Το Μαυροβούνιο στη σημερινή του μορφή είναι ένα νέο κράτος. Αφού διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, το 1991, ήταν μέρος της Σερβίας. Μόλις το 2006 ανεξαρτητοποιήθηκε. Μπαίνοντας στη χώρα, κάναμε μια όμορφη διαδρομή δίπλα στη Λίμνη Skadar. Φτάσαμε μέχρι το Sveti Stefan, το πολυφωτογραφημένο νησάκι με την παλιά πόλη, την οποία ένας Έλληνας εφοπλιστής έχει νοικιάσει για 45 χρόνια και τη μετέτρεψε σε ξενοδοχείο. Τώρα ούτε οι ντόπιοι δε μπορούν να την επισκεφτούν, αν δεν έχουν άδεια από το ξενοδοχείο, οπότε λογικό είναι να έχουν παράπονα. Αφού αηδιάσαμε από τον πλούτο και τη φιγούρα που είδαμε εκεί, πήγαμε και στη Budva, για μια δεύτερη δόση. Τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να επισκεφτούμε την παλιά πόλη.
Η έκπληξη ήταν η παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, το Cetinje. Είναι μια συμπαθητική, μικρή πόλη απλωμένη σε μια κοιλάδα με χαμηλά σπίτια, που όλα έχουν τον κήπο τους. Συνήθως είναι ξύλινα κι έχουν ζωηρά χρώματα. Η αρχιτεκτονική αρκετών δημοσίων κτιρίων θυμίζει την αυστριακή, έχοντας χτιστεί με μεγάλες, βαριές πέτρες και με όμορφες στέγες να τα στολίζουν. Το Cetinje δεν έχει κάτι το συναρπαστικό, αλλά έχει μια ωραία ατμόσφαιρα. Νιώσαμε πως είναι ανθρώπινη πόλη, στην οποία θα μπορούσα να ζήσω ακόμη κι εγώ, που δε συμπαθώ τις πόλεις. Κάπου εκεί αρχίσαμε να νιώθουμε πως είμαστε στη Βόρεια Ευρώπη, πράγμα που δεν πάψαμε να το νιώθουμε στις πόλεις του Μαυροβουνίου.
Κάναμε μια ωραία διαδρομή στο ορεινό Εθνικό Πάρκο Lovćen και κάπου εκεί πήραμε ένα χωματόδρομο και βρήκαμε ένα καταπληκτικό μέρος για κατασκήνωση στα 1.320 μ. υψόμετρο. Για όσους περάσουν από 'κει, έχω το στίγμα στο Live Trip Traveller. Κατεβαίνοντας από το βουνό, δε χορταίναμε να βλέπουμε από ψηλά τον Κόλπο του Kotor. H μορφή του είναι τέτοια, που θυμίζει φιόρδ. Κάναμε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα και ρίξαμε και μια βουτιά, που ήταν η πρώτη μας σε θάλασσα, γιατί όλες οι υπόλοιπες ήταν σε λίμνες και παγωμένα ποτάμια! Η παλιά πόλη του Kotor, μέσα στο βενετσιάνικο κάστρο, ήταν αυτή που μας άρεσε περισσότερο.