Tέλος πάντων το παρκάρω μετά κάθετα όπως όλοι οι υπόλοιποι και ακριβός από δίπλα μου, σκαι μύτη ένα συνομήλικο φειζερ…
Μιλάμε περιπτωσαρα όχι αστεία!
Από ότι θυμάμαι ήταν Φιλανδοί...Το δικο τους φαζερ είχε 33000 χιλιόμετρα και το δικό μου, πλησίαζε πλέον τα 100000 . Εμ εκεί που μένουν οι μοτοσυκλετιστικες μέρες του χρόνου λόγο τον καιρικών συνθηκών, περιορίζονται κατά πολύ.
Φειζερ είδα μονο ένα αλλα μηχανες είδα πολλές…
Περπατήσαμε στο δρόμο και διασχίσαμε κάτι υπόγεια τούνελ που λογικά, σε πήγαιναν ακόμα πιο κοντά στον παγετώνα.
Περνάμε ένα δυο… Τρία, μέσα εντωμεταξύ να έχει ψόφο και το αφήσαμε. Ε ναι είχε πέραση η ώρα και θα έπρεπε να γυρίσουμε πισω το βουνό, από εκεί που το ανεβήκαμε... Γιατί αν κάναμε όλη την γύρα του θα βγαίναμε προς Ιταλία μεριά, καμιά σχέση με το Μόναχο.
Η Ανθή με έβριζε που την είχα ζαλίσει με τις onroad φωτογραφίες και εγώ στο γυρισμό, την έδωσα ρεπό γιατί έτοιμη ήταν... Να με κοπανίσει με το κράνος στο κεφάλι. Mε την προϋπόθεση όμως, να σταματήσουμε σε ένα ωραίο σημείο να βγάλω φωτογραφία το μηχανάκι…
Κάνουμε μια τελευταία στάση, μέχρι την επομένη στην είσοδο του βουνού και αφού ξεκουραστήκαμε... Ξεκινάμε απόγευμα πια για Μόναχο…
Βράδιαζε και είχαμε ένα καρό χιλιόμετρα ακόμα να διανύσουμε. Ο Τομ μας πήγαινε όπως νάνε και εμείς, σε διάφορες στάσεις μελετούσαμε εναλλακτικές διαδρομές…
Μέχρι να βρούμε πινακίδα για Μόναχο, μετα γράψαμε τον τομ και πήγαμε βαση σήμανσης… Δεν παλευόταν άλλο.
Λίγο προτού να νυχτώσει, ξανά σταματάμε καμιά 100 χιλιόμετρα από το σπίτι. Ήμουν και εγώ καταπονημένος αλλα η Ανθή, έτρεμε ολόκληρη από την κούραση. Είχε να ανέβει σχεδόν ένα χρόνο στο φειζερ και με τα 500 Χιλιόμετρα που κάναμε, τα φτύσε τελείως… Δεν γίνεται έτσι, από αύριο θα το πηγαίνουμε πιο χαλαρα…
Φτάνουμε γύρο στης δεκα και μιση στο σπίτι η πεθερά μου ειδη μας έκλεγε. Ανησύχησε παρα πολύ για εμάς και εμείς, αισθανθήκαμε όσο νάνε άσχημα… Ασε που δεν μας είδαν καθόλου.
Από την άλλη η μανα μου που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, είχε αφήσει τα μοναστήρια και είχε πιασει τα beach bar!! Eιχε χαλαρώσει τελείως. Ο γιόκας της αφού επέζησε από την Νορβηγία είτε κάνει κάτι σωστά, είτε έχει μεγάλο κωλο!!!!! Οπως και να έχει ήταν πλέον στο χαλαρό!!
Αντίθετα βεβεα με την πεθερά μου που ήταν έτοιμη και αυτή για μοναστήρι, καθολικού όμως τύπου …
Από αύριο οποτε πιο χαλαρα!!!
Αφού φάγαμε και συζητήσαμε αρκετη ώρα, φυτευτήκαμε μετα όλοι μαζί οικογενειακώς…
Αφού φάγαμε και συζητήσαμε αρκετη ώρα, φυτευτήκαμε μετα όλοι μαζί οικογενειακώς…
ΔΕΥΤΕΡΑ 13 - 07 - 2015 ΗΜΕΡΑ 27
Ξυπνάμε το πρωί ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε να πάμε σε μία λίμνη κοντά σχετικά, στο Μόναχο που είναι ισως η ομορφότερη από όλες. Bγαίνουμε από το Μόναχο με τα γνωστά προβλήματα και αφού κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα, πέφτουμε σε ένα μεγαλοπρεπές μποτιλιάρισμα 100 km. Αν ταξιδέψεις στη Γερμανία και δεν έχεις την τύχη να πέσεις σε στάου (μποτιλιάρισμα)... Χάνεις ολη τη μαγεία του ταξιδιού!
Μιλάμε όλα τα αμάξια να πηγαίνουν με 40 km και ποτε ποτε, να σταματάνε μπλοκαρισμένα στο δρόμο. Εγώ να κάνω σφήνες με το φόβο μην πάρει κανένας Γερμανός τηλέφωνο την αστυνομία, αλλά και να μην μου χωθούν και με στείλουν στο διάολο. Τι να κάνω να περιμένω στην ουρά, αποκλείεται!! Ακόμα εκει θα ήμουν!! Στην βοηθητική λωρίδα κατεύθυνσης δεν έμπαινα καθόλου άσε που θα ήμουν για φυλακή, αλλά είχα διαβάσει ότι επειδή συνήθως στην βοηθητική λωρίδα πετάγονται πολλά σκουπίδια από το δρόμο, πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες κατά πολύ, να πάθεις λάστιχο. Σφήνα στη σφήνα λοιπόν προχωρούσαμε με 30, μια ομορφιά! Ευτυχώς σε κάποια σημεία ξεμπλόκαρε η κυκλοφορία αλλά μετά από λίγα χιλιόμετρα, ξανά κολλούσαμε.
Μέχρι να βγούμε από την μποτιλιαρισμένη αούτομπαν ψόφησαμε. Ευτυχώς μετά από λίγα χιλιόμετρα πιάσαμε επαρχιακό δίκτυο και σωθήκαμε. Στην αρχή ο τομ μας πήγε μέσα από κάτι γεωργικούς δρόμους να τους πω, αφού από εκεί που μας έστειλε αποκλείεται να περνούσαν άλλοι πέρα από τους ντόπιους γεωργους... Και όσοι φυσικά, είχαν των τομ για πλοηγο!!
Αφού η Ανθή δεν μπορούσε να χωνέψει από που μας πήγαινε και εγώ, νά την τσιρίζω στο μηχανάκι… Είδες τι τράβηξα!!!!! Κομμάτια τελείως φτάνουμε σε ένα βενζινάδικο λίγα χιλιόμετρα από τη λίμνη, όπου αράξαμε για καμιά ώρα μπας και βρούμε τις αναπνοές μας. Το καλο με το συγκεκριμένο Β ήταν ότι έβλεπες και πινελιές της βαβαρεζικης αρχιτεκτονικής
Προτού όμως να φτάσουμε στη λίμνη Konigsee είχα δει ένα άλλο αξιοθέατο στο Internet λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, που θα έπρεπε να επισκεφτούμε.
Παρκάρουμε το μηχανάκι στο πάρκινγκ χωρίς πληρωμή, πως και έτσι! Και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε κανένα δεκαπεντάλεπτο στο βουνό μέχρι να φτάσουμε στο φαράγγι. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη μέσα στη φύση.,, Ο καιρός ήταν μουντός και δροσερός, οπότε ότι έπρεπε για περπάτημα.
Φτάνουμε σε απόσταση λίγων μέτρων από το καταρράκτη και σταματάμε σε ένα αυτόματο μηχάνημα πληρωμών, βάζουμε 2 € μας κάνει μία μάρκα για να περάσουμε την είσοδο. Φτάνουμε στην είσοδο, δεν ήταν κανείς παρά μόνο μια μεταλλική πόρτα όπου μέσα της, είχε ένα κύλινδρο και με το που έριχνες τη μάρκα, στριφογύριζε ο κύλινδρος και περνούσες. Έπειδή το τίμημα για να επισκεφτείς το καταρράκτη ήταν πενιχρό, δεν τους συνέφερε να βάλουν κάποιο υπάλληλο στην είσοδο. Οπότε με τη μεταλλική πόρτα και οικονομούσαν, και δεν πλήρωναν προσωπικό... Περνάμε την πόρτα ανηφορίζουμε ένα ξύλινο διάδρομο και μέσα στο φαράγγι, από παντού να πέφτουν δεκάδες μικροί καταρράκτες.
Αφού κάναμε τσιγάρο και αράξαμε στο όρθιο αρκετή ώρα, ξαναγυρίσαμε προς το μηχανάκι.
Η λίμνη Konigsee μας περιμένει.
Φτάνουμε στη λίμνη πάμε σε ένα τεράστιο πάρκινγκ και φυσικά, πληρώνουμε εισιτήριο για το φέιζερ. Με δίνουν απόδειξη και μου λέει η Ανθή, ότι τη μισή πρέπει να την βάλεις στο μηχανάκι και την άλλη μισή να την κρατήσεις. Πως κοιτάω την απόδειξη ήταν μόνο η μιση, και όχι ολόκληρη... Τωρα!!!! Το τι κατέβασα δεν συμμαζεύεται!!! Εντωμεταξύ είχα κόλλημα να συζητάω εγώ στα αγγλικά με τους γερμανούς και όχι η Ανθη στα γερμανικά, για να βγάζω πιο πολύ γέλιο και περιπέτεια στην επικοινωνία μου.... Καλά μιλάμε, τελείως Φεύγας.
Πάω στο ταμείο την λεω το και το, δεν κατάλαβε τίποτα. Τελικά αφήνω τη μισή απόδειξη στο μηχανάκι και κάνοντας το σταυρό μου μην μπλέξω, πάμε για τη λίμνη. Είχε πολλές τουριστικές εγκαταστάσεις μέχρι να φτάσουμε, καφέ εστιατόρια μαγαζιά με σουβενίρ...
Φτάνουμε στα επόμενα εκδοτήρια (στη Γερμανία κάθε 300 μετρα έχει εκδοτήρια, γιατί άραγε!) Και κόβουμε εισιτήριο ( 13 ευρω το άτομο ), για το ηλεκτροκίνητο καράβι που θα μας πήγαινε κρουαζιέρα. Καλή φάση... Μιλάμε δεν ακουγόταν τίποτα, σαν να κάναμε βαρκάδα ένα πράγμα.
Σαλπαρουμε.
Το καράβι μας πηγενε σε ένα μικρό νησάκι που εκεί ,υπήρχε το εκκλησάκι του Αγίου Βαρθολομαίου. Αλλά για να μην βαρεθούμε από την μισάωρη πλεύση, ένας εκ του προσωπικού μας έκανε καντάδα αλλά Opera style... Και μετά έβγαλε ενα δίσκο να τον ελεήσουμε!!! Απίστευτο, αυτα ούτε στην Ελλάδα δε συμβαίνουν!!!! Μιλάμε για τους γερμανούς το χρήμα είναι ο θεός τους, και το δοξάζουν με την κάθε ευκαιρία!!! Ολοι του δώσαν λεφτά...
Φτάνουμε στο λιμανάκι να πάρουμε το επόμενο καράβι ,για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση. Εκεί έχει σύστημα με ένα εισιτήριο να αλλάζεις όσα καραβάκια θες και όποτε τα θες, για να εξερευνήσεις με την ησυχία σου το μέρος. Τα εισιτήριο δεν ισχύουν για το εκάστοτε πλοιάριο, αλλά για την διαδρομή που θα κάνεις. Έρχεται το καράβι το βλέπω τώρα, ανεβαίνει η Ανθή… Εγώ λέω κάτσε να βγάλω καμιά ακόμα φωτογραφία και τότε... Ακούω την Ανθή.
– Ρε Νίκο χάζεψες!!! Φεύγουμε!!!!
Πως γυρνάω, το πλοίο είχε ξεδεσει στο δευτερόλεπτο και είχε σαλπάρε… Τρέχω πανικόβλητος και πηδάω μέσα... Καλά μιλάμε αυτά, ούτε στις ελληνικές ταινίες δε συμβαίνουν!!!
Συνεχίζουμε …
Μετά και από αυτό, το μονο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε… Και όχι να το αναλύσουμε!!
Φτάνουμε στο τέλος της λίμνης, αλλά είχε περάσει η ώρα και δεν περιηγηθήκαμε εκεί στο μέρος... Από ότι μάθαμε αν ήθελες περπατούσες μιάμιση ώρα και έφτανες σε ένα καταρράκτη ύψους, 400 μετρων... Το μεγαλύτερο της Γερμανίας. (Μάλλον είναι αυτός που πήγαμε πιο πριν, αλλά τον έβλεπες από άλλη οπτική γωνία και ολόκληρο το φάσμα του) Ηθελε τουλάχιστον 3 ωρες πάνε έλα, η ώρα ήταν κοντά πέντε και τα πλοία σχολούσαν στις έξι... Δεν πειράζει την άλλη φορά.
Ξεκινάμε για την επιστροφή
Φτάνουμε στο κύριο λιμάνι πίνουμε ένα καφέ να ζεσταθούμε για το δρόμο πάμε στο φέιζερ, ευτυχώς χωρίς να βρούμε κανένα πρόστιμο και μελετάμε το πώς να γυρίσουμε. Το Μόναχο ήταν γύρω στα 200 km και ο τομ από εκεί που μας έστελνε, θα κάναμε παραπάνω από 3 ωρες. Οπότε είπαμε να τον γράψουμε να πάμε πιο μακριά και να μπούμε απευθείας εθνική. Μπορεί να κάναμε περισσότερα χιλιόμετρα αλλά τουλάχιστον, θα φτάναμε πιο γρήγορα.Σωστά… Λάθος!!!! Πάλι 3 ωρες και, κάναμε! Γλιτώσαμε το επαρχιακό δίκτυο αλλά τα περισσότερα χιλιόμετρα είχαν χρονικά, το ίδιο αποτέλεσμα. Είδατε ο τομ, τελικά όλα τα ξέρει…
Φτάνοντας στο σπίτι μια τουριστική μέρα μόλις είχε ολοκληρωθεί και συνεχίστηκε μια ζεστή οικογενειακή βραδιά...