Περίεργη τροπή παίρνει το ταξίδι...
Συγγνώμη που σας ανησύχησα λίγο πάλι. Αυτή τη φορά δε συνέβει τίποτα τραγικό. Συνέβει κάτι υπέροχο. Ταξίδεψα εκείνο το ημι-αυτόνομο κρατίδιο που σας είχα γράψει, το Nagorno-Karabakh. Είχε κάθε μέρα πυκνή ομίχλη και έτσι είναι όλος ο χειμώνας εκεί. Δε μπόρεσα να δω και πολλά, αλλά με φιλοξένησε ένας από τους πιο καταρτημένους ντόπιους στα γεγονότα της περιοχής. Έχει αφιερώσει τη ζωή του, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, στην ανάπτυξη της πατρίδας του.
Όταν τελικά έφυγα από 'κει, είδα ότι τα πάντα γύρω μου, πάνω από τα 1.700 μέτρα υψόμετρο ήταν γεμάτα χιόνι. Τα πόδια μου ήταν ξυλιασμένα για ώρες και αναγκαστικά ζήτησα καταφύγιο σ' ένα μοναστήρι. Οι τέσσερις μοναχοί και μια μεγάλη γυναίκα που τους περιποιούνταν ήταν πολύ φιλικοί και με πήραν στο ζεστό σπίτι τους. Την επόμενη μέρα το κρύο ήταν αντιμετωπίσιμο. Η Αρμενία είναι τόσο μικρή, που στην επιστροφή μια και δεν είχα να επισκεφθώ τίποτα, έφτασα σε 6 ώρες από το νότο στο βορρά.
Γύρισα στην Andrea (ας τη λέμε Ανδριάνα, γιατί το Andrea θυμίζει άντρα στη γλώσσα μας και το Ανδριάνα είναι υπέροχο όνομα), την Αμερικανίδα εθελόντρια που με είχε φιλοξενήσει όταν πρωτομπήκα στην Αρμενία. Τότε δεν είχε χρόνο να με φιλοξενήσει πάνω από μια μέρα. Γι' αυτό ξαναγύρισα και αφιέρωσα λίγες μέρες παραπάνω για να τη γνωρίσω, γιατί φαινόταν να μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα.
Κάθεστε; Ξέρω ότι περιμένατε όλοι την επιστροφή μου, τη μυρίζατε, αλλά δεν ήταν η μυρωδιά της δικής μου επιστροφής. Μετά από μια 'βδομάδα αντιληφθήκαμε ότι απολαμβάνουμε πολύ την ώρα που περνάμε μαζί, έχουμε τα ίδια όνειρα για να ταξιδέψουμε όλη τη γη και το ίδιο πρόβλημα της μοναξιάς, της έλλειψης του έρωτα. Έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε μήπως θέλουμε να λύσουμε μαζί το πρόβλημά μας και να πραγματοποιήσουμε μαζί μερικά από τα όνειρά μας.
Αυτό σημαίνει ότι θα μείνω εδώ για αρκετό καιρό. Μην τρομάζετε πολύ! Θα έρθω σε κάποια φάση στην Ελλάδα να σας δω, ίσως κατά το χειμώνα. Τώρα, όμως, είμαστε στο μήνα του μέλιτος. Ακόμη γνωριζόμαστε. Όταν αρχίσω να βαριέμαι τη ζωή στο ίδιο μέρος, θα καβαλήσω τη μοτοσικλέτα μου και θα σας έρθω. Όχι για πολύ, μάλλον. Υποθέτω ότι θα έρθω να σας δω και θα ξαναγυρίσω εδώ. Βέβαια, αυτό είναι απλώς το πώς τα σκέφτομαι τώρα τα πράγματα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί κάτι να γίνει διαφορετικά από αυτό που σκεφτόμαστε τώρα και να αλλάξουν ξαφνικά όλα.
Η Ανδριάνα θα είναι εθελόντρια στο χωριό αυτό της Αρμενίας μέχρι τον Αύγουστο περίπου. Σχεδόν σίγουρα, δε θα μπορώ να κάτσω συνεχόμενα εδώ μέχρι τότε. Θα βαρεθώ. Προς το παρόν το απολαμβάνω πολύ. Όλοι στο χωριό λατρεύουν την Ανδριάνα και είναι υπέροχοι άνθρωποι. Ολόκληρη 'βδομάδα δε μαγειρέψαμε. Μας καλούσαν συνέχεια από σπίτι σε σπίτι για να με γνωρίσουν. Έκανα και μια παρουσίαση για την Ελλάδα και τις χώρες που ταξίδεψα στο σύλλογο νέων του χωριού.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι να μη χάσει η Ανδριάνα αυτό το σεβασμό και την αγάπη που έχει κερδίσει ενάμιση χρόνο εδώ. Είναι πολύ συντηριτικοί οι χωριανοί εδώ και δε μπορούν να διαννοηθούν ότι κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι χωρίς να είμαστε παντρεμένοι. Σχεδόν το λύσαμε το πρόβλημα λέγοντας ότι είμαι κι εγώ εθελοντής και ο οργανισμός μας έβαλε να συγκατοικήσουμε στο ίδιο σπίτι. Βέβαια, πολλοί χωριανοί ξέρουν την αλήθεια. Οι περισσότεροι είναι τόσο υπέροχοι άνθρωποι, που δε μας παρεξηγούν. Άλλωστε, με αγάπησαν κι εμένα από την πρώτη στιγμή που πάτησα στο χωριό (Lejan λέγεται).
Υπάρχει ένα γειτονικό χωριό, το Yaghdan, στο οποίο ζούσαν Έλληνες που κατέφυγαν εδώ από τον Πόντο κατά τη διάρκεια της αρμένικης γενοκτονίας. Οι περισσότεροι έχουν γυρίσει στην Ελλάδα. Το επισκεφθήκαμε για να δούμε τη σημερινή κατάσταση. Μπαίνοντας στο χωριό μας υποδέχτηκε μια πινακίδα που έγραφε στα Αρμένικα και τα Ελληνικά ότι το σύστημα υδροδότησης του χωριού συγχρηματοδοτήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση. Τώρα μόνο το 20%, περίπου, των κατοίκων έχουν ελληνικές ρίζες, αλλά μετά από τόσα χρόνια είναι περισσότερο Αρμένιοι, παρά Έλληνες. Ωστόσο, βρήκαμε κάποιον παππού που μιλάει μία παραλλαγμένη μορφή ποντιακών. Με το ζόρι μπορούσαμε να ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες σ' αυτή τη διάλεκτο. Ευτυχώς η Ανδριάνα μιλάει άψογα Αρμένικα και ο παππούς μπόρεσε να μας εξηγήσει τη σημερινή κατάσταση του τόπου.
Ας σας πω και λίγα λόγια για την Ανδριάνα. Μεγάλωσε σε μια μικρή κωμόπολη των Η.Π.Α. και δεν έχει και πολλές ομοιότητες με την Αμερικανίδα που οι Έλληνες έχουμε στο μυαλό μας. Λατρεύει τις ξένες γλώσσες και μιλάει αρκετές, όπως Ρώσσικα, Αράβικα, Γαλλικά, Αρμένικα βέβαια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Με ρωτάει για να μάθει Ελληνικά τώρα. Όπως κάθε Έλληνας έχει χρέος, της έμαθα πρώτα το "Πλύνε τα πιάτα"... Πλάκα κάνω! Δεν είμαι από αυτούς! Είναι λίγο μεγαλύτερή μου (3 χρονάκια μόνο), αλλά ξέρετε πώς δε δίνω σημασία σε αριθμούς. Στη φωτογραφία μπορείτε να δείτε πώς μοιάζει η μούσα μου. Όχι, δεν είμαστε τόσο ψυχρά μεταξύ μας. Απλώς η φωτογραφία είναι τραβηγμένη προτού αντιληφθούμε αυτή την έλξη μεταξύ μας και γι' αυτό δε βλέπεται σημάδια αγάπης.
Το μήνυμα μεγάλωσε πολύ. Για να μη σας κουράσω, θα σας γράψω ξανά σε καμιά 'βδομάδα, να σας πω πώς είναι η ζωή εδώ, αν και ήδη έχω μια καλή εικόνα. Τη λατρεύω! Το προτιμώ σίγουρα χίλιες φορές απ' το να γυρίσω στην κόλαση του "δυτικού" τρόπου ζωής.
Αν κάποιος περνάει από 'δω ή αν κάποιος ανυπομονεί τόσο να βρεθούμε, είστε όλοι ευπρόσδεκτοι στο τεράστιο σπίτι μας. Έχετε υπόψιν ότι η ζωή το χειμώνα εδώ δεν είναι εύκολη. Δεν υπάρχουν ανέσεις, αλλά τι τις θέλουμε;
Παρά τρίχα το θυμήθηκα πάλι: στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού moto, αυτό του Νοεμβρίου (426), θα βρείτε το άρθρο μου για το ανατολικό Ιράν και το Τουρκμενιστάν.
Τα ξαναλέμε, καλό μας χειμώνα,
Ηλίας Βροχίδης
----------------------------------------------
P.S. Περισσότερες λεπτομέρειες για το ταξίδι θα βρείτε και στην ιστοσελίδα του Ηλία: Απο την Ελλάδα στην Ινδία με μοτοσικλέτα
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao: 
:a36: http://www.lariseos.webs.com 
