Nordland και άλλες περιπέτειες - Teaser trailer

[gixxerpap]

Που είναι ο παπ με τις λύσεις του, που πήγε η αισιοδοξία, είναι Παρασκευή μεσημέρι, το σώμα μου εγκλωβισμένο στο μαγαζί, το μυαλό μου εγκλωβισμένο αλλού, και δύο ευρωπαϊκά τριμπούρδελα (ένα τριμπούρδελο και ένα διμπούρδελο για την ακρίβεια) επιβιβάζονται σε καράβι στην Πάτρα ….

Είναι η στιγμή που ξυπνάει μέσα μου αυτό το αυθόρμητο! ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ!

Μια φωνή δίπλα μου με επαναφέρει:
- θα δουλέψεις σήμερα?
- δε μπορώ
- τι σ΄έπιασε?
- φεύγουν τα φιλαράκια για νορβηγία
- ε να περάσουν καλά
- έπρεπε να το είχα κανονίσει κι εγω
- ας το κανόνιζες …
- σοβαρά, και το μαγαζί, τα λεφτά, οι εκκρεμότητες?
- αν ήθελες, θα είχες πάει, όταν είναι να πάρεις μηχανή, μια χαρά γυρνάς γυρνάς τον κόσμο ανάποδα …
- μάνα με προκαλείς!
- ναι σε προκαλώ, δε λες ότι η μηχανή σου είναι σαράβαλο!
- μάνα, αυτό ήταν βαρύ!
- ρε σήκω φύγε


ΦΕΥΓΩ, σκέφτομαι…αυτό είναι φεύγω! Αυτό το τελευταίο νομίζω δεν το σκέφτηκα μόνο, γιατί μερικά κεφάλια γύρισαν ξαφνιασμένα …



Μιλάω με την Άλκηστη…
- φεύγω
- που πας?
- νορβηγία
- !!!!!!!!!!!
- δεν κάνω πλάκα
- με τι θα πας?
- δεν ξέρω, πρέπει σε μια ώρα να έχω βρει λεφτά, μηχανή, να βρω τη σκηνή μου, και να βρίσκομαι στο δρόμο!
- θα σου έδινα το TA, αλλά θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή …
- μπα, είναι κρίμα, δε θέλω να του φορτώσω χλμ …

Δεν έχω λεφτά, δεν έχω μηχανή και έχω 7 ώρες μπροστά μου για να φτάσω Ηγουμενίτσα! Πρέπει να μπω στο ίδιο καράβι!
Δανείζομαι μερικά μετρητά, παίρνω μια πιστωτική, ανεβαίνω προς το σπίτι, μιλάω στο κινητό οδηγώντας, και ψάχνω για μοτό!
Δεν τα καταφέρνω, αλλά έχω το ΤΑ στο μυαλό μου …
Παίρνω τον Παναγιώτη (blackbusa), θυμάμαι ότι έχει ακόμα τη σκηνή μου, τον αγγαρεύω …
Γεμίζω μια τσάντα και μια σακκούλα με ρούχα, χωρίς να κοιτάζω τι παίρνω και κατεβαίνω βολίδα προς το κέντρο …

Η Άλκη καταλαβαίνει πως θα έπρεπε να το σκεφτεί καλύτερα πριν προσφέρει το αγαπημένο της transalp …
Φορτώνω όπως όπως τα πράγματα, κάνω να κλείσω το φερμουάρ του tank bag και μου μένει το φερμουάρ στο χέρι!

- τι με κοιτάς? Τρέχα, συνδετήρα!

Βάζω τον συνδετήρα, κάνω δεύτερη προσπάθεια και σπάει ο μηχανισμός ….
Είμαι καταδικασμένος να ταξιδέψω με διώροφο tank bag …
Άρχισαν τα απρόοπτα και ακόμα δεν έχω ανέβει στη σέλα!
στέκομαι κάθιδρος μέσα στον ήλιο και μονολογώ .....τι κάνω ρε γμτ? πάω καλά?
Έχω αρχίσει ήδη να σκέφτομαι, μήπως έχω ξεφύγει τελείως, μήπως να το ακυρώσω?
Μπα …όπου βγάλει, ξεκινάω και όπου βγάλει!

[gixxerpap]

Έχω πλέον 5 ώρες για να φτάσω Ηγουμενίτσα …χμμμ …το έχω κάνει γρηγορότερα με την αφρικάνα όμως …φτάνω κόρινθο και συνειδητοποιώ ότι έχω λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Τα έργα, η μια λωρίδα κυκλοφορίας και η κίνηση του Σαββατοκύριακου μου γαμάνε τους υπολογισμούς….

21:50 σταματάω σε βενζινάδικο πριν το Ρίο και τηλεφωνώ στα παιδιά:

- τι θες ρε πάλι?
- που είστε?
- στο καράβι, που θες να ΄μαστε
- ρε πόση ώρα θέλετε για Ηγουμενίτσα?
- τι σε νοιάζει ρε, δεν ξέρω κοιμόμαστε
- τράβα ρώτα, τέρμα οι πλάκες, έρχομαι
- παπ, κόψε την πλάκα και άσε μας να κοιμηθούμε
- ρε κατέβα ρώτα, είμαι στο Ρίο σου λέω! Σε ξαναπαίρνω σε 2 λεπτά

Τσιγάρο και αγωνία …

- λέγε!
- κατά τις 12 το αργότερο θα είμαστε Ηγουμενίτσα, κόσμο δεν έχει, δε θα καθυστερήσουμε …
- σκούρα τα πράγματα
- ρε μαλάκα, είναι βράδυ, είναι επικίνδυνα, δε θα προλάβεις, γύρνα πίσω… αν και μας κάνεις πλάκα
- οκ …

δεύτερο τσιγάρο, από την υπερένταση νομίζω ότι ο καπνός μου βγαίνει από τα μάτια! Ή μήπως δε φταίει ο καπνός?


Τηλέφωνο στην Άλκηστη αυτή τη φορά:

- τι έγινε?
- Ακυρώνεται το σχέδιο, θα είσαι σπίτι να σου φέρω το ΤΑ?
- Τι έπαθες?
- Δεν προλαβαίνω, πρέπει σε 2 ώρες και κάτι να είμαι στο λιμάνι …
- Και πόση ώρα υπολογίζεις ότι χρειάζεσαι?
- Δεν ξέρω, είναι βράδυ, μπορεί 2, μπορεί και 3 ώρες, μπορεί και παραπάνω
- Ε, συνέχισε! Αφού έφτασες μέχρι εκεί … αν δεν προλάβεις, κοιμάσαι και γυρνάς αύριο


Μα τι έχω πάθει?
Γιατί έχω βραχυκυκλώσει έτσι?
Αν δεν προλάβω, κοιμάμαι εκεί, τόσο απλό, γιατί κολλάει το μυαλό μου?
Δε φοβάται που μου λέει τρέχα να προλάβεις?
Ρε μαλάκα θα τους γαμήσεις το ταξίδι! Στο λένε διακριτικά, δεν προλαβαίνεις …
Με συμβουλεύουν ή με διώχνουν?
Με σπρώχνουν προς τα εμπρός με σπρώχνουν προς τα πίσω
Όχι, θα πάω! Θα πιω καφέ στην Ιταλία και θα γυρίσω
Πω πω θα ΄χουμε να λέμε για μήνες πάλι …
ε ρε κράξιμο, χαβαλέ θα έχει …
Η διάθεσή μου σκαρφαλώνει στην ταράτσα για να κάνει βουτιά στο κενό, και ξανά από την αρχή. Εικόνες, σκέψεις και κουβέντες, διαδέχονται η μια την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό. Έχω λαχανιάσει μέσα στο κράνος …
40΄για Αγρίνιο, 20 για Αμφιλοχία, 30΄για Πρέβεζα, 30΄για Ηγουμενίτσα, κάπως έτσι τα θυμάμαι από άλλα ταξίδια, ρε θα προλάβω λέμε!

[gixxerpap]

Ρε κοίτα πόσο γρήγορα περνάνε τα χιλιόμετρα όταν το μυαλό είναι απασχολημένο …
Η πινακίδα γράφει Αμφιλοχία!
Και είμαι μέσα στο χρόνο!
Και το βενζινάδικο είναι ανοιχτό!
Και γω είμαι αρκετά ηλίθιος ώστε να το προσπεράσω! Yeahhh!

Στο Άκτιο θυμάμαι πολλά βενζινάδικα στη σειρά, μη βαρύνουμε και το transalpaki στο στροφιλίκι που έρχεται …
Ρε γιατί τόσο σκοτεινός ο δρόμος? Που είναι οι ταμπέλες από τα βενζινάδικα? Πλάκα θα ΄χει …έλα μωρέ, φτάνουμε Πρέβεζα, θα βρω εκεί, τι αγχώνομαι?

Ε λοιπόν στην Πρέβεζα αγχώθηκα λίγο ….μια από τα ίδια, όλα κλειστά!
Ε ρε γλέντια, πάμε για Πάργα χαϊδεύοντας το γκάζι σα μωρό …
Λίγο πριν την Πάργα, το ΤΑ αρχίσει να βήχει και δεν ήταν από κρύωμα …σβήνω και αρχίζω να κατηφορίζω. Πετυχαίνω διασταύρωση που έμπαινε σε κάποιο μικρό χωριό το οποίο δε θυμάμαι. Παίρνω φόρα και φτάνω μέχρι το κέντρο του χωριού. Διασταυρώνομαι με πιτσιρικά κάγκουρα παπόβιο και του κλείνω το δρόμο:

- βενζινάδικο?
- νάτο, πίσω σου!
- αυτό είναι κλειστό!
- το ξέρω
- αδερφέ πρέπει σε 30΄να είμαι Ηγουμενίτσα
- ωχχχ …
- με ωχχχ δε φτάνω στο λιμάνι
- περίμενε να βρω το φιλαράκι μου δουλεύει εκεί

Βρήκαμε και το φιλαράκι, κλειδιά δεν είχε, ο ιδιοκτήτης έλειπε…στα αριστερά μου ένα μπαρ, στα δεξιά μου καφενείο

- μάγκες, έχουμε πρόβλημα! Χρειάζομαι βενζίνη επειγόντως.
- Τέτοια ώρα φιλαράκι, ξέχασέ το! Θα σε κοιμίσουμε εμείς και φεύγεις το πρωί…έρχεται η πρώτη απάντηση από τα αριστερά μου
- Ρε ποιο πρωί? Το καράβι φεύγει σε 25΄ για Ιταλία. Δεν υπάρχει ένα μπιτόνι, γεννήτρια, αυτοκίνητο να ρουφήξουμε λίγη?
- Αυτοκίνητα όσα θες, αλλά πετρέλαιο …

Εκείνη την στιγμή, ένα χαμογελαστό πρόσωπο βγαίνει από το καφενείο κρατώντας ένα μπιτόνι!

Ρε θα μπω στο καράβι, ακόμα κι αν χρειαστεί να τηλεφωνήσω για βόμβα! Πλέον είναι κόντρα με το χρόνο και την τύχη!
2 λίτρα ήταν όλα κι όλα η βενζίνη και ξεκινάω με το χωριό να με χαιρετάει και εμένα να υπόσχομαι κέρασμα την επόμενη φορά ….ακόμα δεν έχω μάθει ποιο χωριό ήταν…

[gixxerpap]

Πλέον έχω το πολύ 20 λεπτά διαθέσιμο χρόνο και αρχίζω να ποντάρω στο πόσα φορτηγά θα μπουν στο πλοίο. Ακολουθούν σκηνές άγριου σεξ, με το ΤΑ να τελειώνει πρώτο, αναπάντεχα σύντομα …

Το έργο επαναλαμβάνεται με μένα να κοιτάω απορημένος ένα μηχανάκι που νομίζω με κοροϊδεύει ….’’μπράβο αγόρι μου, το ευχαριστήθηκες?’’

Απελπισμένος πια, ξαπλώνω στο σταυροδρόμι δίπλα στο ΤΑ. Σηκώνω το χέρι μου και καθησυχάζω τους οδηγούς που κόβουν δίπλα μου ανήσυχοι νομίζοντας ότι πρόκειται για ατύχημα. Με έναν από αυτούς, πιάνω κουβέντα. 5 χιλιόμετρα μπροστά μου, στην Πλαταριά, έχει βενζινάδικο ανοιχτό. Του εξηγώ ότι δεν έχω ούτε για 100 μέτρα, ακούει μια περίληψη της ιστορίας και μένει με το στόμα ανοιχτό!
- ρε φίλε, περίμενε εδώ και έρχομαι! Πάω να σου φέρω εγώ! Δεν παίζει να σε αφήσω εδώ! Γαμώ τις περιπέτειες ,φωνάζει, κάνει αναστροφή και εξαφανίζεται!
Ανάβω τσιγάρο, ρίχνω μια ματιά στην ώρα…00:05΄ αυτός ο χρόνος σταματάει, μόνο όταν δεν το θες …

[gixxerpap]

Πρέπει να πέρασαν γύρω στα 7 λεπτά και 7 τσιγάρα μέχρι να επιστρέψει. Στο μεταξύ έχω μιλήσει με τον Ηλία, έχουν πιάσει λιμάνι και φορτώνουν. Θυμάμαι να λεω κάτι ασυναρτησίες ‘’βρες τρόπο να καθυστερήσετε’’, ‘’πες στον καπετάνιο ότι έρχομαι’’, δεν είμαι και σίγουρος …

Κατεβαίνει το παλληκάρι, κατεβαίνει και η γυναίκα του, ‘’χαλάρωσε’’ μου λέει, ‘’το καράβι θέλει τουλάχιστον μισή ώρα για να φύγει. Προλαβαίνεις άνετα!’’
Η κοπελιά δούλευε στη εταιρεία με την οποία ταξιδεύαμε και είχε πάρει από μόνη της τηλέφωνο να μάθει!

Μιλάω με το Γιάννη, του λέω να κατέβει να βγάλει εισιτήριο για να είμαστε σίγουροι, κάτι μουρμουρίζει μέσα στον ύπνο του και κλείνουμε.
Όσο γεμίζουμε το ρεζερβουάρ, τα παιδιά μου εξηγούν ότι είναι καλύτερα να στρίψω στη διασταύρωση που είμαστε γιατί θα με βγάλει στην Εγνατία και σε 5 λεπτά θα είμαι στο λιμάνι. Χαιρετιόμαστε, κρατάω το τηλέφωνο των παιδιών (το οποίο βέβαια έχασα) και ξεκινάω.
Πολύ σκοτεινός δεν είναι ο δρόμος? Δε βλέπω στα 2 μέτρα …έχει καεί η μεσαία σκάλα ….προβολείς δε μπορώ να ανάψω, γιατί κολλάει ο διακόπτης και δεν μπορείς να τους σβήσεις μετά …κρατάω με τον δείκτη μόνιμα τραβηγμένο το διακόπτη του σινιάλου και συνεχίζω …
Τα σημάδια και τα απρόοπτα έχουν βαλθεί να με τρελάνουν κι ακόμα δεν έχω μπει στο πλοίο! Νομίζω ότι πρωταγωνιστώ στο Truman show …
Ποιος πούστης παίζει με τα νεύρα μου????

[camen]

Ρε Θεο-τρελε Pap χαρας στο κουραγιο σου
Το λεει η καρδουλα σου ετσι?

[gixxerpap]

5 λεπτά αργότερα, ένα τυφλό transalp έκανε εντυπωσιακή είσοδο σουζαριστό στο λιμάνι ...

Στο βάθος βλέπω το πλοίο, πλησιάζω, τα φορτηγά έχουν σχηματίσει ουρά, βγάζω το τηλέφωνο να πάρω το γιάννη, και βλέπω το μήνυμα: ‘’εισιτήριο δε σου έχω βγάλει, προλαβαίνεις, θα αργήσουμε να φύγουμε’’

Δεν μπορώ να περιγράψω πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή, αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι είναι το εγκεφαλικό! Ρε πούστη μου τόση αναισθησία? Τόσο ανεπιθύμητος? Μήπως δεν το έχουν πιστέψει ακόμα? Τρέχω, βγάζω εισιτήριο και επιτέλους ανεβαίνω στο πλοίο. Δε θα σας βρώ ρε κωλόπαιδα? Θα σας βρώ …

Πάντως για τα επόμενα 20 λεπτά δεν κατάφερα να τους βρω. Ρε μπας και μπήκα σε λάθος πλοίο? Ανεβοκατεβαίνω τα καταστρώματα, μπαινοβγαίνω στα σαλόνια, πουθενά! Έχουν κλείσει και τα τηλέφωνα! Ή μάλλον όχι, ο Ηλίας το έχει ανοιχτό, δεν έχει σήμα …ανεβαίνω σε ένα μπαρ, παραγγέλνω τρίδιπλο espresso, τρώω 2 snickers να πάρω τα πάνω μου και ξανακαλώ στο κινητό του Ηλία.

- έλα
- που είσαι ρε?
- στο πλοίο ρε, τι ρωτάς κάθε φορά?
- και γιατί δε σε βλέπω πουθενά?
- άσε ρε την πλάκα ...
- ΡΕ ΧΑΜΕΝΕ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ ΣΟΥ ΛΕΩ!
- σε ποιο deck είσαι?
- εεε...δεν ξέρω ...
- καλά οκ, τα λέμε …
- λέγε ρε που είσαι!!!
- στη disco
- πουλάκι μου γι αυτό δε σε βρίσκω? Εγώ είμαι ακριβώς από κάτω
- ρε παπ, κόψε την πλάκα, φτάνει
- κατέβα ρε ηλίθιε, δεν έχω κουράγιο ν΄ανέβω

[Stergios69]

Καλα μιλάμε, μόνο Ινδιάνοι δεν πλάκωσαν.... :rotflmao:

[gixxerpap]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Stergios69
Καλα μιλάμε, μόνο Ινδιάνοι δεν πλάκωσαν.... :rotflmao:

υπομονή, είναι νωρίς ακόμα ...:rotflmao: :rotflmao: :rotflmao:

[PanVas]

Respect!

[sapila racing]

Pap είσαι όργιο ρε!

[gixxerpap]

Έπρεπε να βλέπατε το σκηνικό…

Ένα άδειο σαλόνι, στη μια άκρη ένας ταλαίπωρος έτοιμος να καταρρεύσει σκυμμένος στο μπαρ, και στην άλλη άκρη το τζόβενο να χαμογελάει ανεβοκατεβάζοντας τους ώμους σαν ……να δεις ρε, ποιόν μου θύμιζε ….

Κατεβαίνουμε στις θέσεις αεροπορικού τύπου, όπου κρυβόταν η ωραία κοιμωμένη …είχε βάλει και μάσκα ύπνου, να τον βλέπατε …

- δεν έκανε πλάκα ο μαλάκας ….
- δε με πίστευες, ε?
- ρε φίλε, δεν ξέρω, κάποια στιγμή το πίστεψα, μετά μας πήραν και από το ΔΣ, νόμιζα το είχατε οργανώσει …ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ???

Βγήκανε τα φλασκιά, ανοίξανε οι χάρτες, άρχισα να παίρνω μια ιδέα του που πάμε, από πού θα περάσουμε, πόσο χρόνο έχουμε, δεν κατάλαβα πότε κοιμηθήκαμε, πάντως η βραδιά ήταν μαγική! καιρό είχα να κοιμηθώ τόσο χαλαρός και ξένοιαστος, κι ας είχα για στρώμα, μια σειρά καθίσματα ... είχα ήδη αφήσει τις έγνοιες μου 500 χλμ & κάτι μίλια μακριά ...

[Gallos]

Ήρωας...

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Gallos

Ήρωας...

τι ηρωας ?



βλαμμένος απο γέννα ειναι
:rotflmao:

[gixxerpap]

Οι επόμενες ημέρες κυλήσανε πιο ήρεμα, με το TA να αρνείται να απαλλαγεί από την καμμένη λάμπα και μένα να διασχίζω Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Δανία χωρίς φώτα. Ευτυχώς, ελάχιστα χιλιόμετρα από αυτά ήταν νυχτερινά, αρκετά όμως για να αγκυλωθεί το αριστερό μου χέρι από την περίεργη κίνηση που το υποχρέωνα για να κρατάω τους προβολείς ανοιχτούς.

Μια εφιαλτική διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο του Bolsano ήταν αρκετή για να επαναφέρει τη διάθεσή μου στα χάλια που την είχα αφήσει όταν ξεκινούσα από αθήνα, αλλά το πρωϊνό πέρασμα του Brennero αποδείχθηκε το καλύτερο φάρμακο! Άσφαλτος, στροφές, τοπία, πράσινο, παραμυθένια χωριουδάκια, οι γραμμές του τρένου να χάνονται μέσα στο βουνό …

Δυστυχώς η διαδρομή τελείωσε γρήγορα και σειρά είχαν τα πιο βαρετά, ανιαρά χιλιόμετρα της ζωής μου (βέβαια δεν ήξερα ακόμα τι θα πει Δανία ...)

Στάση κάθε 200 χλμ για να είμαστε ήσυχοι ότι το ΤΑ δε θα ξαναβήξει, και για να μας θυμίζει ο Ηλίας ότι έχουμε μείνει πίσω στο πρόγραμμα. Τουλάχιστον η autobahn περνάει μέσα από καταπράσινα μέρη. Πολύ ησυχία όμως, εκνευριστική ησυχία! Αυτό ήταν κάτι που δεν είχα υπολογίσει …
Ατελείωτες ώρες οδήγησης, με μόνη συντροφιά τον αέρα. Και κάπου εκεί αρχίζει η μοναξιά που λέγαμε… που δεν την παλεύω … και το μυαλό αρχίζει πάλι τα δικά του! Κι όσο περνάνε τα χιλιόμετρα, τόσο να χαλιέμαι … γιατί ρε γμτ?
2.000 μακριά είμαι! Αρχίζω να μην περνάω καλά …δε φταίνε τα παιδιά, ίσα ίσα που τα πειράγματα παίρνουν και δίνουν, φανταζόμαστε το ταξίδι που στην ουσία δεν έχει ξεκινήσει, θυμόμαστε φάσεις και η παρέα γενικά ''δένει'' σιγά σιγά και είναι αναπάντεχα ευχάριστη.

Αυτές οι ώρες πάνω στο τιμόνι όμως …
και μετά σου λέει ο Ρεβέρτε ''στην απάνεμη πλευρά της σιωπής'' … ποια απάνεμη ρε μεγάλε …εδώ μας έχει χτυπήσει τυφώνας …και η Γερμανία δεν τελειώνει!!!

Ρε κοίτα πόσο αργά περνάνε τα χιλιόμετρα όταν το μυαλό είναι απασχολημένο …