Ο δρόμος προς Harsova νορμάλ, πάμε σβέλτα αλλά όταν το gps μου λέει «στρίψε εδώ για Braila», σταματώ γιατί στην πινακίδα του δρόμου, αναφέρεται μεν η Braila αλλά έχει σβηστεί από πάνω και ο δρόμος έχει στη μέση 2 μεγάλες κοτρώνες σαν να λέει «δρόμος κλειστός». Ρωτάμε 2 Ρομά που ήταν στο σημείο και μας λένε ότι περνάει προς Braila, οπότε κάνουμε την πατάτα να χωθούμε στο χάος!
Ο δρόμος είναι μισογκρεμισμένος, περνάμε μέσα από άθλια χωριά, όπου οι γιαγιάδες κάθονται έξω από τα σπίτια τους πάνω στις μάντρες ή στα πεζούλια, τα παιδιά κυκλοφορούν ημίγυμνα και οι χήνες έχουν προτεραιότητα.
Βγαίνουμε με τα πολλά στην Braila και μέσω του περιφερειακού δρόμου, ο οποίος είναι θεοσκότεινος και τίγκα στα ζουζούνια (τα κράνη μας έγιναν μαύρα απ΄τα σπλατς και σπλουτς κάθε δευτερόλεπτο) βγαίνουμε στο Galati λίγο μετά τις 10 το βράδυ. Αγχωμένοι, ξεφορτώνουμε και τρέχουμε να δώσουμε την παραγγελία μας στο ρεστωράν του χοτέλ που έμενε ανοιχτό έως τις 11.
Τέλος καλό, όλα καλά, με γιομάτα στομάχια πάμε νάνι...
Μέρα 4: Galati-Reni-Izmail-Kilya-Vylkove-Tatarbunary-Bilhord Dnistrovskiy-Zatoka-Odessa (450 χλμ)
Χάρτης διαδρομής από το γούγλη: http://goo.gl/maps/3sIy
Κάπου εδώ αρχίζει η εμμονή μας με τη διάλυση της ελληνικής γλώσσας, βάζοντας την κατάληξη «ζα» σχεδόν σε κάθε λέξη. Για να σας βάλω στο κλίμα, παραθέτω παραδείγματα: Χάρης-Χαρούλης-Χαρούληζας, Μπίλυ-Μπίλυζας, Ουκρανία-Ουκρανίεζα, δρόμος-δρόμοσζα, Τσισινάου-Τσισινάουζα και πάει λέγοντας...
Η μέρα λοιπόν ξεκινά με ένα πλούσιο πρωϊνό, φωτογραφίεζες από το ποτάμιζα και βουρ για Ουκρανίεζα...
Αχ αυτά τα σύνορα! Τα είχα ονειρευτεί τόσες φορές και ανησυχούσα πως θα τα περάσω αφού έχω διαβάσει τα χειρότερα. Το πέρασμα ξεκινά με την εύκολη έξοδο από τη Ρουμανία. Μπαίνουμε στη νεκρή ζώνη και αρχίζω να ψαρώνω…
Πέφτουμε πάνω στην ουρά αναμονής για την είσοδο στη Μολδαβία και σταματάμε. Περνάμε από έλεγχο εγγράφων από τύπους με καπέλα τηγάνια, αναλυτικά να ψάχνουν τον αρ.πλαισίου, να κοιτάνε την πινακίδα, να έρχεται άλλος και να τα ξανακοιτάζει από την αρχή. Στο καπάκι, πάμε πληρώνουμε τον οικολογικό φόρο (2 γιούρια) και περιμένουμε. Εν τω μεταξύ διάφορα βλοσυρά σκυλιά γυρνούν γύρω γύρω από τα οχήματα. Στο περίμενε για περίπου σαράντα πέντε λεπτά συνολικά και τελικά περνάμε στη νεκρή ζώνη με την Ουκρανία, είναι δεν είναι κάνα χιλιόμετρο και ώωωωπα άφιξη στα Ουκρανικά σύνορα.
Άντε πάλι, να μας ελέγχουν τα έγγραφα πρώτα η αστυνομία, μετά το τελωνείο, πάρε το άσπρο το χαρτάκι και μια κόκκινη σφραγίδα, πάρε άλλη σφραγίδα από άλλον, μετά υπεύθυνη δήλωση ότι δεν κουβαλάς καλάσνικοφ, πρέζα και πυρηνικά, πίιιισω στο μοτοσακό για έλεγχο αρ.πλαισίου. Να και ο έλεγχος των αποσκευών και του φαρμακείου, τι είναι αυτό? Για τα αυτιά. Αυτό? Για τη δυσεντερία. Αυτό? Για τσιμπήματα εντόμων και πάει λέγοντας, γιου γκετ δε πίκτσουρ…
Τελικά και μετά από περίπου 2 ώρες από την έξοδο από τη Ρουμανίεζα και πολύ ιδρώτα, δίνουμε τα χαρτάκια στον φρουρό και περνάμε στην Ουκρανίεζα.
Οδηγώ όρθιος σε έναν επιεικώς απαράδεκτο αλλά χωρίς λακούβες δρόμο και φωνάζω απ’τη χαρά μου «ία- ία- ία, Ουκρανία - Ουκρανία». Το πρώτο σοκ έρχεται όταν αντικρύζω τα πρώτα οχήματα τα οποία θυμίζουν ελληνικές ταινίες του ’50. Κάτι φορτηγά και λιμουζίνες σοβιετικής προέλευσης και τελείως διαλυμένα. Μοτοσυκλέτα βλέπουμε μόνο μία, σοβιετικό flat twin να περνάει, πρα πρα πρα, ένα νέο ζευγάρι επάνω, μου λέει ο Χαρούληζας «φαντάσου τι γκομενάκι θα έβγαζες με το βέρσυς» και εκτονώνουμε την ένταση από το πέρασμα των συνόρων με ένα καλό γέλιο….Τα υπόλοιπα είναι όλα μικρά μοτοσακά τύπου φλορέτας που πηγαίνουν «αέρα» στον άθλιο δρόμο...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Εδώ πρέπει να κάνω μια παράκαμψη στο στόρυ για να πω ότι όταν ετοιμαζόμουν για το ταξίδι, είχα διαβάσει το ταξιδιωτικό αυτού του παλιοχαρακτήρα του “gallos”, (δείτε στο
http://www.moto.gr/forums/showthread.php?t=125553&s=
και είχα έρθει σʼεπαφή μαζί του για να πάρω πληροφορίες…Με τα πολλά βρεθήκαμε αυτός, ο Βουνός, ο Χαρούληζας και εγώ και μας έδωκαν ένα μικρό δωράκι για τον Σεργκέι στην Οδησσό. Για τους ανυπόμονους, θυμίζω ότι Σεργκέι εστί παληκάρι ξηγημένο, παλιοχαρακτήρας μηχανόβιος που πέρσυ είχε υιοθετήσει τον Dima και τον Βουνό, όταν αυτοί χρειάστηκαν ανταλλακτικά για το μοτοσακό του Βουνού και τους είχε κάνει τα διάφορα κόλπα…θα επανέλθω στα κόλπα του Σεργκέι (στο εξής Σεργκέιζας) αργότερα…
Σε επικοινωνία με γραπτά μηνύματα με το Σεργκέιζα, μου είχε πει να του τηλεφωνήσω μόλις θα περνάγαμε τα σύνορα. Μου λέει λοιπόν, «ωραία σε 3-4 ώρες θα είσαστε εδώ, πάρε με να μου πεις όταν θα είσαστε στο ξενοδοχείο», «Οκ Σεργκέιζα, λετ ιτ μπι» και ξεκινάμε για Izmail.
Ο δρόμος από το Reni μέχρι το Izmail είναι άθλιος αλλά τρώγεται σχετικά εύκολα με μερικά σλάλομ και κίνηση με 60-70 χαω για να αποφεύγεις τις τρύπες…υπάρχουν κομμάτια με καλό οδόστρωμα και ξαφνικά γαρμπίλι και τρύπες…σχετικά εύκολα όμως φτάνουμε στο Izmail.
Τηγανοφόροι...
Ο κεντρικός δρόμος φτιαγμένος από πλάκες μπετό που ταλαιπωρούν τις αναρτήσεις και τη μέση.
Όλοι οι παράδρομοι της πόλης είναι χώμα με γούβες και λασπολίμνες.
Το gps μας πάει από κάτι στενά για να μας βάλει σε έναν ακόμα χειρότερο δρόμο. Περνάμε μια λασπολακούβα και ξαφνικά ακούω «εεεεεεε». Γυρνώ και βλέπω το kle στο λασπόλουτρο και ο κακόμοιρος ο Χαρούληζας όρθιος από πάνω και απορημένος. Είχε προσπαθήσει να κλείσει την κάμερα εν κινήσει και με το ένα χέρι περνάει τη λασπολακούβα, ανοίγει λίγο άτσαλα το γκάζι και ωωωωωπ, πάρτον κάτω! Ευτυχώς η ζημιά είναι μικρή αλλά αρκεί για να μας ρίξει λίγο τη διάθεση αφού το μοτοσακό φρέναρε στο εξής με δυσκολία λόγω του στραβωμένου λεβιέ και έστριβε δύσκολα λόγω του στραβωμένου τιμονιού…
Τελευταία τροποποίηση από wildbilly; 19/06/2012 στις 13:09.
Προχωρούμε προς Kilya και ο δρόμος, αν είναι δυνατόν, γίνεται ακόμα χειρότερος. Μιλάμε για το απόλυτο ναρκοπέδιο!!! Ταχύτητες 50 χαω θεωρούνται διαγαλαξιακές, σʼαυτόν τον δρόμο μόνο με εντούρο περνάς με αξιοπρέπεια, εμείς απλώς σηκωνόμαστε όρθιοι όλη την ώρα και απλώς διαλέγουμε σε ποια λακούβα θα πέσουμε μέσα…Η κατάσταση επιδεινώνεται αφού τα φορτηγά που περνούν πάνε «αέρα» και σηκώνουν σκόνη, πολύ σκόνη…
Συνημμένο 261870
Συνημμένο 261871
Συνημμένο 261872
Τελευταία τροποποίηση από wildbilly; 19/06/2012 στις 13:27.
Αρχίζουμε και μπαίνουμε στο νόημα...
Μπαίνουμε στην Kilya και προχωρούμε προς Vylkove.
Ο δρόμος είναι πια βαθειά μέσα στο δέλτα του δούναβη και το τοπίο γίνεται πολύ όμορφο…τα αυτοκίνητα είναι πια σπάνια και περισσότερο βλέπουμε βόδια και πουλιά παρά ανθρώπους…Υπάρχουν μικροί οικισμοί στην πορεία, άνθρωποι πιο κάτω κάνουν μπάνιο σε μια λίμνη, όλα φαίνονται από τη μία άγρια και τραχιά αλλά από την άλλη πολύ όμορφα και αυθεντικά.
Οι ώρες περνούν και γύρω στις 5 το απόγευμα φτάνουμε στο Vylkove, τη Βενετία της Ουκρανίας.
(link από wikipedia) http://en.wikipedia.org/wiki/Vylkove
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δημοσιεύθηκε αρχικά από wildbilly
Ο δρόμος αποτελείτε από τρύπες που ενδιάμεσα έχουν ένα κορδόνι άσφαλτο…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση