...για να προλαβω να δω το πέτρινο γεφύρι με το τελευταίο φως της ημέρας.
Ατέλειωτη η ιστορία του γεφυριού που χτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα (1866 αν δεν κάνω λάθος) και που γνώρισε μάχες Ελλήνων - Τούρκων (σύνορα Ελληνικού κράτους έως το 1913) αλλά και Ελλήνων - Ελλήνων (ΕΛΑΣ - ΕΔΕΣ).
Υψώνοντας την κεντρική του καμάρα στα 21 μέτρα και απλώνοντάς την στα 40, γλύτωσε ακόμη και από ανατίναξη που προσπάθησαν να κάνουν οι Γερμανοί, όπου αποκολλήθηκε ένα τμήμα της κάτω πλευράς του, χωρίς ευτυχώς να καταρρεύσει.
Αυτό που δεν κατάφεραν οι Γερμανοί, παραλίγο να το καταφέρει ο χρόνος και η αδιαφορία. Ευτυχώς που μετά από πρωτοβουλία ιδιωτών που αγαπουν τον τόπο και την ιστορία του, ορισμένα έργα αναστήλωσης του έδωσαν μια ανάσα ζωής.
Έχει αρχίσει και νυχτώνει, οπότε κατευθύνομαι προς Άγναντα μέσω Καταράκτη, όπου και διανυκτερεύω.
Ημέρα 3η
Η επιστροφή...
Η διαδρομή της ημέρας, εδώ: http://maps.google.com/maps/ms?doflg...,1.347198&z=10
Δε θα αφιέρωνα άλλη περιγραφή για το δρόμο της επιστροφής, εάν δεν έκανα μια παράκαμψη που άξιζε τον κόπο.
Αντί να κατευθυνθώ προς Άρτα από τη συνήθη οδό δυτικά του Αράχθου, έκανα μια παράκαμψη στο ύψος της Σκούπας όπου κατέβηκα στη γέφυρα Τζαρή και συνέχισα νότια από την Ανατολική πλευρά της κοιλάδας του ποταμού.