+1000
Δάσκαλε, εσύ και όσοι έμειναν σε αυτόν τον τόπο που φτάνει ακόμα το μυαλό τους να σκέφτονται έτσι, κυρίως όσοι είστε εκπαιδευτικοί, που έχουν ακόμα συνήδηση, έστω και όταν αυτή ξυπνάει λίγο αργά (δεν λέω για σένα, γενικά το λέω) μετά από την φάπα ενός τυχαίου γεγονότος ή ως αποτέλεσμα μιας κρίσης που μας βάζει στη διαδικασία αναθεώρησης μιας ολόκληρης ζωής, κλείστε λίγο τα γαμοβιβλία και μιλήστε στα παιδιά.
Μην τους λέτε μόνο τα προβλεπόμενα από το πρόγραμμα. Έτσι κι'αλλιώς, ότι και να σπουδάσουν, ακόμα κι'αν σπουδάσουν, η επιτυχία στη ζωή δεν είναι μόνο η εύρεση εργασίας, ή μάλλον, δεν είναι καν επιτυχία. Η εργασία σε συντηρεί εν ζωή. Άλλα πράγματα φτάνουν τον άνθρωπο ψηλά και τον κάνουν ευτιχισμένο.
Βοηθήστε τα παιδιά να μάθουν τη ζωή και τον εαυτό τους. Να καταλάβουν ότι ευτυχία δεν είναι να κάνεις την δουλειά που θα ευχαριστήσει τον μπαμπά & τη μαμά, αλλά να μάθεις ποιός είσαι και να σκέφτεσαι ελεύθερα. Να μπορείς να αποφασίζεις χωρίς φοβίες για το μέλλον σου.
Εσείς οι δάσκαλοι βοηθήστε τα παιδιά να κυνηγάνε τα όνειρά τους, όποια κι'αν είναι αυτά. Αν τα παιδιά καταλάβουν ότι περνάνε όοοοολα αυτά τόσα χρόνια στα σχολεία και στα φροντιστήρια, μόνο και μόνο για να βρούνε μια δουλειά που δεν θα τους αρέσει, με 400 ευρώ, που δεν θα τα ζει, που δεν θα τους δίνει προοπτική, και που στο τέλος θα γίνει η αιτία να ζήσουν δυστυχισμένα, χαθήκαμε!!!
Αποσυνδέστε επιτέλους την παδεία από τον οφελιμισμό που την έχει κυριεύσει. ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ! Ποιόν στόχο ρε; Στόχος της παιδείας είναι να βγάζει παιδιά 17 χρονών που δεν μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν και να τα στέλνει όπου να'νε να σπουδάσουν ότι να'να, πουλόντας ένα όνειρο που δεν υπήρχε, που δεν υπάρχει, και είναι μια ψεύτικη ζωή;
Το ξέρετε ότι υπάρχουν παιδιά 12, 13, 14 ετών που δεν κοιμούνται τα βράδια από το άγχος; Έχετε μιλήσει με παιδιά που βλέπουν τον κόσμο πιο σκοτεινό και από τον Καριωτάκη; Που δεν ονειρεύονται; Που δεν ελπίζουν και δεν πιστεύουν σε τίποτα; Αυτά τα παιδιά θα τα σώσει μια δουλίτσα;
Δάσκαλε, ίσως ο "Γιωργάκης" είναι σε καλύτερη μοίρα από τους επόμενους "Γιωργάκιδες" που ακολουθούν, γιατί αν έχεις φτάσει στο σημείο να κάνεις ζωή μποέμ με ζογκλερικά στα φανάρια έχεις πάρει τις αποφάσεις σου, όπως η κοπελιά που παρατάει την δουλίτσα της και πάει Ινδία, όπως ο φίλος μου ο Ναπολιτάνος που έζησε τα μισά από τα 50 χρόνια του στο νησί τα καλοκαίρια και τα άλλα μισά στην Ινδία τους χειμώνες, σήμερα έχει φύγει από την ζωή, αλλά δεν μου παραπονέθηκε ποτέ ότι δεν πέρναγε καλά, ήταν ευτιχισμένος, ενώ εγώ, με την σουπερ δουλίτσα μου και τον σούπερ μισθό μου (τότε) δεν μπορούσα να αντιληθφώ ούτε καν την έννοια ευτυχία...και τον κοίταζα σαν μαλάκας που πέρασα την ζωή μου πάνω από τα βιβλία και μέσα σε άψυχα γραφεία να κάνω ότι μαλακία μου ζητούσαν τα αφεντικά γιατί είμουν πολύ καλός σε αυτό, και να περιμένω 10 μέρες τον χρόνο για να δω τι υπάρχει πίσω από εκείνο το βουνό με τις κεραίες...
Κατάλαβες δασκαλέ μου;
Με σεβασμό.