Greece2india (Ένα μεγάλο τόλμημα)

[Tropeas]

βρε που φτάνουνε τα πλοία.... σίγουρα ρε συ Ηλία δεν είδες τίποτα να το τραβάει??? :rotflmao:
να είσαι καλά να μας μεταφέρεις τέτοιες όμορφες εμπειρίες!

[mystique]

mou aresei pou oti kaneis, to kaneis me ena teraaaaastio xamogelo :smilea:

k afto to metadideis k se mas :-)

k mas taxideveis me mia treli nota aisiodoksias pou isos leipei apo tin kathimerinotita mas...

kali synexeia k pada ortioi :h2o: :h2o: :h2o:

[mystique]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Ένα....μπορδοροδοκόκκινο φερε Ηλία.........:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

a! k ego ena se prasinotyrkouazblethalassi


:rotflmao: :rotflmao:

[powerphot]

Ο δρόμος προς την ένδοξη Σαμαρκάνδη!

Μετά τη Bukhara, αποφάσισα να μην πάω στη Σαμαρκάνδη κατευθείαν, αλλά να κάνω μια παράκαμψη προς το Nurata και να περάσω τη νύχτα κατασκηνώνοντας δίπλα στη λίμνη Aidarkul. Στο Nurata βρίσκεται ένα παλιό φρούριο που έχτισε η στρατιά του Μ. Αλεξάνδρου όταν ήρθε να κατακτήσει την περιοχή.

Από ‘κει κατευθύνθηκα προς τη λίμνη, γύρω στα 50 χλμ. παραπέρα. Έκανα μπόλικες βόλτες τριγύρω μέσα στην άμμο, για να εξερευνήσω τη λίμνη και να κατασκηνώσω στο πιο όμορφο μέρος. Είχε συνέχεια ανηφόρες και κατηφόρες και σε κάποιες ανηφόρες η άμμος ήταν βαθιά. Έπαιρνα φόρα, σηκωνόμουν όρθιος, έσφιγγα με τα γόνατα το ντεπόζιτο, για να μη στηρίζομαι από το τιμόνι και με πηγαίνει η άμμος όπου να ‘ναι και περνούσα εντυπωσιακά καλά! Μία φορά μόνο μου έπεσε η μοτοσικλέτα, γιατί παραήταν βαθιά η άμμος, βούλιαξε η μπροστινή ρόδα και μου γύρισε το τιμόνι.

Και μετά τον ιδρώτα από την οδήγηση στην άμμο, τι καλύτερο από ένα δροσερό μπανάκι στη λίμνη; Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω, όπως ακριβώς μου αρέσει. Οι μόνοι μου σύντροφοι ήταν όμορφα, εξωτικά πουλιά που κελαηδούσαν συνεχώς και κάποια μεγάλα ψάρια που πηδούσαν απ’ το νερό.

Την επόμενη μέρα, μέσα από έναν ήσυχο, επαρχιακό δρόμο έφτασα στην ένδοξη Σαμαρκάνδη, αυτή που ο Μ. Αλέξανδρος έλεγε Μαρακάνδα. Είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω δει, γεμάτη περίτεχνα τζαμιά, μαυσωλεία και θεολογικές σχολές αιώνων πριν.

Ακριβώς πριν μπω στην πόλη, σταμάτησα σ’ ένα χωριό να φάω. Δυο άντρες στο εστιατόριο με κάλεσαν αμέσως να φάω μαζί τους. Με πλάκωσαν στις μπύρες και τις βόντκες. Πολύ σπάνια πίνω, γιατί δε μου αρέσει το ποτό. Με τόση ζέστη, όμως, δε μπορούσα να αντισταθώ σε μια δροσερή μπυρίτσα. Ευτυχώς, ο ένας απ’ τους δύο προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει στο σπίτι του, γιατί δεν ήθελα να οδηγήσω μετά τη μπύρα. Το σπίτι του, όμως, ήταν 8 χλμ. παραπέρα.

Προτού προλάβω να του εξηγήσω ότι το XR με τόσο φόρτωμα δεν είναι για δεύτερο άτομο, πήγε από πίσω, πάτησε στη σχάρα και σκαρφάλωσε πάνω στους σάκους που κουβαλάω στη σέλα! Φαντάζεστε το XR μου έτσι όπως το ξέρετε φορτωμένο μαζί μ’ ένα χοντρό να κάθετε πάνω στα μπαγάζια;

Για το άρθρο περί του Νεπάλ στο περιοδικό moto δεν είχα μπορέσει να σας ειδοποιήσω, γιατί δεν είχα βρει internet τότε. Το τεύχος 1ης Ιουλίου (419) που κυκλοφορεί τώρα, έχει το δεύτερο μέρος του άρθρου για την Ινδία.



Καλές διακοπές,
Ηλίας Βροχίδης

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Σαμαρκάνδη - Τασκένδη!

Απόλαυσα τη Σαμαρκάνδη φιλοξενούμενος ενός συνομίλικού μου Ουζμπέκου. Ακολουθώντας την ιστορία της χώρας και της πόλης του δουλεύει στη βιομηχανία χαλιών. Τριγυρνούσαμε στα πανέμορφα στενάκια της πήλινης, παλιάς πόλης. Έγινα χτίστης και κατά τα Ουζμπέκικα πρότυπα μάλιστα. Φτιάξαμε λάσπη και μπαλώσαμε κάτι στην οροφή. Τα πάντα φτιαγμένα από λάσπη είναι, ειδικά στην επαρχία. Περάσαμε δυο βράδια στο σπίτι της θείας του σ' ένα χωριό έξω από τη Σαμαρκάνδη και κάναμε μπανάκι στα παγωμένα, αλλά κρυστάλινα νερά ενός ποταμού.
Τώρα έχω φτάσει στην Τασκένδη, την πρωτεύουσα. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της κεντρικής Ασίας με 2,1 εκατομμύρια πληθυσμό μόνο, σαν τα χωριά της Ινδίας δηλαδή :-) Έχει τη συνηθισμένη, σοβιετική ριμοτόμηση με φαρδιούς δρόμους, άπλετο, ελεύθερο χώρο και πράσινο, οπότε δεν έχει κίνηση στους δρόμους.
Στη φωτογραφία βλέπετε ένα μικρό πλανώδιο που πουλάει παστέλια μπροστά στην Ισλαμική σχολή Kulkedash της Τασκένδης.

Καλό ταξίδι alectdm! Χαίρομαι που μ' αυτό που κάνω σας έκανα να βλέπετε τα πράγματα με διαφορετική ματιά. Ελπίζω να το απολαύσετε!

Όσο για τον/την "Όνειρο είναι θα περάσει...", άμα δε θέλεις να επεκταθείς στο blog, θα χαρώ να επεκταθείς στο e-mail μου (greece2india@yahoo.com), γιατί έχουν πολύ ζουμί αυτά που λες.

Καλές διακοπές σε όλους,

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Μπήκα στο Τατζικιστάν!

Με τα καινούρια ελαστικά και αρκετό ακόμη εξοπλισμό που μου έστειλαν απ' την Ελλάδα η μοτοσικλέτα είναι έτοιμη για να οργώσει και πάλι τα βουνά. Ξεκίνησα για την κοιλάδα Fergana. Οι κάτοικοι εκεί είναι οι πιο πιστοί Μουσουλμάνοι της κεντρικής Ασίας, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους διεφθαρμένους, πλέον, από την αθεϊστική πολιτική που προσπαθούσε να επιβάλλει η Ρωσία επί 70 χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι είναι και πολύ φιλόξενοι (Μουσουλμάνος = απίστευτα φιλόξενος, φαντάζομαι το έχετε καταλάβει τόσο καιρό :-) ). Κατασκήνωνα ανάμεσα στα χωράφια, αλλά εκεί οι άνθρωποι δε με ενοχλούσαν όπως στην Ινδία. Καθόμασταν και τα λέγαμε κάτω απ' τη σκιά, ενώ κάποιοι άλλοι μάζευαν βαμβάκι στον ήλιο.

Στο Ουζμπεκιστάν παράγεται από τις μεγαλύτερες ποσότητες βαμβακιού στον κόσμο. Παντού υπάρχουν χωράφια βαμβακιού και όλοι οι νέοι είναι υποχρεωμένοι από την κυβέρνηση να μαζεύουν βαμβάκι το Σεπτέμβριο, χωρίς καμία αμοιβή βέβαια. Μάλιστα, αν μαζέψουν λιγότερο απ' όσο πρέπει πληρώνουν πρόστιμο!

Κάποια μέρα, λοιπόν, με προσκάλεσε ένας συνομήλικός μου στο σπίτι του, κάπου ανάμεσα στα χωράφια. Κολυμπήσαμε σ' ένα ποτάμι που το νερό ήταν τόσο λασπωμένο που δε φαντάζεστε. Το βράδυ το πλοβ, το φημισμένο, εθνικό τους φαγητό ήταν έτοιμο. Είναι ρύζι με κρέας, καρότο και άλλα λαχανικά. Σε κάθε περιοχή το μαγειρεύουν με μικρές παραλλαγές και φυσικά σε κάθε περιοχή καυχιούνται πως εκείνο είναι το καλύτερο πλοβ!

Πολλές φορές πήγα να αγοράσω ένα πεπόνι να φάω ή ένα παγωτό και δε δεχόταν λεφτά από μένα. Η κοιλάδα Fergana έχει γλυτώσει από τα τουριστικά γκρουπ (Γάλλων ως επί το πλείστον) που επισκέπτονται το Ουζμπεκιστάν κι έτσι είχα την τιμή να γνωρίσω αυτούς τους αγνούς ανθρώπους.

Χθες διέσχισα τα σύνορα και μπήκα στο Τατζικιστάν. Είμαι στην Αλεξάνδρεια την Εσχάτη, την ανατολικότερη πόλη που ίδρυσε ο Μ. Αλέξανδρος. Τώρα τη λένε Khojand, αλλά χρησιμοποιούν το όνομα Εσχάτη στην ποδοσφαιρική τους ομάδα, σε τράπεζες κ.α. Με φιλοξενεί ο Χαλίμ, κάποιος συνομίλικός μου.

Αύριο ξεκινάω για την πρώτη γερή δόση βουνών προς την πρωτεύουσα. Στη φωτογραφία βλέπετε δυο μικρές τσομπάνες στο χωράφι που κατασκήνωσα, που ήταν όλη μέρα μαζί μου μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της περιοχής και τα ζώα τους.

Καλές διακοπές σε όσους θα αποδράσουν,
Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Η πρώτη γερή δόση βουνών!

Πήρα επιτέλους την πρώτη γερή δόση βουνών! Για δυο μέρες κινούμουν ψηλά, σε όμορφα και έρημα βουνά. Κολύμπησα σε μια ορεινή λίμνη στα 2.195 μέτρα υψόμετρο με καταγάλανα, αλλά παγωμένα νερά. Ανέβηκα σε δύο περάσματα στα 3.370 μέτρα υψόμετρο και το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου ήταν χωματόδρομος κι ας το δείχνει ο χάρτης σαν τον εθνικό αυτοκινητόδρομο που ενώνει το Ουζμπεκιστάν με το Τατζικιστάν. Το καταχάρηκα και εννοείται πως κατασκήνωσα εκεί πάνω στη δροσούλα!

Έφτασα στο Dushanbe, την πρωτεύουσα και ξαφνικά κάποιο πρωινό η μπαταρία της μοτοσικλέτας ήταν τελείως άδεια. Την έβαλα μπρος σπρώχνοντας (παλιά μου τέχνη κόσκινο), έκανα τις μετρήσεις μου και τηλεφώνησα στον πατέρα μου, που είναι ηλεκτρονικός. Υποψιαζόμουν διαρροή. Όντως, υπήρχε διαρροή μέσα στη μπαταρία.

Ήμουν απίστευτα τυχερός που συνέβει εδώ, στην πρωτεύουσα. Αν συνέβαινε λίγες μέρες αργότερα θα ήμουν στα βουνά και δε θα 'βρισκα μπαταρία για πολύ καιρό. Εδώ δεν κυκλοφορούν καν μοτοσικλέτες. Πού να βρω τη συγκεκριμένη μπαταρία για τη μοτοσικλέτα μου; Ακόμη και στην πρωτεύουσα έχω δει μόνο 5-6 μοτοσικλέτες τόσες μέρες που είμαι εδώ. Ευτυχώς, βρήκα ένα μαγαζί, από τα ελάχιστα της πόλης, με μοτοσικλέτες. Είχε την κατάλληλη μπαταρία και σώθηκα. Κινέζικη βέβαια, αλλά δεν περίμενα τίποτα καλύτερο. Σάμπως και οι άλλες παραπάνω κράτησαν; Τέσσερις μπαταρίες έχω αλλάξει μέχρι τώρα. Στο φακό μου δεν άλλαξα τόσες φορές μπαταρίες!

Ας ελπίσουμε να μη με αφήσει σε καμιά ερημιά τουλάχιστον και δε μπορώ να τη σπρώξω. Αχ αυτή η μανιβέλα... Αν ξανακάνω τέτοιο ταξίδι με μοτοσικλέτα που δεν έχει μανιβέλα να με χαστουκίσετε να συνέλθω.

Τη Δευτέρα ελπίζω να πάρω τη βίζα για το Καζακστάν και να φύγω κατευθείαν για περισσότερα βουνά. Κοιτάξτε που κολύμπησα... η ιδιωτική μου πισινούλα!

Α και για να μη μου λέτε ότι δε σας ενημερώνω, στο τεύχος της 1ης Αυγούστου (421) του περιοδικού moto βρίσκεται το τρίτο και τελευταίο μέρος του άρθρου μου περί της Ινδίας. Αν δε βρω internet κάποια φορά αργότερα για να σας ενημερώσω, μπαίνετε στο www.motomag.gr, πατάτε στο πρώτο εξώφυλλο που βλέπετε στα αριστερά και διαβάζετε τα περιεχόμενα.

Καλά μπάνια και σε 'σας, αν και εσείς θα τα κάνετε σε κάπως πιο αλμυρά νερά φαντάζομαι!

Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[powerphot]

Παράξενος κόσμος!

Ταξιδεύοντας γνωρίζω έναν παράξενο κόσμο.

Έχω ένα παράξενο άλογο, που πίνει κάποιο νερό που εγώ δε μπορώ να το πιω. Αυτό το νερό δεν το βρίσκεις σε ποτάμια ή λίμνες. Το έχουν σε κάποια ειδικά μαγαζιά, όπου μαζεύονται όλα αυτά τα παράξενα άλογα και κάτι μεγάλα, σιδερένια κάρα. Αυτά τα άλογα όταν δεν κινούνται δε σου ζητάνε νερό. Μπορείς να τα κρατήσεις στην καλύβα σου για όσο καιρό θέλεις χωρίς να τους δώσεις ούτε σταγόνα απ’ αυτό το ειδικό νερό.

Το άλογο μου έχει πάνω του ένα μαγικό κουμπί! Τη νύχτα, όταν το πατάω, ξαφνικά μπροστά μου γίνεται μέρα. Όταν κοιτάζω γύρω μου είναι ακόμη νύχτα, αλλά για πολλά μέτρα μπροστά μου είναι μέρα.

Το άλογό μου μου είναι πολύ πιστό· τόσο που δεν έχει δική του άποψη. Προχωράει μόνο όταν του πω εγώ. Σταματάει ακριβώς όποτε του δώσω εντολή. Ακόμη και το χλιμίντρισμα το κάνει μόνο όταν εγώ θέλω.

Σε μερικά σπίτια που με φιλοξενούν βλέπω παράξενες μηχανές. Είναι μία, που όταν λειτουργεί σηκώνεται αέρας μέσα στο σπίτι. Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μία άλλη μηχανή που αλλάζει τον καιρό μέσα στο δικό τους σπίτι μόνο. Τι εγωιστές που είναι... Μόνο για το δικό τους σπίτι ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι κι έχει πολύ ζέστη, τότε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι τους φθινοπωριάζει. Αν είναι χειμώνας κι έχει κρύο, αυτοί δεν υποφέρουν. Πατώντας ένα κουμπί, στο σπίτι τους έρχεται η άνοιξη.

Στα περισσότερα σπίτια που έχω επισκεφθεί έχουν ένα δικό τους ρυάκι που περνάει από ‘κει. Δε χρειάζεται να κουβαλάν το νερό από μακρινές πηγές, ποτάμια ή πηγάδια.

Έχουν και μια άλλη μηχανή που δε μου αρέσει καθόλου. Όταν τη βάζουν να λειτουργήσει, ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι τους πολλοί άνθρωποι. Τους περισσότερους τους ξέρουν, αλλά κάποιους όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται είναι πολύ κακοί. Σκοτώνουν, κλέβουν και λένε ψέματα, πολλά ψέματα. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν όλοι τους αγαπάνε και τους βάζουν με χαρά στο σπίτι τους. Αν θέλουν μπορούν να τους διώξουν πατώντας ένα κουμπί μόνο, αλλά δεν το κάνουν. Πολλοί περνάνε όλη τους τη ζωή μαζί μ’ αυτούς, βλέποντας τα εγκλήματα που κάνουν, αλλά αντί να ενοχλούνται, θέλουν να βλέπουν όλο και περισσότερα.

Φαίνονται σα να μην είναι άνθρωποι αυτοί που χαίρονται βλέποντας αυτά. Σα να είναι αναίσθητα τέρατα που διψούν για αίμα. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναντάω διασκεδάζει μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέρατα; Και οι άνθρωποι τι γινήκανε; Τους φάγανε τα τέρατα;

Σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο έχουν και κάτι άλλο που το χαίρομαι πολύ. Είναι κάτι χαρτάκια, που όταν τα δίνω στον κόσμο κάνει ό,τι θέλω εγώ. Σαν υπηρέτες μου γίνονται. Όταν τους δίνω αυτά τα χαρτάκια κάνουν ό,τι κι αν τους ζητήσω. Και πόσο χαίρονται όταν τα παίρνουν στα χέρια τους... Τα μετράνε και τα ξαναμετράνε κι όσο πιο πολλά είναι, τόσο πιο πολύ χαίρονται. Μ’ αρέσει, γιατί μου δείχνουν πως τους κάνω ευτυχισμένους.

Ακόμη και οι πιο σοβαροφανείς άνθρωποι τα παίρνουν γρήγορα και κάνουν οτιδήποτε τους πω. Εκείνοι, όμως, δε θέλουν να μου δείξουν τη χαρά τους. Νομίζω, όμως, ότι μέσα τους κι εκείνοι χαίρονται. Όλοι όσοι παίρνουν αυτά τα χαρτάκια χαίρονται.

Η μόνη εξαίρεση είναι κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι· πολλές φορές Μουσουλμάνοι παρατήρησα. Όταν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους ή όταν με βοηθήσανε εγκάρδια σε κάποιο μου πρόβλημα, συνέβη κάποιες λίγες, πολύ λίγες ευτυχώς, φορές να μπερδευτώ και να σκεφτώ όπως οι άλλοι, οι παράξενοι άνθρωποι. Πέρασε απ’ το μυαλό μου να τους δώσω μερικά από αυτά τα χαρτάκια για να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτοί οι φτωχοί, σπουδαίοι άνθρωποι, όμως, δεν τα δέχτηκαν. Φαινόταν σα να μην έχουν καμία αξία γι’ αυτούς.

Πω πω, πόσο χάρηκα! Μου θύμισαν το δικό μου κόσμο. Εκείνον στον οποίο ζούσα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα όλο και πιο σπάνια ζω σ’ εκείνο τον κόσμο. Πού να ‘χει πάει άραγε εκείνος ο κόσμος που δε μου είναι παράξενος, που τον καταλαβαίνω τόσο καλά; Θα τον βρω άραγε ποτέ στο ταξίδι μου;

Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[tamar]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Παράξενος κόσμος!

Ταξιδεύοντας γνωρίζω έναν παράξενο κόσμο.

Έχω ένα παράξενο άλογο, που πίνει κάποιο νερό που εγώ δε μπορώ να το πιω. Αυτό το νερό δεν το βρίσκεις σε ποτάμια ή λίμνες. Το έχουν σε κάποια ειδικά μαγαζιά, όπου μαζεύονται όλα αυτά τα παράξενα άλογα και κάτι μεγάλα, σιδερένια κάρα. Αυτά τα άλογα όταν δεν κινούνται δε σου ζητάνε νερό. Μπορείς να τα κρατήσεις στην καλύβα σου για όσο καιρό θέλεις χωρίς να τους δώσεις ούτε σταγόνα απ’ αυτό το ειδικό νερό.

Το άλογο μου έχει πάνω του ένα μαγικό κουμπί! Τη νύχτα, όταν το πατάω, ξαφνικά μπροστά μου γίνεται μέρα. Όταν κοιτάζω γύρω μου είναι ακόμη νύχτα, αλλά για πολλά μέτρα μπροστά μου είναι μέρα.

Το άλογό μου μου είναι πολύ πιστό· τόσο που δεν έχει δική του άποψη. Προχωράει μόνο όταν του πω εγώ. Σταματάει ακριβώς όποτε του δώσω εντολή. Ακόμη και το χλιμίντρισμα το κάνει μόνο όταν εγώ θέλω.

Σε μερικά σπίτια που με φιλοξενούν βλέπω παράξενες μηχανές. Είναι μία, που όταν λειτουργεί σηκώνεται αέρας μέσα στο σπίτι. Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μία άλλη μηχανή που αλλάζει τον καιρό μέσα στο δικό τους σπίτι μόνο. Τι εγωιστές που είναι... Μόνο για το δικό τους σπίτι ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι κι έχει πολύ ζέστη, τότε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι τους φθινοπωριάζει. Αν είναι χειμώνας κι έχει κρύο, αυτοί δεν υποφέρουν. Πατώντας ένα κουμπί, στο σπίτι τους έρχεται η άνοιξη.

Στα περισσότερα σπίτια που έχω επισκεφθεί έχουν ένα δικό τους ρυάκι που περνάει από ‘κει. Δε χρειάζεται να κουβαλάν το νερό από μακρινές πηγές, ποτάμια ή πηγάδια.

Έχουν και μια άλλη μηχανή που δε μου αρέσει καθόλου. Όταν τη βάζουν να λειτουργήσει, ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι τους πολλοί άνθρωποι. Τους περισσότερους τους ξέρουν, αλλά κάποιους όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται είναι πολύ κακοί. Σκοτώνουν, κλέβουν και λένε ψέματα, πολλά ψέματα. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν όλοι τους αγαπάνε και τους βάζουν με χαρά στο σπίτι τους. Αν θέλουν μπορούν να τους διώξουν πατώντας ένα κουμπί μόνο, αλλά δεν το κάνουν. Πολλοί περνάνε όλη τους τη ζωή μαζί μ’ αυτούς, βλέποντας τα εγκλήματα που κάνουν, αλλά αντί να ενοχλούνται, θέλουν να βλέπουν όλο και περισσότερα.

Φαίνονται σα να μην είναι άνθρωποι αυτοί που χαίρονται βλέποντας αυτά. Σα να είναι αναίσθητα τέρατα που διψούν για αίμα. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναντάω διασκεδάζει μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέρατα; Και οι άνθρωποι τι γινήκανε; Τους φάγανε τα τέρατα;

Σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο έχουν και κάτι άλλο που το χαίρομαι πολύ. Είναι κάτι χαρτάκια, που όταν τα δίνω στον κόσμο κάνει ό,τι θέλω εγώ. Σαν υπηρέτες μου γίνονται. Όταν τους δίνω αυτά τα χαρτάκια κάνουν ό,τι κι αν τους ζητήσω. Και πόσο χαίρονται όταν τα παίρνουν στα χέρια τους... Τα μετράνε και τα ξαναμετράνε κι όσο πιο πολλά είναι, τόσο πιο πολύ χαίρονται. Μ’ αρέσει, γιατί μου δείχνουν πως τους κάνω ευτυχισμένους.

Ακόμη και οι πιο σοβαροφανείς άνθρωποι τα παίρνουν γρήγορα και κάνουν οτιδήποτε τους πω. Εκείνοι, όμως, δε θέλουν να μου δείξουν τη χαρά τους. Νομίζω, όμως, ότι μέσα τους κι εκείνοι χαίρονται. Όλοι όσοι παίρνουν αυτά τα χαρτάκια χαίρονται.

Η μόνη εξαίρεση είναι κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι· πολλές φορές Μουσουλμάνοι παρατήρησα. Όταν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους ή όταν με βοηθήσανε εγκάρδια σε κάποιο μου πρόβλημα, συνέβη κάποιες λίγες, πολύ λίγες ευτυχώς, φορές να μπερδευτώ και να σκεφτώ όπως οι άλλοι, οι παράξενοι άνθρωποι. Πέρασε απ’ το μυαλό μου να τους δώσω μερικά από αυτά τα χαρτάκια για να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτοί οι φτωχοί, σπουδαίοι άνθρωποι, όμως, δεν τα δέχτηκαν. Φαινόταν σα να μην έχουν καμία αξία γι’ αυτούς.

Πω πω, πόσο χάρηκα! Μου θύμισαν το δικό μου κόσμο. Εκείνον στον οποίο ζούσα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα όλο και πιο σπάνια ζω σ’ εκείνο τον κόσμο. Πού να ‘χει πάει άραγε εκείνος ο κόσμος που δε μου είναι παράξενος, που τον καταλαβαίνω τόσο καλά; Θα τον βρω άραγε ποτέ στο ταξίδι μου;

Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

----------------------------------------------
P.S. Υπάρχει κι ένα Blog που "τρεχει", με την δυνατότητα επισύναψης σχολίων προς τον Ηλία!

Το ωραιότερο post που έχω διαβάσει ποτέ στο forum....

[powerphot]

Παράξενος κόσμος!


Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα

[Tropeas]

Αρχικά δημιουργήθηκε από powerphot
Παράξενος κόσμος!

Ταξιδεύοντας γνωρίζω έναν παράξενο κόσμο.

Έχω ένα παράξενο άλογο, που πίνει κάποιο νερό που εγώ δε μπορώ να το πιω. Αυτό το νερό δεν το βρίσκεις σε ποτάμια ή λίμνες. Το έχουν σε κάποια ειδικά μαγαζιά, όπου μαζεύονται όλα αυτά τα παράξενα άλογα και κάτι μεγάλα, σιδερένια κάρα. Αυτά τα άλογα όταν δεν κινούνται δε σου ζητάνε νερό. Μπορείς να τα κρατήσεις στην καλύβα σου για όσο καιρό θέλεις χωρίς να τους δώσεις ούτε σταγόνα απ’ αυτό το ειδικό νερό.

Το άλογο μου έχει πάνω του ένα μαγικό κουμπί! Τη νύχτα, όταν το πατάω, ξαφνικά μπροστά μου γίνεται μέρα. Όταν κοιτάζω γύρω μου είναι ακόμη νύχτα, αλλά για πολλά μέτρα μπροστά μου είναι μέρα.

Το άλογό μου μου είναι πολύ πιστό· τόσο που δεν έχει δική του άποψη. Προχωράει μόνο όταν του πω εγώ. Σταματάει ακριβώς όποτε του δώσω εντολή. Ακόμη και το χλιμίντρισμα το κάνει μόνο όταν εγώ θέλω.

Σε μερικά σπίτια που με φιλοξενούν βλέπω παράξενες μηχανές. Είναι μία, που όταν λειτουργεί σηκώνεται αέρας μέσα στο σπίτι. Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μία άλλη μηχανή που αλλάζει τον καιρό μέσα στο δικό τους σπίτι μόνο. Τι εγωιστές που είναι... Μόνο για το δικό τους σπίτι ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι κι έχει πολύ ζέστη, τότε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι τους φθινοπωριάζει. Αν είναι χειμώνας κι έχει κρύο, αυτοί δεν υποφέρουν. Πατώντας ένα κουμπί, στο σπίτι τους έρχεται η άνοιξη.

Στα περισσότερα σπίτια που έχω επισκεφθεί έχουν ένα δικό τους ρυάκι που περνάει από ‘κει. Δε χρειάζεται να κουβαλάν το νερό από μακρινές πηγές, ποτάμια ή πηγάδια.

Έχουν και μια άλλη μηχανή που δε μου αρέσει καθόλου. Όταν τη βάζουν να λειτουργήσει, ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι τους πολλοί άνθρωποι. Τους περισσότερους τους ξέρουν, αλλά κάποιους όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται είναι πολύ κακοί. Σκοτώνουν, κλέβουν και λένε ψέματα, πολλά ψέματα. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν όλοι τους αγαπάνε και τους βάζουν με χαρά στο σπίτι τους. Αν θέλουν μπορούν να τους διώξουν πατώντας ένα κουμπί μόνο, αλλά δεν το κάνουν. Πολλοί περνάνε όλη τους τη ζωή μαζί μ’ αυτούς, βλέποντας τα εγκλήματα που κάνουν, αλλά αντί να ενοχλούνται, θέλουν να βλέπουν όλο και περισσότερα.

Φαίνονται σα να μην είναι άνθρωποι αυτοί που χαίρονται βλέποντας αυτά. Σα να είναι αναίσθητα τέρατα που διψούν για αίμα. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων που συναντάω διασκεδάζει μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέρατα; Και οι άνθρωποι τι γινήκανε; Τους φάγανε τα τέρατα;

Σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο έχουν και κάτι άλλο που το χαίρομαι πολύ. Είναι κάτι χαρτάκια, που όταν τα δίνω στον κόσμο κάνει ό,τι θέλω εγώ. Σαν υπηρέτες μου γίνονται. Όταν τους δίνω αυτά τα χαρτάκια κάνουν ό,τι κι αν τους ζητήσω. Και πόσο χαίρονται όταν τα παίρνουν στα χέρια τους... Τα μετράνε και τα ξαναμετράνε κι όσο πιο πολλά είναι, τόσο πιο πολύ χαίρονται. Μ’ αρέσει, γιατί μου δείχνουν πως τους κάνω ευτυχισμένους.

Ακόμη και οι πιο σοβαροφανείς άνθρωποι τα παίρνουν γρήγορα και κάνουν οτιδήποτε τους πω. Εκείνοι, όμως, δε θέλουν να μου δείξουν τη χαρά τους. Νομίζω, όμως, ότι μέσα τους κι εκείνοι χαίρονται. Όλοι όσοι παίρνουν αυτά τα χαρτάκια χαίρονται.

Η μόνη εξαίρεση είναι κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι· πολλές φορές Μουσουλμάνοι παρατήρησα. Όταν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους ή όταν με βοηθήσανε εγκάρδια σε κάποιο μου πρόβλημα, συνέβη κάποιες λίγες, πολύ λίγες ευτυχώς, φορές να μπερδευτώ και να σκεφτώ όπως οι άλλοι, οι παράξενοι άνθρωποι. Πέρασε απ’ το μυαλό μου να τους δώσω μερικά από αυτά τα χαρτάκια για να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτοί οι φτωχοί, σπουδαίοι άνθρωποι, όμως, δεν τα δέχτηκαν. Φαινόταν σα να μην έχουν καμία αξία γι’ αυτούς.

Πω πω, πόσο χάρηκα! Μου θύμισαν το δικό μου κόσμο. Εκείνον στον οποίο ζούσα όταν ήμουνα μικρός. Τώρα όλο και πιο σπάνια ζω σ’ εκείνο τον κόσμο. Πού να ‘χει πάει άραγε εκείνος ο κόσμος που δε μου είναι παράξενος, που τον καταλαβαίνω τόσο καλά; Θα τον βρω άραγε ποτέ στο ταξίδι μου;

Ηλίας Βροχίδης
1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

----------------------------------------------
P.S. Υπάρχει κι ένα Blog που "τρεχει", με την δυνατότητα επισύναψης σχολίων προς τον Ηλία!

:a19: α ρε Ηλία μακάρι να σκεφτόμασταν όλοι τόσο απλά σαν όταν είμασταν παιδιά και να ταν τόσο ατόφιος ο κόσμος γιατί πραγματικά απο αυτήν την οπτική γωνία έτσι είναι βαθύτερα τα πράγματα... αλλά αν είναι έτσι τότε όλοι θα μασταν ευτυχισμένοι και δεν θα χαμε διακρίσεις, και αυτό ενοχλεί αυτούς που θέλουν να ζουν για να είναι ξεχωριστοί, όχι να ζουν απλά και να αισθανονται ξεχωριστοί!

[furious]

Μια και ο powerphot κάνει κι αυτός το ταξιδάκι του κι εγώ έχω χρόνο, αφού περιμένω και περιμένω, σας δημοσιεύω ο ίδιος τα νέα μου.

Χάθηκα για λίγο, αλλά εκτός απ' το ότι ήμουν στα βουνά, η μοτοσικλέτα έπαθε γερή ζημιά Χρειάζομαι ολόκληρη πισινή ζάντα. Θα σας τα πω όλα αναλυτικά. Ούτως ή άλλως πρέπει να περιμένω εδώ για πολλέεεες μέρες προτού μπορέσω να συνεχίσω.

Από ένα ρουλεμάν ξεκίνησαν όλα, εφτά μικρά μπιλάκια. Στην Ινδία, στο συνεργείο που είχα αφήσει τη μοτοσικλέτα για να ξαναμπαλώσουν τη μεμβράνη του καρμπιρατέρ, τους είχα πει να ελέγξουν τα ρουλεμάν και άμα δε χρειάζονται άλλαγμα να τα γρασσάρουν. Τώρα είμαι σίγουρος ότι ούτε καν τα άνοιξαν. Όπως και ο μάστορας στην Ελλάδα, που έλεγξε το πίσω αμορτισέρ και ήταν τόσο μια χαρά, που με άφησε μόλις ξεκίνησα, μετά από μόλις 2.000 χλμ. Για άλλη μια φορά, δηλαδή, τραβάω λούκι λόγω της βαρεμάρας των μαστόρων να κάνουν τη δουλειά τους. Με έχουν εξοργίσει! Δε θα τα μάθω κάποτε όλα όσα χρειάζομαι να μην τους έχω ανάγκη; Πού θα μου πάει;

Ήμουν, λοιπόν, μέσα στα βουνά, στα 4.000 μέτρα υψόμετρο και απολάμβανα τέλειο off-roading και ατελείωτο! Από τα 2.514 χλμ. που έκανα στο Τατζικιστάν, τα 1.020 ήταν χωμάτινα! Ήταν απολύτως έρημες περιοχές, όπως μου αρέσει. Είχα όλη τη φύση δική μου και συναντούσα μόνο μερικούς βοσκούς, που το καλοκαίρι ανεβαίνουν στα βουνά με τα ζώα τους και μένουν σε καλύβες. Τα λέγαμε, έτρωγα μαζί τους. Πολύ όμορφα ήταν. Όλη μέρα έβλεπα το πολύ 3-4 οχήματα.

Στις απότομες ανηφόρες χρειαζόταν να κατεβαίνω από τη μοτοσικλέτα και να σπρώχνω, γιατί ο κινητήρας δεν είχε δύναμη λόγω της σκισμένης μεμβράνης του καρμπιρατέρ. Πέθαινα! Ειδικά σε μία ανηφόρα, είχε τόση κροκάλα που δεν έχω ξαναδεί. Δε μπορούσα ούτε με τα πόδια να πατήσω καλά και κόντεψα να πέσω και να με πλακώσει κάπου η μοτοσικλέτα όπως την έσπρωχνα. Όταν ανέβηκα τελικά από 'κει, ξάπλωσα στο χώμα κι έκανα μισή ώρα να συνέλθω. Αυτά, όμως, δε με πείραζαν τόσο, αφού μετά το σπρώξιμο όλα ήταν και πάλι καλά και συνέχιζα το ωραίο off-roading.

Κάποια άλλη μέρα, μετά από σπρώξιμο, πάνω που κάθησα στη μοτοσικλέτα να ξεϊδρώσω, άρχισαν να ακούγονται κάτι τρυγμοί και βάρβαροι, μεταλλικοί ήχοι. Κοιτάζω πίσω και τι να δω; Βγαλμένη η φλάντζα του αριστερού ρουλεμάν! Κατέβηκα κάτω, έβγαλα αμέσως τη ρόδα και... φτου! Κομμάτια το ρουλεμάν.

Συνέβει στο χειρότερο μέρος που θα μπορούσε να συμβεί. Είχα μπροστά μου 84 χλμ. χωματόδρομου και έπρεπε να περάσω πάνω από κατολισθήσεις γεμάτες κοτρώνες, μέσα από αμέτρητα ρυάκια, άμμο και λάσπη. Από εκεί δεν περνούσε ούτε ένα όχημα.

Δεν υπήρχε νερό εκεί κοντά και δε μπορούσα να περιμένω για πάντα, γιατί εκτός από τη μοτοσικλέτα που είχε πρόβλημα, θα κινδύνευα εγώ ο ίδιος. Έβαλα, λοιπόν, ξανά τη ρόδα και αναγκαστικά ξεκίνησα χωρίς ρουλεμάν. Σε δέκα χιλιόμετρα βρήκα ένα ρυάκι και σταμάτησα εκεί. Το κέντρο της ζάντας είχε ήδη σπάσει στα δύο, στο σημείο που θα έπρεπε να είναι το ρουλεμάν. Η φωτογραφία τα λέει όλα... Το δεξί και το αριστερό τμήμα της ρόδας ενώνονταν μόνο από το στεφάνι της ζάντας πλέον.

Κατασκήνωσα δίπλα στο ρυάκι, αλλά μέχρι την επόμενη μέρα δεν πέρασε και πάλι ούτε ένα όχημα. Αναγκαστικά συνέχισα μέχρι να βρω άνθρωπο. Έβγαλα τη δισκόπλακα, η οποία έβρισκε πάνω στη βάση της δαγκάνας, επειδή η ρόδα κινούνταν στραβά. Θα έπρεπε, όμως, να βγάλω και τη δαγκάνα, γιατί λίγο παρακάτω την τίναξε και έκοψε το σωληνάκι του φρένου.

Με 10-15 χλμ./ώρα (όπου δεν είχε κοτρώνες, ρυάκια, άμμο ή λάσπη), μετά από δυο μέρες βγήκα στην άσφαλτο. Ακόμη και στην άσφαλτο, όμως, έβλεπα κάθε μέρα γύρω στα 3-4 οχήματα. Δυστυχώς, αυτά που συνάντησα ήταν αυτοκίνητα και δε μπορούσαν να φορτώσουν τη μοτοσικλέτα. Η πιο κοντινή πόλη, όπου θα μπορούσα να βρω μια λύση, ήταν στο Κυργιζστάν. Άμα έβγαινα από το Τατζικιστάν χωρίς τη μοτοσικλέτα, δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω να τη σώσω. Θα γυρνούσα από την πρώτη πόλη με αεροπλάνο στην Ελλάδα.

Η ζάντα είχε σπάσει ήδη στα δύο, το φρένο το είχα βγάλει, σκέφτηκα "τι άλλο μπορεί να συμβεί;". Θα συνεχίσω αργά-αργά και άμα με αφήσει τελείως η μοτοσικλέτα, μπαίνω στο πρώτο αυτοκίνητο που θα δω και γυρνάω με αεροπλάνο. Στην άσφαλτο δοκίμασα και είδα ότι αν πηγαίνω με 30-35 χλμ./ώρα, σχεδόν εξαφανίζονταν τα οχτάρια που έκανε η ρόδα. Παραπάνω δε δοκίμασα να πάω, για να μη σπάσει και το δεξί ρουλεμάν και τραυματιστώ κιόλας.

Λοιπόν, κάθεστε να ακούσετε το πιο τρομακτικό; Μετά από τέσσερις μέρες, έκανα 420 χλμ. με σπασμένη τη ζάντα και χωρίς ρουλεμάν και έφτασα ο αθεόφοβος στο Osh! Από τα 420 χλμ. τα 180 ήταν "χωματόδρομος", συνήθως στην κατάσταση που σας περιέγραψα. Εκείνες τις μέρες κατασκήνωνα πάντα ακριβώς δίπλα στο δρόμο έτσι, ώστε ααααν τη νύχτα περνούσε κανένα φορτηγό να με δει μήπως και δεν είναι τελείως γεμάτο και μπορεί να με πάρει.

Ένα βράδυ, άκουγα στο αντίσκηνο να βρέχει συνέχεια. Το πρωί που βγήκα από το αντίσκηνο είδα ότι δεν ήταν βροχή αυτό που άκουγα, αλλά χιόνι! Ήμουν στα 4.100 μέτρα υψόμετρο. Όταν βγήκα από τους υπνόσακους πάγωσα. Φόρεσα όλα μου τα ρούχα, αλλά τα χέρια μου ξύλιαζαν όταν μάζευα τα πράγματα κι έκανα συνέχεια διαλείμματα για να τα ζεστάνω κάτω από τις μασχάλες μου ή δίπλα στον κινητήρα της μοτοσικλέτας.

Παγωμένος και με τη μοτοσικλέτα σε τέτοια κατάσταση ανέβηκα μέχρι τα 4.282 μέτρα υψόμετρο, που είναι τα σύνορα Τατζικιστάν - Κυργιζστάν. Οι συνοριακοί φρουροί έτσι που ήμουν, με κοιτούσαν λες και ήρθα απ' το διάστημα και μου είπαν μέσα σε όλα τα άλλα ότι είμαι ο πρώτος Έλληνας που περνάει από 'κει. "Αυτό με έκαιγε", έλεγα από μέσα μου. Σφράγισαν γρήγορα το διαβατήριο κι άρχισα να κατεβαίνω από το βουνό. Είχε αρκετή λάσπη από τα χιόνια που έλιωναν. Ευτυχώς που κατέβαινα, γιατί αν έπρεπε να ανέβω θα έπρεπε να σπρώχνω για χιλιόμετρα μέσα στη λάσπη.

Στην πλευρά του Κυργιζστάν ήξερα ότι κινούνται πολλά φορτηγά, γιατί είναι ένας από τους άξονες που έρχεται από την Κίνα. Όλα τα φορτηγά, όμως, που πήγαιναν στην ίδια κατεύθυνση με εμένα ήταν γεμάτα. Είχα κατέβει στα 2.500 μέτρα υψόμετρο και τουλάχιστον δεν πάγωνα. 150 χιλιόμετρα μου έμεναν. Σκέφτηκα να το πιέσω κι ότι γίνει.

Έτσι, λοιπόν, χθες κατάφερα κι έφτασα στο Osh. Όταν είδα ότι η ζάντα είχε σπάσει από τα 10 πρώτα χιλιόμετρα που είχα κάνει χωρίς ρουλεμάν, ούτε που μπορούσα να φανταστώ ότι θα καταφέρω να φέρω τη μοτοσικλέτα μέχρι το Osh, μετά από 420 χλμ. και τέτοιους "χωματόδρομους". Κι όμως, το θαύμα έγινε!

Μέχρι να συμβεί το κακό, όλα ήταν τέλεια στα βουνά και τα απόλαυσα στο έπακρο! Θα σας τα γράψω κι αυτά στο blog, για να μην ξεχνάμε και τα ωραία που συνέβησαν...

Ευχηθείτε καλή ανάρωση στη μοτοσικλέτα... Μακάρι να βρεθεί καμιά ζάντα (στην Ελλάδα εννοώ. Εδώ ούτε μοτοσικλέτες δεν έχουν καλά-καλά),
Ηλίας Βροχίδης

[Argos1]

Καλό κουράγιο φίλε και να προσέχεις...Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες είναι μοναδικός και πρέπει να τον έχουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που σηκώνουμε τα χέρια ψηλά με την πρώτη δυσκολία...Ένα λάστιχο με έπιασε στη Θράκη πριν ένα μήνα και νόμισα ότι ήρθε το τέλος του κόσμου...και είχα και παρέα...

[mystique]

[B]Παράξενος κόσμος!

ειναι ενας κοσμος που εγινε χιλια κομματια, τυχερος εισαι που μεσω του ταξιδιου σου ξαναβρισκεις καποια απο αυτα, τα σπανια κομματια

----------------------------------------------

Τα δυσάρεστα...

Ηλία εισαι ηρωας !

υπομονη, κουραγιο, να είσαι καλα εσυ & όλα θα γινουν

[powerphot]

Με λήστεψαν!

Με φιλοξενεί εδώ και σχεδόν δυο ‘βδομάδες ο Πατήρ Βίκτωρ στις εγκαταστάσεις της ρώσικης εκκλησίας. Είναι υπέροχος άνθρωπος! Βρήκα ένα καταφύγιο να ξαποστάσω για λίγο και να ετοιμαστώ για το υπόλοιπο ταξίδι. Με βοήθησε τρομερά να επισκευάσω τη μοτοσικλέτα, όπως και σε κάτι άλλο...

Με λήστεψαν! Ένας τύπος με πολιτικά ρούχα μου παρίστανε τον αστυνομικό και ήθελε να δει το διαβατήριό μου. Ήμουν στην πύλη της εκκλησίας. Εκεί που τρελαίνομαι είναι ότι υποψιάστηκα πως μπορεί να μην είναι αστυνομικός και ζήτησα να δω την αστυνομική του ταυτότητα. Δε μου την έδειχνε και φώναζε αγριεμένος. Έφυγα και το λάθος μου ήταν ότι στηρήχτηκα στο φύλακα του ναού (ο οποίος είναι μισόχαζος), που μου είπε πως πραγματικά είναι αστυνομικός και να του δείξω το διαβατήριό μου.

Γύρισα και του το έδειξα. Βεβαιωμένος πως είναι αστυνομικός μπήκα και στο αυτοκίνητό του για να με πάει δήθεν στο αστυνομικό τμήμα για κάποιο έλεγχο. Όταν με πήγε σε κάτι ερημιές, σιγουρεύτηκα πως είχα κάνει βλακεία που άκουσα το φύλακα. Αν σκεφτόμουν να δω τις πινακίδες του αυτοκινήτου προτού μπω, θα την καταλάβαινα την απατεωνιά, διότι τις είχε βγάλει.

Δεν κάνω, όμως, μόνο εγώ λάθη. Το γομάρι είχε τις πινακίδες στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κι έτσι τις είδα. Πήρε όλα τα λεφτά που είχα για ώρα ανάγκης στο κρυφό πορτοφόλι μου, γιατί εκεί βάζω και το διαβατήριό μου κι έτσι το είχε δει όταν του έδειξα το διαβατήριο. Εκπλάγηκε και ο ίδιος που δεν αντιστεκόμουν. Προσπάθησα να βγω από το αυτοκίνητο, αλλά η πόρτα δεν άνοιγε από μέσα. Έτσι, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Του είπα αν τα θέλει τα λεφτά ας τα κρατήσει.

Ευτυχώς, μου έδωσε το διαβατήριό μου και την κάρτα με την οποία βγάζω χρήματα από τα ΑΤΜ. Όταν είπα στον Πάτερ τι συνέβει τρελάθηκε! Κάλεσε τη Σβετλάνα, μία οικογενειακή του φίλη, που μιλάει Αγγλικά. Το απόγευμα πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα και η Σβετλάνα έκανε τη διερμηνέα. Είχα τόσα στοιχεία να δώσω στους αστυνομικούς, που μου είπαν πως θα τον πιάσουν σίγουρα: πινακίδες, μάρκα και χρώμα αυτοκινήτου και λεπτομερή περιγραφή του κτήνους.

Την επόμενη μέρα θα πήγαινα να δώσω οδηγίες σε κάποιον ζωγράφο να κάνει το σκίτσο του ληστή. Δε χρειάστηκε... Κατά τη διάρκεια της νύχτας τον είχαν ήδη πιάσει!!! Μόλις πήγα εκεί, μου έδειξαν τις πινακίδες «Αυτές είναι;»! Πλακώθηκε με τους αστυνομικούς μέχρι να τον συλλάβουν. Είναι 1.80 και καμιά εκατοστή κιλά τέρας. Προσπάθησε να τους λαδώσει με 1.000 δολλάρια για να ξεχαστεί το θέμα.

Ο τύπος δεν ήταν καλό λουλούδι. Είχε ληστέψει άλλους πέντε ντόπιους και ξένους. Αυτό που ήθελα περισσότερο ήταν όχι να πάρω πίσω τα λεφτά που μου έκλεψε, αλλά να συλληφθεί ο τύπος ώστε να προστατέψω ειδικά τους φτωχούς ντόπιους. Ικανοποιήθηκαν όλες μου οι επιθυμίες: θα γίνει δικαστήριο σ’ ένα μήνα, όπου θα παραστεί ο Πατήρ Βίκτωρ εκ μέρους μου και πήρα και τα λεφτά μου πίσω.

Τόσες μέρες δε βγαίνω μόνος μου από τις εγκαταστάσεις της εκκλησίας για λόγους ασφαλείας. Κατά τα άλλα, βοηθάω εδώ στην εκκλησία και το σχολείο που λειτουργούν. Η μοτοσικλέτα είναι έτοιμη και σε λίγες μέρες θα συνεχίσω το δρόμο μου. Πήρα τη μεμβράνη για το καρμπιρατέρ και τώρα η μοτοσικλέτα τραβάει σα χιλιάρα! Δε μπορώ να τη συνηθίσω! Πάνω από 18.000 χιλιόμετρα έκανα με σκισμένη τη μεμβράνη, που η μοτοσικλέτα πήγαινε σα σαλιγκάρι. Σκεφτείτε ότι είναι σα να οδηγάτε έτσι το όχημά σας για δυο χρόνια και ξαφνικά να έχει την πλήρη του δύναμη! Να ‘σαι καλά Νικόλα (tifoefs). Σε χιλιοευχαριστώ!

Ο κινητήρας κάνει κάτι κόλπα και μου είπε ο μάστορας πως έχει χαμηλή συμπίεση και είναι στα τελευταία του. Εντάξει, μετά από τόσες και τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα, λογικό είναι. Για να δούμε στα πόσο τελευταία του είναι. Θα μου βγάλει καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες χιλιόμετρα ακόμη, να φτάσω μέχρι την Ελλάδα καβαλάρης;

Δε σας έγραψα για τη μαγεία του Τατζικιστάν, αλλά συμβαίνουν τόσα που έχει πιαστεί το χέρι μου να γράφω. Θα σας τα πω από κοντά, εντάξει; Στη φωτογραφία είμαι εγώ, που θέλατε να με δείτε για να πειστείτε ότι είμαι καλά, ο Πατήρ Βίκτωρ και η Σβετλάνα.


Βαγγέλη, φωτογραφίες στα χιόνια δεν τράβηξα, γιατί με τη μοτοσικλέτα ερείπιο και με ‘μένα παγωμένο στα 4.000 μέτρα υψόμετρο, οι φωτογραφίες ήταν το τελευταίο που σκεφτόμουνα. Όσο για τη συνεννόηση με τον κόσμο, που ρωτάς, μετά από τόσο καιρό έγινα μαέστρος στη νοηματική. Σκέψου ότι δυο ‘βδομάδες μένω με την οικογένεια του Πατήρ Βίκτωρ, οι άνθρωποι δε μιλάνε καθόλου Αγγλικά κι όμως ξέρουν αρκετά για το ταξίδι μου και τη ζωή μου, όπως ξέρω κι εγώ γι’ αυτούς.



Αγνή, συγγνώμη που σε ανησύχησα τόσο! Δεν το πιστεύω πόσο φανατικά ταξιδεύεις μαζί μου! Τι λέει η Γερμανία - Πολλωνία; Δροσούλα έχετε εκεί, ε; Το καλοκαίρι στο σπίτι σου το περνάς ή στη Γερμανία;



Μόλις μου είπαν πως στο περιοδικό moto της πρώτης Σεπτεμβρίου είναι το επόμενο άρθρο μου, αυτό για το Μπαλουτσιστάν (Πακιστάν).


Καλή επιστροφή στις βάσεις σας σε όσους δεν έχετε γυρίσει και ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!


Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα