Άλλο το τι έχουμε καταφέρει κι άλλο το τι μπάλα παίζουμε. Με ομάδες επιπέδου Αργεντινής η θα πηγαίναμε έτσι όπως πήγαμε για να πάρουμε κανα βαθμό, η θα ανοιγόμασταν κι ότι γινόταν.. Με τη νιγηρία οι παίκτες έπαιξαν τη μπάλα που εγώ προσωπικά θέλω να βλέπω. Μακάρι να έπαιζε πάντα έτσι η ομάδα και ας μην έπαιρνε τα αποτελέσματα.. αλλά - και αν κάνω λάθος διορθώστε με- ως Έλληνες έχουμε μάθει να κυνηγάμε τη νίκη νο μάττερ γουάτ είτε σε συλλογικό επίπεδο είτε σε εθνικό. Με την Κορέα μπορούσαμε.. αλλα τελικά δεν μπορέσαμε.. Γιατί? Γιατι η ομάδα στήθηκε στο πλάνο 2004.. μόνο που αυτό το πλάνο έχει πεθάνει. Γιατί ο Αβραάμ δεν είναι Δέλλας, ο Τζόρβας δεν είναι Νικοπολίδης, Ο Σειταρίδης δεν είναι Σειταρίδης ο τυχερός Χαριστεας είναι απλώς ο Χαριστέας και το αριστερό πόδι του Τσιάρτα που θα ξελάσπωνε την ομάδα μαυρίζει σε κάποια παραλία πολύ μακριά απ την Νότια Αφρική. Που θέλω να καταλήξω.. Το 04.. Ο Ρεχάγκελ με το υλικό που είχε έχτισε μια ομάδα με ακλόνητη άμυνα και ικανή να σκοράρει με μισή ευκαιρία όταν η άμυνα (και ο θεός της μπάλας) κοιμόταν.. Μας κράξανε οι πάντες για το στυλ(το ποιό?) παιχνιδιού μας αλλά εμείς το πήραμε.. Αντί να μας μείνει το κράξιμο, μας έμεινε το οτι το πήραμε μόνο. Απο τότε τον ρεχαγκελισμό τον έχουν υιοθετήσει αρκετοι προπονητές σε παιχνίδια των ομάδων στην Ευρώπη αφού ο Οτο έδειξε τον τρόπο να νικάς τους μεγάλους... Ξέφυγα λίγο όμως... για να γυρίσω στο θέμα, Το ρόστερ απο το 2004 έχει αλλάξει. Έπρεπε να έχει αλλάξει και το στήσιμο της ομάδας και το τι ζητάει απ τον κάθε αντίπαλλο. Μπάλα μπορούμε να παίξουμε. Αλλα αντέχουμε σαν οπαδοί το τίμημα της πιθανής μη-διάκρισης?Αρχικά δημιουργήθηκε από kalgeorge
ξερεις τι γινεται? οταν εχεις παρει γιουρο και εχεις συνεχομενες συμμετοχες σε γιουρο, κονφεντερεισονς, μουντιαλ, ξεφευγεις απο επιπεδο ονδουρας ειτε το θελουμε ειτε οχι
