...αλλα απο δεξια το μπλε του ουρανου μας παρηγορουσε οτι ισως να το γλυτωσουμε το εργο...
Και μεχρι στιγμης ετσι εδειχνε... Περα απο μια μικρη βροχη που μας αναγκασε να κανουμε σταση για αδιαβροχα κλπ, δεν υπηρχε κατι αλλο αξιοσημειωτο και η πορεια συνεχιζοταν κανονικα.
Νίκος
Open Horizons
Ετσι γυρω στις 8 το βραδυ ημασταν εξω απο τη Βαρσοβια, εχοντας ηδη κανει 290 χιλιομετρα σε 4 ωρες.
Μιας που δεν ειχαμε φαει τιποτα ολη μερα αποφασισαμε να σταματησουμε σε ενα φαστφουνταδικο σε ενα Rest.
Καπου εκει η κακοκαιρια μας προλαβε και η βροχη αρχισε να πεφτει δυνατα! Ωραια! Η συνεχεια προβλεποταν δυσκολη...
Κατσαμε να φαμε με την (ματαια) ελπιδα οτι η βροχη θα σταματουσε, οποτε αφου δεν βλεπαμε φως αποφασισα να παω τη μηχανη στο διπλανο βενζιναδικο για ανεφοδιασμο και να δουμε τι θα καναμε.
Νίκος
Open Horizons
Δεν ειχα προλαβει να γεμισω καλα καλα και εκει αρχισε ΤΟ σοου: Η βροχη δυναμωσε σε μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ καταρρακτωδη βροχη, με θυελλωδεις ανεμους που την εκαναν να πεφτει στο δρομο σαν τεραστια κυμματα της θαλασσας!
Χωθηκαμε μεσα στο μινι μαρκετ του βενζιναδικου και κατσαμε σε ενα μικρο τραπεζακι που ειχε σε μια ακρη, προσπαθωντας να δουμε τι θα καναμε.
Αν δεν ειχαμε ηδη κλεισει (και πληρωσει) το δωματιο στις λιμνες θα πηγαιναμε στη Βαρσοβια για να βρουμε ενα οποιοδηποτε καταφυγιο. Τωρα ομως; Να το ρισκαραμε;
Το GPS εδειχνε οτι ειχαμε 230 χιλιομετρα ακομα για τον προορισμο, με το δρομο να περναει μεσα απο τα πυκνα δαση της βορειας Πολωνιας...
Ακομα και σε ιδανικες συνθηκες το να ταξιδευεις νυχτα σε μικρους θεοσκοτεινους επαρχιακους δρομους μεσα σε δαση ηταν κατι το δυσκολο.
Τωρα με τη θεομηνια αυτη το εγχειρημα γινοταν αποστολη αυτοκτονιας! Και ολα αυτα με μια πληρως φορτωμενη μηχανη 400 κιλων ΚΑΙ δικαβαλο!!
Ειλικρινα υπο αυτες τις συνθηκες δεν ηθελα σε καμια περιπτωση να προσπαθησω να οδηγησω. Η κατασταση δεν ηταν καθολου αστεια: η βροχη επεφτε με απιστευτη μανια, και ο ανεμος εκανε τα πραγματα ακομα χειροτερα! Ο δρομος παροτι φωτισμενος σχεδον δεν φαινοταν καθολου απο την ενταση της βροχης και τα λιγα οχηματα που περνουσαν εμοιαζαν περισσοτερο με ταχυπλοα παρα με αυτοκινητα. Δεν ηθελα καν να σκεφτω τι θα γινοταν οταν δεν θα ειχε και αυτο το φωτισμο εξω απο την πολη...
Νίκος
Open Horizons
Για να μην καθομαστε απραγοι ενημερωσαμε το αγροκτημα οπου ειχαμε κλεισει για την κατασταση και για το οτι θα αργουσαμε να φτασουμε. Τουλαχιστον θα ειχαμε ενα πραγμα λιγοτερο να ανησυχουμε...
Η ωρα ομως περνουσε και το να περασουμε το βραδυ σε μια γωνια ενος μινι μαρκετ στην εθνικη δεν ηταν λυση.
Ομως η ωρα πλησιαζε 11 το βραδυ και ενοιωθα ηδη κομματια. Αλλα 200 χιλιομετρα σε αγνωστους δρομους υπο την χειροτερη κακοκαιρια που ειχα δει ποτε ηταν το τελευταιο που θελαμε...
Κοιταξα την Alicja.
- Τι λες να κανουμε;
- Το να κατσουμε εδω δεν ειναι λυση. Εγω λεω να το προσπαθησουμε.
Ειχε δικιο. Κατεβασα 2 red bull για να με κρατησουν ξυπνιο και αποφασισαμε να αντιμετωπισουμε την καταιγιδα στα ισα! Εδω θα ξεχωριζαν οι αντρες απο τα παιδακια...
Φουλ αδιαβροχα, γκετες, καλλυματα και παμε...
Νίκος
Open Horizons
Η Αυρα διεσχιζε την καταιγιδα αταραχη αλλα το νερο που επεφτε με δυναμη εκανε την ορατοτητα να κυμαινεται απο "δεν βλεπω την τυφλα μου" εως "ωχ Παναγια μου τον ηπιαμε".
Τουλαχιστον ο δρομος γυρω απο την Βαρσοβια ηταν επιπεδου εθνικης οδου, με καλο φωτισμο και 2 λωριδες ανα κατευθυνση, κατι που μου εδινε μια αισθηση σχετικης ασφαλειας... Αριστερα και δεξια το σπρευ του νερου που επεφτε ελαμπε με μια αποκοσμη λαμψη απο τα φωτα της πολης.
Ακολουθησα το GPS προς τα βορεια. Συντομα ο δρομος σκοτεινιασε αλλα τουλαχιστον παρεμενε ανοιχτος και με πολυ μεγαλες ευθειες χωρις πονηρα σημεια.
Κουλουριαστηκα πισω απο τα φερινγκ και συνεχισα με την ελπιδα οτι καποια στιγμη θα βγουμε απο το μετωπο της καταιγιδας....
Οντως, δυο ωρες αργοτερα και 100 χιλιομετρα πιο βορεια η καταιγιδα ειχε πλεον κοπασει! Ειχαμε βγει σωοι και αβλαβεις απο το χαμο! Ομως δεν ειχαμε τελειωσει ακομα.
Τωρα ειχαμε πια μπει στην περιοχη Mazury και ο δρομος πλεον ηταν στενος περνωντας μεσα απο πυκνη βλαστηση. Τριγυρω επικρατουσε απολυτο σκοταδι, και το μονο που μπορουσα να δω αριστερα και δεξια ηταν ατελειωτα τειχη απο πυκνα δαση...
Ασυναισθητα μεσα μου ενοιωσα ευγνωμοσυνη για τον θειο Σοιχιρο και ολους τους μηχανολογους του που κατασκευασαν την VFR με τετοια θρυλικη αξιοπιστια και στιβαροτητα! Αν χαλαγε οτιδηποτε εδω πανω θα μας ετρωγαν οι λυκοι κυριολεκτικα...
Νίκος
Open Horizons
2 η ωρα, μαυρο σκοταδι παντου και ο δρομος εμοιαζε με σκηνικο του Lost Highway του David Lynch. Η βροχη ειχε σταματησει εδω και ωρα αλλα ολα εσταζαν απο την υγρασια... Ο στενος δρομος χανοταν μεσα στο δασος σε ενα τουνελ απο δεντρα και μια παραξενη ομιχλη εκοβε κατα διαστηματα το δρομο στην μεση και σερνοταν στο εδαφος σαν ερπετο...
Περνουσα μεσα απο τα παραξενα σχηματα της ομιχλης και εμοιαζαν σαν φαντασματα που εφευγαν ενοχλημενα που τα ξυπνησαμε μεσα στην νυχτα...
Εμοιαζε σαν να ηταν ολο το δασος ζωντανο και να αναπνεει... Η Ανασα του Δασους!
Τετοιες στιγμες ειναι τοσο δυσκολο να αποτυπωθουν σε φωτογραφιες και λογια, αλλα μενουν για παντα ανεξιτηλα χαραγμενες στο μυαλο...
Νίκος
Open Horizons
Μεσα σε αυτο το ανατριχιαστικο σκηνικο ο δρομος μας εβγαλε τελικα στο χωριο Ruciane-Nida, λιγο πριν τον προορισμο μας, οπου μας περιμενε ακομα μια εκπληξη. Μπροστα μας ο δρομος ηταν κλειστος απο ενα σωρο μπαζα, πορτοκαλι κωνους, σακκια με αμμο και πινακιδες που προειδοποιουσαν για εργα! Τωρα;
Το να περασουμε απο αλλο δρομο δεν ηταν στις επιλογες, μιας και αυτος ηταν ο κυριος (και μονος) δρομος που οδηγουσε στον προορισμο μας.
Εκει θυμηθηκα οτι περιπου 30 χιλιομετρα πιο πριν ειχα δει μια πινακιδα που ανεφερε κατι για εργα αλλα αναθεμα αν θα γυριζα πισω μετα απο τετοιο ταξιδι!
Ενω σκεφτομασταν τι να κανουμε, παρατηρησα οτι στο πλαι των εργων υπηρχε ενα μικρο μονοπατι στο δρομο (προφανως για τους πεζους) και απο την αλλη μερια ο δρομος φαινοταν απολυτα καλος! Γιατι τον ειχαν κλεισει το δρομο τοτε;
Πλησιασα και ειδα οτι ισα που χωρουσε να περασει η Αυρα απο εκει. "Το καλο το παληκαρι" σκεφτηκα και προσεκτικα περασαμε απο την αλλη.
Αν νομιζατε ομως οτι η περιπετεια ειχε τελειωσει κανατε λαθος! Ακριβως διπλα απο τα εργα ηταν ενα ανοιχτο (στις 3 το πρωι!) βενζιναδικο και εκει καθονταν καποιοι αστυνομικοι και κ@λοβαρουσαν!
Φανταστειτε τωρα το σκηνικο: να εισαστε ενας βαριεστημενος μπατσος στη μεση του πουθενα και της αγριας νυχτας και ξαφνικα μπροστα σου να εμφανιζεται μια κατακοκκινη σπορ μηχανη τιγκα φορτωμενη και 2 αναβατες να ψαχνουν το που θα πανε!
Πριν προλαβω να συνειδητοποιησω τι ειχε γινει, ο ενας απο αυτους ηταν διπλα μας και μιλουσε στην Alicja με αυστηρο τονο, η οποια ειχε ασπρισει σαν το πανι!
- Τι σου λεει; τη ρωτησα.
- Μου ειπε οτι απο εκει που περασαμε ηταν γεφυρα υπο κατασκευη (!!!) και η διελευση απαγορευοταν και θελει να μας γραψει!
Γεφυρα;;!;! Δεν ειχε καμια ενδειξη σχετικη! Πως δεν πεσαμε μεσα...
Στιγμιαια περασε μπροστα μου η εικονα της μηχανης, εμας και ολων των λοιπων συμπραγκαλων να φευγουμε ολοι μαζι κουβαρια μεσα στο ποταμι. Εδιωξα την εικονα απο το μυαλο μου και γυρισα στον ...σεριφη Rosco που νομιζε οτι ειχε πιασει τον Καρλος το τσακαλι και του ειπα αταραχος σε φαση εγκο τουριστ ντεν κσερει: "Ok Ok! Για Wygryny παμε καλα; WYGRYNY! Απο εδω;"
Ο τυπος κοντοσταθηκε σαστισμενος, και ψελλισε μερικες μπερδεμενες οδηγιες για τον προορισμο μας.
Γυρισα και του ειπα χαμογελαστα: "Οκ οκ, ευχαριστουμε!" και πριν καταλαβει τι ειχε γινει ειχαμε γινει καπνος!
Νίκος
Open Horizons
Λιγο ψαξιμο αργοτερα βρεθηκαμε τελικα στο Wygryny. Ο δρομος για το αγροκτημα (λασπο)χωματοδρομος, οποτε σιγα σιγα και με προσοχη πηγα τη μηχανη μεχρι που βρεθηκαμε μπροστα σε μια μεγαλη κλειστη αυλοπορτα!
Χτυπησαμε το κουδουνι της εισοδου αλλα καμια απαντηση! Ξανα. Τιποτα.
Απο μεσα ολα ηταν σκοτεινα και δεν φαινοταν να υπαρχει κανενας να μας περιμενει! Ε, αυτο ηταν και το κερασακι στην τουρτα της απιστευτης περιπετειας της ημερας!
Η ωρα πλεον πηγαινε 4 το πρωι, ειχαμε περασει μεσα απο την πιο τρομακτικη καταιγιδα της ζωης μας, μεσα απο αχανη δαση μεσα στη μαυρη νυχτα και το κρυο, και τωρα που ειχαμε φτασει στο προορισμο να μην μπορουμε να μπουμε μεσα;;;
Ε αυτο ηταν! Αναψα τους προβολεις της μηχανης και αρχισα να κορναρω! Μεσα στην απολυτη ησυχια της νυχτας η κορνα ακουγοταν σαν πιστολια!
Δεν περασε ενα λεπτο και απο ενα ξυλινο σπιτακι ακριβως εκει που επεφταν οι προβολεις αναψε ενα φως και μια γυναικα εμφανιστηκε στο παραθυρο κρατωντας ενα σεντονι επανω της, ενω απο μεσα μια αντρικη φωνη εριχνε καντηλια στα Πολωνικα! Η καημενη Alicja ειχε κοκκινησει απο τη ντροπη της αλλα εμενα με ειχε πιασει το ...Μανιατικο! Η θα ανοιγε να μπουμε μεσα η θα γινοταν της Κορεας!
Οντως η πορτα ανοιξε και μετα την αρχικη απορια του φυλακα για το ποιοι ημασταν, τι θελαμε μεσα στη νυχτα κλπ συννενοηθηκαμε και επιτελους ημασταν σε ενα φιλοξενο δωματιακι και στο απαλο στρωμα... 4 η ωρα το πρωι και επιτελους η φοβερη βραδια αυτη ειχε λαβει τελος και εμεις ημασταν σωοι και αβλαβεις....
Εχω κανει και αλλους απολαυστικους υπνους της ζωης μου αλλα αυτο το βραδυ ηταν μακραν ο καλυτερος...
Και θα τον χρειαζομασταν γιατι αυριο θα μπαιναμε σε Terra Incognita: την μυστηριωδη Λιθουανια, την πρωτη απο τις χωρες της Βαλτικης...
Νίκος
Open Horizons
Σε ζηλεύω κερατούκλη, δεν φαντάζεσαι πόσο!
Δεν εχεις να ζηλεψεις τιποτα αδερφε...Αρχικά δημιουργήθηκε από makis206
Σε ζηλεύω κερατούκλη, δεν φαντάζεσαι πόσο!
Νίκος
Open Horizons
Μερα 7
Λιμνες Mazury (POLAND) - Trakai - Vilnius (LITHUANIA)
288 km
Ξυπνησα απο το φως του ηλιου που περνουσε μεσα απο τις κουρτινες. Οταν ξυπνας απο ενα τοσο βαθυ υπνο νοιωθεις αλλος ανθρωπος, και η αληθεια ειναι οτι το χρειαζομουν αυτο.
Χθες το βραδυ δεν ειχα προσεξει καθολου το δωματιο. Κοιταξα γυρω. Ηταν πολυ περιποιημενο και καθαρο.
Νίκος
Open Horizons
Καθισα διπλα απο το κρεβατι και κοιταξα τους ανοιχτους χαρτες πανω στο τραπεζι. Ημασταν πλεον στις λιμνες του Mazury και η Λιθουανια πλεον ηταν μια ανασα απο δω! Λιθουανια! Ποιος να το 'λεγε! Αν με ρωτουσε κανεις ενα μηνα πριν δεν θα ηξερα να του τη δειξω καν στο χαρτι και τωρα ετοιμαζομουνα να την εξερευνησω ιδιοις ομμασι! Μετα απο τοσες σκεψεις, αμφιβολιες και ανησυχιες αν θα καταφερνα να βγαλω εις περας αυτο το ταξιδι, τωρα εδειχνε πλεον να ειναι εφικτο...
Ντυθηκα στα γρηγορα και βγηκα εξω να δω καλυτερα το αγροκτημα οπου ειχαμε ερθει.
Νίκος
Open Horizons
Έχει που έχει αγωνία, μ'αυτά που κάνεις θα με βάλεις να φάω τα δάχτυλά μου μέχρι να τελειώσει!Αρχικά δημιουργήθηκε από Ταξιδευτής
Δεν εχεις να ζηλεψεις τιποτα αδερφε...
Keep going Νικόλα, παρακολουθούμε εμείς
Το αγροκτημα βρισκοταν σε μια πανεμορφη εκταση μπροστα σε μια λιμνη και ολα τα κτηρια ηταν φτιαγμενα με πετρα και ξυλο, θυμιζοντας εντονα γουεστερν. Ολα ηταν περιποιημενα και φτιαγμενα με πολυ μερακι...
Νίκος
Open Horizons
Ολος ο κυριως χωρος του αγροκτηματος χρησιμευε ως camping...
Νίκος
Open Horizons
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση