα τiς φωτογραφίες των Errol Flynn, Buster Keaton και Gary Cooper, μπήκαμε στην αίθουσα του καμπαρέ. Ευτυχώς κλείσαμε τραπέζια από νωρίς και έτσι ήμασταν ακριβώς πρώτο τραπέζι πίστα. Το μενού είχε δύο επιλογές. Μοσχάρι Gordon Blue και αστακό, και στις δύο περιπτώσεις με συνοδεία πρώτου πιάτου και γλυκού στο τέλος. Εγώ κλασσικά επέλεξα αστακό και τελικά έκανα πολύ καλά μιας και το κρέας που είδα σε άλλους ήταν άψητο. Το θέαμα ήταν τέλειο, τόσο από πλευράς ποικιλίας θεμάτων και αισθητικής του χώρου, όσο και κουστουμιών. Τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται να τα περιγράψω γιατί ο κάθε ένας μπορεί να φανταστεί. Σε κάθε περίπτωση αξίζουν τα 85 πέσος (72?).

Το ξενοδοχείο National

[AXL954]

Οι διάσημοι επισκέπτες

[AXL954]

Και μια τζούρα θέαμα

[AXL954]

σορρυ για πρίν...αυτό ήθελα να βάλω

[AXL954]

Όταν ήρθε το επόμενο πρωί, και αφού φάγαμε πρωινό, ήρθε η ώρα να αφήσουμε την ρομαντική Αβάνα, και να κινηθούμε 200 χλμ ανατολικά, στο Βαραδέρο, με την φημισμένη γαλαζοπράσινη θάλασσα και την λευκή άμμο (από θρυμματισμένα κογχύλια και κοράλλια) με ενδιάμεση στάση στο εργοστάσιο παραγωγής ρουμιού Legendario λίγο έξω από την πόλη της Αβάνας, ίσως από τα καλύτερα παλαιωμένα ρούμια που μπορεί να δοκιμάσει κανείς με απίστευτη ποικιλία γεύσεων.
Το Βαραδέρο αποτελεί ένα από τα γνωστότερα θέρετρα του νησιού με εντυπωσιακά ξενοδοχεία και παραλίες. Βέβαια σε αυτή την πόλη μην περιμένετε τίποτα το γραφικό. Είναι ένα μοντέρνο, σύγχρονο τουριστικό μέρος με πολλούς ευρωπαίους και καναδούς.
Το ξενοδοχείο μας ήταν το Melia las Americas το οποίο πρέπει να πώ πως τόσο η θέση του κυριολεκτικά πάνω στο κύμα, όσο και η πληρότητα των εγκαταστάσεων και επιλογών του (μπαρ και εστιατόρια με διεθνή κουζίνα και ύφος, γυμναστήριο, spa, κλαμπ με καθημερινές παραστάσεις κλπ) το καθιστούσαν από μόνο του μέρος διακοπών. Εκεί η διαμονή μας ήταν full board που πρακτικά σημαίνει πως τρως και πίνεις ότι βρίσκεις μπροστά σου. Αξίζει να μνημονεύσουμε σε αυτό το σημείο και τον μπάρμαν του ξενοδοχείου, τον Leandro ο οποίος πραγματικά έδινε ρεσιτάλ με τα πολύ «θε-σπέσιαλ» ποτά, και ειδικά το Mojito το οποίο απλά δεν παιζόταν. Δεν ξέρω πως τα κατάφερνε, αλλά δεν έχω δοκιμάσει πουθενά τόσο καλό. Το μυστικό μάλλον κρύβεται στα δύο ειδών ρουμιού που χρησιμοποιούσε, λευκού Havana Club και 7 ετών Havana Club ή Legendario και Αγκοστούρα. Περιττό να αναφέρω πώς στην μπάρα τα βράδια γινόταν χαμός.

Από το λόμπυ του ξενοδοχείου για την παραλία

[AXL954]

Θέα από το δωμάτιο

[AXL954]

Την επόμενη ημέρα κανονίσαμε με όλο το γκρούπ μια μονοήμερη εκδρομή με catamaran στο νησί Cayo Blanco. Το κόστος ανερχόταν στα 80 πέσος (?68). Αφού επιβιβαστήκαμε στο σκάφος (περίπου 80 άτομα στο σύνολο), ξεκινήσαμε για το νησί με ενδιάμεση στάση μία εγκατάσταση πάνω σε έναν ύφαλο, όπου θα κολυμπούσαμε παρέα με δελφίνια. Στο σκάφος υπήρχε ένα μικρό μπάρ όπου μπορούσες να πιεις όσα ποτά ήθελες (όλα ήταν στην τιμή). Μετά από περίπου 1 ώρα δέσαμε στο μέρος όπου θα κολυμπούσαμε με τα υπέροχα αυτά θηλαστικά. Η εμπειρία ήταν μοναδική, ενώ πολλές φορές μου δόθηκε η ευκαιρία να τα αγγίξω. Αισθάνθηκα πως αυτά τα πλάσματα μπορούν να σου μιλήσουν. Αρχικά νιώθεις αμηχανία, παρείσακτος μέσα στον δικό τους κόσμο, αλλά είναι τόσο ευφυή ζώα που σου δείχνουν γρήγορα μεγάλη «φιλοξενεία» και οικειότητα.
Μετά από αυτή την όμορφη εμπειρία, ξεκινήσαμε για το Cayo Blanco. Το νησί αυτό βρισκόταν περίπου 2 ώρες από τις ακτές του Βαραδέρο. Είναι ένα εξωτικό νησί με εκτυφλωτικά κάτασπρη αμμουδιά και νερά σε διάφορους τόνους του πράσινου. Εκεί φάγαμε και μεσημεριανό (κλασσικά αστακός) το οποίο ήταν και στην τιμή των 80 πέσος (πλήρες γεύμα με γλυκό και καφέ και μπύρες μέχρι να σκάσεις). Επειδή ως γνωστών η θάλασσα ανοίγει την όρεξη, παραγγείλαμε με την Αμαλία επιπλέον 4 αστακουδάκια με γαρίδες (10 πέσος επιπλέον).

αγναντέυοντας