Σηκωθήκαμε χωρίς να ξέρουμε που βρισκόμαστε…
Απίστευτη εξουθένωση η προηγούμενη μέρα.
Ανοίγω την κουρτίνα και έξω βρέχει…
Μα πόσο ακόμα θα μας κοντράρεις..;
Πρωινό, πακετάραμε, φορτώσαμε και φύγαμε υπό βροχή με τα χωματερά λάστιχα όπου καθόλου καλά δεν τα ένιωθα και δεν τα εμπιστευόμουν…
Κάπου εκεί διαπίστωσα ότι ένα από τα φλας μου δεν δούλευε.
Θα στο χάλασα καθώς σε έσπρωχνα εκεί στην άμμο, λέει ο Μπάμπης. Άνοιξα το κρύσταλλο και μικρό το κακό. Είχε βγει το ένα κλιπ από τους ακροδέκτες. Το φτιάξαμε και συνεχίσαμε.
Μετά από 50 χιλιόμετρα σταμάτησε να βρέχει.
Προχωρήσαμε χωρίς να χάνουμε πουθενά χρόνο, αν και τα χιλιόμετρα δεν έβγαιναν πολύ εύκολα…
Αποφασίσαμε να κάνουμε στάση για φαγητό πάνω στο δρόμο και να γευτούμε τα φρεσκοσφαγμένα αρνάκια…
Όποιος έχει επισκεφτεί την Τυνησία ξέρει πολύ καλά αυτό το σύστημα… Οι περισσότεροι θα το έχετε διαβάσει κιόλας. Τα γάλακτος είναι δεμένα δίπλα από την ταβέρνα και βελάζουν περιμένοντας το μοιραίο… Ψυγείο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα… Η κατανάλωση είναι υπερβολικά αυξημένη και μετρήσαμε ένα σφάξιμο την ώρα κατά μέσο όρο… Μόλις τελειώσει το στοκ από τα τσιγκέλια σφάζουν επι τόπου…
Φρέσκο πράγμα…
Από την στιγμή που το παίρνουν από την παρέα του το αρνάκι, σε λιγότερο από είκοσι λεπτά είναι πάνω στην σχάρα…
