Πλέον ρολαραμε στο Καζαν. Αργά απογευματάκι και ψάχναμε στο κέντρο για Ξενοδοχείο. Στην αρχή του ταξιδιού αυτή η πρακτική να ξυπνάς και να μην ξέρεις που θα κοιμηθείς με άγχωνε κάθε πρωί, εως και που καβαλούσα την μηχανη. Πλέον όμως μας είχε γίνει δεύτερη φύση. Μπήκα σε κάνα δυο ξενοδοχεία αλλά ήταν γεμάτα. Σε καποια έφοδο που έκανα, μπήκα αντί σε χοτελ σε μια αίθουσα δεξιώσεων. Κάποιος έβγαζε λόγο σε μια δεξίωση γάμου. Γύρισαν με κοίταξαν, ευχήθηκα στα ελληνικά.... και στα δικά μας οι ελεύθερες....
Πλέον, η μόνη μας ελπίδα για Χοτέλ ήταν ένα όνομα πού είχε συγκρατήσει ο Βουνός, νωρίτερα το πρωί στο Booking. Σταματώ σε μια πιάτσα με ταρίφες να ρωτήσω. Δευτερόλεπτα πριν σταματήσω με προσπέρασε εάν Gold-wing, χαιρέτησε και ανταπέδωσα και εγώ. Ο Tάρταροταρίφας λοιπόν μετρούσε τα φανάρια από μνήμης για να μου πει σε ποιο να στρίψω δεξιά(Πράβα). Στην 3η προσπάθεια μετρήματος που έκανε, καρφώνω πρώτη, σπασίμπα λέω, σούζα και ψάξιμο για το Gold-wing, που με είχε περάσει νωρίτερα. Η τακτική του Galati θα απέδιδε ακόμα μια φορά.
Σταθήκαμε τυχεροί βέβαια, αφού ο οδηγός του γκολτ είχε σταματήσει στην άκρη για να μιλήσει στο κινητό. Συστηθήκαμε, τον έλεγαν και αυτό Ντιμα, ο οποίος δεν μιλούσε γρι αγγλικά. Μιλούσε όμως η κοπέλα του. Τα αμερικανικά αγγλικά όπως θα έλεγε και αυτή αργότερα. Μας είπαν ότι ήταν και αυτοί για ΣΚ στο Καζάν και έψαχναν Χοτέλ. Τους είπα το μπάτζετ μας που ήταν στα 2000 ρούβλια με 2500(63ευρώ)και λένε και εμείς για τόσα είμαστε. Αν δεν έχετε πρόβλημα τους λέω, μπορούμε να βρούμε ένα μαζί. Οκ απάντησαν. Περιμέναμε έναν φίλο του ντόπιο τον Σάσα και όταν ήρθε και αυτός με (Honda bb) ξεκινήσαμε για την αναζήτηση καταλύματος. Το πρώτο γεμάτο, το δεύτερο λέει ήμασταν αλλοδαποί και δεν μας δεχόντουσαν!!! Στο τρίτο μοτέλ μας δέχτηκαν αφού πληρώσαμε το πρόστιμο, επειδή δεν δηλώσαμε την άφιξη μας στην ομοσπονδία του Ταρταστάν(το που δεν το θυμάμαι). Χωρίσαμε για να κάνουμε μπανάκι και δώσαμε ραντεβού για το γεύμα.
Αριστερά ο Ντιμα και Πράβα ο Σάσα