Ω ναι…
Από το βεστρομ είναι…
Ω ναι…
Από το βεστρομ είναι…
Κάπου πίσω από το καπάκι του μπροστινού γραναζιού τρέχει λαδάκι.
Μπόλικο…
Τσεκάρουμε την στάθμη και έχει κατέβει λίγο.
Καθαρίζω την ποδιά και την περιοχή για να έχω μέτρο σύγκρισης.
Βγάζουμε εργαλεία, αν και από την αρχή μας φάνηκε ανούσιο.
Και τι θα κάναμε;
Αν είχε πετάξει καμιά φλάτζα θα βάζαμε τσίχλες που κουβαλάγαμε;
Αν είχε ραγίζει κανά μοτέρ..;
Έχεις λάδια μαζί σου; Με ρωτάει ο Βασίλης…
Όχι.. Πήραμε την καταπληκτική σκάφη… Δεν θυμάσαι;
Ρωτάμε το παλικάρι στο καφέ αν έχει κανα λαδάκι…
Για βενζίνα τίποτα…
Χτυπάω μία αλμόρα.
!Το όνειρό μου να βάλω φωτιά στο βεστρομ στην μέση της ερήμου γίνεται αληθινό..!
Είχαμε τουλάχιστον 25 χιλιόμετρα μπροστά μας.
Έχοντας κάνει περί τις τρεισήμισι ώρες για τα προηγούμενα 25, μου φάνταζαν όλα απίθανα και δύσκολα…
Η αλμόρα βοήθησε λίγο και ο οργανισμός μου άρχισε να λειτουργεί σε πιο νορμάλ ρυθμούς…
Αρχίσαμε τις καφρίλες ενώ λύναμε το καπάκι.
Να πάρουμε Πάτρα να ρωτήσουμε το σέρβις. Τι λες λεβεντάκο μου;
Καλύτερα να πάρω στην ΕΛΠΑ να ρωτήσω ποιος συνεργάζεται μαζί τους στην Τυνησία…
Ρε σεις.. Σίγουρα να μην του βάλω φωτιά;
Αττααααάντ… Ατταάαααντ ρε ΜΑΛΑΚΑ…
Το καπάκι δυστυχώς δεν ήθελε να βγει..
Θέλει μακρύ καρυδάκι (σωληνωτό) για τις 2 από τις 3 βίδες και εμείς δεν είχαμε…
Ούτε το παλικάρι βέβαια στο καφέ.
Εκείνη την στιγμή φτάνει ένα Λαντ Κρούιζερ με κατεύθυνση προς Κσαρ Γκιλάν, με μία οικογένεια και δυο τουμπανισμένες κόρες…
Ρωτάμε τον οδηγό για λάδι. Τίποτα για βενζίνα.
Για καρυδάκι. Τίποτα…
Άρχισα να απελπίζομαι, αλλά όχι να πανικοβάλλομαι.
Αυτό και αν δεν μου είχε ξανατύχει…
Ένιωθα σαν το σκαθάρι που με συντρόφευε στο χέσιμο στους αμμόλοφους…
Μικρός, ασήμαντος, μηδαμινός, ανήμπορος, ένα τίποτα…
Τι σκατά κάνουμε τώρα Παναγιωτάκι..;
Πρότεινα να φύγει μπροστά ο Μπάμπης σαν καλύτερος οδηγός.
Να κινηθεί σβέλτα, να φουλάρει βενζίνα, να βρει λάδι και να γυρίσει να μας βρει με τον Βασίλη, όσο εμείς θα ρολάραμε με πιο χαλαρούς ρυθμούς και μέχρι εκεί που δεν θα στέγνωνε το βεστρομ.
Τελικά τον ρόλο του "από μηχανή Θεού", θα έκανε ο Βασίλης μιας και ο Μπάμπης είχε το κλασικό πρόβλημα με τις βαλίτσες των απλών τζιές, όπου στα πολλά γκάπ γκούπα ξεκουμπώνουν και ψάχνεις τα σώβρακά σου στα λαγκάδια…
Φεύγει μπροστά ο Βασίλης με το αντβ.
Μέχρι να μαζέψουμε εργαλεία, μπαγκάζια κτλ μας πήρε τουλάχιστον μισή ώρα με τον Μπάμπη.
Ξεκινήσαμε, ενώ ένιωθα ότι το βεστρομ πετάει.
Δεν είχε βαρεμάρες τώρα και παραδίνομαι.
Ότι εμπόδιο υπήρχε μπροστά μας το υπερπηδούσαμε.
Χρησιμοποιώντας όλη την δύναμή μας σε κάθε σημείο του σώματός μας.
Όλα τα εμπόδια τα περνάγαμε τόσο μα τόσο εύκολα…
Δεν υπήρχαν περιθώρια για έλλειψη αυτοπεποίθησης.
Στην οδήγηση τουλάχιστον… Γιατί γενικότερα… Μαύρο δάκρυ…
Κάθε πέντε χιλιόμετρα ή 10 λεπτά σταμάταγα. Τσέκαρα στάθμη λαδιού ενώ περίμενα να πέσει και η θερμοκρασία του μοτέρ λίγο. Δεν ήξερα τι ήταν σωστό ή όχι…
Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι η ροή είχε αυξηθεί…
Στο μοναδικό σταυροδρόμι έβγαλα αυτή την φώτο να ξέρουμε που πάμε, μην κάναμε καμιά λάθος στροφή…
Το ίδιο έκανε και ο Βασίλης που βρισκόταν τουλάχιστον μία ώρα μπροστά μας…
Μιλώντας γι' αυτό το άτομο, είχε περάσει κάπου στην μιάμιση ώρα από όταν έφυγε. Με τον ρυθμό που πηγαίναμε και τα χιλιόμετρα, βλέπαμε ότι δεν είχαμε πλέον περισσότερο από 5 χιλιόμετρα για Ταταουίν.
Έπρεπε να είχε γυρίσει και να μας είχε βρει.
Όσο οδηγούσαμε πηγαίναμε απίστευτα ωραία.
Τάπα.
Χωρίς επικίνδυνες ταχύτητες, αλλά τάπα. Μέχρι και τούμπια κάναμε με τα τάνκερς…
Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε που δεν το συναντήσαμε.
Ή κάτι κακό του είχε τύχει, ή χαθήκαμε σε κάποιο σταυροδρόμι…
Το ίδιο κακό μου ακούγονται και τα δύο…
Μερικές φορές με αηδιάζει το πόσο ίδια σκέφτομαι με αυτό το άτομο…
Στην έξοδο από μία κατηφορική δεξιά στροφή βλέπουμε το τζιές στην άκρη του δρόμου και την σέλα βγαλμένη παραπέρα…
Όχι ρε πούστη μου…
Τι έγινε ρε; Έπεσες..; Όλα οκ;
Λάστιχο…
Και η μούντζα συνεχίζεται...
Όχι λάστιχο…
Σκίσιμο…
Πέντε κορδόνια του πέρασα για να το βουλώσει…
Και μετά το καν μπας δεν με άφηνε να πάρω ρεύμα από την μπρίζα για το κομπρεσεράκι…
Μέχρι να φτιάξω τα καλώδια να πάρω από μπαταρία κατευθείαν…
Μόλις τέλειωσα…
Ευτυχώς που κουβάλαγες εσύ όλα τα συμπράκαλα για τα λάστιχα… Λέει ο Μπάμπης.
Ευτυχώς που τέλειωσες και δεν θα λερώσουμε τα χέρια μας, λέω εγώ ενώ σκουπίζω τα λάδια από την ποδιά. Η ροή έχει αυξηθεί αρκετά, ενώ πλέον έχω πεπειστεί ποιος είναι ο γκαντέμης που μας στέλνει κατάρες για αυτό το ταξίδι…
Αυτές τις φώτος τις τράβηξε ο Βασίλης όσο προσπαθούσε να επιδιορθώσει το λάστιχο…
Μια σχετική απελπισία σε πιάνει όπως και να το κάνεις…
Ήταν το τρίτο όχημα που συναντούσαμε σε όλη αυτή την διαδρομή μας και το βαφτίσαμε μπεεμνε μόμπιλο σέρβις….
Παραδεχτήκαμε όλοι ότι η οδική βοήθεια λάιφ τάιμ της Μπεεμβε και το σύστημα εντόπισης μέσω δορυφόρων είναι το καλύτερο και το πιο άμεσο, ενώ παράξενο μας φάνηκε που δεν ήταν ασημί – μπλε με τον κλασικό τεράστιο πορτοκαλί φάρο το τρακτώρι…
Φάγαμε τα τελευταία μας ξηροκάρπια. Ήπιαμε και την τελευταία σταγόνα από νερό που μας είχε απομείνει. Πρέπει να κατανάλωσε τουλάχιστον πέντε λίτρα νερό ο καθένας μας. Από υγρά είχαμε μόνο ρακί μαζί μας πλέον… Είχαμε στεγνώσει!
Ξεκινάμε κάνοντας τον σταυρό μας.
Στο βεστρομ δεν έχει ανάψει κανένα λαμπάκι για πίεση λαδιού, ενώ η στάθμη από το ματάκι είναι μόλις κάτω από το όριο… Τα έχω παίξει, ενώ έχω στο χέρι μου μονίμως τον συμπλέκτη σε περίπτωση που κολλήσει...
Ούτε που ήξερα τι και πως…
Κατέβαζα διαγράμματα και μηχανολογικά σχέδια στο μυαλό μου.
Νομίζω ότι σε μία αντανάκλαση του ήλιου, είδα και τον κύριο Σουζούκι αυτοπροσώπως να μου λέει, μην ανησυχείς…
Το βεστρομ δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τζαπάν εγγύηση!
Με το που στρίβουμε στα πεντακόσια μέτρα βλέπουμε άσφαλτο!
Ίσως η πιο πολυπόθητη άσφαλτος στην ζωή μου…
Φεύγει ο Βασίλης μπροστά, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο.
Ο Μπάμπης από πίσω σκούπα…
Φτάνουμε στο πανέμορφο Τσενίνι.
Δεν βλέπουμε τίποτα σε βενζινάδικο ή συνεργείο, παρά κάτι κράχτες στην μέση του δρόμου, να μας καθοδηγούν που θα παρκάρουμε…
Συνεχίζουμε σε μία τρελή πορεία. Απίστευτο στροφιλίκι και κάπου εκεί αρχίζω να χάνω το πισινό…
Δεν κλείνω το γκάζι και συνεχίζω έχοντας το βλέμμα μακριά.
Λάστιχο;
Όχι λάδια απαντάω στον εαυτό μου… Λάδια στον πίσω τροχό…
Έχω δει πολλές φορές την μάνα μου στην άκρη του δρόμου να με κοιτάει με εκείνο το βλέμμα που δεν μπορώ να κρυφτώ με τίποτα…
Άλλοτε με κάτι τρελές βροχές και προσπερνώντας νταλίκες στην Τουρκία…
Την άλλη φορά στην Αυστρία που οδηγούσαμε ενώ χιόνιζε και ο πάγος στο παντελόνι είχε πιάσει τα 15 εκατοστά…
Τώρα πάλι… Τα έπαιξα για τα καλά.
Ήταν το πικ. Τα όριά μου…
Τι σκατά κάνουμε..;
Το κόβω στην άκρη και μπαίνω σε κάτι χώματα και οδηγάω για να στεγνώσουν τα λάδια από τον πίσω τροχό. Χώματα που μόλις πριν 4 ώρες δεν θα μπορούσα να τα διασχίσω χωρίς σπρώξιμο…
Ότι μπαίναμε στην Ταταουίν…
Ρολάραμε και βρήκαμε τον Βασίλη σε ένα βενζινάδικο.
Απέναντι ακριβώς τράπεζα. Σήκωσε χρήματα, φουλάραμε και πήγαμε στην άκρη ενώ σκούπιζα τα λάδια από το τσιμέντο που έκαναν λιμνούλα…
Μαύρα χάλια…
Τα παλικάρια του βενζινάδικου είδαν τα λαδερά μου χάλια και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν…
Κανόνες δημοσιεύσεων
