Μόλις μπήκα σπίτι μου, τα χέρια μου είναι κομμάτια γιατί ετοιμάζομαι να κάνω χειρουργείο, έπρεπε όμως να κάνω μια δουλειά. Μηχανή έχω να καβαλήσω κοντά ένα χρόνο. Προσφέρθηκε ένας φίλος να μου δανείσει το ΧΤ του, πέταξα απ' τη χαρά μου (έστω και γι' αυτή την πατάτα). Τι να πρωτοπώ, το 1χλμ με τα πόδια που πήγα μέχρι το μαγαζί του να το πάρω και κρατούσα κράνος, φορούσα το μπουφάν και με κοιτάγανε σα να είμαι βλαμμένος; Στην παραλιακή τον εξυπνάκια με το στρώμα ξεκράνωτο και με πέδιλο να με ρωτάει αν πηγαίνω στον πόλεμο; τον περιπτερά που μου επισήμανε ότι είναι καλοκαίρι;
Είναι απλό, δεν έχουμε παιδεία. Παιδεία είναι δύο πράγματα η αγωγή και η εκπαίδευση. Ούτε σωστή εκπαίδευση περνάμε, όλα γίνονται τυπικά και μόνο για τα φράγκα και σίγουρα αγωγή δεν έχουμε. Προνοητικότητα ούτε γι' αστείο.
Λυπάμαι που κάποιοι παίρνουν αψήφιστα τη ζωή τους και αγνοούν πως πάνω στην κωλοσέλα είναι μόνοι τους, όπως όλοι είμαστε μόνοι μας. Δηλαδή αν δεν προνοήσουμε εμείς για εμάς ποιός θα το κανεί, ο μπεμβές που ήπιε τα καλοκαιρινά του ουζάκια και σου λέει ''δε βαριέσαι δεν περνάει ποτέ κανένας απ' αυτό το στοπ'';
Δεν είμαι αναίσθητος και πραγματικά λυπάμαι για το παιδί, αλλά λέμε πάντα τα ίδια και κανένας μυαλό δε βάζει. Κι εγώ που το ανοίγω το στόμα μου τί έγινε; Σαν πώς καταλαβαίνει κανείς; Ο γείτονας πήρε καινούργιο μηχανάκι τον είδα με το καινούργιο μπιχλιμπιδάκι να περιμένει την κοπέλα του να κατέβει, του λέω μεγιά, του λέω για το κράνος και μου απαντάει ''ε δεν πάμε στο κέντρο (το κέντρο απέχει 1.5χλμ απ' το σπίτι μου) πάμε εδώ μέχρι την πλατεία''. Συγνώμη που εγώ είμαι τόσο βλάκας να μην πω μαλ@κας και πάω και τα ντιβιντί στη γωνία βράζοντας απ' τη ζέστη με τα πέτσινα και τα κράνη. Αλλά τουλάχιστον όσες φορές έχω πέσει γιατί και με έχουν ρίξει και μόνος μου έχω γκρεμοτσακιστεί την έχω βγάλει με μικρογρατσουνιές.
Αν δε γίνουν ουσιαστικά τα πράγματα δεν θα αλλάξει τίποτα. Εντάξει όλοι θέλουν να βγάλουν τα φράγκα τους και οι σχολές οδηγών και τα στρουμφάκια αλλά ας κάνουν τη δουλειά τους σωστά και με αγάπη γι' αυτό που κάνουν. Αλλά όταν διαλέγουμε ένα επάγγελμα από ανάγκη πώς να το αγαπήσουμε; Επομένως γιατί να πηγαίνει κάτι καλά. Το πάω μακριά το ξέρω. Το πάω στις εξετάσεις, στα παιδιά που αλλού θέλουν να περάσουν κι αλλού περνάνε, το πάω στους αποπροσανατολισμένους σπουδαστές που ακολουθούν κάτι που δε γουστάρουν, στους μετέπειτα επαγγελματίες που μαθαίνουν να κάνουν κάτι τυπικά και δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο πέρα απ' το τουτού που θα πάρουν με τα λεφτά που μαζεύουν και ούτω καθ' εξής.
Απάντηση με παράθεση
