ΚΟΥΒΑ 08-18/03/2007

[AXL954]

Δελφίνι είμαι ο άτιμος

[AXL954]

ο σκασμός ο ίδιος (αυτά είναι ο δεύτερος γύρος)

[AXL954]

Στην επιστροφή ρίξαμε άγκυρα μεσοπέλαγα σε έναν ύφαλο όπου όσοι ήθελαν βουτούσαν με μάσκα και βατραχοπέδιλα (snorkeling) προκειμένου να θαυμάσουν τον ζωντανό βυθό. Δεν χάσαμε την ευκαιρία με την Αμαλία. Πράγματι δεν είχα δεί τέτοια ποικιλία ψαριών και χρωμάτων. Βέβαια πρέπει να πούμε πως τα ρεύματα ήταν αρκετά δυνατά και ήθελε να έχεις τον νού σου να βρίσκεσαι σχετικά κοντά στο σκάφος όχι όμως τίποτα το επικίνδυνο. Κατά τις 6 το απόγευμα τελικά δέσαμε στην προβλήτα σκαφών στο Βαραδέρο και όντας ηλιοκαμένοι και παστωμένοι από την αλμύρα, αυτό που ζητούσαμε ήταν ένα καλό μπανάκι και λίγο ύπνο, όπως και έγινε. Το βράδυ βέβαια δεν παραλείψαμε μια επίσκεψη στον φίλο μας πλεόν Leandro o ο οποίος από τα τόσα μπουρμπουάρ που έπαιρνε από το γκρουπ των ελληναράδων, δεν τολμούσε να πάει ούτε για κατούρημα που λέει ο λόγος χωρίς να μας ενημερώσει.

[AXL954]

Το επόμενο πρωΐ μας βρήκε χαλαρούς και ευδιάθετους και μιας και δεν υπήρχε κάποια δραστηριότητα είπαμε να την περάσουμε χαλαρά. Αφού πήραμε το πρωϊνό, μιας και ήταν σχετικά νωρίς (περίπου 10) αποφασίσαμε να πάμε για καφέ ακριβώς δίπλα από το ξενοδοχείο, στο σπίτι του Dupont το οποίο βρισκόταν σε μια έκταση με γήπεδο του γκόλφ, και δίπλα ακριβώς από την θάλασσα.
Ο Dupont για την ιστορία, ήταν ένας Αμερικανός ο οποίος, μετά από την τραγική πτώση των τιμών της ζάχαρης, αγόρασε μια τεράστια έκταση στην χερσόνησο του Βαραδέρο έναντι λίγων σεντ το στρέμμα εκμεταλλευόμενος την δυσμενή αυτή συγκυρία. Η έκταση αυτή βέβαια πουλήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα για πάρα, μα πάρα πολλά εκατομμύρια δολάρια. Στο μεταξύ, έκτισε μια πολύ όμορφη βίλλα με ξεχωριστή πολυτέλεια που σήμερα πλέον λειτουργεί ως εστιατόριο το ισόγειο και ο 1Ος όροφος, και ως καφέ μπαρ ο δεύτερος. Η χρήση του μασίφ ξύλου με τα περίτεχνα σκαλίσματα, είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Μετά το καφεδάκι, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του ήλιου και της θάλασσας του Βαραδέρο.

Το σπίτι του Dupont

[AXL954]

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, και αφού μας άνοιξε η όρεξη από την θάλασσα, σκεφτήκαμε να μην μείνουμε στο ξενοδοχείο, αλλά να κάνουμε μια βόλτα λίγο παρακάτω, στον πύργο του Δον Κιχώτη.
Ο πύργος του Δον Κιχώτη, φανταστείτε ότι είναι, ας πούμε, μια πιο «μινίον» έκδοση του Λευκού Πύργου στην Θεσσαλονίκη στην κορυφή ενός μικρού λόφου, μπροστά από τον οποίο είναι φιλοτεχνημένο ένα άγαλμα του ομώνυμου ήρωα καβάλα στο άλογό του. Η θέα προς την θάλασσα είναι μοναδική με το μικρό λιβάδι να καταλήγει σαν χαλί στην παραλία. Ακριβώς δίπλα από τον πύργο, υπάρχει δυνατότητα για ιππασία με 20 πέσος. Επίσης εκεί θα βρείτε και μια μικρή αλλά γραφική ταβέρνα με ντόπιες σπεσιαλιτέ την οποία αξίζει να επισκεφθεί κανείς, Αξίζει να δοκιμάσεις μοσχάρι με μανιτάρια, αλλά και ριζότο με θαλασσινά. Ευχάριστη έκπληξη και οι τοπικές μπύρες τις οποίες προσωπικά βρήκα πάρα πολύ καλές. Εκεί πιάσαμε και την κουβέντα με τον σερβιτόρο, έναν συμπαθέστατο «μαυρούκο» ο οποίος ήξερε πολλά για την Ελλάδα ενώ εξέφρασε και την επιθυμία του να μπορέσει κάποια στιγμή να έρθει. Η ώρα πέρασε ευχάριστα με κουβέντα και μπύρα.

Δον Κιχώτης και πίσω η ταβέρνα

[AXL954]

Επόμενος σταθμός ήταν το Τρινιτάδ, μια γραφικότατη πόλη στα νοτιοδυτικά του νησιού η οποία κάποτε συγκέντρωνε όλο τον πλούτο του νησιού με τις φυτείες των ζαχαροκάλαμων. Ενδιάμεσοι σταθμοί η πόλη Cienfuegos (Σιενφουέγος) ή όπως το αποκαλούν και οι ντόπιοι, Μαργαριτάρι του Νότου ή Αθήνα της Καραϊβικής!!!
Επισκεφθήκαμε το πανέμορφο θέατρο Τόμας Τέρυ στην κεντρική πλατεία αλλά και το ιστορικό κέντρο το οποίο ανακηρύχθηκε από την Unesco το 2005 προστατευόμενο ως Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά.

[AXL954]

Η Νομαρχία

[AXL954]

Θέατρο Τομας Τερυ

[AXL954]

Κολέγιο

[AXL954]

Καθ’ οδόν για Τρινιδαδ μας δόθηκε η ευκαιρία να σταματήσουμε σε ένα πάρκο με διάφορα είδη της εκεί πανίδας ενώ παράλληλα απολαύσαμε και ένα περίεργο αλλά ευχάριστο ποτό, χυμό ζαχαροκάλαμου με λευκό ρούμι.

Ο κροκοδειλάκιας

[AXL954]

Αποχυμωτής ζαχαροκάλαμου

[AXL954]

Κατά τις 15:00 το μεσημέρι φθάσαμε στην πόλη του Τρινιδάδ, στο ξενοδοχείο Iberostar Trinidad, το οποίο ήταν μια αναπαλαιωμένη βίλα με ευρύχωρα δωμάτια και κλασσική διακόσμηση.

Η υποδοχη

[AXL954]

...

[AXL954]

Το βραδάκι αποφασίσαμε να κανονίσουμε για φαγητό σε ένα από τα παλαδάρ της πόλης. Όπως είπα και παραπάνω, τα παλαδάρ είναι μικρές ταβέρνες των 10-12 τραπεζιών τις οποίες τις λειτουργούν στα ίδιια τους τα σπίτια και στις αυλές τους οι ιδιοκτήτες. Είναι μια δυνατότητα που έχει δώσει το καθεστώς στους πολίτες προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ανέχειά τους. Το μενού στο συγκεκριμένο παλαδάρ ήταν πολύ καλό, σπιτικό (μιλάγαμε και με τα πιτσιρίκια του ταβερνιάρη), πλήρες, και κόστισε μόνο 15 πέσος το άτομο (13 ευρώ περίπου)

από μια γωνιά του σαλονιού του ιδιοκτήτη

[AXL954]

Η ώρα είχε περάσει αρκετά και μετά το καλό φαγητό χρειαζόμασταν κάτι για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Στην Κούβα κάτι τέτοιο είναι πολύ εύκολο έως σύνηθες.
Είχαμε ακούσει ότι σε μια πλατεία στην πόλη, στο βόρειο τμήμα αυτής, χαρακτηριστικά στην πλατεία με τα «σκαλάκια», τα βράδια μαζευόταν κόσμος με ζωντανή μουσική και έκαναν αυτοσχέδιο διαγωνισμό χορού. Την πόλη γενικά την περπατάς εύκολα. Έτσι δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε την πλατεία μιας και η μουσική μας έδειχνε τον δρόμο. Η εικόνα είναι φοβερή. Κόσμος όλων των ηλικιών, άγνωστοι, να γίνονται ένα…μεταξύ τους αλλά και με τον χορό. Το έπαθλο για τον νικητή….ένα μπουκάλι ρούμι, ένα μπουκάλι κόλα και ένα πακέτο τσιγάρα. Πραγματικά τι περισσότερο χρειάζεσαι όταν ζεις μια τέτοια εμπειρία? Το θέαμα ήταν πολύ όμορφο και το μόνο σίγουρο ήταν πως όταν χόρευες με μια ντάμα, τελείωνες τον χορό με κάποια άλλη…