Τι είναι η μοναξιά ??

[Elli]

Αρχικά δημιουργήθηκε από tifoefs
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

Ξέρεις πολλούς ανθρώπους τα Χριστούγεννα που ενδιαφέρονται για κάτι άλλο εκτός από το γιορτινό τραπέζι, τα δώρα, τα καινούρια ρούχα, το δέντρο...???

Ποιός από εμάς σκέφτηκε έστω και για μια στιγμή, ηλικιωμένους ανθρώπους που ζουν εγκαταλελειμένοι από αυτούς που οι ίδιοι τους έδωσαν ζωή? Πόσα παιδάκια είναι μόνα μακριά από την οικογενειακή χαρά και θαλπωρή και μεγαλώνουν μόνα τους χωρίς τις γλυκές "υστερίες" της μαμάς ?

Δεν έχουμε το χρόνο, καλέ μου Νίκο. Δεν έχουμε χρόνο για οτιδήποτε άλλο πλην των εαυτών μας και του παραφουσκωμένου εγώ μας...

Ζούμε στην εκάστοτε υποτιθέμενη ευτυχία μας και τα μάτια μας δεν μπορούν να δουν τίποτα παραπέρα...Είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και στον εαυτούλη μας.

Επιλέγουμε τη ζωή μας ανάλογα με το πλήθος των υποκοριστικών που αυτή περιλαμβάνει: δουλίτσα, σπιτάκι, αυτοκινητάκι, αντρούλης (ή γυναικούλα αντίστοιχα), παιδάκια, ζωούλα....

Για πόσους από εμάς όλα τα παραπάνω (χωρίς υποκοριστικά) είναι μέσο ώστε να πετύχουμε κάτι παραπάνω, κάτι καλύτερο, κάτι διαφορετικό?

Μην ψάχνεις, λοιπόν, να βρεις ανθρώπους που ζώντας μέσα στην ψευδαίσθηση της ευτυχίας τους και της "γεμάτης" ζωής τους θα νοιαστούν για αυτούς που πονούν, που είναι μόνοι, που τους λείπει η αγάπη...
Ίσα-ίσα κάνουν ότι μπορούν για να σε βοηθήσουν να πονέσεις περισσότερο...


Ο Καζαντζάκης σε ένα ταξίδι του στην Ιταλία (αν θυμάμαι καλά), ένιωθε τόσο όμορφα και τόσο ευτυχισμένος που αποφάσισε να φορέσει στενά παπούτσια, ώστε να μην νιώθει τόσο ένοχος για την τόση ευτυχία!!!!
Δεν λέω ότι όταν περνάμε καλά πρέπει να τιμωρούμε τους εαυτούς μας, αλλά υπάρχει τόση δυστυχία γύρω μας που λίγη ανθρωπιά δεν βλάπτει...Θα νιώσουμε λίγο καλύτερα...

[matmat]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Elli
Ξέρεις πολλούς ανθρώπους τα Χριστούγεννα που ενδιαφέρονται για κάτι άλλο εκτός από το γιορτινό τραπέζι, τα δώρα, τα καινούρια ρούχα, το δέντρο...???

Ποιός από εμάς σκέφτηκε έστω και για μια στιγμή, ηλικιωμένους ανθρώπους που ζουν εγκαταλελειμένοι από αυτούς που οι ίδιοι τους έδωσαν ζωή? Πόσα παιδάκια είναι μόνα μακριά από την οικογενειακή χαρά και θαλπωρή και μεγαλώνουν μόνα τους χωρίς τις γλυκές "υστερίες" της μαμάς ?

Δέν εχεις καθόλου άδικο σε αυτά που λές , απο την άλλη όμως σκέψου οτι και κάπιοι που ίσος και να σκέπτονται αυτές τις μέρες τους πραγματικά μοναχικούς ανθρώπους ειναι και ίδοι μόνοι και εν μέρη θέλουν αν τονώσουν λίγο και αυτοί με την σειρά τους τον εγωισμό τους ( δεν το ισοπεδονω απλός βάζω αλλη μια παράμετρο ) !

[Elli]

Αρχικά δημιουργήθηκε από matmat
Δέν εχεις καθόλου άδικο σε αυτά που λές , απο την άλλη όμως σκέψου οτι και κάπιοι που ίσος και να σκέπτονται αυτές τις μέρες τους πραγματικά μοναχικούς ανθρώπους ειναι και ίδοι μόνοι και εν μέρη θέλουν αν τονώσουν λίγο και αυτοί με την σειρά τους τον εγωισμό τους ( δεν το ισοπεδονω απλός βάζω αλλη μια παράμετρο ) !

Δηλαδή, κάποιος είναι λιγότερο μόνος όταν βλέπει και κάποιον άλλο μόνο?

Επέτρεψε με να διαφωνήσω, αν και όντως συμβαίνει αυτό. Αντί να ανακουφίζεσαι επειδή κάποιος είναι σε χειρότερη θέση από σένα, προσπαθείς να ελαφρύνεις λίγο τη θέση του.

[Tropeas]

Μπράβο 'Ελλη... :a19:

[πανας]

νομίζω πως το θέμα που συζητάμε δεν είναι ουσιαστικά η
μοναχικότητα και η μοναξια
μαλλον πρέπει να μιλήσουμε για την έλλειψη επικοινωνίας που μαστίζει στις μέρες μας
και αναγκάζει τους ανθρώπους να απομονώνωνται και να παρατηρούν

[nimbus]

Αρχικά δημιουργήθηκε από πανας
νομίζω πως το θέμα που συζητάμε δεν είναι ουσιαστικά η
μοναχικότητα και η μοναξια
μαλλον πρέπει να μιλήσουμε για την έλλειψη επικοινωνίας που μαστίζει στις μέρες μας
και αναγκάζει τους ανθρώπους να απομονώνωνται και να παρατηρούν

ή αλλιώς, για την αλλοτρίωση

[matmat]

Αρχικά δημιουργήθηκε από πανας
νομίζω πως το θέμα που συζητάμε δεν είναι ουσιαστικά η
μοναχικότητα και η μοναξια
μαλλον πρέπει να μιλήσουμε για την έλλειψη επικοινωνίας που μαστίζει στις μέρες μας
και αναγκάζει τους ανθρώπους να απομονώνωνται και να παρατηρούν

Και η έλειψη επικοινωνίας τι είναι δεν δηλώνη μοναξιά , οταν αποξενώνεται κάποιος δεν είναι μόνος ?
Άσχετα αν για κάποιο διάστημα συμβιβάζετε με αυτή του την "επιλογή".

[dez]

Αρχικά δημιουργήθηκε από stavrogin
Μιλας σαν γιατρος.Δεν το λεω αρνητικα.Κανεις κατι σχετικο;Φυσικα αν θελεις απαντας.

ξερεις τι? απλα θεωρω λιγο αναχρονιστικες ολες αυτες τις ποιητικες αποψεις για ολες τις ψυχικες νοσους. Ξερω οτι ο ανθρωπος γενικοτερα αρεσκεται να δινει τετοιου ειδους προεκτασεις σε θεματα του ειδους. Στην πραγματικοτητα, δεν υπαρχει ιδιαιτερος λογος. Η ψυχικη υγεια μας, οπως και η σωματικη αλλωστε, διεπεται απο αντιστοιχους κανονες, δεν υπαρχει κατι το "μαγικο". Δεν εχει επελθει η πληρης αποκρυπτογραφηση του "psyche" μας, αλλα σιγουρα εχει απομυθοποιηθει σε μεγαλο βαθμο.

Τωρα, το αν κανω κατι σχετικο, ειναι "σχετικο"...
Απο hobby ασχολουμαι και πολυ λιγο μαλιστα.

[cOzAtS]

Προσωπικά νομίζω οτι η Elli (αν δεν κάνω λάθος) το προσεγγισε σωστά. Δηλαδή οτι η μοναξιά είναι να έχεις να δώσεις πράγματα και να μην εχεις καποιον.
Αυτό σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κάπου λοιπόν διάβασα οτι «η αγάπη έχει να κάνει με το τι δίνεις και όχι με το τι πέρνεις». Αυτό μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε νομίζω και στο ευρύτερο κομμάτι της επικοινωνίας.
Δυστυχώς οι άνθρωποι που προβληματίζονται για αυτά τα πράγματα είναι πολύ λίγοι. Η αυτογνωσία μέσω τις μοναξιάς που τόσο αναφέρθηκε σε αυτο το thread δυστυχώς επέρχεται σε πολυ μικρό αριθμό ανθρωπων.
Οι περισσότεροι το μόνο που καταφέρνουν είνια να ρίξουν ευθύνες. Στους πρώην,νυν αφεντικά,γονείς,φίλους...αλλά ποτέ στον εαυτό τους. Ακόμα και όταν κάποιοι κατηγορήσουν στον εαυτό τους απλά συμβιβάζονται με την ιδέα οτι κάπου έκαναν λάθος, σε κάτι. Ποτέ όμως ή σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουν στη διαδικασία να το αλλάξουν.
Ο λόγος είναι πολύ απλός. Φοβούνται Δυστυχώς η δειλία να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους τους απομακρύνει. Δυστυχώς αυτο απαιτεί πολύ μεγάλο θάρρος. Απαιτεί να αλλάξεις και απλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν το κουράγιο.
Πρόσφατα μπήκα στη διαδικασία να κάνω εναν τέτοιο ανθρωπο να τα καταλάβει όλα αυτά. Μ
ετα από μήνες προσπάθειας και ανάλυσεις ξέρετε τι βρήκα; Τίποτα. Κενό.
Δυστυχώς αυτό το κενό είναι κάτι που σε αποροφάει τόσο πολύ ώστε όταν έρθει η ώρα να πείς φτάνει, δεν σου αφήνει ούτε το περιθώριο ούτε τη δύναμη.
Δυστυχώς κατέληξα στο συμπέρασμα (όσο και αν με στεναχώρησε αυτό), οτι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι απλά "καμμενά χαρτιά".
Για αυτές τις περιπτώσεις που μας προβληματιζούν δεν υπάρχει αλλη σωτηρία εκτός απο τον εαυτό τους. Γιατι αυτα που έχεις εσύ να τους δώσεις και να τους δείξεις για να αλλάξουν, αυτοί απλά τα χρησιμοποιούν ώς επιβεβαίωση της «χάλια» καταστασής τους.

Συμπέρασμα; Ο καθένας για τον εαυτό του και μόνο.
Μακάρι να κάνω λάθος

Υ.Γ.: Ουφ, τα είπα....

Y.Γ. 2: Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν "επίλογή" μοναξιάς ή όχι.

[Elli]

Αρχικά δημιουργήθηκε από cOzAtS
Προσωπικά νομίζω οτι η Elli (αν δεν κάνω λάθος) το προσεγγισε σωστά. Δηλαδή οτι η μοναξιά είναι να έχεις να δώσεις πράγματα και να μην εχεις καποιον.
Αυτό σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κάπου λοιπόν διάβασα οτι «η αγάπη έχει να κάνει με το τι δίνεις και όχι με το τι πέρνεις». Αυτό μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε νομίζω και στο ευρύτερο κομμάτι της επικοινωνίας.
Δυστυχώς οι άνθρωποι που προβληματίζονται για αυτά τα πράγματα είναι πολύ λίγοι. Η αυτογνωσία μέσω τις μοναξιάς που τόσο αναφέρθηκε σε αυτο το thread δυστυχώς επέρχεται σε πολυ μικρό αριθμό ανθρωπων.
Οι περισσότεροι το μόνο που καταφέρνουν είνια να ρίξουν ευθύνες. Στους πρώην,νυν αφεντικά,γονείς,φίλους...αλλά ποτέ στον εαυτό τους. Ακόμα και όταν κάποιοι κατηγορήσουν στον εαυτό τους απλά συμβιβάζονται με την ιδέα οτι κάπου έκαναν λάθος, σε κάτι. Ποτέ όμως ή σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουν στη διαδικασία να το αλλάξουν.
Ο λόγος είναι πολύ απλός. Φοβούνται Δυστυχώς η δειλία να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους τους απομακρύνει. Δυστυχώς αυτο απαιτεί πολύ μεγάλο θάρρος. Απαιτεί να αλλάξεις και απλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν το κουράγιο.
Πρόσφατα μπήκα στη διαδικασία να κάνω εναν τέτοιο ανθρωπο να τα καταλάβει όλα αυτά. Μ
ετα από μήνες προσπάθειας και ανάλυσεις ξέρετε τι βρήκα; Τίποτα. Κενό.
Δυστυχώς αυτό το κενό είναι κάτι που σε αποροφάει τόσο πολύ ώστε όταν έρθει η ώρα να πείς φτάνει, δεν σου αφήνει ούτε το περιθώριο ούτε τη δύναμη.
Δυστυχώς κατέληξα στο συμπέρασμα (όσο και αν με στεναχώρησε αυτό), οτι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι απλά "καμμενά χαρτιά".
Για αυτές τις περιπτώσεις που μας προβληματιζούν δεν υπάρχει αλλη σωτηρία εκτός απο τον εαυτό τους. Γιατι αυτα που έχεις εσύ να τους δώσεις και να τους δείξεις για να αλλάξουν, αυτοί απλά τα χρησιμοποιούν ώς επιβεβαίωση της «χάλια» καταστασής τους.

Συμπέρασμα; Ο καθένας για τον εαυτό του και μόνο.
Μακάρι να κάνω λάθος

Υ.Γ.: Ουφ, τα είπα....

Y.Γ. 2: Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν "επίλογή" μοναξιάς ή όχι.

Σε γενικες γραμμες συμφωνω μαζί σου...Αλλα....



Δεν νομιζεις οτι, τελικα, τα ορια του και τις δυναμεις του δεν τις ξερει κανένας? Θεωρώ π.χ. οτι ποτε δεν μπορουμε να ξερουμε ποσο δυνατοι μπορουμε να φανουμε σε καποιες δυσκολες καταστασεις...ή ποσο κακο μπορει να προξενησουμε (μιλαω παντα αθελα μας, ετσι?-αν υπαρχει σκοπος, τοτε παμε αλλου...)

Οπότε, νομιζεις οτι υπαρχει ή μπορει να υπαρξει αυτογνωσια? Το θεμα ειναι να μπορεις να κοιτας τον εαυτο σου στον καθρεφτη και να μην "φοβασαι" για αυτο που θα δεις...να μπορεις να τον αντιμετωπισεις...Κι επειδη, όπως ειπα πριν, τα ορια μας δεν τα γνωριζουμε, τουλαχιστον να προσπαθουμε να μαθαινουμε κι από ενα κομματακι καθε φορα...Βεβαια, υπαρχει και η αλλη αποψη: "ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ κι αλλος κανενας..." κι ολα τα παρελκομενα...

Τωρα, για το αν μπορει να αλλαξει καποιος...Νομιζω πως το βασικο μοτιβο με το οποιο λειτουργουμε,σκεφτομαστε,αντιδρουμε δεν μπορει να αλλαξει...Όσο κι αν αλλαξουμε συνηθειες λόγω συνθηκων , θεωρω οτι ο χαρακτηρας μας παραμενει ο ιδιος...Μεχρι να ερθει, βεβαια, καποια στιγμη οπου "κατι" θα μας αναποδογυρισει τα παντα και θα δουμε τη ζωη με αλλο ματι...Αλλα, δεν εχω ακουσει να συμβαινει και πολλες φορες αυτο...και αν συμβει συνηθως ειναι προσωρινο...

Οπότε, αυτο που μενει δεν ειναι η αλλαγη, αλλα η προσαρμογη-οχι συμβιβασμός (οποιος δεν προσαρμοζεται, δεν "επιβιώνει"-απλά)

Όσο για τις ευθυνες που λες οτι ριχνουμε στους αλλους: ειναι η πιο ευκολη λυση χωρις να σημαινει οτι δεν πρεπει να γινεται. Το να φορτωνεσαι όλη την ευθυνη για ο,τι εχει συμβει ειναι αυτοτιμωρια. Το θεμα ειναι να βλεπεις καθαρα και να βλεπεις που εκανες εσυ λαθος.Το τι εκαναν οι αλλοι δεν χρειαζεται και δεν πρεπει να σε αφορα: ειναι δικο τους προβλημα....πλεον.

Απο κει και περα,αυτο που έχω καταλαβει ειναι οτι δεν χρειαζεται να βαλεις κανεναν στη διαδικασια να του τα μαθεις ολα αυτα.Ειναι χαμενος χρονος...Δεν μπορεις να πεισεις καποιον για κατι που δεν το πιστευει ή δεν μπορει να το κατανοήσει...

Η μεγαλη παγιδα στην ολη υποθεση ειναι να χασεις την εμπιστοσυνη και την αγαπη σου για τους ανθρωπους επειδη επεσες πανω σε μερικους ...(μπιπ) . Ευτυχως, αυτοι υπαρχουν και υπηρετούν μονο ενα σκοπο: πως να ξεχωριζεις πιο ευκολα ποιοι ανθρωποι ειναι αυτοί που πραγματικα αξιζουν....γιατι ευτυχως υπαρχουν και τετοιοι, ναι!!!

Φιλικα.....

[Tropeas]

Δεν νομιζεις οτι, τελικα, τα ορια του και τις δυναμεις του δεν τις ξερει κανένας? Θεωρώ π.χ. οτι ποτε δεν μπορουμε να ξερουμε ποσο δυνατοι μπορουμε να φανουμε σε καποιες δυσκολες καταστασεις...ή ποσο κακο μπορει να προξενησουμε (μιλαω παντα αθελα μας, ετσι?-αν υπαρχει σκοπος, τοτε παμε αλλου...)

Η μεγαλη παγιδα στην ολη υποθεση ειναι να χασεις την εμπιστοσυνη και την αγαπη σου για τους ανθρωπους επειδη επεσες πανω σε μερικους ...(μπιπ) . Ευτυχως, αυτοι υπαρχουν και υπηρετούν μονο ενα σκοπο: πως να ξεχωριζεις πιο ευκολα ποιοι ανθρωποι ειναι αυτοί που πραγματικα αξιζουν....γιατι ευτυχως υπαρχουν και τετοιοι, ναι!!!

Μπράβο Ελλη, ++2η φορά, στην τρίτη κερδίζεις κανονάκι...

[Elli]

Απ' τες εννιά


Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθησα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμησε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή - τι τολμηρή ηδονή!
Κ' επίσης μ' έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ' έφερε και τα λυπητερά•
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.



Κ.Π.Καβάφης

[cOzAtS]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Elli
Η μεγαλη παγιδα στην ολη υποθεση ειναι να χασεις την εμπιστοσυνη και την αγαπη σου για τους ανθρωπους επειδη επεσες πανω σε μερικους ...(μπιπ) . Ευτυχως, αυτοι υπαρχουν και υπηρετούν μονο ενα σκοπο: πως να ξεχωριζεις πιο ευκολα ποιοι ανθρωποι ειναι αυτοί που πραγματικα αξιζουν....γιατι ευτυχως υπαρχουν και τετοιοι, ναι!!!

Φιλικα.....

Για άλλη μια φορά με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο..και όχι δεν μπαίνω σε αυτη τη διαδικασία...Απλή αναφορά ήταν αυτη. Άλλωστε θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά τυχερό ώστε να έχω στη ζωή μου πολλούς ανθρώπους ...απο τους "άλλους"