Με το φτωχό μου το μυαλό
29/4/2010 3:45:51 μμ.
Πήρα ανάποδες διαβάζοντας τον τίτλο στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ για τον Ζεοβάνι. «Καίγεται για ρευστό η Χαλ». Οπότε εμείς, που ζούμε σε μια χώρα που οι ομάδες δεν έχουν οικονομικά προβλήματα όπως η Χαλ, βουρ στον πατσά και να της πάρουμε τον παίκτη. Το μόνο που μπορεί να σε σώσει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η τέχνη.
Tου Αντώνη Πανούτσου
Στο «Οι φυλακισμένοι της Αλτόνα» του Ζαν Πολ Σαρτρ ένας αξιωματικός του γερμανικού στρατού μετά την ήττα μένει κλεισμένος για χρόνια σε ένα δωμάτιο, μιλώντας σε καβούρια και διαβάζοντας παλιές εφημερίδες που περιγράφουν τη Γερμανία να υποφέρει. Ο λόγος είναι ότι πιστεύει ότι κάθε έγκλημα πρέπει να έχει την τιμωρία του. Υπάρχει πρόβλημα. Για ζωντανά καβούρια πρέπει να κατέβω στην Αμφιάλη και από παλιές εφημερίδες υπάρχουν μόνο αθλητικές, αλλά το κλειδί στην πόρτα το έχω βάλει.
H χώρα στην οποία κάθε σπίτι έχει γυναίκα να έρχεται να το καθαρίζει, κάθε οικογένεια έχει ένα αμάξι για κάθε μέλος της, υπάρχουν τα περισσότερα Cayenne, η κατανάλωση ουίσκι είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο και της οποίας η απάντηση στην ψυχανάλυση ήταν το shopping therapy, τώρα τρέμει μπροστά στην πραγματικότητα. Οτι για χρόνια κορόιδευε την κοινωνία δίνοντας ψεύτικους στατιστικούς αριθμούς για ν' αποφύγει να πάρει μέτρα.
Σαν τον Ξανθόπουλο τα ρίχνουνε στην πουτάνα την κοινωνία και το κεφάλαιο που τους αδίκησαν. Σαν τον Σταυρίδη και τον Αυλωνίτη σκέφτονται να κάνουν ότι δεν ακούν το κουδούνι όταν έρθουν για τα δανεικά.
Σαν την Αννα Παναγιωτοπούλου στη «Μαντάμ Σουσού» δεν ανοίγουν το συρτάρι του κομοδίνου υπό τον φόβο ότι δεν θα βρουν τίποτα. Σε ένα άρθρο του Τέλλογλου στο Protagon τα λέει όλα. «Το παταγώδες τέλος της μεταπολίτευσης». Τέρμα ο λαός ο βασανισμένος να θυμάται τον Ωρωπό και ο αστός ο μαλακισμένος 25 χρόνια αργότερα να θυμάται να πάρει την ΕΛΔΕ για να αγοράσει χαλυβδόφυλλα στις πέντε χιλιάδες. Πάνε και οι δύο. Τους πάτησε όχι το τρένο, αλλά η πραγματικότητα, που είναι σαν τη νέα Porsche στη σελίδα του Μπαλή, μόνο που ξεχάσανε να της βάλουν ABS. Το πρόβλημα δεν είναι ότι κάποιος συνδικαλιστής της ΔΕΗ θα κατεβάσει τον διακόπτη του ρεύματος.
Το πρόβλημα -και η λύση του- είναι ότι δεν θα υπάρχει διακόπτης. Γιατί δεν θα υπάρχει ΔΕΗ. Στο ραδιόφωνο λίγο νόημα θα έχει να μην υπάρχει ΔΕΗ, αφού δεν θα υπάρχει ραδιόφωνο. Χτες και σήμερα ραδιόφωνο γιοκ, επειδή οι τεχνικοί κάνουν απεργία διαμαρτυρόμενοι για την απόλυση του συνδικαλιστή συναδέλφου τους στον Rock FM και διεκδικώντας αύξηση των αποδοχών. Ολοι οι σταθμοί κλείνουν επειδή ένας συνδικαλιστής πλακώθηκε με την εργοδοσία… Σαν ο ιδιωτικός τομέας να είναι δημόσιο και όλοι οι ιδιοκτήτες να έχουν ευθύνη για το τι κάνει ένας. Το δεύτερο «διεκδικώντας αύξηση των αποδοχών με την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης». Ναι, πήξανε στη διαφήμιση και δεν ξέρουν πού να τα βάλουν…
Μέχρι και 50% έχει πέσει η διαφήμιση στο ραδιόφωνο σε δύο χρόνια και ακόμα και να ακούτε μπόλικη, οι τιμές είναι σκοτωμένες και πάνε σε απεργίες για αυξήσεις. Την ώρα που ζητάμε από τους δημόσιους να χάσουν το 15% από τους μισθούς τους. Αλλά γιατί να το χάσουν; Γιατί κι αυτοί να μην κατέβουν σε απεργία για να διεκδικήσουν τις νέες συλλογικές συμβάσεις τους; Επειδή βρουμμμ. Είναι η νταλίκα της πραγματικότητας. Ο οίκος Standard & Poor's που χαρακτήρισε τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου «σκουπίδια». Αυτό είναι το «junk». Να τα λέτε, να τα γράφετε, που θα έλεγε και ο Αναστόπουλος.
Δίκιο είναι το δίκιο του σχολικού τροχονόμου. Χθες το μεσημέρι ο κόσμος καιγόταν και 300 κυρίες χτενίζονταν όχι στο σπίτι τους, αλλά στο Σύνταγμα, που το είχαν κλείσει ζητώντας τη μονιμοποίησή τους στο δημόσιο. Γιατί; Επειδή παρέχουν πολύτιμες υπηρεσίες.
Οπως είπαν, πηγαίνουν το πρωί από τις 7 έως τις 8 και το μεσημέρι από τις 2 έως τις 3 και σταματάνε την κίνηση για να περάσουν τα παιδάκια τον δρόμο. Μόνο αυτό; Φυσικά όχι. «Συνοδεύουμε τα παιδάκια στις εκδρομές μερικές φορές που μας το ζητάνε οι καθηγητές». Και γιατί να μονιμοποιηθούν με το ένα δίωρο; Γιατί θα παίρνουν οκτακόσια αλλά «θα πληρώνουν εισφορές στα ταμεία», που είπε και η εκπρόσωπός τους. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στην οικονομία, αφού αν μπούμε όλοι στο δημόσιο εκτός του ότι θα παλαβώσουμε όλη την Ευρώπη, θα έχουμε και τα υγιέστερα ασφαλιστικά ταμεία, αφού εκεί θα τα χώνουμε όλοι μας.
Τέτοιος αγώνα και να μη γίνεται γνωστός, τουλάχιστον ραδιοφωνικά, επειδή απολύσανε τον συνδικαλιστή στον Rock FM; Αμαρτία από τον Θεό.Οπως χάσαμε και τον τίμιο αγώνα του ΠΑΜΕ και της ΠΝΟ, που εμπόδισαν το κρουαζιερόπλοιο «Zenith» να πιάσει στο λιμάνι του Πειραιά. Θα χαθούν 10 εκατομμύρια ετησίως και 400 θέσεις εργασίας, αλλά τι μας νοιάζει; Θα τα πληρώσουν αυτοί που τόσα χρόνια τρώγανε.
Σημαντική παράμετρος
Αποκαλύπτομαι μπροστά στο μεγαλείο των αναγνωστών των αθλητικών εφημερίδων, που μέσα στην υστερία πάνε και ακουμπάνε το 1,30 τους για να διαβάσουν κάτι που δεν είναι της απόλυτης επικαιρότητας. Εκτός αν υπάρχει άνθρωπος να πιστεύει ότι είναι σημαντικότερο ποιος θα βγει δεύτερος στο πρωτάθλημα ή ποιους πήρε στην ομάδα του ο Καραγκούνης και ποιους ο Δομάζος απ' το ότι η Ελλάδα μπατίρισε. Από την άλλη, οι μεγαλειώδεις όσο πάνε και λιγοστεύουν. Για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια οι αναγνώστες των αθλητικών εφημερίδων έπεσαν κάτω από τα 100 χιλιάρικα. Εδώ λοιπόν να προσθέσω μια παράμετρο που έχει σχέση με τις απεργίες.
Λέγεται ότι πιθανόν σε ένα μήνα θα βγει η νέα εφημερίδα «Ο γαύρος», με εκδότη τον Αντώνη Πίκουλα. Μια χαρά εκδότης ο Πίκουλας, εδώ και πολλά χρόνια βγάζει την «Αξία», για ένα διάστημα πριν από μια δεκαετία είχαμε συνεργαστεί μαζί και με τον «Κάρπετ». Επίσης είμαι βέβαιος ότι ο Πίκουλας έχει κάνει τα μετρήματά του, έχει συμπεράνει ότι η εφημερίδα θα τραβήξει και με το καλό, που όπως όλοι καταλαβαίνουν είναι και ειλικρινές αφού δεν δουλεύω σε οπαδικό φύλλο. Σε αυτό όμως το σημείο να πω και εγώ δύο πράγματα με το φτωχό μου το μυαλό.
Ας πούμε ότι η εφημερίδα δεν πάει καλά. Ας πούμε ότι -χτύπα ξύλο- κλείνει. Ας πούμε τώρα κάτι άλλο. Ας πούμε ότι η εφημερίδα πάει πολύ καλά. Ας πούμε όμως ότι -χτύπα διπλό ξύλο- ο «Πρωταθλητής» ή το «Φως» κλείνει. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαν οι εργατοπατέρες να μας πουν τι μπορούμε να κάνουμε από τώρα, για να μη συμβεί αυτό που πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Να αρχίζουμε δηλαδή να φωνάζουμε για τους συναδέλφους που χάνουν τη δουλειά τους και να κατεβαίνουμε σε απεργίες για να μείνει η εφημερίδα ανοιχτή και να απορροφηθούν συνάδελφοι σε άλλες θέσεις.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι: ελεύθερη οικονομία έχουμε και δικαίωμα και μαγκιά του Πίκουλα να το διακινδυνεύσει και να χάσει τα λεφτά του ή να κλείσει τον αντίπαλό του. Ομως αυτό αφορά τον Πίκουλα και τον αντίπαλο, είτε είναι «αυτοί» είτε «εμείς», και κανέναν άλλον, και σε μια αγορά σε συρρίκνωση είναι δεδομένο ότι κάποιες εφημερίδες θα κλείσουν. Μεγάλα παιδιά και επαγγελματίες είμαστε και ξέρουμε τα ρίσκα που παίρνουμε. Είναι λοιπόν δυνατόν όλοι να πούμε ότι τα ξέρουμε και να μην τραβιόμαστε σε απεργίες έτσι και γίνει ανάποδη;
Οχι τίποτα άλλο, αλλά με την πανελλήνια μαλακία που έχει βαρέσει τα συνδικάτα θα τα κλείσουμε τα μαγαζιά και μετά θα έχουμε κάθε λόγο να κατεβαίνουμε στους δρόμους.
