Συνεχίσαμε.
Βενζινάδικο για όλους τους καμένους επισκέπτες.
Δεν το χρειαζόμασταν.
Το σχέδιο έλεγε άσφαλτος προς τον βορρά.
Είχαμε αρκετή βενζίνα μέχρι τον πολιτισμό. Μέχρι την Ματμάτα ας πούμε…
Συνεχίσαμε.
Βενζινάδικο για όλους τους καμένους επισκέπτες.
Δεν το χρειαζόμασταν.
Το σχέδιο έλεγε άσφαλτος προς τον βορρά.
Είχαμε αρκετή βενζίνα μέχρι τον πολιτισμό. Μέχρι την Ματμάτα ας πούμε…
Άποψη από τον οικισμό του Κσαρ Γκιλάν.
Τα πιτσιρίκια της Τυνησίας πολύ κωλόπαιδα Κυριάκο…
Τα συγκεκριμένα, όταν μας είδαν άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας.
Σταματήσαμε, μας πλησίασαν και άρχισαν να ζητιανεύουν με το χέρι ανοιχτό.
Έκανα να βάλω το χέρι μου στην τσέπη να βγάλω μπαλόνια και τσίχλες.
Απλώνουν χέρι και πάνε να βουτήξουν ότι είχα μέσα στην τσέπη ενώ ένα άλλο από την άλλη πλευρά προσπαθούσε να ανοίξει το τανκ μπαγκ…
Με δυο κλωτσίδια εκατέρωθεν είχαν εξαφανιστεί σαν ποντίκια, αλλά ξενέρωσα πολύ άσχημα…
Καμία σχέση με την Αλγερία…
Φτάσαμε στην άσφαλτο και προχωρήσαμε.
Βγαίνοντας από μία δεξιά στροφή, βλέπω σκόνη.
Κόβουμε.
Η τρελή οικογένεια των Γάλλων.
Μέσα από οφ ροαντ διέσχιζαν την άσφαλτο που τους έκοβε την αρμονία του ερημικού τοπίου…
Και δώσε ανάποδα η μαμά με την γουρούνα και από πίσω ο μεγάλος γιος να κάνει κάτι τουμπάκια…
Στο διάολο… Με σύγχυσαν..
Φτάσαμε στο τρίστρατο σταυροδρόμι.
Βορρά ή νότο πάς από κει…
Κάπου εκεί ήρθε η επιφοίτηση του Βασίλη και είπε την ατάκα του ταξιδιού…
Βλέπω στον χάρτη ένα οφφροαντ κομμάτι που μας βγάζει κατευθείαν στην Ταταουίν!
Δεν είναι παραπάνω από 40 χιλιόμετρα και το δείχνει σαν βατό χωματόδρομο…
Ναι καλά… Λέω… Αυτό μας έλειπε…
Πόσο είναι 40; Λέει ο Μπάμπης…
Εδώ κάνω 50άρια με την Μαρία (δεύτερη Μαρία στο ταξίδι) με ασφάλτινα δικάβαλο…
Εδώ θα κωλύσουμε..;
Με κοιτάνε και οι δύο περιμένοντας την δική μου άποψη…
Όχι.
Όχι τους λέω. Με τίποτα. Άντε με πείσατε. ΟΚ πάμε.
Με μία προϋπόθεση!
Μπαίνουμε στην αρχή του μονοπατιού και σταματάμε.
Προχωράει λίγο πιο μπροστά ο Βασίλης να τσεκάρει τον δρόμο.
Μια χαρά βατός χωματόδρομος λέει…
Ποια είναι η προϋπόθεση; Με ρωτάνε.
Να. Να με αφήσετε να πάω πίσω από εκείνο το λοφάκι να τελειώσω τα μωρομάντηλα…
Και γιατί είναι τόσο σημαντικό σε ένα ταξιδιωτικό να το αναφέρω και αυτό…?
Είναι.
Τι είναι ο άνθρωπος…
Τι είναι η ζωή…;
Ανάλογα υπό ποια γωνία το κοιτάς…
Μέσα στην έρημο, δεν είναι τίποτα απολύτως…
Άλλοι οι νόμοι και οι κανόνες Παναγιωτάκη…
Απόλυτη επιτυχία!
Ξεπροβάλω από τον λόφο και βλέπω τζιπ περιπολικό να με πλησιάζει…
Σαλάμ.
Σαλάμ ανταπαντώ.
Τι πως και γιατί...;
Ε… Να το κους κους εχτές το βράδυ δεν ήθελε να ακολουθήσει την εθελουσία και είχα κάποια ζόρια. Συγχωρέστε με. Τα παιδιά είχαν μία φαεινή ιδέα να κάνουμε οφ ροαντ και είπα να εκφράσω την συγκίνηση…
Κατεβαίνουν τέσσερα άτομα από το τζιπ, δύο ένστολοι, δύο με πολιτικά, έρχονται και τα παιδιά…
Πάει ένας, κοιτάει τα λάστιχα, κοιτάει την πινακίδα του βεστρομ, το κουνάει λίγο πέρα δώθε…
Με αυτό θέλετε να πάτε από αυτόν το δρόμο…;
Ναι. Γιατί;
Μπα… Όχι όχι… Καλύτερα από άσφαλτο…
Μα…
Που είναι ο χάρτης σας; Υπάρχει λίγο πιο νότια μία πίστα (όπως αποκαλούν τις οφ ροαντ διαδρομές) πολύ πιο πατημένη και εύκολη.
Είναι μόλις 50 χιλιόμετρα, ενώ από εδώ που σκέφτεστε να πάτε είναι 90 χιλιόμετρα οφ για να βγείτε στον κεντρικό…
ΆΑΑααααααλληλούια….
Θεόσταλτε άγγελέ μου ευχαριστώ… Μας έσωσε το χέσιμο…!
Ροαντ μπουκ πάνω στο τάνκ μπακ του Βασίλη με ανεξίτηλο μαρκαδοράκι…
Κουφάλα το ωραιότερο σουβενίρ πήρες…
Χαιρετήσαμε, ευχαριστήσαμε, γυρίσαμε και πήραμε τον κεντρικό προς νότο.
Μετά από δύο τρία χιλιόμετρα έγινε χωματόδρομος, ή καλύτερα διαλυμένος ασφαλτόδρομος.
Λίγο πριν το μπλόκο για έκδοση ειδικής άδειας εισόδου στα βάθη της ερήμου (πριν το Καμούρ), έπρεπε να στρίψουμε αριστερά…
Βρήκαμε το μονοπάτι, ή τουλάχιστον αυτό που πιστεύαμε ότι είναι το σωστό.
Υπήρχε και στο τζιπιες το ίχνος του και νιώσαμε μια ασφάλεια…
Απόλυτη ερημιά στο ορίζοντα.
Ο καιρός βάραγε 38άρια το λιγότερο και η πίστα πατημένη και όμορφη…
Μετά ξεκίνησαν κάποια κομμάτια με αμμοπαγίδες.
Απίστευτη ταλαιπωρία.
Από το πρώτο δεκάλεπτο είχαμε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα.
Είχαμε διανύσει μόλις τρία χιλιόμετρα μέσα σε μισή ώρα…
Σκεφτήκαμε να γυρίσουμε πίσω αλλά με δεδομένο ότι είμαστε παλικάρια, Έλληνες και η Ελλάδα ποτέ δεν το βάζει κάτω κάναμε το λάθος και συνεχίσαμε…
Υπήρχαν σημεία όπου πήγαινες άνετα.
Πατημένος χωματόδρομος…
Υπήρχαν και άλλα όπου για να αποφύγεις το κώλυμα έπρεπε να περάσεις οσάν τον Κεντέρη, τον γνωστό στην Ιστορία ντοπαρισμένο φτερωτό άγγελο…
Και εμείς μόνο ντοπαρισμένοι δεν ήμασταν…
Το φοβόμασταν, κόβαμε, χωνόμασταν μέσα στην άμμο, δίναμε γκάζι και ο πίσω τροχός έσκαβε… Έσκαβε, έσκαβε… Καθόταν η μηχανή στον αέρα…
Πήδαγες, έτρεχες, ξεκόλαγες όποιον ήταν δίπλα σου, πήδαγες πάνω στην μηχανή σου, κόλαγες, έτρεχαν οι άλλοι να σε ξεκολλήσουν και πάμε πάλι από την αρχή…
Ακόμα και ο Μπάμπης κόλλησες κάποιες φορές που τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια σε τέτοιες καταστάσεις…
Κάτι κάνουμε λάθος…
Εκεί που έχουμε κλατάρει και το κουβεντιάζουμε, ενώ και οι τρεις μηχανές έχουν κολλήσει και απλά το καθυστερούμε γιατί ξέρουμε ότι μετά από δύο μέτρα θα ξανακολλήσουν ακούμε ήχο από αυτοκίνητο…
Τι αυτοκίνητο… Συμπλεξάρισμα, στροφές στον θεό και γκάμπα γκούπα…
Φρενάρισμα…
Σταματάει, ζυγίζει, κάνει όπισθεν, παίρνει φόρα τέρμα γκάζι πρώτη και φρααααπ, περνάει την αμμοπαγίδα μέσα σε μπαντηλίκια, κορναρίσματα και χαιρετούρες…
Ένας μαυριδερός ντόπιος στο τιμόνι, μία κλασική αιθέρια Αμερικανίδα στο κάθισμα του συνοδηγού με το άσπρο της μαντήλι να ανεμίζει και στο πίσω κάθισμα ο Ίντυ με έναν ακόμα ντόπιο…
Κάτι κάνουμε λάθος…
Δεν κόβει καθόλου ταχύτητα γνωρίζοντας ότι θα είναι καταστροφικό και πως θα κωλύσει.
30 μέτρα παρακάτω, κωλάνε…
Βγαίνουν έξω και οι τέσσερις..
Σπρώχνουν όλοι με ανοιχτές πόρτες, ενώ ο οδηγός απέξω με το ένα πόδι πατάει γκάζι…
Κωλάνε για τα καλά.
Μας φωνάζουν ελάτε να βοηθήσετε.
Πάμε και καθώς πλησιάζουμε μούσκεμα στον ιδρώτα τους ρωτάω…
Εμείς πήραμε το πακέτο χάστε 10 κιλά σε μία μέρα στην έρημο,
Εσείς τι πήρατε και από ποιο πρακτορείο..;
Τους ξεκολλήσαμε, ενώ αποφασίσαμε ότι δεν θα πρέπει να κλείνουμε το γκάζι καθόλου.
Καβάλα από θαμνάκια, λοφάκια, αμμόλοφους και ότι βρίσκουμε μπροστά μας θα πρέπει να τα καταπίνουμε όλα αν θέλουμε να βγούμε από κει…
Είχαμε ξοδέψει τουλάχιστον 3 ώρες για μόλις 20 χιλιόμετρα…
Είμαστε χάλιες…
Τα θετικά σχόλια από τους Αμερικάνους για το υπόλοιπο της διαδρομής μας έδωσαν λίγο κουράγιο. Συνεχίσαμε.
Όντως ο δρόμος έφτιαξε, ενώ όποτε συναντάγαμε αμμοπαγίδες, ανοίγαμε τέρμα το γκάζι και περνάγαμε σαν επαγγελματίες… Τύφλα να έχει ο Ορφανός…
Έφτιαξε και η διαδρομή από άποψη αμμοπαγίδων.
Άφησα τα παιδιά να προχωρήσουν μπροστά, μιας και είχαν πιάσει καλό ρυθμό.
Σε εκείνο το σημείο είχε πολλές κάθετες από τα νερά(?) και τον αέρα αυλακώσεις.
Γνωρίζοντας το βεστρομ, ήθελα να πάω πιο συντηρητικά και να μην καταπονήσω τις αναρτήσεις. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου από το τσούξιμο του ιδρώτα, έβλεπα ένα ξεκοιλιασμένο πίσω αμορτισέρ τερματισμένο και με αιμορραγία λαδιών παντού…
Έχοντας κάποιους λοφίσκους στον ορίζοντα, έχασα τα παιδιά από το οπτικό μου πεδίο.
Διαβάζω την διαδρομή, βλέπω την σκόνη από τα πατήματά τους, το κόβω δεξιά και αντί για περιφερειακά μπαίνω σε μία κοιλάδα με στόχο να τους βγω από μπροστά…
Είχαν ήδη φτάσει στο Μπιρ Αμόρ, ένα καφέ στην μέση του πουθενά!
Παγωμένες κόλες και νερά!
Απίστευτο…
Στην μέση του πουθενά!!!!!!!!
Σταματάω μέσα στον ενθουσιασμό.
Έρχεται ο Μπάμπης δίπλα μου και μου λέει κάτι μάθαμε και σήμερα, ε;
Βγάζω σταντ και πριν προλάβω να πω την απαντητική μου ατάκα, μου κλέβει την σειρά…
Αυτά τα λάδια κάτω, από σένα είναι;
Κανόνες δημοσιεύσεων
