Ο,τι και να λέμε η ζημιά έγινε και είναι μεγάλη.
Ας το πάρουμε απόφαση.
Το δάσος αυτό δεν ξαναγίνεται.
Για να ξαναγίνει πρέπει να περάσουν πολλά πολλά (50-80 χρόνια) και υπό προϋποθέσεις.
Αν μιλάμε για το ελατόδασος, πρέπει (όπως έχετε πει κι άλλοι):
1. Να μη γίνει αναδάσωση.
2. Να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της.
Όμως, πριν από αυτά πρέπει να γίνουν μερικά βασικά πράγματα.
Να γίνουν τεχνητά φράγματα με κορμούς (όπως θα έχετε δει στην Πεντέλη) ή άλλα φυσικά υλικά, ώστε να συγκρατηθεί το χώμα και τα υπολείμματα της φωτιάς στο έδαφος.
Αν δε γίνει αυτό, με τις πρώτες δυνατές βροχές το χώμα θα παρασυρθεί και θα απομείνει καθαρός και γυαλισμένος ο βράχος, οπότε…φύτρωμα γιόκ.
Βέβαια, πρέπει να προστατέψει κάποιος κι αυτά τα κούτσουρα που θα φτιάξουν τα φράγματα για να μη γίνει ο,τι και αλλού (βλ. Πεντέλη), όπου το χειμώνα εξαφανίστηκαν και κατέληξαν στα τζάκια κάποιων έξυπνων (ναι, έγινε κι αυτό).
Για να πάρουμε μια ιδέα και ειδικά για όσους πήγατε στα Επινιανά:
Το Ασπρόρεμμα το λένε έτσι γιατί όσο κατακλυσμό κι αν έριχνε, δεν θόλωνε ποτέ το ποτάμι, το νερό του ήταν πάντα άσπρο και γάργαρο κι αυτό γιατί τα γύρω βουνά ήταν κατάφυτα μέχρι την κορυφή με έλατα.
Αυτό που βλέπουμε τώρα πάνω απ’ το ασπρόρεμμα, οι γυμνές πλαγιές, έγινε έτσι μετά από φωτιά που έβαλαν τσοπάνηδες ντόπιοι και από τη Θεσσαλία στις αρχές του αιώνα, ίσως και λίγο παλιότερα.
Το ίδιο ισχύει και για τη Φτέρη (Βλαχοπούλα).
Ετσι, μετά τις βροχές, «πλύθηκε» το έδαφος κι απόμεινε ο βράχος που βλέπουμε σήμερα, που εμείς εκεί πάνω το λέμε ακόμα «αρκουδιά», καταλαβαίνετε γιατί.
Για να πάρουμε μια ιδέα ακόμη, στη φωτο 1 φαίνεται μια πλαγιά της φτέρης όπως είναι σήμερα, εκατό και βάλε χρόνια δλδ μετά τη φωτιά, με ελάχιστα έλατα εκεί που παλιά δε μπορούσες να περάσεις.
Στη φωτο 2 φαίνεται μέχρι πού έφταναν τα έλατα πριν τη φωτιά.
Αρα, αν θέλουμε πάλι δάσος με έλατα και μαύρο πεύκο, πρώτα πρέπει να εξασφαλίσουμε το χώμα και μετά περιμένουμε ή αναδασώνουμε επιλεκτικά και προσεκτικά.
Τώρα, ποιος θα τα κάνει αυτά;
Είναι μια καλή ερώτηση.