Όχι πολύ μακρυά από εκεί το τοπίο αλλάζει μορφή απότομα. Είναι εμφανές από τη σχεδόν ανύπαρκτη βλάστηση πως βρισκόμαστε σε Αλπικό υψόμετρο. Σε καμιά 10αριά χιλιόμετρα φτάνουμε στο ψηλότερο ασφαλτοστρωμένο οδικό πέρασμα της Ελλάδας, στα 1.900 μέτρα, ένα μικρό σκαλοπατάκι κοντύτερα στο Θεό μας, όπου και όσο ψηλά και αν Αυτός βρίσκεται. Σε πολλούς ανθρώπους βρίσκεται και μέσα τους, αλλά είναι δύσκολο να τους συναντήσεις στις μέρες μας …
Επιβάλλεται στάση για φωτογραφία στο ψηλότερο σημείο για να έχουμε να δείχνουμε και να καυχόμαστε ή να αναπολούμε αργότερα ή ίσως να δώσουμε κίνητρο σε κάποιους να περάσουν από εκεί. Ώρες ώρες περίεργες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Φαντάζομαι τα πιτσιρίκια μου να έχουν σταματήσει σε αυτό ακριβώς σημείο αρκετά χρόνια αργότερα και να βγάζουν την ίδια φωτογραφία.
- “Στο ίδιο σημείο ακριβώς έβγαλε φώτο ο γέρος μας … ρε τον μπαγάσα … πως μπόρεσε και ανέβηκε εδώ με εκείνον το ματρακά? Μα έβγαζαν τόσα χλμ τότε αυτά τα μηχανάκια ??” …
Συνειρμικά ο νους μου πήγε σε ένα ταξιδιωτικό αρχές δεκαετίας του ’50. Έξι φίλοι με πέντε μηχανές εκ των οποίων η μία ήταν με καλάθι συνεπιβάτη, πέρασαν από Αγγλία στη Γαλλία κάνοντας ένα μίνι γύρο της Δυτικής τότε Ευρώπης. Ο γιός του ενός από τους ταξιδιώτες μερικές δεκαετίες αργότερα, με τη μηχανή του έκανε αν κατάλαβα καλά το ίδιο ταξίδι, πέρασε από τα ίδια μέρη, φωτογραφήθηκε σε κοινά αναγνωρίσιμα σημεία της διαδρομής … Η αλήθεια είναι πως βρήκα αυτή την ιστορία απίστευτα συγκινητική αλλά και δημιουργική.
Μερικές φορές περνώ από μέρη που με συνδέουν κοινές αναμνήσεις με τον αναπαυμένο πλέον πατέρα μου, έτσι μου είναι πολύ κατανοητές ιστορίες σαν και αυτή που περιγράφω. Ποιος ξέρει … ίσως μου παραχωρηθεί ο χρόνος αλλά και οι συνθήκες που να ξαναπεράσω από τα ίδια σημεία κάποια χρόνια αργότερα εγώ ο ίδιος. Αναρωτιέμαι τι αλλαγές θα υπάρχουν τότε ακόμα και σε εμένα τον ίδιο … ίσως να βλέπω αυτά τα γραπτά και να γελάω ή ακόμα και να κλαίω … ποιος ξέρει. Καρδιοχτύπι πάντως θα υπάρχει, από αυτά που μόνο τα “ταξίδια” προκαλούν …
http://www.go-faster.com/SS100.html
Στο σταυροδρόμι του περάσματος οι δύο μηχανές ξαφνικά έγιναν τρεις με έναν μοναχικό καβαλάρη … να και ένα αυτοκίνητο με τρεις μεσήλικες φίλους … ωπ ! να και δεύτερο με μια οικογένεια τουριστών ! Τα περάσματα έχουν πέραση τελικά …
Σε λίγα δευτερόλεπτα γίναμε μια παρέα. Οι πληροφορίες έδιναν και έπαιρναν και αν είχαμε και κανένα τσιπουράκι με μεζέ, έτσι στο πόδι, μπορεί να το διαλύαμε το βράδυ. Τι σου είναι το ταξίδι, πόσο ελευθερώνει τον άνθρωπο, πόσο κοντά τον φέρνει στον άλλο.
Τώρα αν πω πως έχω φωτογραφηθεί σε αυτό ακριβώς το σημείο με ένα κινέζικο παπί, ερχόμενος από Αθήνα, αναρωτιέμαι πόσοι θα χαμογελάσουν ειρωνικά … Το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές …
https://www.vlahoi.net/periigiseis/perasma-mparou
Λοιπόν, τώρα αρχίζουν τα ωραία. Επιτέλους κάτι που ταιριάζει με τον τίτλο του ταξιδιωτικού. Από εκείνο το σημείο αρχίζει μια καταπληκτική κατηφόρα προς το Χαλίκι, απλωμένη με φουρκέτες ξεκινώντας αρχικά σε Αλπικό τοπίο με χαμηλή βλάστηση και μετά απότομα μπαίνεις σε δασική απίστευτη ομορφιά. Ένας προορισμός που δεν πρέπει να λείψει από κανένα σχεδιασμό. Η άσφαλτος αν και σε περιοχή που οι καιρικές συνθήκες είναι αδυσώπητες, είναι σε άψογη κατάσταση, η χάραξη ότι ακριβώς ζητούν αναβάτες σε δύο ρόδες, οι εικόνες που απλώνονται μπροστά γεμίζουν τον σκληρό του μυαλού με καταιγιστικό ρυθμό, οι μυρωδιές από τα μαύρα πεύκα και το δάσος εν γένει απίστευτες. Αν σκεφτεί κανείς πως το κατέβα αρχίζει από τα 1.900 μέτρα υψόμετρο, καταλαβαίνετε πως αυτός ο χορός διαρκεί αρκετή ώρα.
Προς το τέλος των φουρκετών κτισμένη βρύση με σκιά δείχνει ιδανικό μέρος για στάση δροσιάς και αλλαγής νερού στα παγούρια.
Πλησιάζοντας υπάρχει μαρμάρινη πινακίδα που δίνει πληροφορίες … Χμμμ αφενός βρύση με ονοματεπώνυμο, αφετέρου ένα ακόμη μνημείο που δείχνει το πώς κατάφερε αυτός ο τόπος και αυτοκαταστράφηκε. Ένα ακόμη μνημείο που θυμίζει μαύρα χρόνια ιστορίας αυτού του τόπου. Τι τα θες ρε Βρας, ο άνθρωπος δυστυχώς δεν αλλάζει … το φονικό το έχει βαθειά ριζωμένο μέσα του. Αν ισχύουν οι γραφές με τον Κάιν και τον Άβελ, αυτή η ιστορία είναι πολύ μα πάρα πολύ παλιά …
Κάνω ένα γύρω της βρύσης και ένα ρίγος με διαπερνά στην πλάτη … Μπροστά μου ακριβώς φρέσκες φρέσκες πατημασιές αρκούδας. Ας αρχίσουν οι χοροί σκέφτομαι … κοίτα που θα βγουν αληθινοί όσοι μου έκαναν ήδη και 9μερα όταν τους είπα πως θα ανέβω σε αυτά τα χώματα. Οι αρκούδες όμως, όπως και όλα τα αγνά ζωντανά της φύσης, είναι αλλεργικές με το βρώμικο ανθρώπινο κρέας και ότι έχει να κάνει γενικά με αυτή την “αθώα” φυλή. Οπότε μάλλον το κορμί μου θα παραμείνει προς το παρόν ως έχει.
- Ξέρεις τι υπάρχει πίσω από τη βρύση ? … ρωτάω τη συνοδοιπόρο.
- Τι ?
- Πατημασιές από αρκούδα … φρέσκιες …
- Πού πού ?? … ουάαααουυυυ !!
Φσσσιτ μπόινγκ …. Αναρωτιέμαι ποιός ανησυχεί περισσότερο για τον άλλο … Επίσης μια ματιά στο διαδίκτυο θα μας πείσει ποιος κινδυνεύει περισσότερο και ποιος είναι περισσότερο φονικός ….