παρηγορια που μεγαλώνουμε ;;;)

[jbear]

Μπορει να ειμαι το '84 αλλα τα περισσοτερα τα εχω ζησει (μεχρι και 2-3 χρονια πριν) στο χωριο (εχει και θαλασσα) τα καλοκαιρια!!!
Βολτες με το ποδηλατο μεχρι να νυχτωσει και βαλε, μπανιο οσο παει και να φωναζει η γιαγια, το μεσημερι ατελειωτα παιχνιδια, ολα τα παιδια μια παρεα χωρις να κοιταμε ποιος εχει το καλυτερο κινητο, mp3 player, κλπ, χωρις πολυτελειες και μ@λ@κιες του δυτικου τροπου ζωης...
Βεβαια ολα αυτα εχουν αλλαξει στα σημερινα παιδια του δημοτικου και γυμνασιου, γι αυτο και ειμαι ευγνωμων που εζησα μια πιο αθωα εποχη, εστω κι αν ηταν μονο για τα καλοκαιρια - αν και προσωπικα την κρατουσα για ολο το χρονο.
Σιγουρα δεν ηταν το ιδιο με αυτο που ζησατε καποιοι απο εσας αλλα ηταν πολυ πολυ κοντα.
Σε λιγα χρονια μονο τα καλοκαιρια στο χωριο (και στην κατασκηνωση) θα θυμαμε απ την παιδικη μου ηλικια.

Απο τωρα μου λειπουν... Υπεροχα, ανεμελα χρονια

[naxiotis]

Αρχικά δημιουργήθηκε από DimChios
To σημάδι στο γόνατο από το ΒΜΧ το έχω ακόμα!
Την πρόσκρουση στον τοίχο με ένα Velamos (τα θυμάστε ρε αυτά?), μετά την κατηφόρα που "τελικιάζαμε" τα ποδήλατα,

αν τα θυμάμαι λέει???όποτε βλέπω το δεξί μου γόνατο που έχει ακόμα σημάδια.VELAMOS FOR EVER.οι πρώτες σούζες και οι πρώτες σούπες πάντως συμφωνώ με το πρώτο κείμενο και καθότι του 67 .

[arxaios]

Γεννημένος τέλος '66, έτσι ακριβώς τα έζησα.....................
Ζω ακόμα στο ίδιο σπίτι, στο απόλυτο κέντρο της πόλης αλλά σε στενό δρόμο χωρίς αυτοκίνητα......................
Αυτή τη στιγμή η κόρη μου είναι στη γειτονιά κάνοντας τα ίδια (με εξαίρεση το νερό) πράγματα και χαίρομαι γι'αυτό..................

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από GST
Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1975

γιατί ??τι έχουμε τώρα?

Είναι μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω.
Πώς με τόσο πετροπόλεμο και ‘πόλεμο’ για παιχνίδι, δεν γίναμε βίαιοι, σαν τα παιδιά τα 10-15χρονα τα σημερινά.
Πώς με τόσα τραύματα από τα ‘αθώα’ παιχνίδια δεν έχουνε μείνει αναπηρίες.
Πώς με τόσα ‘προσεγμένα’ τρόφιμα (ραντισμένα με ddt) δεν είχανε τότε προβλήματα αδένων.




Α! Και να θυμίσω επίσης τα παιδιά με σύνδρομο dawn που παίζανε μαζί μας τότε, και δεν τα κρύβανε στα ιδρύματα.

[naxiotis]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai





Α! Και να θυμίσω επίσης τα παιδιά με σύνδρομο dawn που παίζανε μαζί μας τότε, και δεν τα κρύβανε στα ιδρύματα.
[/B]

[tai]

Και κατι σχετικο (copy)

Χωματόδρομοι

Ο ένας παππούς μου ήταν λιμενεργάτης, ο άλλος, ο συνονόματος, αγρότης, και οι δύο πολεμιστές της Στρατιάς της Μικράς Ασίας. Ο πατέρας μου, αφού έμεινε ορφανός μέσα στην κατοχή και δούλευε από τα 12 του, ύστερα υπηρέτησε τη θητεία του στα σύνορα και μετά δούλεψε κι αυτός πάνω από 35 χρόνια στον ΟΛΠ. Το ’58 έχτισε με τα χέρια του δύο δωμάτια από τσιμεντόλιθους στον ?νω Κορυδαλλό. Εκεί γεννήθηκα εγώ κι ο αδελφός μου όταν γύρω ήταν ακόμη βουνό με χωματόδρομους κι αλάνες γεμάτους με βράχια. Η μάνα μου δούλευε ως γαζώτρια για χρόνια στο κάτεργο που ονομαζόταν «φασόν στο σπίτι» και μετά σε μια κλασσική οικογενειακή βιοτεχνία. Ανασφάλιστη, φυσικά, τα περισσότερα χρόνια. Οι γονείς μου πήγανε για πρώτη φορά διακοπές όταν πήρε ο πατέρας μου σύνταξη καθ’ ότι, λόγω δανείου για το καινούργιο (80 τ.μ.) σπίτι που φτιάχτηκε το 1970 δίπλα στο παλιό με τους τσιμεντόλιθους, δεν υπήρχε μία. Έτσι κι αλλιώς όμως την άδεια τους την παίρνανε πάντοτε όλη τον Χειμώνα για να μαζέψουνε τις ελιές μαζί με τον παππού στο Μαυρομάτι της Θήβας. Εγώ βέβαια με τον αδελφό μου με το που κλείνανε τα σχολεία ως που ανοίγανε πηγαίναμε κάθε χρόνο στον εν λόγω παππού, καθ’ ότι το οικογενειακό μας κότερο ήταν μονίμως για καλαφάτισμα κι η μάνα μου από το 1958 που ήρθε στην Αθήνα, δεν αποφάσιζε τι κουρτίνες θα βάλει στην βίλα μας στη Μύκονο, οπότε δεν πηγαίναμε ποτέ και περνούσαμε τα καλοκαίρια στους βοιωτικούς αγρούς με ευγενείς ασχολίες όπως πόλεμο, γαιδουροκαβαλαρίες και επιδρομές σε μποστάνια. Εκτός αυτού ο πατέρας μου δεν ήταν αριστερός για να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι οπότε θα παίρναμε μια ρουφηξιά από Καρτιέ Λατέν, έτσι βολευτήκαμε να ακούμε από τον παππού ιστορίες για τον Διχασμό κάτω από την κληματαριά, πράγμα που μεγαλώνοντας το βρήκα πιο εποικοδομητικό. Αυτή βέβαια η προλεταριακή και αγροτική ζωή και το βενιζελογενές του μίγματος, είχε ολέθριες συνέπειες για τον χαρακτήρα μας, αφού ούτε εγώ, ούτε ο αδελφός μου μάθαμε να κρατάμε το πηρούνι με το αριστερό, ενώ το μπριτζ και το σκουώς μας είναι άγνωστα μέρη. Επίσης το γεγονός ότι οι γονείς μας δουλεύανε νύχτα με νύχτα για την επιβίωση και δεν έκαναν αντίσταση επί επαράτου, μας στέρησε έναν έστω τόσο δα κατατρεγμό ώστε να μπορούμε μετά να αισθανόμαστε ότι μας χρωστάνε οι πάντες. Η μάνα μου ως το ‘70 ήταν πιο πολύ απασχολημένη με τα κωλοκεραμίδια που μπάζανε νερό όταν έβρεχε παρά με την διάσπαση του ΚΚΕ. Βέβαια στα δύο δωμάτια υπήρχε μια βιβλιοθήκη που ξεκίνησε μικρή κι έγινε μεγάλη σιγά – σιγά, αφού ο πατέρας μου από το υστέρημα του πάντοτε την εμπλούτιζε με ότι του ζητούσαμε κι έτσι από νωρίς βυθίστηκα στην Ιστορία και τους κλασσικούς. Διάβαζα λοιπόν όπως κι ο Χριστόδουλος, εγώ βέβαια ήμουν οκτώ χρονών το ’73 αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι. Οι γείτονες μας ήσαν όλοι εσωτερικοί μετανάστες πρώτης γενιάς, εργάτες, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, ναυτικοί, άνθρωποι του μεροκάματου, που τα καλοκαιρινά απογεύματα αράζανε με ούζα και καφέ κάτω από τις ελιές στα χωμάτινα πεζοδρόμια. Δίπλα υπήρχε η τεράστια αλάνα που χωρίζει την γειτονιά μας από τις φυλακές, το «γηροκομείο», όπως το ξέραμε από ένα ερείπιο που υπήρχε μες την μέση ή αλλιώς «τα 88 στρέμματα» και σήμερα σχολεία και γυμναστήρια. Εκεί παίζαμε μπάλα σε ένα κατηφορικό γήπεδο γεμάτο πέτρες. Αδερφέ, εάν μπορείς να παίξεις μπάλα σε κατηφόρα γεμάτη πέτρες τότε μπορείς τα πάντα! Εγώ εκεί έμαθα κι εκεί έπαιζα χρόνια, όταν δεκάρι του Θρύλου ήταν ο Δεληκάρης, κι έχω μπόλικα σημάδια για να θυμάμαι ντέρμπυ μας που ενίοτε κατέληγαν σε πετροπόλεμο με τα «ρωσάκια», παιδιά Ποντίων που μένανε κοντά στο ρέμμα, οι πιο εργατικοί άνθρωποι που είδα στη ζωή μου. Πρόλαβα την εποχή που σε όλη την γειτονιά μόνον δύο οικογένειες είχαν αυτοκίνητο. Εκεί έμαθα να αγαπώ το διάβασμα αν ήθελα να ξεφύγω προς τα πάνω όπως μου έλεγαν αλλά αυτό δεν μ’ ένοιαζε γιατί απολάμβανα το ίδιο το διάβασμα τόσο που το κίνητρο μου ήταν τα ίδια τα βιβλία που μου έφερνε αγόγγυστα ο πατέρας μου κι αυτά της Ιστορίας τα διάβαζε κι ο ίδιος. Ακόμη όταν παίρνω κανένα καινούργιο για τον Β’ Π.Π. του το πηγαίνω. Έφυγα από εκεί για τη Νομική Θεσσαλονίκης και μετά για τους 23 μήνες στις Καταδρομές, στα Λ.Ο.Κ. όπως τα ξέραμε μικροί με θαυμασμό και με κέντριζε το «Ορεινών» όσο και το «Καταδρομών». Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας συνειδητοποίησα ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν έτσι. ?λλες γειτονιές στην Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Καβάλα αλλά ίδιοι χωματόδρομοι και ίδιοι άνθρωποι, δουλευταράδες, απλοί, με τα ιδιώματα και τα τραγούδια των τόπων τους, με γιαγιάδες και παππούδες στο σπίτι να προσέχουν τα μικρά και να τους δίνουν τα πρώτα στοιχεία λαϊκού πολιτισμού και Ιστορίας, τραγούδια, παροιμίες, τον Αβέρωφ που έβλεπε η γιαγιά μου στα οκτώ της να κανονιοβολεί ανοιχτά της Μυτιλήνης κι οι Τούρκοι να φεύγουν τρέχοντας και μας το ‘λεγε σαν ‘γινε χτες. Οι δρόμοι στρώθηκαν και τα αυτοκίνητα πλέον καβαλάνε τα πεζοδρόμια, τα παιδιά τους μεγάλωσαν και κάποια σπούδασαν αλλά είναι αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που δούλεψαν σε επικίνδυνες και κακοπληρωμένες δουλειές ανασφάλιστοι. Αυτοί που γκρεμοτσακίστηκαν στα γιαπιά, αυτοί που τα χέρια τους στράβωσαν πάνω από τις ραπτομηχανές και τα μηχανουργεία σε υπόγεια και ιδιοκατασκευές με ελενίτ, όπου πάγωνες το Χειμώνα κι έλειωνες το Καλοκαίρι, αυτοί που καήκανε στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη ή κάνανε μήνες και χρόνια στα μπάρκα, όταν άλλοι, «επαναστάτες του κώλου» όπως τους έλεγε ο Αλέκος Παναγούλης, πουλάγανε φούμαρα και τα πουλάνε ακόμη κάτι προοδευτικάριοι που κόπτονται για τους εργάτες, κατά προτίμηση τους αλλοδαπούς, αλλά που ιδέα δεν έχουν για την ιερότητα και τον τρόπο του μεροκάματου. Θυμάμαι κάτι μαστόρια που όταν άνοιγαν στη σκαλωσιά το κολατσιό τους και τους έπεφτε το ψωμί στο χώμα το μάζευαν ευλαβικά, το καθάριζαν απ’ τη σκόνη, το φιλούσαν και το ‘ βαζαν στη θέση του. Αυτοί οι άνθρωποι και τα παιδιά τους είναι ο Λαός και ο Στρατός, αυτοί είναι το Έθνος, το Κοινόν των Ελλήνων που τόσο μισούν διάφοροι «προοδευτικοί» ηλίθιοι. Σου λένε «ποιοι αγνοούμενοι, ποιος κεμαλικός επεκτατισμός, ποια Κύπρος, Θράκη κλπ, τι έχεις να πεις για τους εργάτες που δολοφονούν οι καπιταλιστές για τα κέρδη τους με τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους;». Βέβαια εργάτη θα δούνε μόνο αν κανένας αλβανός μπογιατζής χάσει το δρόμο του και περάσει έξω απ’ το DA CAPO ή όταν τριγυρίζουν τα βράδια στην Κουμουνδούρου για να τους σβήσει τα ντέρτια κανένας «οικονομικός μετανάστης» αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Πώς να πεις σε αυτούς τους μπαμπουίνους για την αποβιομηχάνιση μας, ότι στις σοβαρές χώρες οι αμυντικές δαπάνες είναι παράγοντας ανάπτυξης με τις συμπαραγωγές, την μεταφορά τεχνογνωσίας και τα αντισταθμιστικά οφέλη; Πώς να εξηγήσεις σ’ έναν συμπλεγματικό φλώρο ότι αυτοί που απειλούνται στην Θράκη και στο Αιγαίο είναι κι αυτοί εργάτες, αγρότες κι ότι πρώτ’ απ’ όλα έχουν δικαίωμα στην Εθνική Ασφάλεια κι ότι η πρώτη υποχρέωση της Πολιτείας είναι να τους την παρέχει κι ύστερα έπονται τα άλλα; Οι διαφορές μας με αυτούς είναι σαφείς. Εμείς πιστεύουμε στην Εθνική και Κοινωνική Ενότητα. Αυτοί βλέπουν, όταν είναι μικροί και αχμάκηδες, την κοινωνία ως πεδίο κοινωνικού πολέμου. Κατά κανόνα βέβαια «γεννιούνται εμπρηστές και πεθαίνουν πυροσβέστες» αν όχι μαιτρέσες του συστήματος. Εμείς πιστεύουμε ότι όλοι έχουν ένα καθήκον απέναντι στην Πατρίδα, και αυτοί που κατέχουν τον πλούτο και τα μέσα παραγωγής και οι εργαζόμενοι, διότι ο πλούτος και τα μέσα παραγωγής είναι και κοινωνικά αγαθά, εν μέρει αφορούν το σύνολο κι απ’ την άλλη η Εργασία είναι αξία. Πάνω απ’ όλα όμως ο μεγαλύτερος πλούτος της Πατρίδας είναι οι άνθρωποι της κι ο μόχθος τους είναι ιερός είτε είναι αστοί Δημιουργοί όπως ήσαν οι Μπενάκηδες, οι Δέλτα κ.α., είτε είναι εργαζόμενοι. Γιατί η ανεργία, η αποβιομηχάνιση, οι άθλιες συνθήκες εργασίας είναι αντιπατριωτική πράξη. Γιατί ο πλουτισμός με καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, με παρασιτικές μεσιτικές δραστηριότητες, με υπερκοστολογήσεις δημοσίων έργων είναι αντιπατριωτική πράξη. Γιατί η ασυδοσία των συχνοτήτων, η χειραγώγηση του λαού, η αποχαύνωση του και το να το παίζεις μαικήνας του πολιτισμού με κρατικό χρήμα, είναι αντιπατριωτικές πράξεις. Γιατί ο ανεύθυνος κι εγκάθετος μικροκομματικός συνδικαλισμός είναι αντιπατριωτική πράξη. Όπως όμως και η ανοχή σε όλα αυτά είναι βαθύτατα αντεθνική. Ζητούμενο λοιπόν να περάσουμε από την κοινωνία της θέασης και της συνενοχής στην κοινωνία της δράσης και της συμμετοχής. Σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να είμαστε αμείλικτοι με τον συρφετό που δυναστεύει τον τόπο, είτε φέρει το μανδύα του προοδευτικού, είτε του εκσυγχρονιστή, είτε του χοντροκέφαλου «παραδοσιακού». Και νομίζω ότι πρέπει ν’ αφήσουμε στην άκρη τον καθωσπρεπισμό του συστήματος. Όχι δε είναι όλες οι απόψεις ισάξιες, ούτε όλοι βαραίνουν το ίδιο στη ζυγαριά. Δεν είναι το ίδιο οι στρατευμένοι με τους αστράτευτους, οι εργαζόμενοι με τους κοπρίτες, αυτοί που σέβονται, τιμούν κι αγαπούν το λαό τους με τις παρακμιακές πληγές του πιο γελοίου αριστερισμού της Ευρώπης, που περιλαμβάνει από «αντιεξουσιαστές» έως καθεστωτικές πόρνες-απολογητές του κεμαλισμού, του σημιτισμού και του σταλινισμού, των Αμερικανών αδιακρίτως, όλα μαζί και χώρια. Χαραμίστε λίγο σάλιο για να τους φτύνετε όταν σας πέφτουν στην πλώρη ή τουλάχιστον μην τους αναγνωρίζετε ως ισότιμα μέλη της κοινότητας που προδίδουν καθημερινά, απομονώστε τους. ?λλωστε «καταλαβαίνω το φιλί στο λεπρό, αλλά δε δέχομαι τη χειραψία μ’ έναν κρετίνο».

Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη, Δικηγόρου

30η Μαίου 2006

[George-3-]

Aν και πολυ μετα απο το 1970... πολυ ομως αρκετα απο αυτα τα εχω ζησει και μερικα τα ζω....

Ειναι λιγο η παρεα που ειμαστε ιδια μυαλα κολλημενα στο παρελθον για καποιους ειναι λιγο οι γονεις της παρεας που δεν ειναι υποχονδριοι αλλα μερικα τα εζησα και ειμαι τυχερος οχι τοσο που τα εζησα αλλα που ξερω οτι ειμαι απο τους λιγους... οσο για τα play station και τα ρεστα παντα με ενθουσιαζαν τα πρωτα πεντε λεπτα μετα ....

Το θεμα ειναι ΠΩΣ θα ζησουν κατι τετοιο τα παιδια μας που θα ερθουν στο κοσμο σε καποια χρονια απο τωρα....

[tai]

Αρχικά δημιουργήθηκε από George-3-
αι τα ρεστα παντα με ενθουσιαζαν τα πρωτα πεντε λεπτα μετα ....

Το θεμα ειναι ΠΩΣ θα ζησουν κατι τετοιο τα παιδια μας που θα ερθουν στο κοσμο σε καποια χρονια απο τωρα....

επαρχια!!!!!

[GST]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tai
επαρχια!!!!!

ποιοτιτα ζωης!!! ..... ε και λιγο κουτσομπολιο παραπανω :smilea:

[blueblack]

ΣΗΜΕΡΑ.......

Μέ κάνατε νά νιώσω ....ΠΟΛΥ...ΠΟΛΥ....ΩΡΑΙΑ....!!!!!!!!!!
Νόμιζα ότι είμαι μόνο μέ παιδιά γύρω - γύρω......
ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ........ΛΟΓΙΑ...
Γεννημένος.....τό ....1956...
Όλα αύτά πού περιγράφετε τά ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ....!!!!!!!!!!!
Έχει άλλους 50άρηδες έδώ μέσα??????????????????????????????????????

[kostisthegreek]

1968 σε χωριό της Μυτιλήνης.
Ολα μα όλα κι άλλα τόσα ζούσαμε τότε.

[bonepeeler]

Να σας δω όλους εσάς που λέτε πως δεν πάθατε τίποτα να αφήνετε τα παιδιά σας ελεύθερα στους δρόμους.

Αλλάζουν οι εποχές.

Καιρός να αλλάξουμε και μυαλά.

[arxaios]

Δες λίίίγο παραπάνω, το προηγούμενο ποστάκι μου.............................

Κρήτη και πάλι Κρήτη και λοιπές επαρχιακές πόλεις

[Anritsu]

Γρανίτα με 25 δραχμές , στην Βεσπα τρικάβαλο για μπάνιο , χωρις αντιλιακά και ομπρέλες . Κρυφτό με τις ώρες . Μήλα και κουτσό και λάστιχο . Μπίλιες και ποδόσφαιρο με τα κονσερβοκούτια . Αυτοκόλλητα ποσοδφαιρικου πρωταθλήματος 1986.
Τσερνομπιλ . 4 μέρες κάναμε να βγούμε απο το σπίτι μην αναπνέυσουμε ραδιενέργεια . Μπενυ Χιλ στην ΕΡΤ1 και Ολυμπιακοι της Σεουλ . Αληθειά ο Αργυρής Παυλίδης που εκανε τα τηλεπαιχνίδια τι απέγινε ?
Μεγαλη Πέμπτη 12 Ευαγγέλια στο χωριό και Μεγάλη Παρασκευή περιφορά του επιταφειόυ . Ασηκώτος ήτανε αλλα δεν με πείραζε. Δεκαπεντάυγουστος στην Μονη Κυράς και περπάτημα 4 χιλιόμετρα με ενά κερι στο χέρι .Βολτες με τα ποδήλατα . Ειχα ενα με κοντρά πίσω .... Πολυ πριν τα μαουντεν μπαικς τα BMX . Ηλεκτρονικα στο ΟΥΦΑΔΙΚΟ με 20 δραχμες , ίσως και δέκα .Kick Off Double Dragon και Pocket Gal με τις ώρες . Α και ποδοσφαιράκι . Αυτο με την μπιλια .
Δυστύχως το χωριό ερήμωσε και οι φίλοι χάθηκαν .Αλλοι βολευτήκαν και αλλοί προσπαθούν να βολευτούν . Το ποδηλατο σκούριασε και η εκκλησία δεν λειτουργεί πλέον . Οι παππουδές πήγαν στο καλό και το καφένειο έκλεισε και έγινε τράπεζα . Η αναμνηση ομώς ζει στην καρδια μού . Και ολοι σαν να βρισκόνται εκει οπότε πάω στο χωριό ...
Σε μιά ελλαδα που αλλάζει ραγδαία κατα αφυσίκο τροπο , λυπάμαι τα παιδια που θα μεγαλώσουν στο σημερινό κλίμα υστεριας και φόβου . Που δεν θα χαρούν τα παιδικα τους χρόνια οπως τα χαρηκάμε έμεις . Η εποχή της αθωότητας εχει περάσει ανεπτιστρεπτί ....

[blueblack]

Φίλε μου ....

Τί μού θύμισες ......
Τίς τελευταίες μου.......άνέμελες νεανικές διακοπές..........

ΚΑΒΟΣ.....!!!!!!!!!!!!