Πώς επιβιώσαμε και τι κάναμε λάθος?

[nickosmoto]

Όσον αφορά εμένα, έχω καταργήσει STOP και μονόδρομους. Σταματάω πάντα (έχω δεν έχω STOP) και σε μονόδρομο, κοιτάω ΠΡΩΤΑ τον λακαμά που πιθανόν να έρχεται ανάποδα και μετά την νόμιμη ροή. Τέλος. Τί να το κάνω το δίκιο μου εαν μείνω σακάτης ή βρεθώ δυο μέτρα κατώ από το χώμα? Tip : Στην περίπτωση που δεν έχουμε STOP και έχει ο άλλος, ΠΑΝΤΑ προσέχουμε πίσω μας τον άλλον λακαμά που επειδή δεν έχει STOP έρχεται με όσα.....
Κάπως έτσι επιβιώνουμε

Ακριβώς έτσι είναι, πλέον για να επιβιώσεις πρέπει συνεχώς να έχεις τα μάτια σου 14 και να προβλέψεις κινήσεις άλλων οδηγών που θα οδηγήσουν σε τρακάρισμα στο οποίο ναι μεν δεν θα φταις εσύ αλλά τί να το κάνεις αν σακατευτείς!

[MILT1964]

...υγ. ρε σεις κανάς άλλος δεν έχει εμπειρία να μεταφέρει ?

Απο προσφατη εμπειρια φιλου: οταν ξεμενεις πισω σε παιρνει ο διαολος.

[Earentil21]

18 Οκτώβρη 2007 στην Πάτρα. Δούλευα σε εταιρία με αφίσες. Κάνοντας δεύτερη βάρδια από τις 6 το πρωί είχε πάει ήδη 6 και κάτι το απόγευμα. Στρίβω αριστερά να μπω στην Αμερικής στη Αγυιά και το στοπ είναι πιο πίσω στο δεξί μου χέρι σε άλλο δρόμο και καλυμμένο από φύλλα δέντρου. Δηλαδή δεν είχα καμία πιθανότητα να το δω. Μπαίνω στο δρόμο επιταχύνοντας νομίζοντας ότι η Αμερικής είναι πιο κάτω. Όταν το κατάλαβα τι έκανα πανικοβλήθηκα, περνάω το ένα ρεύμα και τότε αποφασίζει ένα παλιό άσπρο αυτοκίνητο, νομίζω ντατσουν χωρίς καρότσα να σταματήσει μέσα στη μέση. Πατάω φρένα στο σκουτεράκι, καταλαβαίνω ότι πάω για στούκα, πηδάω προς τα πίσω και γυρνάω πλάγια να μην πέσω με το κεφάλι. Αποτέλεσμα, σκούτερ στην εμπρός πόρτα, εγώ με τον ώμο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, σκούτερ σαν καροτσάκι οικοδομής και μία περιαρθρίτιδα στον ώμο. Το βράδυ πονούσα παντού και βρήκα ανέλπιστη παρηγοριά. Έκανα 3-4 χρόνια να ξαναοδηγήσω μηχανάκι από την τρομάρα μου και ευτυχώς αφεντικό και ο μάστορας του άσπρου αυτοκινήτου με κάλυψαν και δεν είχα τραβήγματα γιατί έφταιγα εγώ εξ' ολοκλήρου.
Συμπέρασμα 1ο: Από τότε κάθε διασταύρωση ξέροντας ή μη κοιτάω με εμμονή
Συμπέρασμα 2ο: Του Αγίου Λουκά κάθε χρόνο κάθομαι στο σπίτι

[yianyian]

Και άλλος παθών απο STOP.
Καλοκαιράκι απόγευμα, επέστρεφα βιαστικά στο σπίτι να πάρω κάτι που είχα ξεχάσει και να ξαναφύγω.
Η αλήθεια είναι ότι με την ταχύτητα που είχα σε δρόμο εντός πόλης δεν ένιωθα και πολύ άνετα αλλά βλέπετε βιαζόμουν μην αργήσω.
Ε, τελικά άργησα 1 μήνα περίπου.

Τον τύπο τον είχα λοκάρει αρκετά μέτρα πριν από την διασταύρωση, τον έβλεπα να κοιτά από την μεριά που ερχόμουν και έλεγα "με έχει δει, δεν θα βγει, του π@υστη".
Δέκα μέτρα πριν φτάσω στη διασταύρωση τον θυμάμαι να κοιτάζει από την αντίθετη πλευρά, να βγαίνει σβέλτα και εγώ να τσαρουχώνω ενστικτωδώς.
Ολιγόλεπτη πτήση και προσγείωση με το πίσω μέρος του κεφαλιού και την πλάτη στο μπροστινό φτερό του (πώς κατάφερα και έστριψα 180 μοίρες ακόμα δεν έχω καταλάβει). Ευτυχώς το κράνος έκανε δουλειά, κατά τα άλλα δεξί χέρι δεξί πόδι στο γύψο και κάτι ψιλά στον αυχένα.
Σειρήνες νοσοκομεία και τα σχετικά.

Συμπέρασμα : Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα ότι έτρεχα και ότι δεν πολυένιωθα άνετα με τα χιλιόμετρα που είχα. Μαλακία μου..
Και μην φανταστείτε, με 60-70 πήγαινα αλλά σε δρόμο που τον πάω πολύ πιο χαλαρά συνήθως γιατί ξέρω ότι έχει πολλούς κάθετους.
Τέλοςπάντων, περαστικά και αγύριστα.
Και μην παραβιάζετε το προσωπικό σας όριο άνεσης στην ταχύτητα