Κατά τις έξι επιστρέψαμε σπίτι για ανασυγκρότηση πριν την βραδινή έξοδο. Με περίμενε όμως το μαρτύριο ''έλεγχου των πραγμάτων''. Επειδή όπως σας είπα, έπρεπε να κρατώ την μηχανή για να κατεβαίνει ο Βουνός, αποφασίσαμε να αφήσουμε πίσω πράγματα ώστε να την ελαφρύνουμε.
Αδειάσαμε τα πάντα και περνούσαμε αυστηρό έλεγχο από 3 ζευγάρια ματιά… Ε ρε γλέντια λεμέ… Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και το άγχος έκανε την εμφάνιση του. Πόσο άσχετος μπορεί να είμαι σαν ‘’ταξιδευτής’’ και που πάω με τόσες @@ιές παραμάσχαλα για ένα μήνα στην Ρωσία. Μήπως?
Μετά από ένα 2ωρο μαρτύριο έλεγχου και άγχους είχαμε αφήσει πολλά πράγματα πίσω . Από 2 σκηνές μια και διάφορα άλλα μπλιμπικια.. Δλδ σκέφτομαι τώρα ότι κουβαλούσαμε τρόφιμα για 7 μέρες. Λες και θα πηγαίναμε στον Αρη ταξίδι και δεν θα βρίσκαμε να φάμε. Τι να πεις..
Me gusta la moto, me gustas tu....
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου(ημέρα 4η)
Εγερτήριο στις 8 και επίθεση στο υπόγειο γκαράζ με όλα τα συμπράγκαλα και που είσαι φίλε να μας δεις.. 4 μηχανάκια, επί τις ανάλογες βαλίτσες σκορπισμένες, κράνη κτλ και ο Παναγιώτης να προσπαθεί να καλοπιάσει την γκαραζόπορτα του που δεν άνοιγε.
Πήγαμε όλη παρέα στο OMV(πρατήριο καυσίμων και να το προτιμάτε ) για ένα γρήγορο καφέ και να αποχαιρετιστούμε… Έτσι και έγινε, καφεδάκι, χαιρετισμοί και βούρ…
Σήμερα έπρεπε να φτάσουμε στο Galati 630κμ πιο βόρεια. Σιγά μην βγουν σκεπτόμουν… Έως και την Ruse ο δρόμος ήταν οκ, ανάμεσα σε πράσινες ομορφιές με local κορίτσια στην άκρη του δρόμου. Έβγαλα και μια αναμνηστική φώτο στη Ρούσε για να την στείλω στο φίλο μου το το Μίρο (Συγκάτοικος και συμφοιτητής στα εξωτερικά), αφού ήταν η γενέτειρα του.
Me gusta la moto, me gustas tu....
Ετοιμαστήκαμε για τα σύνορα και βάλαμε βενζίνη για να χαλάσουμε ότι είχαμε σε τοπικό νόμισμα.. Έξοδος και είσοδος προς Ρουμάνια χωρίς πρόβλημα και πολύ γρήγορα, περνώντας από την εκπληκτική γέφυρα πάνω από το Δούναβη.
Μπαίνεις ρουμάνια και οι δρόμοι σε καλωσορίζουν. Χάλια μαύρα. Χωριά, κάτω από το όριο της φτώχειας. Τρομερή διαφορά με Βουλγαρία. Το είχε πει και ο Πρόεδρας. Βόρεια με νότια Ρουμάνια, καμία σχέση. Φτάνοντας στον περιφερειακό του Βουκουρεστίου φάγαμε ένα πήξιμο δίχως αύριο από νταλίκες σε συνοδεία με λακκούβες και κάρα. Δούλεψα το σύστημα ''διαχωριστική λωρίδα'' και πάμε. Μην ξεχνάτε ότι το ΚΤΜ δεν γουστάρει να δουλεύει χωρίς αεράκι να το κτυπάε σε θερμοκρασίες 30+. Οι ταχύτητες ταξιδίου μας, ήταν τα 80 90, έως και που μπήκαμε στο δρόμο προς Κωστάντζα. Είναι νομίζω και το μοναδικό τμήμα δρόμου στην Ρουμάνια που χαρακτηρίζεται ως αυτοκινητόδρομος με όριο ταχύτητας τα 130.. Εδώ είμαστε λέω, έχουμε 96Km σε αυτό το δρόμο. 130 σταθερά μπας και βγει κάνα χιλιόμετρο.
Βγαίνοντας από την εθνική, ο γνωστός κακής ποιότητας δρόμος σε περιμένει. Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα βέβαια με τέτοιο είδος δρόμων, αρκεί να τους διασχίζω με το φως της ημέρας. Αναφέρω όμως την ποιότητα τους προς γνώση των ενδιαφερόμενων. Το κάθε χωριό που περνούσαμε, ήταν τυποποιημένο σκηνικό. Ξύλινες κατοικίες στα αριστερά και δεξιά του κεντρικού δρόμου και πάντα από μια τράπεζα σούπερ ντούπερ ''μοντέρνου'' γούστου, τελείως παράταιρη με το όλο θέμα.
Περίπου 150κμ πριν το Γαλάτι κάναμε στάση για ανεφοδιασμό. Αυτή την φορά οι ρεζέρβες είχαν ανάψει εδώ και πολύ ώρα και το σπρώξιμο έδινε απόδοση 1.10 . Πάντα με απασχολούσε το θέμα της αυτονομίας σε αυτό το μηχανάκι.
Νομίζω ότι μπορούσε και καλύτερα ο φίλος εδώ της φωτο.
Me gusta la moto, me gustas tu....
Διασχίσαμε την Braila(ουδέτερη, χωρίς ενδιαφέρον) και αριβάραμε στο Galati. Όλως περιέργως τα κμ είχαν βγει άνετα και ας είχαμε φύγει σχετικά αργά από Σόφια. Βέβαια οι στάσεις που κάναμε ήταν δεκάλεπτες και μόνο για βενζίνη. Χωρίς φαΐ, παρά μόνο λίγους ξηρούς καρπούς και νεράκι-χυμό.
Στο Galati λοιπόν και ενώ αναζητούσα κάποιο χότελ, μια Μερτσέντες κόρναρε επίμονα στον Πάνο που βρισκόταν καποια μέτρα ποιο πίσω μου. Σταμάτησα και περίμενα. Έβλεπα από τον καθρέπτη μου, ότι κάτι έλεγε ο οδηγός στον Πανό. Άντε πάλι με τις κωλοβαλίτσες σκέφτηκα. Θα ακούμπησε το Ρουμάνο με το τετράτροχο όνειρο και θα μας τα ζαλίσει τώρα. Έρχεται ο Πάνος και τον ρωτώ τι έγινε ρε χέλι? Τπτ μου λέει ρε, ήταν Έλληνας που ζει εδώ και κόρναρε για χαιρετούρες… Έλληνας λέω? Καρφώνω πρώτη και φεύγω βολίδα(καλά μην το πάρετε και τοις μετρητοις το βολίδα).
Πάω δίπλα στο φίλο και φωνάζοντας μέσα από το κράνος, του λέω,
- Πατρίδα κάνα ξενοδοχειακή για εμάς?
Σταμάτησε δεξιά λοιπόν και γνωριστήκαμε με τον Δημήτρη από Καπανδρίτι, πρώην φοιτητή χημείας τροφίμων και μόνιμο κάτοικο τα τελευταία 15 χρόνια στο Galati. Μας συνόδευσε στο ξενοδοχείο ονόματος Galati και μας είπε που συχνάζει το βράδυ, ώστε να περάσουμε από εκεί και να τα πούμε. Το ξενοδοχείο ήταν στα 55 ευρώ το δίκλινο,με πρωινό(λάθος τους) και μηχανές παρκαρισμένες στην είσοδο.
Μπάνιο λοιπόν και βουρ στο καφέ όπου μας είχε ο Δημήτρης. Δυστυχώς δεν το βρήκαμε. Κάναμε μια βόλτα στην παράλια (Δούναβη), φάγαμε και νανάκια..
Σύνολο κμ 640
Me gusta la moto, me gustas tu....
Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου(ημέρα 5η)
Εγερτήριο στις 8:00 και φόρτωση μηχανών. Το αγαπημένο μου. Να κουβαλάς όλα αυτά, ντυμένος με ότι πιο ανατομικό κυκλοφορεί. Κάναμε και ένα ρεφάρισμα στο πρωινό μπουφέ και ήμασταν έτοιμα, χαρούμενα αγόρια να ανακαλύψουμε την Οδησσό. Αν και δεν είχαμε πολλά km, έπρεπε να περάσουμε τον έλεγχο δυο διαφορετικών συνόρων οπότε αναχωρήσαμε σύντομα. Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στα σύνορα.
Παρκάρισμα βασιλικό και κατέβασμα από τα σκαλοπάτια(Παρί Ντακάρ σου λέω).. Την ράμπα δεν σχολιάζω ποιος την διάλεξε...
Me gusta la moto, me gustas tu....
Οδηγούσα προς τα σύνορα της Μολδαβίας και τσεκάροντας στον καθρέπτη μου έβλεπα μόνο την μηχανή του Βουνού. Σκεπτόμουν ότι κανονικά έπρεπε να είναι τρεις οι μηχανές που θα πήγαιναν στην Οδησσό. Η δική μου, του Βουνού και του Παναγιώτη. Έτσι μου είχε πει. Η επίσημη ''δικαιολογία'' ήταν η δουλεία. Εγώ όμως είχα τις υποψίες μου.
Βγαίνοντας από το Galati, διασχίσαμε τα περίπου 20km που μεσολαβούν μέχρι τα σύνορα και μετά τον τυπικό έλεγχου διαβατηρίου, αντικρίζαμε πλέον τον έλεγχο της Μολδαβίας.
Βγήκε ο υπάλληλος με την καπελαδούρα σε σχήμα και μέγεθος τηγανιού. Όσο ποιο μεγάλο το καπέλο μάγκες, τόσο πιο σοβαρά τα πράγματα. Ο φίλος εκεί, Αγγλικά δεν μιλούσε. Μου λέει με στυλ, Only French.
- Francais? απαντώ εγώ.
Εκεί, έπαιξε και έχασε ο φίλος μου. Τον άρχισα στο γαλλικό μπίρι μπιρι και με συνοπτικές διαδικασίες μου έδειξε που να πληρώσω τον φόρο 2€ για το μοτοσακό. Λίγο αργότερα, βρισκόμασταν στους δρόμους της Μολδαβίας.
Ερημία, ερημία και ερημία. Κυκλοφορούσαμε μόνοι μας στους δρόμους. Περάσαμε ένα χωρίο μόνο το οποίο είχε κάποιους μαθητές(με ποδιές), Dnepr μηχανές με sidecar handmade και γυναίκες που πουλούσαν αναψυκτικά στην άκρη του δρόμου. Ακόμα και στις ατελείωτες εκτάσεις για καλλιέργεια δεν είχε ψυχή.. Διασχίσαμε κοντά στο 80κμ στην Μολδαβία, σε δρόμους της γνωστής υφής.
Πριν φτάσουμε στα σύνορα για να βγούμε από Μολδαβία, βγήκαμε λίγο έκτος δρόμου για μια φωτοσεανς. Μια ταμπέλα στην αρχή του χωματόδρομου έγραφε stai, border κτλπ. Νομίζω ότι πρέπει να ήταν σύνορα της Ουκρανίας και όχι της Υπερδνειστερίας (επίσης:Τρανσνίστρια). Έτσι και αλλιώς είναι ο χαμός εκεί. Άντε βγάλε άκρη.
Σε τέτοια με φανταζόμουν να κάνω σκηνάκι
Me gusta la moto, me gustas tu....