"το μονοπάτι των στίχων.."

[zoropatra]

Αερικό

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Ερμηνευτές: Παύλος Παυλίδης


Σβήνω απ'την άμμο όλα τα χνάρια
απόψε που σε κυνηγάνε,
ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια,
αν μείνουν νηστικά πεινάνε...
Υποταγμένα σε κριτές,
υποκριτές και τους μοιραίους
κήρυκες που από ουρανούς
κι από άμβωνες ωραίους...
λένε πως σ'έφερε ως εδώ
μαύρο καράβι,μέγα πάθος
όμως το ξέρουν κατά βάθος...

Αερικό είσαι,αερικό...
Αερικό είσαι,αερικό...

Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται...
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν...
Θα 'ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα 'ρθει αυτό,μην το γυρέψεις
και θα σου πει...

Αερικό είσαι,αερικό...
Αερικό είσαι,αερικό...

[zoropatra]

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική:
Ερμηνευτές: Παύλος Παυλίδης


Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και τ' όμορφο καράβι
καιρό πια ταξιδεύει μακριά χωρίς εμένα,
εσύ που πίνεις χρόνια από του χρόνου το πηγάδι
πιές ενά ποτήρι και για μένα...

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα στην όμορφή σας πόλη
που πλέει μέσ' στη νύχτα με τα φώτα αναμένα,
θα βγώ να περπατήσω, θα βρω που πήγαν όλοι
όσοι ξεχάστηκαν απόψε σαν εμένα...

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πρέπει να τα σβήσω
τα φώτα του θεάτρου που αφήσατε αναμμένα,
θα πάω στην τελευταία σειρά και θα καθίσω
στη θέση που κρατήσατε για μένα...

Και τότε ίσως μπορέσω να θυμηθώ τα λόγια,
που ακόμη κιτρινίζουν σε συρτάρια κλειδωμένα...
Πείτε μου επιτέλους τι δείχνουν τα ρολόγια,
πείτε το επιτέλους και σε μένα...

Αφού λοιπόν ξεχάστηκα και πέρασε σαν τρένο
η ζωή από μπροστά μου με τα βλέφαρα κλεισμένα,
θα κάτσω λίγο ακόμα εδώ να περιμένω
απόψε ίσως δε λείψω σε κανέναν...

[zoropatra]

Το χαζοπούλι

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική:
Ερμηνευτές: Παύλος Παυλίδης


Το χαζοπούλι στην αυλή βρήκε ένα ψίχουλο εκεί
στα χιόνια απ' το πρωί και το τσιμπάει...
Την παγωμένη μου καρδιά έτσι όπως πέφτει από ψηλά
το χιόνι τη σκεπάζει όσο πάει...

Κι αναρωτιέμαι απ' το πρωί, μα τι ζωή είναι αυτή;
Όσο της δίνω, άλλο τόσο μου ζητάει...
Κι ακούγεται από την αυλή μια "τσιριτρό" μια "τσιριτρί"
το χαζοπούλι με κοιτάζει και γελάει...

Μπορεί στ' αλήθεια "τσιριτρό" να πεί: "όλοι με λέν' χαζό,
γιατί όποιος στήσει την παγίδα του με πιάνει"...
Κι ίσως σημαίνει "τσιριτρί": "εγώ είμ' ένα χαζό πουλί,
εμένα ο ουρανός αυτός μου φτάνει"...

Έχει καθίσει στην αυλή μέσα στα χιόνια απ' το πρωί
στα χιόνια απ' το πρωί και με κοιτάει...
Η παγωμένη μου καρδιά έχει θαφτεί πολύ βαθιά
όμως, ακόμη την ακούω να χτυπάει...

Τι χαζοπούλι είν' αυτό; Όλο κοιτάει στο κενό
τον παγωμένο ουρανό και τιτιβίζει...
Κι ακούγονται από μακριά οι φίλοι του κάτι πουλιά
σε λίγο ίσως πάψει να χιονίζει...

Σε λίγο ίσως πάψει να χιονίζει...

[zoropatra]

Θεριστές

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Ερμηνευτές: Παύλος Παυλίδης


Μπήκε ένας ήλιος μες στο σπίτι και με ξύπνησε
μετά με οδήγησε σε κάτι έρημες ακτές,
έκαψε όλα μου τα ρούχα και με τύφλώσε,
άπλωσε γύρω μου κάτι παράξενες σκιές.

Μετά μου κόλλησε στα μάτια τηλεσκόπια
και είδα ηλιοτρόπια σε κάμπους μακρινούς
να στρέφονται στο φως σαν περισκόπια
για αυτούς που θάφτηκαν από ασήκωτους καιρούς.

Για όλους αυτούς που ονειρεύτηκαν να ζήσουν
ένα ταξίδι μακρινό μα δεν προλάβανε αυτούς,
αυτούς που δεν προλάβαν να γυρίσουν
απ'το ταξίδι που οι άλλοι ονειρεύτηκαν απλώς...

Ήρθε ένας άνεμος το απόγευμα και φύσηξε,
κάπου μακριά μουγκρίζαν κάτι μηχανές
κι όπως κυλούσε το τραγούδι τους με κοίμιζε,
κάτι μου θύμιζε,κάτι εικόνες απ'το χτες.

Κάτι ανθρώπους που με κρύψαν όταν έβρεχε,
αίμα και δάκρυα πάνω στις σκεπές,
κάτι κορίτσια που με κύλισαν στα σύννεφα
όταν πατάγανε στη Γη με τα δρεπάνια οι θεριστές.

Όσοι κρυφτήκαν στα τριαντάφυλλα γλιτώσαν,
άλλοι πληρώσαν για κάθε αύριο με ένα χτες
μα οι θεριστές ποτέ κανένα δεν προδώσαν,
ξηλώσαν τα αγκάθια απ'όλες τις καρδιές...

Ήρθε ένα σύννεφο το βράδυ και με τύλιξε,
πριν να προλάβω να σκεφτώ γέμισε η νύχτα αστραπές
κι ώσπου να βρω κάτι να πω η νύχτα μίλησε,
η νύχτα είπε πως απόψε είναι νύχτα για ευχές...

Τα πλάσματα τριγύρω ησυχάσαν,
μόνο το δέντρο της σιωπής,το δέντρο της σιωπής
άπλωσε λίγο τα κλαδιά του και με φτάσαν,
είχαν τα λόγια που θα πω μέσα στα φύλλα του φωτός:

Θέλω έναν ήλιο το πρωί πάνω απ'τη θάλασσα,
έναν άνεμο το απόγευμα να διώχνει τις σκιές,
ένα σύννεφο το βράδυ,ένα σύννεφο
που οι κεραυνοί του να φωτίζουνε στα βράχια τις μορφές
όλων αυτών που ονειρεύτηκαν να ζήσουν
ένα ταξίδι μακρινό μα δεν προλάβανε αυτούς,
αυτούς που δεν προλάβαν να γυρίσουν
απ'το ταξίδι που οι άλλοι ονειρεύτηκαν απλώς...

Αυτά είχα να τους πω όμως δε μίλησα,
μ'άρεσε όπως την κοιτάζανε οι λύκοι από μακριά,
αγκάλιασα τη νύχτα και τη φίλησα,
ήτανε ωραία τα φιλιά...
ήτανε ωραία τα φιλιά...
ήτανε...

[zoropatra]

Δεν είμαι από εδώ

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Ερμηνευτές: Παύλος Παυλίδης


Μ' αρέσει να βλέπω την άσπρη γραμμή
που αφήνουνε πίσω τα αμάξια όταν τρέχουν,
να φτάνω σε πόλεις που μόλις να έχουν
ανάψει τα φώτα και μια μουσική
να φωτίζει απαλά τις ψυχές των ανθρώπων,
μες στη ματιά τους να βλέπω νερό,
να ρωτάω πως λέγεται η πόλη
και όλοι να λένε δεν ξέρω,δεν είμαι από εδώ...

Μπροστά μας ουράνια τόξα και μέρη
που έχουν αφήσει τα πάντα κι εσύ
μου λες ότι θέλεις έστω για λίγο
να μείνεις ακίνητη μες στη σιωπή,
ουρλιάζουν τα τρένα την ώρα που ο αέρας
ξαπλώνει τα στάχυα σε κύματα φως,
κοιτάς μακριά στον ορίζοντα πέρα,
γυρνάς και μου λες:πάμε ήρθε ο καιρός...

[zoropatra]

Ασφάλεια

Στίχοι: Τρύπες
Μουσική: Τρύπες
Ερμηνευτές: Τρύπες


Η ασφάλεια ξέρει τη γκόμενά μου
και τι ώρα σπίτι μου γυρνάω
Η ασφάλεια ξέρει τη μάρκα απ' τα βρακιά μου
και ενοχλείται στη δουλειά μου αν δε πάω

Τα ξέρει όλα και συμφέρει στην κοινωνία και σε μας
και οταν αρχίζει πανω χέρι κάτω χέρι
βρες το κουράγιο να τραγουδάς

Η ασφάλεια ξέρει και το λέει στο μπαμπά μου
άμα γουστάρω ή όχι να καπνίζω
Η ασφάλεια ξέρει πότε κάνω τα κακά μου
και ποια τραγούδια σαν φοβάμαι ψιθυρίζω

Τα ξέρει όλα και συμφέρει στην κοινωνία και σε μας
και οταν αρχίζει πανω χέρι κάτω χέρι
βρες το κουράγιο να τραγουδάς

Η ασφάλεια ξέρει στη ζωή μου τι φταίει
και όμως γουστάρει να με βλέπει να χτυπιέμαι
Η ασφάλεια ξέρει αν είμαι ή όχι gay
και θέλει κάτι να μου δώσει να τρυπιέμαι

Τα ξέρει όλα και συμφέρει στην κοινωνία και σε μας
και οταν αρχίζει πανω χέρι κάτω χέρι
βρες το κουράγιο να τραγουδάς

[zoropatra]

Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου

Στίχοι: Active Member
Μουσική: Active Member
Ερμηνευτές: Active Member


Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς σε συνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ� το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ� όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις.

Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ� τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.

Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.

Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.

Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
ι� αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω
μια προσευχή σ� ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.

Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής

Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ� όνομα μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά

Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω
πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.

Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις
κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.

Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια
σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.

Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό
αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν
όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.

Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό
πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ� όνομα σου
θα πω αναβάλλεται η γιορτή
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά.

[zoropatra]

Μεγάλα μαύρα ράσα

Στίχοι:
Μουσική:
Ερμηνευτές: Active Member


Θου κύριε το στόματί μου…
Ήρθα μόνος μου δεν ήρθε το καλό μαζί μου
τριαντοχτώ περίπου χρόνια αξομολόγητος
βαπτισμένος με το ζόρι κι ασυγχώρητος
Από παιδί με πιάνανε στην εκκλησία στα πράσα
που φωτιά ήθελα να βάλω στου παπά τα ράσα.
Είχαμε σχέδιο για το παγκάρι του προφήτη Ηλία
να το σπάσουμε έξω απ’ το σχολειό να πάρουμε βιβλία.
Όμως, μας έπιασε η κουφάλα η παπαδιά
που έκλεβε πρόσφορα κρυφά μες στην ποδιά
και το κρυφόκανε με τον δεξιό τον ψάλτη
που εκείνος τα ‘χε και με τον καντηλανάφτη.
Εντάξει, εγώ ήμουνα απ’ άλλη ενορία,
στην εκκλησία μας δρούσε άλλη συμμορία
παιδεραστίας και υπέρ ανεγέρσεως του ναού
νταβατζιλίκι σ’ άλλο ένα σπίτι του θεού.
Τις μυροφόρες θυμάμαι πίσω απ ‘τα στασίδια
να προσεύχονται να βρέξει ο ουρανός (αρ..ια)
Μ’ αυτά και μ’ άλλα με πήρανε τα χρόνια
μέχρι που είδα παπά στο γάμο μου ρε σαν τα χιόνια
κι ευτυχώς που μου έδωσε τις ευλογίες του
χαλάλι τα λεφτά με τις υγείες του.
Κι αφού δεν έκανα ποτέ αίτηση αθανασίας
γουστάρω δήμευση περιουσίας της εκκλησίας.

Μη κρατάτε κακία όμως στο Θεό,
το μαγαζί έχει τρεχάματα είναι πολυεθνικό,
πού να γνωρίζει κι αυτός όλους τους συνεργάτες του
κι αυτός κοιτάει να διώξει το βάρος απ’ τις πλάτες του.
Άλλοι λαμόγια κι άλλοι στην προσευχή ως το βράδυ.
Άλλοι professionals ή στου Μεσαίωνα το σκοτάδι.
Καλά όλα αυτά, αλλά για τα μοναστήρια τους
αλλιώς θ’ ακούνε μια ζωή τα ασιχτήρια τους.
Δεν είναι ο λαός το παιδί για τα θελήματα
έχει τα ζόρια του μύρια προβλήματα
αν μας κυκλώσουν κι οι σκιές με τα μεγάλα μαύρα ράσα
άντε βγάλε από τα μάτια μας τα γράσα.
Και ας τελειώνουμε επιτέλους με τα τάματα
στο κεφάλι μας κρυμμένα όλα τα θαύματα
με τους σάπιους ούτε στιγμή απ’ τη ζωή μας
που μια την έχουμε να ‘ναι δική μας
όσο για το θέμα μου ας το διευθετήσουνε
έτσι για φόρο τιμής ας μ’ αφορίσουνε
κι όταν ψοφήσω μη με διαβάσουνε
οι φίλοι μου οι αριστεροί απ’ τη ζήλια τους να σκάσουνε.

Ω, μεγάλα μαύρα ράσα
Χρυσοί σταυροί και πετραχήλια
Ω, στα μάτια μας τα γράσα
και οι προσευχές στα χείλια.
Ω, μεγάλα μαύρα ράσα σας πληρώνουμε όλοι φέσι
Τον Ιούδα τον μπαγάσα τη δουλειά άφησε στη μέση.

[zoropatra]

Άσπρη καμπαρτίνα

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Φορούσε άσπρη καμπαρτίνα
και βάδιζε στο κόσμο του
κομμάτια έγινε η βιτρίνα
που βρέθηκε στον δρόμο του

Κόβει τη νύχτα η σειρήνα
τα μπλόκα μπαίνουν στη σκηνή
τον τύλιξαν στην καμπαρτίνα
και τον άδειασαν στο κελί

Μόνο η βροχή ξέρει, μόνο η βροχή ξέρει
και λέει τραγούδι βουβό
μόνο η βροχή κλαίει, μόνο η βροχή κλαίει
μ' ένα τραγούδι μισό

Τη φυλακή δεν την μπορούσε
θα φύγω είπε κι από εδώ
η σήραγγα τον οδηγούσε
απ' έξω στο άπιαστο κενό

Αέρας μπαίνει στο κελί του
ξυπνάει όλη η φρουρά
στοίχημα βάλαν τη ζωή του
μην τους ξεφύγει άλλη φορά

Γαλόνια χάσαν την τιμή τους
κυκλώσαν όλη την Αθήνα
με την χαμένη υπόληψη τους
να κυνηγάει μια άσπρη καμπαρτίνα

Μόνο η βροχή ξέρει, μόνο η βροχή ξέρει
και λέει τραγούδι βουβό
μόνο η βροχή κλαίει, μόνο η βροχή κλαίει
μ' ένα τραγούδι μισό

Φορούσε άσπρη καμπαρτίνα
και βάδιζε στο κόσμο του
οι σφαίρες βγήκαν απ' τα σχίνα
και χώθηκαν στον ώμο του

Έμεινε λίγο σαστισμένος
μπερδεύτηκε το βήμα του
σκέφτηκε είμαι σκοτωμένος
και μπήκε μες το μνήμα του

Ύστερα βγήκε ο δολοφόνος
κρατώντας ένα δίκαννο
δήλωσε τι ωραίος φόνος
και μ' έλεγαν ανίκανο

Μόνο η βροχή ξέρει, μόνο η βροχή ξέρει
και λέει τραγούδι βουβό
μόνο η βροχή κλαίει, μόνο η βροχή κλαίει
μ' ένα τραγούδι μισό

[zoropatra]

Δεν μ' αρέσουν τα τραγούδια

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Δεν μ' αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ' αγαπώ
δεν μ' αρέσουνε εκείνοι που γελάνε με σκοπό
δεν μ' αρέσουνε οι φίλοι που με ανακρίνουνε
να δικάσουν την ψυχή μου και να φύγουνε.

Δεν μ' αρέσουν οι γυναίκες που παρθένες ντύνονται
και ανάβουν άλλα φώτα που ποτέ δεν σβήνουνε
δεν μ' αρέσουνε οι άντρες σαν και μένανε
που όλο λένε πως θα φύγουν κι όλο μένουνε.

Κολλημένος στα ίδια τα λάθη
και να σέρνομαι
να ζητάω βοήθεια απ' τη λάσπη
και ν' ανασταίνομαι.

Δεν μ' αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ' αγαπώ
οι προφήτες που προβλέπουν τον αόρατο εχθρό
δεν μ' αρέσουν τα κεφάλια τα αγύριστα
που ακροατήρια θέλουν για κηρύγματα.

Κολλημένος στα ίδια τα λάθη
και να σέρνομαι
να ζητάω βοήθεια απ' τη λάσπη
και ν' ανασταίνομαι.

[jtoros]

Πάμε λοιπόν...

Φοβάμαι - Μπλε

Μέσα στα μαλλιά σου πετάω
τις στιγμές μου μεθάω
σ’ αγαπώ και φεύγω.
Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω
ένα στίχο σκοτώνω πάρε με μαζί σου,
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω...

Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω
την ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε.
Κοίτα πόσο έχω αλλάξει,
σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος.
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά!

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω
Φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι
μην ακούς τι λέω...

[jtoros]

Γιατί - Πυξ Λαξ

Άδειες στιγμές,η ψυχή μας κενή
τα λόγια υπάρχουν γιατί υπήρχαν εκεί,
πλοίο τα μάτια τα μαλλιά σου πανί
πόσο σε ήθελα και πόσο εσύ,γιατί.
Γιατί;

Γιατί το τραγούδι αυτό
πάντα να λέει δε μπορώ,
γιατί κι εσύ με σπρώχνεις στο γκρεμό
δεν σε συγχωρώ,δεν σε συγχωρώ,γιατί.

Κοίτα να δεις πως αλλάξαμε
δες τη ζωή που ξεγράψαμε
με μια ματιά,με μια κίνηση απλή
ο εγωισμός σου,πάντα αυτός οδηγεί.
Γιατί;

[jtoros]

Τι 'ναι αυτό που μας ενώνει - Πυξ Λαξ

Θα 'θελα μια νύχτα στ' ανέμου το νησί
να 'βρισκα της μοίρας το ψεύτικο κρασί,
εκείνο που σε βγάζει απ' την παγωνιά
να το πιω και να φύγω μακριά.

Για να σε βρω στης Σμύρνης την άσβεστη φωτιά,
να μου φανερώνεις του Αιγαίου τα μυστικά,
να μου τραγουδήσεις πράγματα γνωστά
και να νιώθω πως σε ξέρω από παλιά.

Τι 'ναι αυτό που μας ενώνει
μας χωρίζει μας πληγώνει
είναι ο χρόνος που τελειώνει
και ξανά μένουμε μόνοι.

[jtoros]

Μόνο για κείνη μη μου λες - Πυξ Λαξ και Θεοδοσία Τσάτσου

Αν έρθεις απ'το σπίτι τα χαράματα
θα έχω το κλειδί πανω στην πόρτα
Αν θέλεις θα γκρεμισουμε τα φραγματα
δυο ταχυδρόμοι που ξεχάστηκαν στη βόλτα

Πες μου, πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι στις γιορτές
Πες μου, πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι στις γιορτές
Μόνο για κείνη μη μου λες
Μόνο για κείνη μη μου λες
Την έχω κλείσει μες στο χθές
Την έχω κλείσει μες στο χθές
Μόνο για κείνη μη μου λες

Αν έρθεις απ' το σπίτι τα χαράματα
να πεις τις πιο καλές σου ιστορίες
αυτές που ζωντανεύουνε τ'αγάλματα
και κατεβάζουν τα ρολά στις απορίες

Πες μου, πες μου αν θέλεις
τι φοβάσαι στις γιορτές
Πες μου, πες μου αν θέλεις
τι φοβάσαι στις γιορτές
Μόνο για κείνον μη μου λες
Μόνο για κείνον μη μου λες
Μόνο για κείνον μη μου λες

[jtoros]

Σιγουριά - Active Member

Κακό πράγμα η σιγουριά τελικά άκου που σου λέω
εγώ που πληρώνω ακόμα για όλα εκείνα που δε φταιω
δεν άραξα ποτέ να βολευτώ σε όσα είχα κοντά μου
δε μοιράστηκα ποτέ τα όνειρά μου.
Με εκείνους και καλά τους βολεμένους
εγώ έψαχνα το δάκρυ κάπου αλλού, στους πληγωμένους
απ' όλα εκείνα που μουλιάζουν το μυαλό μας
που γεμίζουν ένα ψέμα με χαρά για το εγώ μας.

Στάθηκα απέναντι από εκείνα που μου ’τάζαν
που μου χαλάγαν τη ζωή και με τρομάζαν
γιατί είναι τόσο ψυχρό και βέβαιο το πάθος
που δε σηκώνει λάθος.
Και με απόγνωση βαθιά κοιτάω να μην καταντήσω
να πληρώνω λύτρα για να πάρω τη ζωή μου πίσω
Βάζω στοίχημα λοιπόν όλα τα όνειρά μου
και τρέχω πάλι μακριά απ' τη σιγουριά μου.

Και έτσι στο έργο που κυλάει σήκωσε λίγο τη ματιά σου
είναι ο ρόλος σου μικρός βάλε λόγια ρε δικά σου
ζήσε περήφανη ζωή και άσε το δράμα
Διώξε το φόβο μακριά δεν έχει όρια το θαύμα.
Πες ότι θέλεις να πετάξεις κι ας μεγάλωσες στο χώμα
πάρε μαύρο και λευκό, φτιάξε ένα δικό σου χρώμα
κάνε φίλους που δεν έχουν λησμονήσει
εκείνο το παιδί που δεν έχει ακόμα αρχίσει
να μετράει τις αναμνήσεις και τη λύπη του να φτύνει
να ζητάει απ' τη στιγμή μεγαλείο και να κρίνει
ό,τι του δίνει μια εικόνα τυλιγμένη μ' ένα ψέμα
ένα τίποτα που αρκεί για να γίνει πρώτο θέμα.
Μα εκεί χαμένος στην ασφάλεια της λήθης
να φωνάζει η ψυχή του «Ρε, ηλίθιε, δεν με πείθεις!»

Θέλω μια άνοιξη από δάκρυα, πίστεψέ το, είναι η σειρά σου
σ' αγαπάει η ζωή φύγε ρε απ' τη σιγουριά σου.

Τη σιγουριά που μου έδινες Θεέ μου δεν πήρα ποτέ μου
είχα παρέα τον πόνο στα ταξίδια μου εγώ
τριγύρω μου όλα γνωστά σαν το αύριο, το χθες μου
να μου κλείνουν το στόμα μα δεν λέω να πνιγώ.

Καθένας από εμάς πρέπει να έχει για πατρίδα το μέρος που ζούνε οι αξίες και οι αρχές του. Και τότε η αλήθεια και το φως θα μας λυτρώσουν απ' τις σκιές.