Εναν καπουτσίνο απο τυρολέζα δεν είχαμε πιεί.
Μόλις εκοψε λίγο, ξεκοινίσαμε για Ιντσμπουρκ.
Το άσχημο ειναι οτι ενα απο τα καλύτερα απο θέμα πρασίνου πάσα δεν το αποτυπώσαμε ουτε σε μια φωτογραφία.
Ενα αλλο ωραιο ειναι οτι στην αρχή κατέβαινα σαν κότα, μην μπορώντας να ξεπεράσω την "κυτταρική" μου μνήμη, από τον αξεπέραστο ασφαλτοτάπητα της Ελλάδος.
Στην συνέχεια ξεψάρωσα βλέποντα να μην χαμπαριάζει ο δρόμος, εφτασα χωρις να το καταλάβω να στρίβω σαν σε στεγνό.
Τα εύσημα μου στους γερμανοαυστριακους τεχνίτες![]()