Αναπάντεχη έκπληξη, η σημερινή mini-βολτα.
https://lastorianoncancella.wordpres...7%CE%B7%CF%82/
Τεσσερις μοτοσυκλέτες και ένα αυτοκίνητο, κινησαμε για ενα απλο καφεδακι στην Πύλη Βοιωτίας (Δερβενοχώρια).
Από το χωριό είχα περάσει - καλύτερα, προσπεράσει- πολλές φορές. Είτε από Σκούρτα προς Ερυθρές, είτε από Σκούρτα πάλι προς Οινόη, μέσω Πανακτου. Δεν είχα κάτσει ποτέ. Λάθος μου. Αισθάνθηκα όπως τοτε με τά Βίλια!
Ταβέρνες παντού, τα αρνιά και τα κοκορέτσια να γυρνάνε στις σούβλες από το πρωί, η μυρωδιά του ψημενου κρέατος ανακατεμένη με αυτή της υγρής επαρχιωτικης γης, δύο τρεις καφετέριες γεμάτες με τους χωριανούς να πίνουν τα τσιπουρακια τους.Νοιωθεις ότι βρίσκεσαι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά!
Ενας πιτσιρικας κοιτα τις μοτοσυκλετες με χαμογελο και μονολογει " ωρε μανα μου!". Προχωραει λιγα μετρα, γυρναει ξανακοιταει, χαμογελαει ξανα.
Μπαίνουμε στην καφετέρια και τα βλέμματα γυρνούν πάνω μας. Μέσος όρος ηλικίας, γύρω στα 65. Μια χαρά! Χαιρεταμε, μας χαιρετουν, καθόμαστε, παραγγελνουμε, αρχιζουν οι καλοπροαιρετες ερωτήσεις.
Μιλάω με έναν ηλικιωμένο 85 ετών, τον μπάρμπα Ηλία. Μαθαίνω για την ιστορία του χωριού, τα παιδιά, τα εγγόνια του. Ευγενεστατος! Τετραπέρατος! Μόλις μαθαίνει ότι είμαι και 'γω Βοιωτός, με ρωτάει για το χωριό μου. Το ξέρει, έχει φάει, έχει πιει, έχει γλεντησει εκεί. Μου λέει για την μεγάλη μάχη μεταξύ Ανταρτών και Γερμανών στην Πύλη! Για τον ηρωισμό των ντόπιων! Γα το μνημειο πεσοντων. Δεν την ήξερα αυτη τη μάχη! "Ρουφαω" σαν σφουγγάρι τα λόγια του.
Θυμάται τις οβίδες να πέφτουν στο χωριό. Τα σμήνη των βομβαρδιστικών να περνούν, πάνω απ' τις στέγες των σπιτιων του χωριου, με προορισμό την Αθήνα. Τα αντίποινα για την αντισταση των ντοπιων, με το κάψιμο των χωριών, κατόπιν.
Συνεχίζουμε την κουβέντα, πότε με τους χωριανούς, πότε μεταξύ μας. Ωραιες κουβεντες. Έρχεται η ώρα να φύγουμε. Ζητάμε λογαριασμό. Έξι άτομα, έξι καφέδες διπλοί, σούπερ ντουπερ .... εντεκαμιση ευρώ!!!!!!
Όταν την προηγούμενη, σε καφέ στον Φλοίσβο, έξι άτομα δώσαμε για τους ίδιους σχεδόν καφέδες, εικοσιοκτωμιση ευρώ!!!!
Πληρώνουμε και φευγουμε με χαμόγελο. Ο ερειπωμένος πύργος πάνω από το χωριό μας χαιρετά. Ανταποδιδω τον χαιρετισμό, με την υπόσχεση ότι θα ξαναπαμε, αυτή τη φορά και γα φαγητό.