Το κατέβα από τον Ομαλό προς την νότια Κρήτη είναι μαγικό. Εννοείται πως η συνολική διαδρομή ήταν μοναχική. Εννοείται πως οι περισσότεροι μόλις φτάσουν Ομαλό στρίβουν αριστερά προς φαράγγι της Σαμαριάς … εάν ήξεραν τι χάνουν εάν έστριβαν δεξιά … Τελικά δεν θα καταλάβω ποτέ τα “εννοείται” …
Κινούμαι συνεχώς ανάμεσα σε μικρά φαράγγια… κάποιες στιγμές βρίσκομαι σε κορυφές και μετά ξανά βουτιές προς τα κάτω, ανάμεσα σε λόφους με μικρή βλάστηση και πολύ πέτρα … Όσο κινούμαι ανάμεσα στους λόφους η βλάστηση είναι πιο πυκνή … όσο ανεβαίνω το τοπίο σκληραίνει … Αραιά και που όλο και κάποιο εξωκλήσι είναι πάνω στον δρόμο μου. Θυμάμαι πόσες φορές αυτά τα μικρά κτίσματα θρησκευτικής αφοσίωσης (και εξαγοράς εισιτηρίου για την μεγάλη Πύλη) φάνηκαν χρήσιμα σε διάφορες στιγμές … Είτε για στάση ξεκούρασης και ανάσας … είτε για καταφύγιο από την βροχή, φορώντας δερμάτινες φόρμες ή πόντσο με ένα μπέρκινγκ στην πλάτη, είτε για στρώσιμο του υπνόσακου μέχρι να βγει η νύχτα … Ίσως αυτό να εξηγεί την ανάγκη να σταματώ σε αρκετά από αυτά, έτσι χωρίς “λόγο” ….
Πριν φύγω από Ομαλό για Παλαιόχωρα, παίρνω τηλέφωνο τον Ευτύχη. Έναν απίστευτο τύπο, με πολλά καλά να δείξει για μίμηση … γνήσιο Κρητικό από όλες τις απόψεις … Δυστυχώς δεν ήταν στα μέρη του. Δεν πειράζει, ίσως την επόμενη φορά με περισσότερο χρόνο να βγει κάτι καλύτερο σε σχέση με το πιεσμένο πρόγραμμα που είχα στην διάθεσή μου …Εξάλλου άντε να οδηγήσεις μετά από τόση ρακί που θα έπεφτε … είναι σαν να το βλέπω το έργο ζωντανά μπροστά μου … Η αλήθεια είναι πως πράγματι θα ήθελα να ξαναπεράσω από αυτές τις διαδρομές. Δεν είναι Πίνδος ή Πήλιο … δεν είναι δάσος της Δαδιάς ή Αράκυνθος … είναι απλά Κρήτη. Με το δικό της χρώμα, το δικό της άρωμα, που μα τον Θεό μου όσο και αν προσπαθώ να αποτυπώσω σε μια ή περισσότερες αράδες δεν μπορώ να το κάνω όπως της αξίζει … Θα έλεγα δεν μπορώ καν να πλησιάσω με το φτωχό μου λεξιλόγιο. Φαντάσου τι απόδοση έχουν οι φωτο από το φτωχοκινέζικο κινητό …
Από τις χαράδρες της διαδρομής προς νότο ανεβαίνω προς όρος Αποπηγάδι . Σύμφωνα με τον χάρτη θα το περάσω από την ανατολική του και νότια πλευρά. Μια σειρά από ανεμογεννήτριες μου χαλούν την αισθητική … αλλά σύμφωνα με την κυβέρνησή μας, η ανάπτυξη είναι εδώ, οπότε δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ σε αυτήν … Ακολουθούν μια σειρά από μικρούς οικισμούς λίγων σπιτιών η κάθε μία … Βασιλιανά – Αγ. Ειρήνη – Επανωχώρι … Φτάνω στην διασταύρωση έξω από Καμπανό που αριστερά πας προς Σούγια. Σταματώ χωρίς να αποφασίζω εύκολα αν θα πάω κάτω στην Σούγια ή θα συνεχίσω. Στον χάρτη η διαδρομή όπως φαίνεται χαραγμένη σε προκαλεί να την ακολουθήσεις … Δεν ξέρω γιατί, έτσι ξαφνικά στρίβω δεξιά και περνώ μέσα από Καμπανό. Εκεί που η ματιά μου πήγε, προς τα εκεί πήγα … Τα ζύγισα με μιάς και ένιωσα πως αυτά τα 12 χιλιόμετρα δεν ήθελα να τα κάνω μοναχός μου … Ίσως την επόμενη φορά να αξίζει καλύτερα … ίσως με Την παρέα να την ευχαριστηθώ όπως την φαντάζουν τα μέσα μου … Αναρωτιέμαι τι θα μου βγει στην ζωή μου από την στιγμή που αποφάσισα να ακολουθώ αποκλειστικά και μόνο το ένστικτό μου. Την είδαμε και την “λογική” … την ζυγίσαμε, την μετρήσαμε και είδαμε πως δεν είναι για τον κόσμο τον δικό μας.
Η περιοχή γύρω μου είναι γεμάτη από διαδρομές που χάνονται πίσω από λόφους και βουνά … Γεμάτη χωματόδρομους που σίγουρα προκαλούν να χαθείς μέσα τους. Πόσα χρόνια να χρειάζεται κάποιος για να πει κάποιος “ναι, πράγματι το Νησί το έχω γυρίσει απ’ άκρη σε άκρη” ? Σκέψεις την επόμενη φορά να κατέβω με το χωμάτινο με βασανίζουν εδώ και ώρα … Όχι για διήμερο ή τριήμερο όμως. Φαντάζομαι πως μια ολόκληρη εβδομάδα ίσα που θα φτάσει για μια καλή τζούρα γεύσης … από την καλή, όχι από τις άλλες …
Περνώ συνεχώς μικρούς οικισμούς … μοναχικούς και ερημικούς. Για να είναι τόσο ήσυχα κατακαλόκαιρο, πως θα είναι τον χειμώνα ? Ίσως τελικά να είναι πιο ευτυχισμένοι από τους “μαντρωμένους” και απλά να μην τον γνωρίζουν … ποιος να μπορεί άραγες να δώσει μια “λογική” απάντηση …
Πριν το Ροδοβάνι υπάρχει ένα καφέ με πλούσια σκιά από μουριές. Με το παπί δεν νομίζω να σταματούσα, τώρα όμως δεν ξέρω τι με έχει πιάσει. Μάλλον έχω πείσει τον εαυτό μου πως κουράζομαι εύκολα …
Δυό τρία αναψυκτικά, μια κουβέντα με τον ιδιοκτήτη η ώρα πέρασε … πολλές πληροφορίες για την περιοχή, τα χωριά της, τους ανθρώπους της, την διαβίωσή τους ... Μου έκανε εντύπωση πως ακόμα και σε αυτά τα μέρη κυριαρχεί η τάση εγκατάλειψης της γης από τους νέους και η παραχώρηση της δούλεψής της κυρίως σε αλλοδαπούς. Λίγο μια θέση στο δημόσιο, λίγο κάποιες ελιές, να και λίγο τουρισμός … το λύσαμε το θέμα.
Και φυσικά η κρίσιμη ερώτηση έπεσε στο τραπέζι : “Ποιος είναι ο ωραιότερος δρόμος προς Παλαιόχωρα” ??
- Από Στρατοί …
- Από Προδρόμι έχει πολλές στροφές εε?? …
- Ναι … και είναι ερημιά … κάνεις και έναν μικρό κύκλο ... δεν αξίζει να πας από εκεί.
- Σε ευχαριστώ για την πληροφορία … καλή συνέχεια.
Εννοείται πως πήγα από Προδρόμι …