Κι εγώ νέος ήμανε πριν γίνω ...νεοσσός και ξέρω πώς σκέφτεται ο 20χρονος. Δημιουργεί πρότυπα που προσπαθεί να αντιγράψει με όποια μέσα του δοθούν. Όχι μόνο δε φοβάται τον κίνδυνο, αλλά αποζητά την αδρεναλίνη. Επίσης του αρέσει να πηγαίνει κόντρα σε ό,τι νιώθει ότι τον περιορίζει και να ξεπερνάει τα όρια.
Μεγαλώνοντας σκέφτεσαι πιο μπροστά, έχεις αναστολές, υπομονή. Δε γίνεσαι απολύτως ώριμος, αλλά ας πούμε ότι περιορίζεις τις στιγμές ανωριμότητας.
Αν όμως υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία που θέλει να προωθεί τα οχήματα με δέλεαρ την ταχύτητα και την επιτάχυνσή τους, πώς θα τη γλιτώσει ο νέος από τόση προπαγάνδα; Εδώ είμαστε εμείς επιρρεπείς που συζητάμε για επιδόσεις σε μοτοσακά. Το κακό είναι ότι ο νέος θα ψάξει και τα όριά τους σε επικίνδυνα σημεία.
Αφενός πρέπει να δοθούν τρόποι στους νέους να εκτονώσουν την ενέργειά τους και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους. Ο αθλητισμός θεωρώ ότι είναι πολύ καλός, όπως επίσης και η εργασία. Αφετέρου να αλλάξουν τα πρότυπα. Για το δεύτερο δεν τρέφω πολλές ελπίδες, το θεωρώ πολύ δύσκολο. Ούτε μπορείς να λογοκρίνεις την τέχνη, ούτε να καταστείλεις τις επιθυμίες του κόσμου για θέαμα, μέσα σε λίγα χρόνια.
Τουλάχιστον έχουμε εξέλιξη, ως προς το ότι το θέαμα έχει ξεφύγει εδώ και χιλιετίες από ανθρώπους που αλληλοσφάζονται σε αρένες ή τρώγονται από θηρία. Μπορεί μετά από 100 χρόνια να απορεί ο κόσμος, πώς η ανθρωπότητα έδινε αξία σε μερικούς τύπους που επαναλάμβαναν συνέχεια και συνέχεια την ίδια τετριμμένη διαδρομή, με στόχο να μειώσουν το χρόνο ολοκλήρωσης κατά μερικά δέκατα του δευτερολέπτου, σπαταλώντας ενέργεια, χρόνο, χρήματα και βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και τη σωματική τους ακεραιότητα. Σκεφτείτε το λίγο: Αφιερώνεις σημαντικό χρόνο από τη ζωή σου, προπονούμενος, ώστε να μειώσεις κατά μερικά δευτερόλεπτα ή κλάσματα του δευτερολέπτου, το χρόνο ολοκλήρωσης της ίδιας διαδρομής. Οξύμωρο;