Κυνηγώντας τον Ήλιο (Νορβηγικά Φιορδ, Nordkapp)

[Cpt. Haddock]

Παρ' ολη την υπερένταση, η κουραση ειναι εμφανής, αλλωστε ειμαστε 13 ωρες στο δρομο σχεδον. Εχουμε να στησουμε και τσαντήρια. Φεύγουμε, με σκοπό να επανέλθουμε το πρωί για περισσότερες φωτογραφιες και - φυσικα - τα σουβενιρ. Χωρις το τριπτυχο μπλουζακι/μπαφ/αυτοκόλλητο δε φεύγω.

Στρατηγικο λάθος, αλλα αυτο ειναι μια άλλη ιστορία - ήταν το τρίτο νορβηγέζικο μαθημα...

Στα 13 χιλιομετρα στηνουμε τις σκηνές μας. Πληρες το φως, ουτε καν εκανε να σκοτεινιασει λιγο. Πουλια πετουσαν, τάρανδοι εβοσκαν και με τόση κουραση η νυστα δεν ερχοταν.

Κατασκήνωση, ρακή με ταμπακο για να το γιορτάσουμε. Να προσπαθήσουμε και να νυσταξουμε....

[Cpt. Haddock]

Το πιοτό καλοδεχουμενο με το μεζεδάκι του, το σαλαμι ταράνδου, δένει ωραια. Η ώρα είναι περασμένες μια, δε νυσταζω. Ο Γιαννης αποφασιζει να παει για υπνο μπας και κοιμηθει λιγες ωρες, του λέω καληνυχτα και συνειδητοποιώ οτι η ευχή ειναι ακυρη. Γελάμε. Παω να του πω "καλό ξημέρωμα" αλλα αυτο κι αν ειναι. Μα το ξημερωμα ειναι σε λιγα λεπτα.

Τιποτα απ' οσα ξέρουμε δεν εχει νοημα εδω. Οι εποχές, η τροχιά του ήλιου, η θερμοκρασία, η ώρα. Ειμαστε μακρυα.

Δεν κοιμαμαι, θελω να δω την ανατολη. Καμερα στο χέρι και περπάτημα. Χαράζει, το συναίσθημα δεν παλεύεται, ειναι τρέλα, ειναι όλα τόσο περίεργα εδω.

Ο βράχος που βλέπετε αριστερα ειναι το Νορντκαπ. Μολις φυγαμε κρυφτηκε σε συννεφο. Είχαμε μεγάλη τύχη.

Νορβηγία 5 Αυγουστου 2010, Βορειο Ακρωτήριο. Ωρα 01:25 το πρωί. Ανατολή. Καλημερα

[Cpt. Haddock]

Τραβαω φωτογραφίες, βιντεο, μιλαω μονος μου, μιλαω στο βιντεο, λεω οτι μου 'ρχεται. Δεν ξερω πως να εκφραστω.

Προσπαθω να ρουφηξω όσα βλεπω και αισθανομαι, με τη γνωση οτι ισως να μην τα ξαναδω ποτέ.

Ειμαι ενας ευτυχισμένος και τυχερός ανθρωπος.

Η μερα τελείωσε και σχεδον αμέσως ξαναρχιζε. Απο 'δω και πέρα, βαζουμε πλωρη για Νοτο. Το ταξιδι δεν τελείωσε, αλλα ταυτόχρονα τελειωσε κι όλας. Οσα χιλιομετρα και να κάνουμε, το βλέμμα θα γυρνάει εκει ψηλα, στο τερμα της γης.

[pepes1gr]

Απλά ΤΡΟΜΕΡΟ ταξιδιωτικό.
Επαθα την πλάκα μου από τα τοπία.
Είστε πάρα πολύ τυχεροί που καταφέρατε να κάνετε αυτό το ταξίδι.Για πολλούς από εμάς είναι όνειρο άπιαστο.
Και πάλι μπράβο σας.

[Cpt. Haddock]

Εχει κι άλλο παίδες, μη γράφετε σχόλια ακόμα

[road spirit]

5 Αυγούστου, Nordkapp – Inari (Finland), Χλμ ημέρας : ~ 380

Το προηγούμενο βράδυ, στον ενθουσιασμό μας πάνω δεν αγοράσαμε κανένα σουβενίρ από το Βράχο. Με τόσο καλό καιρό είπαμε ότι το πρωί πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής θα περνούσαμε άλλη μια, να κάνουμε τα ψώνια μας και να πιούμε ένα καφέ εκεί πάνω. Το πανάκριβο εισιτήριο (235 κορώνες) έχει ισχύ για 2 μέρες.

Είχε καλό καιρό? that's right... είχε.

Εδώ πάνω δεν έχει κανένα νόημα η πρόγνωση. Ο ήλιος που μπορεί να είδες πριν από λίγα λεπτά ή ο καθαρός ουρανός, δίνουν τη θέση τους σε ομίχλη και βροχή σε μια στιγμή. Εδώ πάνω είναι η θάλασσα του Barrents και ο Βράχος εξουσιάζει τα πάντα και γουστάρει να κρύβεται. Ήδατε τις φωτό του Ηλία με την ανατολή και το βράχο κρυμμένο πλέον. Αυτό το σύννεφο όμως είχε επεκτατικές βλέψεις για όλο το νησί της Nordkapp Komune.

To sleeping bag μου είχε rating 2 C low zone. Από μέσα είχα ένα μεταξωτό liner που υποτίθεται ρίχνει το rating κατά 2-3 βαθμούς . Θεωρητικά είχα κάλυψη λοιπόν για -1 με 0. Φορούσα ισοθερμικά πάνω κάτω, μάλλινες κάλτσες. Πάνω από το ισοθερμικό ένα μακρυμάνικο μπλουζάκι, από πάνω ένα χειμερινό φούτερ. Από πάνω ριχτό το revit. Πάγωσα. Παλάβωσα από το κρύο, δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ.

6 το πρωί βρίσκομαι με τη σκηνή να έχει πέσει πάνω στο κεφάλι μου, ο αέρας είχε τέτοια ένταση που ήμουν σίγουρος ότι από στιγμή σε στιγμή θα την ξεσκίσει και θα την στείλει στο διάολο ενώ έβρεχε λυσασμένα. Μαζέψαμε τις σκηνές μαζί, και οι δυο μας 1 σκηνή τη φορά για να μπορούμε να τη κρατήσουμε και πάλι παραλίγο να μας πάρει και να μας σηκώσει σαν kitesurf. Αφού πακετάραμε τραπήκαμε σε φυγή μέσα σε μια καλύβα που είχε τη κουζίνα του κάμπινγκ. «Δλδ τώρα πρέπει με αυτό τον καιρό να ανέβουμε στο βράχο για ένα γαμωσουβενιρ?» Yeap και smokin' μαζι.

[road spirit]

Περίπου 2,5 ώρες μετά το ξύπνημα, κατά τις 8.30 το θερμόμετρο δείχνει πλέον 6C αλλά εδώ πάνω αυτοί οι 6 πρέπει να είναι σε άλλη κλίμακα. Ορατότητα στα 4-5 μέτρα εξαιτίας του σύννεφου και το νερό να σκάει στη ζελατίνα και να χειροτερεύει ακόμα περισσότερο τη κατάσταση. Μπροστά μου ο Ηλίας γίνεται αόρατος και το 800 το κάνω πλαγιοδρομία για να πάω ίσια. Θυμάμαι από χτες πως κάπου εδώ δίπλα έχει χαντάκι ...πόσο δίπλα είναι όμως? Δε βλέπω χριστό...

Τα 13 χλμ που μας χώριζαν από το Βράχο πρέπει να τα κάναμε σε κάτι λιγότερο από μισάωρο, ρεκόρ βραδυπορίας. Στις 9 ήμασταν στο κιόσκι που κόβουν τα εισιτήρια και η κοπελιά από μέσα μας κοίταζε λες και είδε φαντάσματα. «Είναι εντελώς τρελοί?»

Περάσαμε, παρκάραμε, μετά από 5 βήματα γυρνάω πίσω να δω το μηχανάκι και δεν έβλεπα τίποτα. Νομίζω αν πάω όλο ευθεία προς τα εδώ θα το βρώ το κτίριο.

Φτάνουμε στην είσοδο, πάω στη πόρτα ... γιατί δεν ανοιγει ρε? Είναι κλειστά! Ανοίγει στις 11. Πάλι καλά που είχε υπόστεγο και χωθηκαμε από κάτω, καθήσαμε και περιμέναμε να περάσει η ώρα. Κατά τις 10 και μισή έρχεται μια τύπισα από μέσα, ξεκλειδώνει «we are still closed but you can come in, don’t sit there and get cold and wet”.

photo: O βράχος, ντυμένος στα casual καθημερινά του ρούχα

[road spirit]

συγκρίνετε αυτή τη φωτό με εκείνη που έβγαλα στο ίδιο σημείο το προηγούμενο βράδυ, κάμποσα ποστ πίσω ...

[road spirit]

Αν φτάναμε 1 μέρα αργότερα... 1 μέρα κυνήγι λιγότερο και δε θα βλέπαμε τίποτα. Ή αν φτάναμε στην 11η μέρα (επί Νορβηγικού εδάφους) που ήταν το αρχικό πλάνο και όχι στην 9η.

Όλες οι συγκυρίες έκατσαν έτσι ώστε να δούμε το Βράχο στα καλύτερα του, το προηγούμενο βράδυ. Κάθε χαμένο χλμ αλλά και κάθε κερδισμένο στη συνέχεια.

[road spirit]

Φύγαμε κατά τις 12, φορώντας τα πάντα και την εσωτερική αδιάβροχη επένδυση στο ρέβιτ και εξωτερικά αδιάβροχα, σακούλες στις μπότες, θερμαινόμενα γκρίπ στο φουλ.

Θερμαινόμενα γκριπ, χα! Φλασμπακ: Ιούνιος 2009, στο εξουσιοδοτημένο ντήλερ της BMW, συμπληρώνω το χαρτί της παραγγελίας του 800. «Δεν θέλω θερμαινόμενα, ποτέ δεν είχα στις μηχανές μου, (από μέσα μου σκέφτομαι ότι είναι νταβατζιλίκι τα αδικαιολόγητα πολλά ευρώ για ένα εξάρτημα για φλώρους ). «Ξέρεις Γιάννη, δεν εισάγεται χωρίς αυτά. Αν το θες χωρίς, θα πρέπει να γίνει ειδική παραγγελία και θα το παραλάβεις μετά από 4-5 μήνες». «Γαμιέστε, νταβατζήδες, θέλω να φύγω ταξίδι σε λίγες μέρες. Δωσ’το με θερμαινόμενα, αν και σιγά μη τα χρησιμοποιήσω ποτέ ...»

Ένα έχω να πω τώρα : Θερμαινόμενα γκριπ rulezz όχι μόνο για αυτό το κρύο αλλά και γιατί βοηθούν στο να έχεις το εσωτερικό της παλάμης σου στεγνό παρόλο το νερό που ποτίζει τα γάντια.

Διασχίσαμε όλο το nordkapp commune, βγήκαμε από τη νορβηγία, μέχρι και λίγο πριν το Inari της Φιλανδίας, έβρεχε. Τουλάχιστον, ο καιρός του χαμού κράτησε μόνο πάνω στο νησί.

Την επόμενη φορά τα σουβενίρ στην ώρα τους.

[road spirit]

6 Αυγούστου, Inari – Pajala (Sweden), Χλμ ημέρας : ~ 360

Ξυπνάμε με μια ηλιόλουστη μέρα, η οποία ήταν η 1η στη Σκανδιναβία χωρίς ίχνος νερού. Ούτε σπρέυ, ούτε υγρασία, ούτε μια σταγόνα... τέλεια.

[road spirit]

Οι δρόμοι στη Φιλανδία όπως έγραψα στην αρχή του ταξιδιωτικού, είναι ατελείωτες ευθείες, κάτι που το είχαμε δει και από τη προηγούμενη μέρα οδηγώντας προς Inari.

Παίρνουμε κατεύθυνση προς τα σύνορα με τη Σουηδία. Κάποια στιγμή η άσφαλτος τελείωσε και έδωσε τη θέση της σε ένα βατότατο χωματόδρομο μέσα στο δάσος. 90 χιλιόμετρα ευθείας (!!!) χωματόδρομου. (ναι καλά διαβάσατε, ενενήντα χλμ ευθείας)

[road spirit]

,

[road spirit]

ε ρε γλέντια, θα το παίξουμε και αντβέντσουρ τράβελερς ...

[road spirit]

Περνώντας τα σύνορα, οι δρόμοι της Σουηδίας ήταν μια απογοήτευση. Παντού σαμαράκια, λακούβες και σπασίματα στην άσφαλτο. Κοπάνημα παντού. Ο χωματόδρομος στη Φιλανδία ήταν καλύτερος. Δεν ήμασταν σε επαρχιακό, ήμασταν σε κεντρική οδική αρτηρία της βόρειας Σουηδίας και όμως όλα τα χλμ της ημέρας (όπως και της επόμενης) ήταν άστα να πάνε.

Και μετά έργα ... Πέσαμε σε ένα τμήμα 40 χιλιομέτρων όπου η άσφαλτος εναλλασσόταν με γαρμπίλι. Μπαλώματα 400-500-600 μέτρων ασφάλτου και μετά εναλλάξ με αντίστοιχα κομμάτια από γαρμπίλι. Αλλού τα τμήματα με γαρμπίλι ήταν 6 και 9 χιλιόμετρα συνεχόμενα. Αλλού ήταν τόσο παχύ και απάτητο που κάλυπτε το προφίλ του μπροστινού τροχού. Ανοιχτό γκάζι, άστο να χορεύει και όπου θέλει ας πάει το πίσω. Το μπροστά να μη κολλήσει και διπλώσει.... γκάααααζι αδερφέ, μη σαβουριαστούμε εδώ πάνω, δε λέει...