εγω πηγμένος 21 μέρες σερί με δουλειά άγχος γυναίκες και παιδιά...
ο Θωμάκος με καινούρια λάστιχα για στρώσιμο και ανάγκη για λίγους και καλούς...
βρεθήκαμε εκεί...που? στον Πόρο φυσικακαι στον Βαγγέλη!
ήταν κατι που έπρεπε να χα κάνει καιρό... δεν είχα ξαναπάει, είχα ακούσει τα καλυτερα,
είχα χάσει τα καλύτερα... όμως ήθελα να πάω με ηρεμία... χαλαρα...
να πάω και να νοιώσω την ομορφιά του νησιού , της γαλήνης των ανθρώπων αυτών !
Ξεκίνησε λοιπόν κατα τις 10 το πρωί ο Θωμάς με το Sprint , και (για να είμαι σίγουρος ότι θα τον προλάβω) , μια και δουλευα κιολας Κυριακάτικα... να ξεκινήσω και γω στη 1 με το παπί...
ναι ναι...
όπως ακούσατε , με το πανέμορφο , μπλε Suzuki Address μου...
που όχι μόνο το έκανε άνετα (δεν πιάστηκα)
γρήγορα (90 ευθεια και στροφή ...δεν κλεινεις γκάζι)
και οικονομικά (350χλμ 13? τέρμα γκάζι)
μετά απο τόσο καιρό αμήχανος λοιπόν ,
και πλεον με τον καιρό να με εκνευρίζει με την υπερβολική του ομορφιά,
είπα να βάλω τις σκέψεις μου στον δρόμο , σε μια σειρά όπως έκανα παλιά...
και μέχρι να αρχίσω να καταλαβαίνω θα χω φτάσει,
έτσι και έγινε!
μετά τα πρώτα χιλιόμετρα επαρχιακού απο τη Ελευσίνα και όντας στο κλειστό στροφιλίκι πριν την Πέραμο βρήκα τον εαυτό μου πάνω σε δίκυκλο ξανΑ~!
άλλωτε επιθετικά στην στροφή, με τι? με παπί, άλλωτε χαλαρά στις ευθείες απολαμβάνοντας την φύση και το τοπία , το αεράκι και τον ήλιο, τον ήχο του κινητήρα, την απαλή αίσθηση του γκαζιού, το τράβηγμα... το φευγιό...
το μυαλό μου εκεί ψηλά, το συναίσθημα? αν πω ότι έκλαιγα σε όλο τον δρόμο θα ναι λίγο...
ενας απίστευτος αναπολιστικός πόνος και μια ασυγκράτιτη χαρά... 2 ακραία συναισθηματα, μια συνεχής ανατριχίλα πάνω στο παπάκι...
όμως γνωρίζουμε απο που ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε... και υπάρχουν προτεραιότητες που εμείς αναδιοργανώνουμε με τους καιρούς, κάνοντας μικρές αλλαγές για να έρθει και η μεγάλη...
θα ρθει πάλι , δεν είναι μακρυά, και όποτε θέλω πάλι να το νοιώσω , θα το νοιώσω,
και όταν γίνεται έτσι λίγο, μετά απο καιρό επιλεκτικά , η αξία είναι φοβερή,
η αίσθηση πραγματική και αληθινή,
και όχι και τόσο εγωιστική και υλιστική , στο όριο της υπερβατικότητας...
τι σας λέω τώρα εεΕ?
όποιοι μπορούν να καταλάβουν , είναι αυτοί που ταξιδεύουν πραγματικά με μηχανη , και δεν οδηγούν απλά, πιστεύω...
φτάνω πλέον στα Ισθμια και στην βυθιζόμενη γέφυρα όπου και περιμένω ένα τεταρτάκι να περάσει πλοίο...
απλά Φοβερά...
Απάντηση με παράθεση
