Και όμως… Ο χειρότερος εφιάλτης είναι εκεί…
Και όμως… Ο χειρότερος εφιάλτης είναι εκεί…
Κόσμος μαζεμένος πάνω από την πεσμένη μηχανή, ο Βασίλης ανάσκελα δεν κουνιέται, το ΤΤ χτυπημένο μπροστά δεξιά και τίποτα δεν κινείται…
Παρκάρω όπως όπως την μηχανή.
Πηδάω και τρέχω προς το μέρος του.
Βασίλη με ακούς;
Σπρώχνω τον κόσμο από γύρω του ενώ βγάζω κράνος και γάντια.
Βασίλη με ακούς; Ανοίγει τα μάτια του ενώ έχει φτάσει και ο Μπάμπης.
Εεεεεε…
Μίλα ρε μαλάκα! Μίλα!
Κλείνει τα μάτια του.
Άνοιξε τα μάτια σου τώρα! Μην τολμήσεις να τα ξανακλείσεις. Του βγάζω τα γάντια.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά έβγαλα το μαχαίρι μου και του έκοψα το μαντήλι.
Να πάρει αέρα… Ήταν το αγαπημένο του..
Εεεεντάξει είμαι… Η μηχανή;
Μια χαρά είναι… Μην κουνιέσαι.
Βγάζουμε το κράνος, ψάχνουμε το κεφάλι του για τίποτα φανερό, αλλά και το κράνος εξωτερικά να δούμε αν το είχε χτυπήσει ή όχι.
Χέρια, πόδια, όλα τα άκρα καλά.
Με την πλάτη έσκασα νομίζω…
Φαινόντουσαν όλα οκ. Είχε πέσει με την πλάτη και ο κροκόδειλος είχε κάνει απόσβεση… Ακούμπησε και το καινούριο του Αράι κάτω όπου έκανε το κρακ του… Δευτερόντα αυτά…
Ποιος είναι ο μαλάκας που το έκανε αυτό;
Ένα κουστουμαρισμένο γλοιώδες φραγκάτο τσουρτσέκι ήταν παραπέρα ψιλοχεσμένος αλλά όλο ύφος…
Όλα οκ; Του λέω
Μπλα μπλα μπλαμπλα…
Δεν μιλάς Αγγλικά ρε;
Νο νο….
Παπάρια που δεν μιλάς Αγγλικά…
Κάλεσες αστυνομία; Ασθενοφόρο;
Στο δεκάλεπτο ήρθε περιπολικό και ασθενοφόρο.
Βγαίνει μία τραυματιοφορέα, γεματούλα, με γάντια και τρελό πανικό να σώσει τον Βασίλη…
Όπα… Καλά είναι. Ηρέμησε…
Τον φορτώνουμε, κρατάμε όλα τα χαρτιά του και του αφήνουμε μαζί του μόνο το διαβατήριό…
Έρχεται ένας ψιλός μουστακαλής και αρχίζει να μου λέει κάτι ακαταλαβίστικα…
Αρχίζω να φωνάζω ρε παιδιά. Κανένας που να μιλάει αγγλικά να βοηθήσει..;
Τίποτα.
Νίκος, Νίκος γκρέκο να μας λέει ο μουστακαλής…
Παίρνει κάποιον στο κινητό του και το δίνει στον Μπάμπη… Μιλάνε στα Ελληνικά.
Είναι γείτονας του κυρίου με το μουστάκι και μας λέει να σημειώσουμε το κινητό του. Αν χρειαστούμε κάτι επείγον να τον πάρουμε, αλλιώς θα έρθει να μας βρει σε καμιά ώρα.
Να μην τα πολυλογώ, μετά από μία ώρα είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο με τον γείτονα του μουστακαλή πάλι, αλλά και με την γυναίκα του. Ιταλίδα που δούλευε στην αστυνομία.
Είχαμε ετοιμάσει όλα τα χαρτιά με τους αστυνομικούς.
Μόνο η κατάθεση του Βασίλη έλειπε, ο οποίος μιλήσαμε και ήταν μια χαρά στο νοσοκομείο, έχοντας κάνει μία ακτινογραφία και χαζεύοντας κάτι πιτσιρίκες μας περίμενε να τον μαζέψουμε…
Έβγαλα φωτογραφίες από τα πάντα. Όλα τα χαρτιά του λεβιέ, μία κρυφή την κατάθεσή του στους πολισμάνους, το αυτοκίνητο, την μηχανή… κάπου στις 100 φωτογραφίες από το όλο σκηνικό…
Ο λεβιές, ιδιοκτήτης μπαρ όπως μάθαμε αργότερα, ήταν ό φραγκάτος της γειτονιάς. Και βέβαια μίλαγε Αγγλικά αλλά το έπαιζε μαλάκας. Σε κάποια φάση ήρθε και η μαμά η οποία αρπάχτηκε με τους αστυνομικούς γιατί καθυστερούσαν τον γιό της…
Σηκώσαμε και την μηχανή. Την έκανε μία βόλτα ο Μπάμπης και όλα φαινόντουσαν οκ.
Φθηνά την έβγαλε ο μπόξερ…
Κάπου εκεί ήρθε ένα ντεσεβό όπου και ήταν ο κύριος Νίκος που είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο νωρίτερα.
Πάμε να πάρουμε τον φίλο σας από το νοσοκομείο και μετά ερχόμαστε πίσω, παίρνουμε τις μηχανές και πάμε σπίτι να δώσετε κατάθεση στην γυναίκα μου.
Φεύγουν με τον Μπάμπη για το νοσοκομείο και κάθομαι να φυλάω τις μηχανές…
Είχαμε πάρει ήδη τηλέφωνο και είχαμε ενημερώσει την ασφαλιστική του Βασίλη.
Είχαμε ήδη αλλάξει και τα εισιτήρια του καραβιού για την επόμενη μέρα, δηλαδή Κυριακή.
Μένω μόνος ενώ έχω ψιλοφρικάρει.
Τα δευτερόλεπτα από την στιγμή που αντίκρισα την ξαπλωμένη μηχανή μέχρι να φτάσω δίπλα από τον Βασίλη και να τον ακούσω να ψελλίζει κάτι, ήταν σαν να κράτησαν όσο χρόνος είχε περάσει από την απόφασή μας να κάνουμε αυτό το ταξίδι μέχρι εκείνη την στιγμή.
Παρατηρώ ότι τα χέρια μου τρέμουν από την λαχτάρα και πίνω λίγο νερό με την ελπίδα να με χαλαρώσει…
Ακουμπάω σε μια μάντρα και κοιτάζω το πληγωμένο τζιές. Έχω φρικάρει…
Στέλνω ένα εμεμες στην Σόφια.
Αρχίζει να βρέχει…
Μαζεύω κράνη, γάντια και ότι άλλο μπορεί να βραχεί.
Φοράω το αδιάβροχο και κάθομαι κατάχαμα κάτω από ένα δέντρο. Κοιτάζω προς τα πάνω και νομίζω πως για λίγο είδα τον Θεό να μου κλείνει το μάτι…
Είχα φτάσει τα όριά μου.
Ήμουν σίγουρος ότι όλα στο τέλος θα πήγαιναν καλά. Πλέον τίποτα δεν μας σταμάταγε.
Υπόστεγο δεν υπήρχε εκεί κοντά και δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω τις μηχανές μόνες τους.
Σκεφτόμουν όλο το ταξίδι καθώς η καλοκαιρινή μπόρα είχε πλέον μουσκέψει το παντελόνι μου. Ίσως κάπου εκεί κύλησαν και κάποια δάκρυα…
Αν…
Αν είχα προλάβει να του πω να χαλαρώσει το ρυθμό και να είναι πιο προσεκτικός, αν είχα τσεκάρει το τζιπιες πιο πριν, αν είχα ρούταμπλ χάρτες, αν είχα μπει μπροστά…
Αν…
Και γιατί τώρα βρέχει..;
Τι στο διάολο γίνεται φέτος με αυτό το ταξίδι; Γιατί τίποτα δεν μας πάει καλά;
Ή μήπως όλα μας πάνε καλά; Μήπως είμαστε απίστευτα ευνοημένοι;
Έχουμε όλα μας τα άκρα, οι μηχανές μας μπορούν να φτάσουν μέχρι το Μπάρι, Δευτέρα μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας και οι δικοί μας περιμένουν…
Ίσως και όχι αλλά και τι έγινε;
Έπεσε το βλέμμα μου στον αγαπημένο αστροναύτη του Κωνσταντίνου, που με ακολουθούσε σε όλο το ταξίδι πάνω στις βαλίτσες μου, δίπλα από τον κύριο Κροκ της Φωτεινής και μια ξύλινη κούκλα της Βασιλικής.
Γύρισα να δω και την αστεία Ζέβρα στο πίσω μέρος της πλαϊνής μου βαλίτσας.
Πάνω στην ώρα ήρθε απαντητικό εμεμες από την Σόφια με ένα ζουμερό φιλί.
Σκούπισα το πρόσωπό μου και ανασυγκροτήθηκα. Άρχισα να κάνω σκέψεις για το τι θα κάνω με την μηχανή. Φαύλος κύκλος. Δεν μου αρκεί πια, αλλά από την άλλη σε τέτοιες εποχές δεν μπορώ να εγκλωβίσω είκοσι χιλιάρικα για να τα χαίρομαι 3 μήνες το χρόνο.
Πάνω στην ώρα ήρθαν και τα παιδιά με τον κυρ Νίκο και την γυναίκα του.
Η LOREDANA φαινόταν γυναίκα με τσαγανό. Έδωσε οδηγίες για φωτογραφίες, να φαίνεται ξεκάθαρα η διακεκομμένη διαχωριστική! Τους ακολουθήσαμε για ένα περίπου χιλιόμετρο στο σπίτι τους.
Επέμεναν να μπούμε όλοι μέσα.
Ένιωθα άβολα και ήθελα την απομόνωση που σου προσφέρει το κράνος και ο δρόμος με την μηχανή. Ήθελα απλά να κάνει την κατάθεση ο Βασίλης και να φύγουμε από κει. Έστω 100 μέτρα πιο κάτω ήταν αρκετά. Να νιώσω ότι προχωρήσαμε σήμερα.
Ο κύρ Νίκος και ο γείτονας νταλικέρης που μας βοήθησε …
Αφήσαμε τις μηχανές στο πάρκινγκ της εργατικής κατοικίας.
Σαν ελάχιστη ευγνωμοσύνη για την βοήθειά τους, πρόσφερα στον Κύριο Νίκο το κρητικό ρακί που κουβάλαγα σε όλο το ταξίδι.
Χρυσοί άνθρωποι και οι δύο.
Τυχεροί όπως πάντα μέσα στην ατυχία μας που ο γείτονας πέρναγε και έκανε το τηλεφώνημα.
Ο κυρ Νίκος, γεωπόνος, αναλαμβάνει κήπους. Γνώρισε την γυναίκα του στην σχολή. Η δυσκολία του επαγγέλματος την έσπρωξε προς την «δημοτική»αστυνομία, όπου και εργάζεται τώρα…
Όχι μόνο στην αστυνομία, αλλά είναι το αφεντικό των πραγματογνώμων του Παλέρμο… (Στην Ιταλία η «αστυνομία της πόλης» είναι υπεύθυνη για τα τροχαία).
Πόσο πιο τυχεροί μπορεί να είμαστε..; Συντάξαμε την κατάθεση του Βασίλη έτσι όπως έπρεπε, συγκρίνοντας πάντα τις παπαριές που είχε γράψει ο λεβιές, από την φωτογραφία που είχα τραβήξει την κατάθεσή του…
Μεταφέραμε στον υπολογιστή της, όλο το φωτογραφικό υλικό που είχαμε από το τροχαίο.
Μας πρότειναν να κάτσουμε να φάμε και μετά να μπανιαριστούμε και να κοιμηθούμε εκεί.
Μετά από πολύ διαπραγμάτευση, δεχθήκαμε μόνο το γεύμα…
Αυθεντική Σισιλιάνα μακαρονάδα με θαλασσινά από την Λορεντάνα.
Απλοί άνθρωποι με απίστευτο χιούμορ με τις γάτες τους και μία κόρη… Θέλανε πολύ να μας φιλοξενήσουμε ενώ μιλάγαμε όλοι ακατάπαυστα βοηθώντας να ξεπεράσουμε το όλο σοκ από το τρακάρισμα…
Κάτσαμε τουλάχιστον 5 ώρες στο σπίτι αυτόν των Θεόσταλτων ανθρώπων ενώ έξω έριχνε καρέκλες με κεραυνίδια και βροντίδια… Περίεργα πράγματα. Κάποια στιγμή σταμάτησε η βροχή και αποφασίσαμε ότι πρέπει να φύγουμε.
Δεν ήταν μόνο δική μου ιδέα ότι δάκρυα κύλαγαν στα μάτια της Λορεντάνας την ώρα που φεύγαμε από το σπίτι.
Ο κυρ Νίκος μας συνόδεψε με το 2CV του μέχρι την οτοστράντα.
Μετά από 5 μόλις λεπτά ξεκίνησε πάλι να βρέχει. Είχε σκοτεινιάσει, οι φυμέ ζελατίνες πάλι μας έδωσαν την ευκαιρία να σκεφτούμε τις λάθος επιλογές που είχαμε κάνει σε αυτό το ταξίδι…
Κέθε σταγόνα πρέπει να ήταν και ένα ποτήρι νερό…
Τα χωμάτινα ελαστικά, σε συνδιασμό βεβαίως με όλα τα γεγονότα δεν σου άφηναν περιθώρια για πραγματική οδήγηση…
Υπήρχαν σημεία που από το πολύ νερό πηγαίναμε με αλάρμ και 40 χιλιόμετρα την ώρα στην οτοστράντα…
Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο να ανασυγκροτηθούμε, ενώ πάρκαρε δίπλα μας μία μαζεράτι… Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, καβαλήσαμε και προχωρήσαμε μέσα στην βροχή.
Φτάσαμε στην Τσεφαλού και μπήκαμε στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκαμε…
Μετά το καυτό μπανιο νιώσαμε λίγο καλύτερα.
Ο Βασίλης εμφανώς ταλαιπωρημένος αποφάσισε ότι θέλει να κοιμηθεί. Εγώ με τον Μπάμπη είχαμε μία σχετική υπερένταση και αποφασίσαμε να κατεβούμε στο μπαρ του ξενοδοχείου για μια μπύρα χαζεύοντας την Ιταλική παχύσαρκη τρέντυ εφηβεία να χορεύει με αμερικάνικα χιτάκια… Κάποια εκδρομή είχαν τα πιτσιρίκια και ξεσαλώνανε…
Χτυπήσαμε και κάτι κρέπες μετά στο δωμάτιο γιατί όλη μέρα μία μακαρονάδα δεν σου είναι αρκετό…
Εκεί ξαφνικά ο Βασίλης πήρε τα επάνω του…
76.1 χιλιόμετρα για εκείνη την φρικτή ημέρα…
Ξυπνήσαμε κοιτώντας ο ένας τον άλλο με απορία…
Ευτυχώς ο καιρός δεν ήταν άσχημος. Λιακάδα.
Τα ρούχα μου δεν είχαν στεγνώσει ακόμα.
Κατεβήκαμε για πρωινό μαζί με όλα τα τρέντυ παχουλά πιτσιρίκια…
Πακετάραμε και φύγαμε σε χαλαρούς ρυθμούς.
Φούλ οτοστάντρα, γνωστή διαδρομή, εύκολα και γρήγορα χιλιόμετρα παρόλο τα συχνά έργα…
Κάναμε τρεις στάσεις συνολικά, δύο για ανεφοδιασμό. 1,43 ? το λίτρο η βενζίνα…
Προς το τέλος του δώσαμε και κατάλαβε…
Φτάσαμε στο λιμάνι…
Να πάμε για έναν καφέ; Έχουμε 3 ώρες για την αναχώρηση…
ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΛΟΣ;;;;;; και από τους δύο…
Μέσα τώρα και με σωσίβιο αγκαλιά…
Τα αστέρια που με τίμησαν με την παρέα τους και σε αυτό το ταξίδι…
Και που λες, είμαι Αγ. Νικολάου και εκεί που πάω να ανέβω το πεζοδρόμιο, δούλεψε το αντισπίν... Τρομερή εμπειρία... Σου λέω το αντβ είναι μακράν καλύτερο από το απλό...
Παρκάραμε, δέσαμε με τους δικούς μας ιμάντες πάντα και ανεβήκαμε επάνω…
Καμπίνα δεν είχαμε αλλά ελπίζαμε να βρούμε.
Αφαιρεθήκαμε και δεν πήραμε ούτε μισό σλίπινγκ μπάνκ…
Το καράβι ήταν πλήρες και καμπίνα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα…
620 χιλιόμετρα για εκείνη την ημέρα μέχρι να φτάσουμε στο καράβι του γυρισμού στην πατρίδα…
Στον καναπέ όλη νύχτα…
Να ποστάρω τους χάρτες από το ταξίδι μας, έτσι όπως καταγράφηκαν από το τζιπιές.
Τυνησία
Αλγερία
Συνολικά 6291.1 χιλιόμετρα σύμφωνα με το τζιπιές… (το βεστρομ τα έβγαλε ως συνήθως πολύ περισσότερα, 6983…)
Όβερβιου
Τυνησία, Αλγερία. Good for the eyes!
Ούτε λέξη δεν βγαίνει. Έχω ανοιχτό το γοαρντ, και απλά το κοιτάω. Δεν είναι ότι δεν έχω τι να πω. Απλά δεν βγαίνει…
Δεν ξέρω. Επιτέλους κάτι άλλαξε σε αυτό το ταξίδι.
Όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω τα ταξίδια μου λες και τα βλέπω σε ταινία.
Σαν να μην είμαι εκεί. Σαν κάποιος άλλος να μου τα περιγράφει και να τα διηγείται…
Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που ο Θεός έσπαγε πλάκα μαζί μας σε αυτό το ταξίδι. Να κάνουμε ένα ρισέτ. Να αναθεωρήσουμε. Να εκτιμήσουμε περισσότερο αυτά που έχουμε και τις εμπειρίες που ζούμε.
Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και γω μπας και γράψω καμιά αράδα… Ρισέτ.
Ξέθαψα τα άπαντα από NOFX στα εμ πε τρουά, όπως λένε και οι Γάλλοι, τα καλά από το σχολείο!
Παρακαλώ ακολουθήστε με στο πιο αληθινό ταξίδι με μηχανή που έχω κάνει μέχρι στιγμής στην ζωή μου.
Πιο αληθινό…
Σαν τον Γιωργάκη μιλάω και γράφω πλέον….
Μεταφράζοντας τα αγγλικά πριν μιλήσω…
Γουέλ.. Δε μοστ ρίαλ μοτο τριπ που είχα ποτέ ρε…
Συμβιβαστήκαμε με Ιταλία - Αλγερία – Τυνησία και αρχίσαμε το ψάξιμο και την εύρεση πληροφοριών. Από την αρχή καταλάβαμε ότι οι μέρες ήταν απελπιστικά λίγες για ένα τέτοιο ταξίδι.
Πειστήκαμε, κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας ότι είναι εφικτό και ότι καιρός είναι να κάνουμε ταξίδια σαν μοτοσικλετιστές με κότσια και όχι σαν μέλη κάποιου σκούτερ κλαμπ.
Και ποιος δεν θέλει φωτογραφίες σαν και αυτές από την έρημο της Αλγερίας και Τυνησίας.
Και που να ‘ξερες μικρέ Παναγιωτάκη…
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού αλλά και παράλληλα με την συγγραφή υπήρχε ανοιχτό το συγκεκριμένο θρέντ : La battaglia di Algeri
Traveling finally is really good for the eyes..!
Ένα θρεντ το οποίο ΑΠΟΛΑΥΣΑ....ευχαριστούμε και πάντα αληθινά χιλιόμετρα εύχομαι
Me gusta la moto, me gustas tu....
Κανόνες δημοσιεύσεων
