Φωτογραφίες και λοιπά, εδώ. Το άλλο έχει ήδη αρκετές σελίδες και είναι κρίμα να χάνονται.
Life begins at 45°.
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν αυτά που δεν ξέρουν.
Και για να ολοκληρώσω την ιστορία, περιληπτικά...
Το χωριό ήταν όμορφο, φιλόξενο και με μπόλικη, άκρως απαραίτητη, δροσιά. Σίγουρα 10 βαθμούς κάτω από Αθήνα.
Καθίσαμε σε μια καφετέρια, πάνω στην πλατεία. Οι Πατρινοί ήταν ήδη εκεί και μας περίμεναν. Ήπιαμε το καφεδάκι μας (ένας χυμός και, αργότερα, μια σοκολάτα, για μένα), τα είπαμε και, τέλος, είδαμε το GP, με αγγλική περιγραφή, φυσικά. ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ αγώνας, Rossi νικητής, Lorenzo στον πάτο. Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο δροσερό μεσημέρι. Μετά του τέλος του GP, μετακινηθήκαμε απέναντι, σε μια ταβερνούλα. Όλοι εξυπηρετικότατοι και πολύ φιλικοί, παραγγείλαμε (συγκρατημένα, θα έλεγα) και απολαύσαμε τις μερίδες μας. Κάπου εκεί νιώσαμε την ανάγκη των κρεβατιών μας... Κάποιοι την έπεσαν σε ό,τι παγκάκι έβρισκαν, κάποιοι ξεκουράζονταν όπως ήταν στις καρέκλες τους, κάποιοι πεταχτήκαμε μέχρι την τοπική εκκλησία, να προσκυνήσουμε. Μισή ώρα αργότερα, ίσως λίγο παραπάνω, κάποιος μας ξύπνησε για να φύγουμε, καθώς ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει επικίνδυνα.
Ο zizou είχε απωθημένο το μηχανάκι μου από πριν, οπότε ανταλλάξαμε μηχανάκια για την κατάβαση. Ένα γκρουπ πλέον, αφού αρκετοί την είχαν κοπανήσει ήδη, εγώ συνηθισμένος στον ρόλο της σκούπας, είχα αράξει πίσω και απολάμβανα το τοπίο. Κάνα 10λεπτο μετά, ψάχνω το μηχανάκι μου στον ορίζοντα και δε φαίνεται πουθενά. Τσεκάρω αρκετές στροφές μετά, τίποτα... Τι στο διάολο. Άρχισα να προσπερνάω κόσμο, χαλαρά, αφού πρώτη φορά καβαλούσα το Hornet 900, αλλά άφαντοι όλοι. Τελικά, όπως έμαθα, είχαν ξεφύγει μπροστά και το διασκέδαζαν και μας περίμεναν στο Άστρος. Ανασυγκρότηση και παράλιο Άστρος για καφέ (για τους άλλους, εννοείται, παγωτό για μένα).
Είχε πάει πλέον 19:30 ή κάπου εκεί, όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ο καθένας με το μηχανάκι του. 2-3 αποφάσισαν να περάσουν από Ναύπλιο για παγωτό, αλλά οι περισσότεροι βγήκαμε ΝΕΟ προς Αθήνα. Πάρα πολλή κίνηση και η διαφορά θερμοκρασίας έγινε παραπάνω από αισθητή, καθώς πλησιάζαμε Αθήνα, αλλά πλέον ήμασταν κοντά και θέλαμε απλά να φτάσουμε σπίτια μας, να κάνουμε μπανάκι και να αράξουμε. Και δε φάγαμε ούτε ψιχάλα, πουθενά. Τέλος καλό, όλα καλά. Και του χρόνου. ^^
Μεταξύ μας, αλλά προτιμούσα το χτεσινό από οποιαδήποτε παραλία.
Αλλά ναι, το ελληνικό καλοκαίρι είναι ανυπόφορο για οτιδήποτε άλλο.
Life begins at 45°.
Mπράβο παίδες! Πάντα όρθιοι και του χρόνου
I'm the footprint on the sand ....
Winterhater.