Το ομώνυμο κάστρο όπου φυσικά, με βγηκαν και πάλι τα ματια εξω
Το ομώνυμο κάστρο όπου φυσικά, με βγηκαν και πάλι τα ματια εξω
Κάναμε στάση περιηγηθήκαμε στην πόλη.
Γεμίζοντας και πάλι με εικόνες από τη γερμανική επικράτεια.
Χάζευα τους εκατοντάδες μηχανόβιους που κάνανε τις βόλτες τους γύρω από το ποτάμι ...
Σταματήσαμε σε μία καντίνα να φάμε κάτι πρόχειρο και εκεί ανακάλυψα, την παγκόσμια διαβάθμιση καυτερου φαγητού. Εγώ τρώω πολύ καυτερό, και με λέει η αδερφή μου
– Αν θες πάρε καυτερό με 500.000 μονάδες και θα δεις τι θα πάθεις.
– Μέσα!! Nα πάρω πιο καυτερό, έχει;
– Βρε πάρε αυτό και μετά αν θες, έχει και περισσότερο.
Τρώω το καυτερό και αρχινάω να βγάζω ατμούς από τα αυτιά.
Λίγο ακόμα και θα άδειαζα το βαρέλι…Είχε και ζέστη ήταν και καυτές οι πατάτες που το συνόδευαν, ήρθε και έδεσε ένα πράγμα. Πάντως η διαβάθμιση του καφτερου φτάνει μέχρι 1000000 και, άλλα για να στο φτιάξουν πρέπει να υπογράψεις ένα χαρτί κι αν καταφέρεις να το φας όλο, στο κερνάνε. Την άλλη φορά! Και μαγειρικές πληροφορίες...
Ξεκινάμε για το σπίτι
Στάσεις στο δρόμο για καφεδάκι και ξεκούραση.
Όπου έβλεπα και πάλι ντόπιους μηχανόβιους... Και το απογευματάκι φτάσαμε.
Aφού φάγαμε για βραδινό και παρακολουθούσαμε, τα αποτελέσματα του ελληνικού δημοψηφίσματος... Μου ήρθε.
– Κατερίνα ξέρεις κάτι, να σκέφτομαι αύριο που θα πάω στο Μόναχο να κάνω μια μικρή παράκαμψη για να δω και τα υπόλοιπα κάστρα στο ποτάμι.
– Νίκο, δεν έχει καμία σχέση το Μόναχο με τον Ρινο.
– Και τι έγινε, διακοπές είμαι.
- (Τελικα η μαμα εχει δικιο!!!!!) Καλα !!
Όπως καταλάβατε αυτός ήταν ο δεύτερος λόγος που αναφέρθηκα σε αυτή την ημέρα. Η Κατερίνα μου βρήκε συνεργείο με το που εφτανα στο Μόναχο να άλλαζα λάδια, γιατί θα ξεπερνούσα λογικά τα 10.000 km από το ξεκίνημα του ταξιδιού...
Kαι μέσα σε μία παραμυθένια οικογενειακή ατμόσφαιρα, μετά από αρκετή ώρα τερματίστηκε και αυτό το βράδυ...
ΔΕΥΤΕΡΑ 06 - 07 - 2015 ΗΜΕΡΑ 24
Το πρωί είχε εγερτήριο από τις εφτά να πιούμε όλοι μαζί καφέ και σιγά-σιγά, εγώ να πάω στα κάστρα και οικογένειά μου να συνεχίσει τη γερμανική της βιοπάλη. Την σκηνή το sleeping bag και το υπόστρωμα τα άφησα στην αδερφή μου, να μην τα κουβαλάω άλλο μαζί αφού σε δύο μέρες ερχόταν η Ανθή στο Μόναχο και με την Ανθη, το camping δεν συμβαδίζει. Βέβαια δεν χωρούσαμε κιόλας πάνω στο μηχανάκι αλλά και να χωρούσαμε, πάλι δεν συμβαδίζει. Σαν να την ακούω... Νίκο διακοπές ΗΡΘΑ!!!!!!!!!
Όποτε παιρνω τα τελείως απαραίτητα από την αδερφή μου, τα φορτώνω στο φειζερ. Χαιρετιόμαστε, ανεβαίνω στο μηχανάκι μετά από τέσσερις μέρες ακινησίας... Bάζω το κλειδί πάτω μίζα, αλλά δεν!!! Ξανά προσπαθώ, τίποτα. Ξανά και ξανά τίποτα, όχι ρε μάγκα τι έπαθε αυτό!! Μάλλον γούσταρε το αραλίκι και δεν ήθελε πάλι να το σκίσω στα χιλιόμετρα... Μάλλον!.
Ευτυχώς που η αδερφή μου μένει σε ανηφόρα και τσουλώντας σε κατηφόρα, πήρε με δυσκολία. Εγώ όμως αγχώθηκα και δεν σταμάτησα να βάλω βενζίνη στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκα στα 4 km για να φορτώσει για τα καλά η μπαταρία και, βγήκα στην εθνική με καμιά 70 km ρεζερβουαρ.
Να οδηγάω να οδηγάω, βενζινάδικο πουθενά. Τρελάθηκα! Είπαμε η βενζίνη ήταν το μόνιμο άγχος μου στο ταξίδι. Ανάβει η ρεζέρβα κι εγώ να μην βρίσκω βενζινάδικο, τότε βλέπω μια πινακίδα που έγραφε εστιατόριο πάρκινγκ στα 5 km. Λέω εστιατόριο θα έχει οπότε και βενζινάδικο, απλώς δεν το γράφουνε γιατί εννοείται. Φτάνω στο εστιατόριο αλλά φυσικά βενζινάδικο δεν είχε. Στη Γερμανία τίποτα δεν εννοείται. Όχι ρε φίλε κοίτα να δεις που θα μείνω από βενζίνη...
Μέσα στο άγχος ανοίγω τον τομ για να δω τα βενζινάδικα της περιοχής, σε 5 km με βγάζει ότι υπάρχει σε ένα παράδρομο της εθνικής. Ουφ ησύχασα! Πάω το βρίσκω φουλάρω και όλα καλά. Ξαναβγαίνω στην εθνική και μετά από 10 km είχε Β, τζάμπα φρίκη έβγαλα πάλι! Κάνω αρκετά χιλιόμετρα και σταματάω σε Β για ξεκούραση, πως κοιτάω τις τιμές της βενζίνης έπαθα πλάκα. Στην εθνική η βενζίνη κοστίζει γύρω στο 1.65 και στους παράδρομους της εθνικής κόστιζε 15 με 20 λεπτά πιο κάτω. Μιλάμε για τρελή διαφορά.
Εκεί βλέπω έναν γερμανό με μια Hayabusa και πιάσαμε συζήτηση.
Αυτός θα πήγαινε στην πίστα να λιώσει το λάστιχο όπως μου είπε, και εγώ του ειπα οτι γυρνάω από το Nordkapp. Βασικά ήταν η μοναδική φορά που είπα την όλη αλήθεια στο ταξίδι μου εκτός φυσικά, αναγκαστικά από τη Νορβηγία και με κοιτούσε περίεργα. Κοιτάω μια το μηχανάκι και βλέπω ότι δεν έχω τίποτα από εξοπλισμό, οπότε λογικά μάλλον δεν θα με πιστέψετε κιόλας. Τζάμπα η ειλικρίνεια! Κοιτάει τα λάστιχα μου, και εκεί θα πρέπει να μην με πίστεψε καθόλου γιατί τα είδε σε καλή κατάσταση. Βέβαια του είπα ότι εγώ δεν λιωνω λάστιχα γιατί ούτε μπορώ, ούτε θέλω για να με βγάλουν στο ταξίδι... Aλλά πάλι με κοιτούσε με απορία.
Χαιρετηθήκαμε και ξεκίνησα, μετά από πολλά χιλιόμετρα αφήνω την αούτομπαν πιάνω επαρχιακό δρόμο και φτάνω στο Cochen εκεί που ήμουν εχθές με την αδερφή μου. Κάνω ένα τσιγάρο και τρώω ένα σκάλωμα, προς τα ποια κατεύθυνση του Ρήνου να κατευθυνθώ για να δω πιο πολλά κάστρα... Bορειοδυτικά ή νοτιοανατολικά. Το σκέφτομαι κανένα δεκάλεπτο και λέω, θα πάω νοτιοανατολικά. Ξεκινάω, όμως όσο οδηγούσα μου έμπαιναν ψύλλοι στ' αυτιά ότι με την κατεύθυνση που έπαιρνα, όλο και απομακρυνόμουν από το Μόναχο.
Σταματάω σε μια καφετέρια μέσα σ' ένα camping στην άκρη του δρόμου
Aφού παρήγγειλα καφέ, τους ρωτάω.
– Αν συνεχίσω νότια προσεγγίζω την Γερμανία ή την Γαλλία.
– Την Γαλλία.
– (Είδατε το ήξερα) Kάστρα απο που έχει πιο πολλά;
– Και από τις δύο πλευρές, αλλά προς Γαλλία έχει περισσότερα.
– Ωραία θα πάω για Γαλλία.
Πίνω καφέ και χάζευα το ερειπωμένο κάστρο, με ένα χαμόγελο που έλαμπε στο πρόσωπο μου γιατί αποφάσισα να φύγω τελείως για αλλού. Ε ναι διακοπές ήμουν γιατί να πάω προς Γερμανία, θα πάω προς Γαλλία. Σάμπως με βιαζει κανείς.
Και ξεκίνησα προς αναζήτηση Καστού λοιπόν, γιατί αυτό που έβλεπα στη καφετέρια για εμένα... Κάστρο δεν ήταν.
Βρε λες να είναι κάστρο αυτό…
Τώρα που γραφώ το ταξιδιωτικό το παρατήρησα…
Συνεχίζω να οδηγώ, κάνω αρκετά χιλιόμετρα δίπλα από το ποτάμι σε μια πανέμορφη διαδρομή αλλά... Κάστρο δεν βρήκα. Αρχναω να την ψωνίζω, καλά σαραντα κάστρα έχει... Που είναι!
Ρωτούσα κάποιους περαστικούς μέσα στις πόλεις αλλά δεν ήξεραν, και αλλοι μου έλεγαν διάφορα. Φτάνω σε μία πολη, βλέπω πινακίδα για γραφείο που λειτουργούσε προς την ενημέρωση των τουριστών. Για εκεί είμαι!!!! Πάω ήταν κλειστό... Το γραφείο λειτουργούσε από τις εννέα έως τις δωδεκα και ήταν, δωδεκάμισι το μεσημέρι. Ξεσκίστηκαν στη δουλειά κι αυτοι!!
Η ώρα περνούσε εγώ όλο και απομακρυνόμουν από το Μόναχο. H πεθερά μου με περίμενε, δεν είχα σκηνή ούτε sleeping bag μαζί μου και είχα φάει κόλλημα, να βρω ένα Κάστρο που να αξίζει για να γυρίσω επιτέλους προς τα πίσω... Περασα απο χωρια
Ο δρόμος που ακολούθησα δεν ήταν πλέον παραποτάμιος, ανέβηκα κάτι βουνά ...
Διέσχισα κάτι τεράστιες εκτάσεις με σιτηρά....
Μέχρι που άρχισε η κατάβαση από το βουνό.
Oπου ζαλιστηκα από της στροφές που θα κατέβαινα…. Αλλα τελικά κατέβηκα από άλλο δρόμο!!! Φτάνω σε μια πόλη ρωτάω, και με λένε να πας στο Bernkastel!! Eχει και κάστρο,και είναι ωραία.
Ξεκιναω, φτάνω στο bernkastel και βλέπω αυτό.
Καλά για αυτήν τη μαλακία ήρθα μέχρι εδώ!!!!!!! Δεν μπορούσα να το χωνέψω!!!!
Αφού ρώτησα πέντε φορές αν θα πρέπει να κόψω εισιτήριο για το πάρκινγκ, παρκάρω το Φέιζερ και ακόμα να βρίζω. Ευτυχώς τουλάχιστον που το πάρκινγκ ήταν δωρεάν.
Αφού ούτε καφέ δεν πήρα, χτύπησα ένα παγωτό μπας και στανιάρω από την κρυάδα του κάστρου!!!!! Ήταν που ήταν μάπα είχε και τον γερανό από μπροστά, τι να σου πω!! Τζάμπα τα 200 km παράκαμψη που έκανα. Τελοσπάντων, αφού ηρέμησα είπα να περιηγηθω στην πόλη.
Μπαίνω στα σοκάκια
Kαι εφτασα στην πλατεια
Ευτυχώς ήταν ένα καλαίσθητο χωριουδάκι. Γενικά να πω ότι οι τουρίστες που είχαν κατακλύσει τα καφέ και όλα τα σοκάκια του bernkastel ήταν, πολύ μεγάλης ηλικίας. Φαντάζομαι ήταν συνταξιούχοι που κάναν περιηγήσεις στις ομορφιές της γερμανικής επικράτειας.
Το μέρος ήταν όμορφο, αλλά όχι τρελά πράγματα. Η ώρα είχε περάσει κόντευε τρεις το μεσημέρι και αποφάσισα να φύγω. Αν θες να δεις κάστρα και το οτιδήποτε στη Γερμανία πρέπει να είσαι οργανωμένος με πρόγραμμα γιατί αν είσαι χύμα και ότι κάτσει, τελικά δεν βλέπεις τίποτα. Δεν πειράζει την άλλη φορά. Πάντως η παραποτάμια και η βουνίσια διαδρομή που έκανα ήταν όλα τα λεφτά, κατά τα άλλα τζίφος.
Ο Τομ ήθελε να με κάνει πάλι το γύρο του θριάμβου γύρω από το ποτάμι, εγώ κάπου εκεί είχα δει πινακίδα για αυτομπαν και ψάχνοντας την, βγήκα στον κεντρικό και από κει... Kαρφί για το Μόναχο, γιατί θα με έπιανε νύχτα στο τέλος.
Συνεχιζεται...
Ήταν γύρω στις εφτά το απόγευμα είχα περίπου 250 km για το Μόναχο. Λογικά θα τα καταφέρω να φτάσω προτού να περάσει η ώρα και αισθάνομαι άσχημα, που τα πεθερικά μου θα το ξενυχτούσαν περιμένοντας με. Αλλά ξαφνικά βλέπω μία πινακίδα στο δρόμο και δεν αντιστάθηκα τον πειρασμό.Ε ναι, αυτό δεν θα το έχανα με τίποτα.
Βγαίνω από την εθνική κάνω αρκετά χιλιόμετρα φτάνω στο χωριό του, ρωτάω που είναι. Μου λένε σε λίγα χιλιόμετρα όλο ευθεία φτανεις. Εντωμεταξύ ο τομ επειδή έχω παρεκκλίνει της πορείας μου να έχει σαλτάρει... Εγώ να τον γράφω και να οδηγώ με μία προσμονή άλλο πράγμα. Φτάνω στην είσοδο, σταματάω μπροστά στον φύλακα.
– Να περάσω.
– Όχι απαγορεύεται.
– Μα έκανα τόσα χιλιόμετρα, σας παρακαλώ.
– Όχι λυπούμαστε δεν γίνεται.
– Είμαι από Ελλάδα αφήστε με για ένα λεπτό να μπω μέσα.
– Όχι, αλλά αν θες πάνε από την άλλη πλευρά. Εκεί μπορεί να σε αφήσουν να μπεις.
Φτάνω στην άλλη πλευρά, ρωτάω έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο που έκανε προπόνηση στις αθλητικές εγκαταστάσεις του μέρους
- Μπορώ να μπω μέσα για λίγα δευτερόλεπτα.
– Όχι, αλλά αν θες πάνε από το μουσείο.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έφτασα εκεί, και δεν μπορούσα να μπω μέσα. Έριχνα ΤΟ βρισίδι για τους γερμανούς. Καλά τι είναι αυτοί ρε συ, μα τόσο απανθρωπιά να το πω! Δηλαδή τι θα πείραζε να έμπαινα για ένα λεπτό μέσα. Φτάνω στο μουσείο ήταν κλειστό, κρίμα! Πως κοιτάω βλέπω έναν γερμανό να κατεβαίνει τις σκάλες, εγώ ακομα έβριζα με πλησιάζει και με ρωτάει.
– Τι έπαθες;
– Να δεν με αφήνουν να μπω μέσα.
– Πάνε απο εδω, αυτό το σημείο δεν φυλάσσεται.
– Σοβαρά δεν είναι παράνομο;
– Όχι έλα πάμε μαζί.
Ανεβαίνω τις σκάλες και σκέφτομαι οτι τελικά όλοι γερμανοί που τους έβριζα με έμμεσο τρόπο μου λέγαν πως να πάω, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα το πως να πάω! Φτάνουμε στα τελευταία σκαλοπάτια, περπατάμε πλέον στο ισιάδη... Και τότε φτάνω επιτέλους.
Και κοκάλωσα.
Στην πίστα του Ηockenheim
Εντάξει μιλάμε για τρελή εμπειρία. Η πίστα ήταν ψηλό ερειπωμένη γιατί φέτος, δεν γινόντουσαν αγώνες της φόρμουλα 1 αλλά του χρόνου, θα επαναλειτουργούσε κανονικά. Πάντως διοργανώνονται πολλά trackdays με κόστος από ότι με είπαν γύρω στα 25 € ανά συμμετεχοντα. ( Οτι με είπαν σας λέω ) Και αγώνες αυτοκινήτων άλλων κατηγοριών.
Το συναίσθημα που νιώθεις όταν βρίσκεσαι σε μία πίστα αγώνων, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε φωτογραφίες γιατί δεν είναι κάποιο αξιοθέατο, μία φυσική ομορφιά ένα τοπίο ή κάποιο μνημείο. Αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που πάλλεται και δονείται από ζωή, ένταση και πάθος. Και οταν παραβρίσκεσαι σε κάποιον αγώνα, όλα αυτά τα συναισθήματα εγκρίνονται από την αδρεναλίνη... Οταν όμως βρίσκεσαι όπως εγώ σε μια στιγμή μη λειτουργίας της πίστας, κλείνεις τα μάτια διαλέγεις νοερα κάποιον αγώνα και απλά βρίσκεσαι εκεί... Μέσω των αναμνήσεων σου. Απερίγραπτο συναίσθημα!
Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.
– Ανθή ξέρεις που είμαι; Στην πίστα Ηockenheim
– Σώπα ρε!
– Ναι μπορεί να αργήσω να πάω στους δικούς σου, πάρτους τηλέφωνο να μην ανησυχούν.
– Τι ώρα θα φτάσεις.
– Μάλλον κατά τις 2300.
Ναι καλά... Ξεκινάω μετά από αρκετή ώρα, βρίσκω την εθνική και κατευθύνομαι για Μόναχο. Κάνω 100 km, νύχτα πια και με πιάνει καταιγίδα. Σταματάω στην άκρη του δρόμου φοράω τα αδιάβροχα και συνεχίζω να οδηγώ. Πάλι όμως φοβήθηκα γιατί στον δρόμο από το σκοτάδι και την αναπήδηση της βροχής, δεν φαινόταν τίποτα. Ούτε φώτα δεν είχε ούτε οι διαχωριστικές γραμμές ηταν εμφανής... Νίκο αστο δεν είμαστε για τέτοια βραδυατικα. Ευτυχώς βρίσκω βενζινάδικο με McDonald's. Παίρνω την Ανθή να την ενημερώσω ότι από εδώ δεν φεύγω με τίποτα γιατί φοβάμαι και άραξα, ακούγοντας τις βροντές και βλέποντας τις αστραπές πάνω από τη γερμανική επικράτεια.
Με παίρνει η αδελφή μου τηλέφωνο
- Νικο έφτασες
- Όχι βρε Κατερίνα πήγα στην πιστα Hochenheim και με έπιασε νύχτα
- Και που θα μείνεις
- Α εδώ στο βενζινάδικο
Ξαφνικά επικράτησε σιγή δευτερολέπτων….
- Κατερίνα Κατερίνα με ακούς … Τι έγινε έπεσε η γραμμή!! Κατερίνα…
- Έλα βρε σε ακούω… Τα κάστρα σε άρεσαν
- Δεν τα βρήκα…
- …
- Κατερίνα Κατερίνα… Τι έπαθε πάλι το κινητό!! Κατερίνα!!!!!
Εκεί με πλησιάζει μια γυναικα γύρω στα 35 γεμάτη με τατουάζ από το πρόσωπό εως κάτω, και μου λέει... Οτι και αυτή φοβήθηκε παρότι ήταν με αμάξι, γιατί είχε μηδενική ορατότητα στο δρόμο. Τελικά το πιο ασφαλές μέρος για να οδηγείς βράδυ στην Ευρώπη μου φαίνεται ότι είναι η Ελλάδα. Αφού και φώτα έχει, αλλά και ευδιάκριτες γραμμές κατεύθυνσης. Να και κάπου που είμαστε μπροστά γιατί κατά τα άλλα...
Η τριανταπεντάρα μου έλεγε τα δικά της... Εγώ να σκέφτομαι ότι τα μόνα άτομα που με προσέγγισαν σε αυτό το ταξίδι ήταν η τρελή και τα ρεμάλια... Γιατί άραγε!!!!!!
Η βροχή έκοψε χαιρετηθήκαμε με την γυναίκα, αυτή ξεκίνησε το δρόμο της και εγώ πήρα τηλέφωνο την Ανθή.
– Ανθή έκοψε η βροχή αλλά δεν φεύγω από εδώ. Ούτως ή άλλως πέρασε η ώρα και να ξεκινήσω, θα φτάσω πολύ αργά στο Μόναχο και θα ανησυχήσω τους δικούς σου που θα έχουν την αγωνία τους για μένα. Είπες ότι δεν θα πάω το βράδυ;
– Ναι...
– Η μάνα σου τι σε είπε;
– Που θα κοιμηθείς το βράδυ.
– Και συ τι είπες;
– Όπου κοιμάσαι πάντα.
– Τι την είπες;
– Όπου κοιμάσαι πάντα.
Πωπώ… Μας πήραν ολοι χαμπάρι!!
Τότε στο ταχυφαγείο μπαίνει μια παρέα τριών νεαρών ελλήνων, τους ακούω που μιλάνε και τους χαιρετάω. Οι δύο ήταν έλληνες της διασποράς και ο τρίτος πρόσφατος οικονομικός μετανάστης και μου λέει, ότι στη Γερμανία τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για αυτόν και μάλλον, θα γυρίσει στην Ελλάδα. Κατά τα άλλα αυτό, δεν υπήρχε η παραμικρή άλλη επικοινωνία με τα παιδιά. Ένα γεια σας και ένα αντίο, τίποτε άλλο!
Τελικά την πιο ψυχρή αντιμετώπιση στο ταξίδι μου την βρήκα από αυτά τα ελληνόπουλα κάπου σε ένα βενζινάδικο στη Γερμανία. Όχι από τους σκανδιναβούς αλλά από έλληνες του εξωτερικού. Δεν με πείραξε, αλλά σαν συμπερασμα το αναφέρω ότι τελικά, μάλλον άλλη γνώμη έχουμε για τους έλληνες και άλλη είναι η πραγματικότητα. Οι νορβηγοί προθυμοποιήθηκαν να με κεράσουν φαγητό και οι έλληνες, με αγνόησαν παντελώς. Αυτή είναι όμως η μαγεία του ταξιδιού, γιατί αν δεν ταξιδέψεις πως θα διδαχτείς.
Η ώρα πέρασε ξαναπήγα στο βενζινάδικο, παρκάρω το Φέιζερ και έξω σε μία καφετέρια που είχε τραπεζάκια.... Φυτεύτηκα χωρίς κράνος αυτήν τη φορά, αλλά μόνο με το full face και έριξα, επιτέλους τον καλύτερο ύπνο του ταξιδιού.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση