έχουν περάσει 5 μηνες ! παώ πολύ καλύτερα...
το χερι δυναμώνει σιγα σιγα, και παίρνει μετα κόπων και βασάνων βέβαια επιπλέον μοίρες, αργά αλλά σταθερά...
ο ανθρωπινος οργανισμός ή εγω ειδικότερα ξεχναω ευκολα τα κακα και ασχημα, τα απωθει το υποσυνειδητο μου; δε ξερω!
εκατσα να ξαναδιαβασω ολο το θρεντακι, να νοιωσω ξανα την ενταση των ημερων...
πόσο με συγκινούν τα λόγια σας, και οι ευχές ρε παιδιά! Πόση θετικη ενέργεια μου στείλατε!
ευχομαι και προσεύχομαι όλοι σας να είσαστε ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΙΟΙ με τα ματια σας 400, και την σκεψη συγκροτημενη πανω στην οδηγηση!
προστατευθειτε με οτι νεοτερο τεχνολογικα εχει κατασκευασθει και ζηστε ελευθερες στιγμες αδερφια!
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
τον τιτλο τον αλλαζω, γιατι πλεον δεν με εκφραζει...
θυμαμαι πως ενοιωθα το βραδυ στις 10 την μερα του ατυχηματος...
πονουσα πάρα πολύ!
και ειπα στη μανα μου να πιασει την εφημεριδα και να γραψει πανω 2 λογια που θα της πω, να τα περασουν τα αδερφια μου στο φορουμ...
Το παραπονο μου και η αδικια που ενοιωθα (απο την τυχη) μου σερβιραν τη φραση "ενα αστερι καηκε" στο νού.
Ειχα ηδη φτιαξει το προγραμματακι, πότε θα αλλαζα μηχανακι, ποτε θα εμπλεκόμουν με το εντουρο πιο σοβαρα, και λοιπά, και μαζί με όλη τη στενοχωρια να βλεπω τα ματια των δικων μου δακρυσμενα και τρομαγμενα ενοιωθα μια θεια δικη ή καταδίκη!
Ισως να αναιρεσω υποσχεσεις που εδωσα σε αγαπημενα πρόσωπα κάποια στιγμή.
Για την ώρα προσπαθω να συγκροτησω ψυχη και σώμα και ο δρομος πρώτα ο θεος θα'ναι μακρύς!![]()
ο τιτλος αλλάζει σε κατι πιο ρεαλιστικό!