Η σουζουκι διαφοροποιήθηκε από τους υπόλοιπους Ιάπωνες στα δικύλινδρα της Α2
Ενώ όλοι πρόσφεραν μοτέρ dohc, 4v , υπέρ τετράγωνα υψηλό ροπα (z300, mt03) αυτοί έφτιαξαν το ακριβώς αντίθετο τετράγωνο μοτέρ, sohc 2v. Σχετικά κοντή κλιμάκωση και δύναμη σε χαμηλές μεσαίες περίπου αντίστοιχες με μονοκυλινδρου, και λόγω δικύλινδρου ανέβαζε και λίγο παραπάνω μέχρι τις 10k γραμμικα.
Η χαρακτηριστική λειτουργία του μοτέρ είναι ότι μπορούσες κυριολεκτικά να ξεχάσεις τέταρτη στο κιβώτιο στο ρελαντί χωρίς ίχνος σκορτσαρισματος .
Ενώ μόνος ή διπλός δεν είχε καμία επιβάρυνση στην επίδοση της επιτάχυνσης. Συνεπώς οι βόλτες με ρολαρισμα και χάζεμα ήταν απολαυστικές και αγχολυτικές
Επίσης το μοτέρ δεν ζεσταινόταν, ούτε αυτή την εποχή με θερμοκρασίες με 35ρια.
Παρά τον χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα ήχο των δικύλινδρων με ανάφλεξη 180, είχε ενδιαφέρον χροιά που γινόταν πιο σπορ πάνω από 8k. Ενώ το δυνατό του σημείο ηχητικά ήταν στο κλείσιμο του γκαζιού, απελεύθερονοταν μια πολύ μπάσα διαδοχική νότα λες και είχε υπερτροφοδότηση
Σταθερο σαν βράχος άφηνες χέρια εύκολα από το τιμόνι και πήγαινε ευθύβολα, εκτιμώ πως θα έπλεξε ρόλο η γεφυρούλα στο πιρούνι που είχε προβλέψει η σουζουκι