Ημέρα 8η
Mo i Rana - Svolvaer (Lofoten)
380 km
Εεε πάλι τα ίδια λάθη... Εγερτήριο αργά, μέχρι να φάω, πλυθώ, λαδώσω αλυσίδα, ντυθώ και μαζέψω έχει πάει ήδη 9:30 και λιώνω στον ήλιο.
Μετά από μια ωρίτσα στον Ε6, τι να δω; Καλωσήλθατε στον Αρκτικό Κύκλο :-)
Το τοπίο έχει ξαφνικά αλλάξει. Είναι σημαντικά πιο ξερό από τις προηγούμενες ημέρες, η βλάστηση πιο χαμηλή, τα χρώματα πιο μουντά... Αποφάσισα να μην οδηγήσω και πολύ σε αυτή τη σχετική ξεραϊλα, αλλά να κόψω δυτικά προς Bodo, ελπίζοντας να βρω καράβι που θα με πάει στα νησιά Lofoten. Κοιτάζοντας το χάρτη νιώθω μια περίεργη ανατριχίλα, γνωρίζοντας πως τα νησιά που αποθανάτισε ο Καββαδίας στα ποιήματά του βρίσκονται πια πολύ κοντά.
Φτάνοντας στο Bodo βρίσκω το κέντρο πληροφοριών, όπου μια γλυκύτατη ύπαρξη με πληροφορεί πως το επόμενο καράβι για τα Lofoten φεύγει σε 3 ώρες. Άψογα! Φτάνω στο λιμάνι και βρίσκομαι δίπλα στον Francesco, έναν Ιταλό ταξιδιώτη που πάει προς Nordkapp με την Triumph του. Φυσικά πιάνουμε την κουβέντα, προσφέρω να μαγειρέψω και για τους δυο μας αλλά αρνείται ευγενικά. Οπότε καθόμαστε σε ένα θεσπέσιο παρτέρι στο λιμάνι (ναι, παρτέρι σε λιμάνι), βγάζω όλα τα μαγειρικά συμπράγκαλά μου απ΄το Vstrom και βράζω το ρυζάκι μου, το τρώω, πλένω τα σκεύη και μετά πάμε να κάτσουμε λίγο στη σκιά επειδή παρόλο το καπέλο με έχει σκίσει ο ήλιος.
Εντωμεταξύ έχουν αρχίσει να καταφθάνουν κι άλλα μηχανάκια – ένα ζευγάρι Γερμανών με μια τεράστια ταξιδιάρα BMW, ένας πατέρας (ελπίζω) Νορβηγός με τη κούκλα (ελπίζω) κόρη του, αυτή με ένα ER-6, αυτός με ένα σαράβαλο και δυο λεπτά πριν μπούμε στο καράβι ΤΣΟΥΠ, νασου και οι Ελληνάρες με το υπερφανταστικό BMW και το υπερφανταστικότερο KTM, με εξοπλισμό για Σαχάρα και βάλε.
Ο Francesco επιθεωρεί το δέσιμο, στο αμπάρι του πλοίου προς από Bodo -> Moskenes. Είχαμε κάνει εξαιρετική δουλειά – αν έπεφτε ένα μηχανάκι, θα έπαιρνε και τα υπόλοιπα μαζί του.
Μετά από 4 ώρες μέσα στο καράβι, είτε κοιτώντας το χάρτη είτε χουζουρεύοντας, φτάσαμε στα Lofoten. Επειδή ούτε τα λόγια είναι αρκετά, ούτε η κάμερά μου αρκετά καλή για να αποθανατίσει τη πολύπλοκη ομορφιά των νησιών, θα πω μόνο αυτό: Πανέμορφα. Ειδυλλιακά. Απόκοσμα.
Οδηγήσαμε μαζί ως τις 9, οπότε και χωρίσαμε. Ο Francesco θα έψαχνε για δωμάτιο, εγώ για camping για να ρίξω τη σκηνούλα μου. Όπως και έγινε – έμεινα σ'ένα μικρό camping λίγο έξω απ΄το Svolvaer, δίπλα στα βράχια μιας γαλήνιας λιμνοθάλασσας. Σημείωσα στο μπλοκάκι μου πως έχω φοβερή διάθεση. Δεν ήξερα γιατί, αλλά όλα πηγαίναν πολύ καλά. Μελέτησα λίγο το χάρτη και βυθίστηκα σ'ένα ευχάριστο λήθαργο.
Ημέρα 9η
Svolvaer (Lofoten) - Talvik
610 km
Εγερτήριο στις 7, ως τις 7:45 έχω μαζέψει τα πάντα επειδή ξέμεινα από γάλα και έτσι μασούλησα απλά ξηρά τροφή για πρωινό (όχι σαν τις άλλες μέρες που έχω τοστ, μαρμελάδες, φρεσκοψημένα κρουασάν και γιαούρτι με φρούτα δηλαδή...). Αλλά δε μπορώ να φύγω επειδή έχω αφήσει το τηλέφωνο να φορτίζει στη reception που ανοίγει στις 9! Συμφορά, χαμένος χρόνος... κάθομαι και τα λέω λίγο με τρια παιδιά που ήρθαν στα Lofoten για να συμμετάσχουν σε ένα σχολικό διαγωνισμό σκοποβολής. Αναπάντεχα, εμφανίζεται ο Francesco στο camping, εξηγώντας χαμογελαστός πως το Vstrom του χτύπησε στο μάτι καθώς περνούσε έξω απ'το camping. Επέλεξε να επιστρέψει στην ενδοχώρα οδικώς, μέσω Bjerkvik. Του είπα πως εγώ ήθελα να διασχίσω τα νησιά ως το βορινότερο σημείο τους (Andenes) και έτσι ίσως συναντιόμασταν παρακάτω στο δρόμο προς Nordkapp.
Έτσι στις 9 έφυγα προς Βορρά για ακόμα μια φορά. Πήρα ένα ferry για να περάσω απ΄τη νήσο Lofoten στη νήσο Langoya...
...και από κει οδικώς (με γέφυρα) στη νήσο Andoya.
Στην αναμονή για το ferry γνωρίστηκα με ένα ζευγάρι Καναδών 50άρηδων που ταξιδεύουν με camper (motorhome), και έχουν κάνει τη μισή Ευρώπη με ποδήλατο! Ψοφήσαμε στα γέλια να κοροϊδεύουμε Αμερικάνους & Άγγλους – ειδικά όταν τους έλεγα την ιστορία με τον ταξιτζή που, κοιτάζοντας τη πινακίδα μου, με ρώτησε σ'ένα φανάρι βγαίνοντας απ΄το Λονδίνο: “GR? Are you from GeRmany?”, ένας καημένος Γερμανός που περίμενε παραδίπλα κόντεψε να πέσει στη θάλασσα απ΄τα γέλια...
Από Andenes πήρα καράβι που με πέρασε και πάλι στην ηπειρωτική Νορβηγία, πιο συγκεκριμένα στο Gryllefjord. Σε αυτό το καράβι γνώρισα τον Robert, έναν 60άρη Ελβετό με επιβλητικό μουστάκι και ένα καημένο BMW 850 που του έπινε το αίμα... Αφού μου ανέπτυξε τη θεωρία του περί υψηλότερης ποιότητας στην κυκλοφοριακή αγωγή των Νορβηγικών προβάτων έναντι των Νεοζηλανδέζικων, έφυγε με τέρμα γκάζι πλέον προς Ανατολάς...
Στο Finnsnes αγόρασα μερικές προμήθειες και μοιράστηκα ένα πορτοκάλι μ'ένα ζευγάρι Νορβηγών μηχανόβιων που ήταν τη προηγούμενη εβδομάδα στη Σάμο.
Σταμάτησα κατά τις 10 σ'ένα camping 90χλμ πριν την Alta, το οποίο έχει ένα ελαφρό πρόβλημα με τα κουνούπια... είναι χιλιάδες! Αλλά επειδή δεν έχω δυνάμεις να ψάχνω για άλλο camping τώρα, μένω εδώ. Μαγειρεύω μακαρόνια στη κουζινίτσα του camping, ανταλλάσσοντας ταυτόχρονα πασούλες με ένα 4χρονο παιδάκι αγνώστου εθνικότητας που έχει μια μπάλα ποδοσφαίρου. Σκάει στα γέλια με κάθε πάσα που πιάνει. Νιώθω ήδη ότι όλες μου οι επιλογές και όλες μου οι πράξεις σήμερα αξίζουν μόνο και μόνο για το ότι με έφεραν εδώ, τη σωστή στιγμή, για να κάνω παρέα σ'ένα παιδάκι που έψαχνε κάποιον να παίξει λίγο ποδόσφαιρο.
Η θάλασσα, σα λίμνη, δίπλα στο camping...
Ανταλλάσσουμε SMS με τον Francesco, και προκύπτει πως είναι μόλις 80χλμ μπροστά μου. Κανονίζουμε ραντεβού για αύριο το πρωί στην Alta, κάνω ένα μπανάκι και επιστρέφω στη σκηνή. Δεκάδες κουνουπιών έχουν αράξει στον προθάλαμο της σκηνής μου περιμένοντας να ανοίξω το φερμουάρ για να χυμήξουν μέσα στο θάλαμο. Σκορπάω το θάνατο και τη καταστροφή, δημιουργώντας μια προσωρινή no-fly zone, ανοίγω το φερμουάρ και πηδάω μέσα. Αφήνω τα κουνούπια να χτυπάνε πάνω στο πανί, πεινασμένα για ζεστό αίμα. Λυπάμαι, αλλά όχι απόψε.
Ημέρα 10η
Talvik (N) - Nordkapp (N) - Inari (FIN)
710 χλμ
Ημέρα Nordkapp! Άργησα στο ραντεβού, αφού το κομμάτι Talvik-Alta είχε έργα και φοβερά στροφιλίκια... έτσι στις 09:30 φύγαμε από Alta με τον Francesco, πιάνοντας τη λεπτή λωρίδα που λέγεται Ε69 και τραβάει αποκλειστικά και μόνο προς το Nordkapp...
Στο δρόμο συναντήσαμε άπειρους ταράνδους, οι οποίοι δημιουργούσαν αστείες καταστάσεις λόγω της διαφορετικής αντιμετώπισης από τουρίστες και ντόπιους: Οι μεν έβγαιναν απ'τα αυτοκίνητά τους (ή εμείς απλά σταματούσαμε και σβήναμε τους κινητήρες για να μη τους ενοχλήσουμε) και έβγαζαν σα τρελλοί φωτογραφίες, χαμογελώντας σε όλους τριγύρω τους. Οι δε (ντόπιοι), που είχαν δει το έργο ίσα με 1000 φορές πια, άρχιζαν να κάνουν σφήνες και να κορνάρουν ανυπόμονα στους ταράνδους να πάρουν τα πόδια τους και να μας αδειάσουν τη γωνιά για να ανοίξει ο δρόμος!
Προσεγγίζοντας το ακρωτήρι η κατάσταση έγινε... ενδιαφέρουσα! Ο δρόμος αφήνει πια τη θάλασσα, και ανηφορίζει μέσα σε ένα σύννεφο. Μέσα σε λίγες εκατοντάδες μέτρα βρίσκεσαι από μια κατάσταση ευχάριστη-δροσούλα-λίγη-υγρασία σε κατάσταση κολυμπάω-στη-πισίνα-χωρίς-να-τη-βλέπω... Η ζελατίνα του κράνους γέμισε αμέσως σταγονίδια και έπρεπε να φύγει απ'τη μέση, το μπουφάν άρχισε να μουλιάζει χωρίς να βρέχει, η θερμοκρασία έπεσε αισθητά και ο ορατότητα μειώθηκε επικίνδυνα.
Προχωρούμε με alarm αναμένα, φώτα στη χαμηλή σκάλα, με ανοιχτά τα κράνη και συνήθως με το ένα μάτι κλειστό – το κρύο είναι τόσο τσουχτερό και το νερό που τρως στη μάπα τόσο πολύ που είναι αδύνατο να έχεις και τα δύο μάτια ανοιχτά... με ένα ριψοκίνδυνο ζιγκ-ζαγκ, με τάρανδους να κινούνται μέσα στην ομίχλη, χωρίς να ξέρουμε πόσο κοντά ή μακρυά είμαστε απ΄τη βορινή γωνιά της Ευρώπης, συνεχίζουμε να κινούμαστε, όπως όπως, σε μια πορεία τόσο δύσκολη που αρχίζεις να αναρωτιέσαι “τώρα τι κάνω εδώ, και γιατί το κάνω;”. Αλλά θυμάμαι το τούνελ που είχε ομίχλη μέσα στη δαιδαλώδη σήραγγα και τους ποδηλάτες που συναντήσαμε εκεί, θυμάμαι πώς μου σηκώθηκε η τρίχα όταν σκέφτηκα τη συγκέντρωση, την αυτοκυριαρχία και την αποφασιστηκότητα αυτών των απίστευτων σιωπηλών ταξιδιωτών και συνεχίζω. Συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι εδώ με υπερ-λουξ εξοπλισμό και το τελευταίο που δικαιούμαι να κάνω είναι να γκρινιάξω. Οπότε απλά συγκεντρώνομαι στο να κοντράρω τον άνεμο, να κρατάω μια σταθερή ταχύτητα 30-40 χιλιομέτρων την ώρα και να κρατάω ένα μάτι πάντα ανοιχτό.
Μετά από 10+ μαρτυρικά χιλιόμετρα εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά μας κάτι σαν είσοδος. Α, φτάσαμε! Ο Francesco με ρωτάει αν πήρα χαμπάρι τον τάρανδο που πέρασε ανάμεσά μας καθώς οδηγούσαμε. Ούτε που το υποψιάστηκα...
Πληρώνουμε και μπαίνουμε στο τουριστικό χώρο. Παρκάρουμε κάπου όπου υπάρχουν 2-3 αυτοκίνητα, υποθέτοντας πως εκεί είναι το parking. Με το που παρκάρουμε, τραβάμε με τα πόδια στα τυφλά προς την αντίθετη κατεύθυνση από την είσοδο. Το κτίριο του τουριστικού χώρου Nordkapp σχηματίζεται μπροστά μας σα διαστημικός δίσκος που εμφανίζεται μέσα σ'ένα σύννεφο.
Παρόλο που δε βλέπουμε τίποτα, προχωράμε ακάθεκτοι στο μπαλκονοειδές χώρο που (υποτίθεται) πως έχει φανταστική θέα προς τα βράχια, εκατοντάδες μέτρα κάτω, και τη θάλασσα προς όλες τις κατευθύνσεις. Λέω υποτίθεται επειδή φυσικά δε βλέπουμε περισσότερο από 5 μέτρα μπροστά μας. Το χαμόγελό μου σε αυτή τη φωτογραφία νομίζω πως τα λέει όλα!
Όλος ο χώρος είναι πραγματικά σα να βρίσκεσαι στο διάστημα, αποκομμένος απ'τη πραγματικότητα. Ακόμα και στους εσωτερικούς χώρους, όπου καθόμαστε για ένα καφέ με τον Francesco, υπάρχει μια απόκοσμη αύρα...
Κάπου εκεί ο Francesco κάνει ένα σχόλιο του τύπου: “Εσύ φίλε μου είσαι περίεργος τύπος. Δεν έβγαζες φωτογραφίες στα Lofoten και βγάζεις το εσωτερικό του σαλέ του Nordkapp!”
Αφού ρωτάμε τριγύρω για πιθανότητα καλύτερης ορατότητας, μας λένε πως στις 4 υπάρχει πρόγνωση για λιγότερη συννεφιά. Οπότε σουλατσάρουμε στο κέντρο, βλέπουμε την έκθεση, το ντοκιμαντέρ στο mini-σινεμά του κέντρου που μας δείχνει πόσο πανέμορφα είναι αυτά που ΔΕ μπορούμε να δούμε, αγοράζουμε αναμνηστικά, ο Francesco ταχυδρομεί μια-δυο κάρτες, τρώμε μεσημεριανό... η ώρα πάει 4, δεν υπάρχει καμμία βελτίωση στην ορατότητα και έτσι αποφασίζουμε με βαριά καρδιά να φύγουμε. Μετά την ήττα που φάγαμε το πρωί, προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο. Μας πιάνουν τα γέλια στη σκέψη “λατρεύω αυτές τις καλοκαιρινές βόλτες με το μηχανάκι...” (ημερομηνία: 28 Ιουλίου 2008)
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση