Ήξεραν τι έκαναν…
Δεν ήταν τυχαίο συνεργείο.
Δεν ήταν περιμένω ανταλλακτικά ένα μήνα και περίμενε…
Ταυτόχρονα όσο δούλευε ο Χασάν στο βεστρομ υπήρχαν τρία μοτέρ ανοιγμένα όπου δούλευαν σε όλα…
Απόλυτη ιεραρχία και σεβασμός μεταξύ τους.
Ο Χασάν ήταν νούμερο δύο. Το αφεντικό νούμερο ένα.
Ένας πιτσιρικάς βοηθός δεν κοίταζε στα μάτια τους μαστόρους. Για να πάρει κόλα που προσφέραμε ρώτησε το αφεντικό του.
Απίστευτο διαμάντι μέσα στην έρημο το συγκεκριμένο συνεργείο…
Ρώτησα τον Χασάν πόσα χρήματα να δώσω. Με παρέπεμψε στο Αφεντικό.
Είκοσι Ευρώ σε Τυνησιακά Δηνάρια μου ζήτησε…
Το απροσπέλαστο αυτό πρόβλημα είχε λυθεί μόνο με είκοσι Ευρώ…
Στην μέση του πουθενά…
Έδωσα σε Ευρώ είκοσι στον μάστορα και 30 στο Αφεντικό…
Ελπίζω να παραμείνουν αληθινοί και ντόμπροι όπως τους γνωρίσαμε. Όποιος περάσει από εκείνα τα μέρη να μας ενημερώσει να τους στείλουμε κάτι ελάχιστο από την πατρίδα.
Θα έδινα ότι είχα και δεν είχα επάνω μου εκείνη την στιγμή. Ο μόνος λόγος που δεν το έκανα, ήταν για να μην τους καταστρέψω και τους αλλοιώσω σαν χαρακτήρες. Όποιος έχει ζήσει σε λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες μπορεί να καταλάβει τι εννοώ…
Δείτε για παράδειγμα τα πιτσιρίκια στην Αλγερία και συγκρίνεται με αυτά του Κσαρ Γκιλάν.
Στο Κσαρ Γκιλάν όποιος το επισκέπτεται έχει πολύ καλή οικονομική κατάσταση. Δεν πας να σπάσεις το μηχανάκι σου για διασκέδαση αν δεν έχεις…
Στην θέα του παιδάκι, βγάζεις και δίνεις.
Και αυτό το ταλαίπωρο έμαθε.
Να βουτάει, να θέλει κι άλλο κι άλλο…
Στην Αλγερία με ένα μπαλόνι για όλη την παρέα θα υπήρχε ευτυχία για την υπόλοιπη βδομάδα…
Και ας ήταν νηστικά και ας μην είχαν να φάνε… (Πουθενά δεν το είδαμε αυτό)
Αξιοπρέπεια. Διαφορά κουλτούρας και πολιτισμού… (?)
Αλλά αυτός είναι ο άνθρωπος… Όσο του δίνεις, θέλει κι άλλα…
Ντριμ τιμ.
Υποσχεθήκαμε γράμμα με φωτογραφίες στον καταπληκτικό Χασάν…
Φύγαμε από το συνεργείο γεμάτοι ενέργεια.
Πάμε να φάμε κάτι και μετά βουρ για Τύνιδα.
Έβγαλα και τις χαβαγιάνας στο διχτάκι για να αναθαρρήσω…
Πρώτα όμως να τσεκάρουμε την πίεση στο λάστιχο του Βασίλη, να δούμε τι γίνεται
Πάμε πίσω στο βενζινάδικο.
Έλειπε αέρας.
Με το που πατάμε να δώσουμε πίεση… ΤσααααΦΦΦΦΦ….
Πίτα το λάστιχο…
Ρε με την γκαντεμιά μας σήμερα…
Ένα, δύο, τρία κορδόνια… Τίποτα…
Τσιχλόφουσκα τα κορδόνια… Σαν τα πιτσιρίκια που παίζουν με την τσίχλα και κάνουν απανωτές φούσκες..
Ήθελα να το κλοτσήσω το καταραμένο όπως θα κλότσαγα κάποιον που μου σπάει τα νεύρα…
Παρατήρησα ότι και ο Βασίλης είχε αρχίσει να κλατάρει από υπομονή…
Όχι όσο εγώ με το δικό μου πρόβλημα, που πλέον ήταν στο παρελθόν…
Τι κάνουμε;
Σαμπρέλα. Εδώ όπως ήμαστε; Λέω…
Κοιτάζονται μεταξύ τους οι μπεεμβεδάκιδες και γελάνε…
Δεν έχουμε κλειδί για τον μπροστινό άξονα… Θέλει ένα τεράστιο άλεν και δεν έχουμε…
Τι κάνουμε..;
Πάμε σε ένα βουλκανιζατέρ, αλλά τα μαστόρια ήτανε σε σιέστα.
Ανοιχτό το συνεργείο, φόρα παρτίδα όλα, αλλά κανένας μέσα.
Περιμένετε κανά εικοσάλεπτο και θα έρθουν μας λένε οι γειτόνοι.
Δεν είμαστε για να περιμένουμε…
Πάμε στον Χασάν. Τον άνθρωπό μας.
Η μούντζα…
Πάμε στον Χασάν, του εξηγούμε το πρόβλημα…
Μετράει, δοκιμάζει δύο τρία άλεν μαζί, τίποτα…
Το σκέφτεται λίγο και εξαφανίζεται πάλι…
Έρχεται μετά από 10 λεπτά από ένα σιδεράδικο παρα πέρα.
Γεμάτος χαμόγελα και περηφάνια μας επιδεικνύει τι έφτιαξε…
Ξεμοντάρουμε.
Το αφεντικό τσεκάρει αν όλα γίνονται σωστά…
Βγάζω λίγες φώτος, πιο χαλαρός και με καθαρό μυαλό…
Σκέφτομαι τι και πως…
Γραφείο στο γραφείο, έχω φλορέψει μου φαίνεται υπερβολικά…
Τι πιο απλό από αυτό που έκανε ο Χασάν…
Κάποτε ήμουν και γω έτσι. Από πρώτες ύλες να φτιάχνεις ότι χρειάζεσαι…
Να είσαι πρακτικός… Άμεσος και αποτελεσματικός…
Το έχω σιχαθεί το γραφείο…
Θέλω να βγω έξω με τα παιδιά να έχω προκλήσεις, δυσκολίες και σταυροδρόμια…
Γι’ αυτό αγαπάω τόσο πολύ τα ταξίδια…
Γιατί πρέπει να σκέφτεσαι….
Μοντάρισμα και σχεδόν έτοιμοι…
Δώσε πίεση…
Δέσαμε, σκουπίσαμε και έτοιμοι.
Τον Χασάν τον λατρέψαμε ακόμα περισσότερο όταν τον είδαμε να χρησιμοποίει μια βαλβίδα από μοτέρ για καλύτερο μοχλικό στο γερμανοπολύγωνο κλειδί…
Πήραμε από μία για σουβενίρ.
Του Βασίλη του έτυχε χτυπημένη κιόλας. Και βέβαια πήραμε και το αυτοσχέδιο κλειδί, όχι για σουβενίρ, αλλά για την εργαλειοθήκη των τζιές…
Φεύγοντας βάλανε πάλι μέσα το πικ απ να συνεχίσουν την δουλειά τους…
Την Τύνιδα έπρεπε να την ξεχάσουμε. Ότι προλαβαίναμε την επομένη.
Το καράβι έφευγε αργά το απόγευμα και θα είχαμε όλη μέρα μπροστά μας για να κάνουμε καμιά βόλτα στο παζάρι…
Φύγαμε, κάναμε μία στάση στην Μεντενίν και προχωρήσαμε για Γκαμπές.
Είχε σκοτεινιάσει πλέον και χρησιμοποίησα τα ξένον με όποιο παράπονο από την εξουθενωμένη μου μπαταρία…
Άποψη των πολυσυζητημένων υπαίθριων βενζινάδικων στην Τυνησία…
Όλα φαίνονταν να κυλούν καλά.
Το βεστρόμ δεν είχε διαρροές πια, το λάστιχο του Βασίλη κράταγε σαν καινούριο και εμείς έχοντας αναθεωρήσει τα πάντα γι’ αυτή την ζωή, είχαμε πάρει το καλύτερο μάθημα που θα μπορούσε να σου προσφέρει ένα ταξίδι με μηχανή…
Στην Γκαμπές, με την βοήθεια δυο πιτσιρικάδων με σκούτερ, βρήκαμε ένα καταπληκτικό φαστφουντάδικο. Τσακίσαμε από μία πίτσα, ένα ντούνερ και ένα χάμπουργκερ, ενώ τα παιδιά πήραν προμήθειες και για το ξενοδοχείο.
Το βρήκαμε εύκολα, παρκάραμε τις μηχανές, στύψαμε και κάτι μπύρες στο δωμάτιο και κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια…
236 χιλιόμετρα για μία μέρα που θα έχω να λέω πολλά για την υπόλοιπη ζωή μου…
Κανόνες δημοσιεύσεων
