Το κάμπινγκ ήταν όμορφο, είχε ένα μικρό κεντρικό δρόμο που αντικριστά του είχε μεταλλικές κολώνες με φώτα δίνοντας, μία γραφικότητα στο χώρο. Και ανά 50 m είχε εγκαταστάσεις με βρύσες, για να μπορείς να εφοδιάζεσε ακούραστα με πόσιμο νερό. Παρότι ήταν γύρω στις 20 00 και ενώ το κάμπινγκ ήταν γεμάτο από λυόμενους, έξω δεν κυκλοφορούσε σχεδόν ψυχή! Ε ναι 20 00 πήγε, δεν θα κοιμηθούνε.
Βρίσκω ένα μέρος που ήταν ελεύθερα και μέσα στο χρόνο που θα ζήλευε και ο Μπολτ, ήμουν έτοιμος! Και όχι μόνο αλλά ξεφορτώνοντας τα πράγματα από το μηχανάκι τα είχαν δεμένα τοσο καλά, που και αφού ξετύλιγα τα χταπόδια από την πλαϊνή δεσίματα που είχα κάνει στο φειζερ, τα πράγματα μου συνέχιζαν να είναι δεμένα και προπάντων σταθερά μόνο από τα πιασίματα που είχα κάνει πισω από την μπαγαζιερα. Ναι επιτέλους άρχισα να ανεβαίνω επίπεδο.
Φυσικά έψαξα να βρω και καμιά μπρίζα για να φορτίσω το κινητό μου άλλα κλασικά ,μπρίζα βρήκα αλλά ρεύμα δεν βρήκα. Τι είναι αυτοί οι γάλλοι ρε συ, πω πω δεν έχουν καμία προνόηση για όσους ταξιδεύουν με μοτοσικλέτα και η μοναδική τους ανάγκη για να καταναλώσουν ρεύμα στις εγκαταστάσεις τους είναι απλά, για να φορτίσουν το κινητό τους. Θα μπορούσα βέβαια να πήγαινα μέσα σε ένα μικρό σαλονάκι που είχε στην είσοδο του camping μπας και βρω μπρίζα. Αλλά άσε που μπορεί να ήταν κλειστό, αλλά κι εγώ δεν ήθελα να χαραμίσω το βράδυ μου μέσα σε πέντε τηχους βλέποντας, τηλεόραση! Οπότε και πάλι σαν επαίτης του ρεύματος έδωσα το κινητό μου σε μια οικογένεια με αυτοκινούμενο που ήταν ακριβώς δίπλα μου και κάπως έτσι, το πρόβλημα μου λύθηκε!
Αυτή τη φορά το κινητό βρήκε στέγη σε μια οικογένεια γύρω στα 40 που άνδρας έχοντας εγκαταστήσει ειδικό φως πάνω στο tablet του, διάβαζε ηλεκτρονικά ένα βιβλίο και γυναίκα του ήταν στο facebook! Βαρεμάρα στο αποκορύφωμα της.
Έψαξα κάπου να κάτσω ναι καλά! Δεν είχε και πάλι τίποτα… Ρε το στανιό μου μέσα, Βάλτε κανένα παγκάκι σε κάμπινγκ είμαστε, δεν ήρθαν όλοι με αυτοκινούμενα να κουβαλάνε το μισό νοικοκυριό τους στις διακοπές.
Οπότε και πάλι έκατσα οκλαδόν και έφαγα τα σαλαμακια μου που αγόρασα το πρωί κατεβαίνοντας από το Col du Galibier σκεπτόμενος ότι αύριο, αναγκάστηκα πάλι από εκεί θα περάσω. Δεν πειράζει καλύτερα να κάνεις αυτό το μαγευτικό πάσο δύο φορές, παρά να μην το κάνεις καμιά. Γιατί αν δεν πηγενα προς τα εκεί περνώντας τελικα, την σωστή διαδρομή στο ταξίδι μου δεν θα έφτανα ποτέ έστω και εικονικά, κάπου στη Νέα Ζηλανδία ενώ θα οδηγούσα στη Γαλλία.
Μπήκα λίγο στο ίντερνετ και είδα ότι πιθανόν αύριο να βρέξει. Μίλησα με την άνθη στο messenger και κατά τις 23 00 ενώ είχαν ήδη σβηστά τα φώτα στο κάμπινγκ, μην και τυχόν πληρώσουν περισσότερο ρεύμα… Την έπεσα μέσα στη σκηνή δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου, αύριο ότι και να γίνει θα ευχαριστηθώ οδήγηση.