Δελφοί, Λίμνη Μόρνου, Χάνι Ρέρεσι. Κυριακή 17/7/16

[vaska]

ώχου ρε μαλάκες.


ΜΗ ΦΑΤΕ. Μπαν από το ζαρκάδι και οι δύο σας.

τώρα δεν μιλάς όμορφα και θα σε τιμωρήσω, θα φάω το ζαρκάδι σου.

[amyroukai]

με βάση τα γραμμένα, πιο πολύ σε αυτομαστίγωμα μου κάνει

[alexis_d]

Ωωωω ρε που μπλέξαμε, ρε είπαμε δε θα πάμε μόνο για τα φαγιά, λέμε


:rotflmao::rotflmao:

Και για τα προσώπατα...και για τα προσώπατα




(ρεπο δεν...)

[amyroukai]

κεγαμό.

σπίτι, μόλις.

φωτό περιγραφές κλπ, αύριο

[Eversman]

κεγαμό.

σπίτι, μόλις.

φωτό περιγραφές κλπ, αύριο

Όχι ρε φίλαι! Δέν θέλουμε περιγραφές! Για ποιό λόγο? Για να μας λιγώσετε πρωί-πρωί, με τις κοκκινιστές μπριζόλες και τα ζαρκάδια και τις χειροποίητες χυλοπίτες? Μία εσείς, μία ο άλλος με τα μπιφτέκια, μας την μαμήσατε την ψυχολογία

Είμαι σίγουρος ότι περάσατε ποοοολύ όμορφα. Δώστε φωτό και γραφή, να γουστάρουμε και εμείς οι στερημένοι

[theofilos888]

Όχι ρε φίλαι! Δέν θέλουμε περιγραφές! Για ποιό λόγο? Για να μας λιγώσετε πρωί-πρωί, με τις κοκκινιστές μπριζόλες και τα ζαρκάδια και τις χειροποίητες χυλοπίτες? Μία εσείς, μία ο άλλος με τα μπιφτέκια, μας την μαμήσατε την ψυχολογία

Είμαι σίγουρος ότι περάσατε ποοοολύ όμορφα. Δώστε φωτό και γραφή, να γουστάρουμε και εμείς οι στερημένοι

Εγω να ξερεις εμαθα για μπαμιες μακαρονοπιτα και γουρουνακι........ λιτα και ταπεινα.....

[amyroukai]

Δύσκολη μέρα σήμερις...


Ζαρκάδια δεν είχε γιατί όλη η 'ντεμιά έπιασε. Είχε ομως λουκούμι μΟΥσκάρ' κοκκινιστό (εγώ διάλεξα συνοδεία τις μπάμιες που ήταν πεντανόστιμες) και γ'ρουν' ψημένο με χοντρό αλάτι. Το οποίο ήταν πολύ νόστιμο αλλά λίιιιιγο στεγνό και ήθελε το κατιτίς του σε μουστάρδα ή τζιτζικάκι για να γλιστράει (και μετά αναρωτιόμουν γιατί δεν ζητήσαμε τίποτα από τα δύο). Το μενού συμπλήρωσε τυρόπιτα (την οποία έχει δοκιμάσει ακόμα και ο μέγας εχθρός της φέτας, φαντάσου) και πατατούλες τηγανητές. Σαλάτα δεν πήραμε και σοφά πράξαμε γιατί δεν θα χωρούσε στο στομάχι (με το ζόρι έφαγα όσο έφαγα και είχε μείνει λίγο ακόμα).


Να πιούμε έναν καφέ και τα λέμε...

[spyrakos35]

Οι πατατες συνοδευαν την τυροπιτα;

Ευγε νεοι μου

[teo_g7]

Δύσκολη μέρα σήμερις...


Ζαρκάδια δεν είχε γιατί όλη η 'ντεμιά έπιασε. Είχε ομως λουκούμι μΟΥσκάρ' κοκκινιστό (εγώ διάλεξα συνοδεία τις μπάμιες που ήταν πεντανόστιμες) και γ'ρουν' ψημένο με χοντρό αλάτι. Το οποίο ήταν πολύ νόστιμο αλλά λίιιιιγο στεγνό και ήθελε το κατιτίς του σε μουστάρδα ή τζιτζικάκι για να γλιστράει (και μετά αναρωτιόμουν γιατί δεν ζητήσαμε τίποτα από τα δύο). Το μενού συμπλήρωσε τυρόπιτα (την οποία έχει δοκιμάσει ακόμα και ο μέγας εχθρός της φέτας, φαντάσου) και πατατούλες τηγανητές. Σαλάτα δεν πήραμε και σοφά πράξαμε γιατί δεν θα χωρούσε στο στομάχι (με το ζόρι έφαγα όσο έφαγα και είχε μείνει λίγο ακόμα).


Να πιούμε έναν καφέ και τα λέμε...

Α ρε καλοπαιδα!
Κι εμεις οι σκλαβοι δουλευαμε στη γαλερα.

[7Tolis]

Ταξίδι στην ορεινή Ζαρκαδία

[Billymuse]

το Δευτερο σας σπίτι εχει γίνει τελικά το Χάνι...παντα τέτοια ευγε παίδες

[amyroukai]

Μιά εκδρομή κανονικά θέλει καθαρό πνεύμα και τουλάχιστον ξεκούραστο σώμα.
Κανονικά λέω. Για να έχεις αντοχές για ώρες στην σέλα, να μπορείς να χαρείς ένα καλό κομμάτι στροφές, να είσαι παρών στην στιγμή και να μην σε τρώει η καθημερινότητα.

Φτάνοντας στο περίπτερο, με ύπνο τρεις ώρες, λίγους ατμούς τσίπουρου ακόμα στο μυαλό, το μάτι γλαρωμένο και το στομάχι να διαμαρτύρεται παρά τα τοστάκια, έχεις ξεκινήσει με την συνταγή της αποτυχίας στην τσέπη... Πιάνουμε την χαζοκουβέντα με τον Αντώνη να περάσει η ώρα, συνειδητοποιούμε ότι πέρασε και ότι θα πάμε τα δύο μας, λέμε πάμε να φύγουμε. Αν θέλεις ν’ανοίξεις μου λέει προχώρα, δεν γέλασα, μπορεί και να μην δούλευε ούτε αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου σωστά ακόμα. Τα λάστιχα δεν είναι σε καλή κατάσταση, ικανό πέλμα μεν αλλά στα όρια από πλευράς παλαιότητας, το σώμα και το πνεύμα τα είπαμε και η μετάβαση από τα σκάρτα σαράντα αυστριακά στρούντελ στους εκατόνεικοσιφεύγα σαμουράι στον τροχό τραυματική. Δεν πάμε για να τρέξουμε νομίζω πως είπα και το εννοούσα 100%.

Κάπου εδώ τελείωσαν τα άσχημα της ημέρας. Ο Αντώνης είναι μπροστά και δεν σκέφτομαι καν πως θα οδηγήσω, τον αφήνω και με “σέρνει” πίσω του γιατί δεν έχω καμμία όρεξη –και πιθανότατα καμμία εγκεφαλική σύναψη δεν βαράει σωστά ακόμα- να πιεστώ. Προς μεγάλη μου χαρά και έκπληξη, έχει ρυθμό που δεν με ενοχλεί ούτε γιατί πάει αργά ούτε γιατί πάει γρήγορα. Λίγο διστακτικός στα προσπεράσματα αλά σιγά τ’αυγά τώρα, κάλλιο γαϊδουρόδενε. Πάμε ακριβώς όσο πρέπει και μακαρίζω την καλή τύχη για τον συνοδοιπόρο σήμερα. Φτάνουμε Θήβα, εγώ σκέφτομαι ότι διψάω, με ενοχλεί ο ήλιος (και θα συνεχίσει όλη την ημέρα) γιατί δεν πήρα τα σωστά γυαλιά που χωράνε στο κράνος, μου κάνει νόημα να βγω μπροστά... Αλλά πλέον λειτουργώ λίγο καλύτερα. Δεν έχω την υπομονή του στα προσπεράσματα αλλά δεν πειράζει, ευτυχώς που είναι έμπειρος και με σωστό αυτοέλεγχο και δεν παρασύρεται και είναι συνεχώς σε απόσταση ελέγχου.

Πετυχαίνουμε το πρώτο “καλό” κομμάτι ασφάλτου στην ανάβαση για Αράχωβα. Εμ. Λύγισα. Ο καρπός σπάει λίιιιγο παραπάνω, μπαμ μπουμ οι κουμπουριές... Ξυπνήσαμε Για το ξύπνημα ευθύνεται και η δροσιά που έχει επάνω στο βουνό που είναι μερικές φορές οριακά ανεκτή και σκέφτομαι τον Αντώνη με το διάτρητο αν την παλεύει.
Και το ξύπνημα ολοκληρώνεται με τον διπλό ελληνικό στους Δελφούς. Κουβεντούλα, βγάζουμε τον χάρτη, τροποποιούμε την διαδρομή λίγο προς το Λιδορίκι, όλα καλά.

Το άλλο που με έχει κάνει χαρούμενο σήμερα είναι η διαδρομή. Πόσες φορές έχουμε πάει στο χάνι; Δύο μόνο φέτος... Ε τι έχει μία ακόμα; Έχει την βόρεια πλευρά της λίμνης! Είναι χρόνια που θέλω να το κάνω, το είχα κανονίσει μιά φορά και παραδοσιακά συνουσιάστηκε ο ζευς και δεν πήγα, ε ήρθε η ώρα της. Σε κάθε βόλτα μου αρέσει να κάνω έστω ένα “φρέσκο” κομμάτι, αυτήν την φορά έκατσε να είναι τούτο και με παρέα με ωραίο ρυθμό. Βενζίνη στην Άμφισσα και πάμε.

Στο Λιδορίκι βάζω μπροστά τον Αντώνη γιατί δεν έχω ιδέα για την συνέχεια, μου λέει ΟΚ, ότι θυμάμαι και βέβαια αν χρειαστεί και δεν θυμάται έχουμε και τα έξυπνα κινητά. Ανεβαίνουμε για Διάκο/Στρόμη κατά τα γνωστά και κάπου κάνει αριστερά και πάμε στην νέα διαδρομή. Ο δρόμος είναι σε απρόσμενα καλή κατάσταση, με ελάχιστες λακκούβες και πολύ πιο καθαρός από ότι “θα έπρεπε” με δεδομένη την μηδενική κίνηση που δέχεται. Η δε θέα... Η λίμνη τιρκουάζ πιθανώς από τα περίεργα σύννεφα και τον αέρα που την ανακάτωνε λίγο, τα πλατάνια σε κάθε ξεροχείμμαρο, εμείς δεν το έχουμε πει ακόμα ο ένας στον άλλον αλλά ψάχνουμε για “κάβα” που να επιτρέπει μπάνιο στην λίμνη. Με έχει εκνευρίσει λίγο το μπουμπουνητό του κινητήρα και της εξάτμισης, μου “λερώνει” το τοπίο, το συνειδητοποίησα νωρίτερα όταν πετύχαμε κοπάδι μέσα στο δρόμο (και θα πετυχαίναμε πολλά πολλά ακόμα) και έσβησα για να περάσω (κατηφόρα, ευτυχώς) γιατί περνώντας ο Αντώνης είδα μερικά ενοχλημένα κερασφόρα κρανία να γυρνάνε. Το δουλεύω ως τις 3000 στροφές και πάλι πόλεμο κάνει... Ουφ.

[amyroukai]

Σταματάμε για φωτογραφίες, για χάζι, για να ρουφήξουμε λίγο την αύρα του βουνού και της υδάτινης μάζας που πρώτη φορά βλέπω ως που εκτείνεται. Ανακαλύπτουμε βίντατζ “κάστρο-ακρόπολη”, φυσικά βεβηλωμένα από πολύ νεότερο εκκλησάκι. Σόρι κύριοι θρησκόληπτοι, αυτό το πράγμα με ξεπερνά. Eversman κανονίσου, έχει χωματόδρομο ως την κορυφή αλλά η θέα αξίζει (δεν πήγαμε). Συνεχίζουμε, εντοπίζουμε μιά πιθανή κάβα για μπάνιο, εκεί πετυχαίνουμε ακόμα μιά φορά τις πινακίδες της ΕΥΔΑΠ “κίνδυνος θάνατος ούτε να αναπνέετε κοντά στην λίμνη ούτε να την κοιτάτε τώρα που το ξανασκεφτόμαστε, τζιζ κακό”. Καλά, θα δούμε κάποια επόμενη, κύριοι. Στο γύρω γύρω έχει μιά δυό βρύσες, ένα χωριό κανονικό και ένα χωριό... ένα σπίτι και ένα κοτέτσι. Καλά μπορεί να έχει και άλλα, με είχε ρουφήξει το τοπίο. Πήραμε τον “επάνω” δρόμο σε μία διασταύρωση, την επόμενη φορά θα πάω από κάτω, έτσι για να έχει διαφορά.

Φτάνουμε και σταματάμε στο φράγμα. Χαζεύουμε τα ηλιόλουστα Βαρδούσια από την μία πλευρά και την Γκιώνα μ’ ένα καπέλο από σύννεφα από την άλλη. Μαγεία. Και.. Τσουπ, εκεί πίσω από έναν λόφο, φαίνεται το κάστρο-ακρόπολη. Καλά και το εκκλησάκι προφανώς. Η θέα πρέπει να είναι απίθανη από ‘κει πάνω. Πόσες φορές έχουμε περάσει από εκεί; Άπειρες. Πόσες φωτογραφίες έχω βγάλει; Άπειρες. Ε αυτό στο φόντο δεν το είχα προσέξει ποτέ. Eversman δεν θα το ξαναπώ...

Πάμε για το χάνι. Την προηγούμενη φορά που πήγαμε μεγάλη παρέα, κάτι είχα δει στην άκρη του δρόμου σαν ξέφωτο και το ψάχνω. Το βρήκα, βγάζω φλας και κόβω για μέσα. Ξέφωτο νεραϊδένιο με οροφή πλάτανο (σχεδόν νεραϊδένιο, ηλίθιε που πέταξες την σπασμένη πλαστική καρέκλα) και σχετικά καθαρό, με βρύση από την οποία ρέει “το νερό της αγάπης” από το οποίο φυσικά και ήπιαμε και ένα χτιστό τραπέζι και πάγκο για πικ-νικ, τον οποίο εκμεταλλεύεται ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Βούλγαρων. Είδες για να πηγαίνεις εκδρομές με μονοκύλινδρο; Ανακαλύπτεις πράγματα που περνώντας “τέζα” δεν τα βλέπεις ποτέ. Στάση δυό λεπτά, δυο φωτογραφίες ακόμα και πάμε. Λίγο πιο κάτω έχει ακόμα ένα τέτοιο αλλά φαίνεται παρατημένο, μάλλον δεν έχει βρύση αλλά έχει κάμποσα ξύλινα τραπέζια με πάγκους.

Στο χάνι τα είπαμε, μάχη. Λίγο “αλμυρό” το λογαριασμό αυτή τη φορά στα ευρώ πενηνταδύο. Άραγμα και κουβέντα με την φίλτατη Τζένη ως τις εφτά... Το φαγητό έχει κατέβει και δεν νιώθουμε πιά φουσκωμένοι αλλά όπως και να έχει κλείνουμε δωδεκάωρο “στο πόδι” και κάποια στιγμή θα μετράει ο χρόνος εις βάρος μας. Πάμε για πίσω λέμε “καθήστε βρε που πάτε”, εμ, έχουμε και σπίτια. Πως γυρνάμε; Αποφασίζουμε να μην κατέβουμε προς Ναύπακτο αυτή την φορά και να πάμε πίσω. Και αντί να πάμε ξανά Άμφισσα, να πάμε από τον δρόμο που ήρθαμε (first time νομίζω, ξανά) και να κατέβουμε Πεντεόρια-Γαλαξίδι να κάνουμε και λίγο παραλιακό. Το βλέπω στο χαρτί, κατσαρό όσο δεν παίρνει... Ε δεν θέλει σκέψη ΚΑΙ φρέσκια διαδρομή ΚΑΙ στροφές... Φύγαμε.

[amyroukai]

Το κέρδος δεν είναι σε χρόνο, είναι απλά “νέο” αυτό που περνάμε. Μιά ωραία καφετέρια με θέα το χωριό που το φωτίζει ο ήλιος με τα πορτοκαλί της δύσης στην οποία δεν προλαβαίνουμε να πιούμε έναν εΞπρέσο, το φεγγάρι μπροστά μας και η σκέψη μου είναι ΓΙΑΤΙ γυρνάμε πίσω και δεν την πέφτουμε για ύπνο κάπου να κάνουμε άλλη μιά “παρθένα” διαδρομή αύριο. Βγαίνουμε παραλία, πλησιάζουμε το φωτοραντάρ με μιά καγιέν κολλημένη στον πόντο στην ρόδα μου, του δείχνω γιατί φρενάρω και μάλλον κατάλαβε και έκοψε. Να πιάσω τον Αντώνη που έχει ξεμακρύνει λίγο. Βρε, βρε, βρε, η παραλία. Γιάννη να ένας δρόμος. Με πόσα παιδάκια έχεις ταξιδέψει αυτόν τον δρόμο “σε αυστηρά τουριστικούς ρυθμούς” κατά Npat; Ου, που να θυμάσαι. Ε θυμάσαι λίγο. Ποιά κλείνει, ποιά ανοίγει, ποιά γλιστράει, διπλά άπεξ, όχι όλες, αλλά αρκετές. Και ξυπνάει ο ρυθμός (και βλέπω και την πόρσε να ακολουθεί). Φτάνω τον Αντώνη, έχει μπροστά δύο νταλίκες και κάτι ΙΧ και το σκέφτεται (και καλά κάνει εδώ που τα λέμε). Περνάω με συνοπτικές διαδικασίες το μπουλούκι και η φρέσκια άσφαλτος είναι το καλύτερο παιχνίδι αυτήν την ώρα. Φτάνω Ιτέα, κόβω, τσουπ ο Αντώνης τσουπ και το πόρσε. Μπράβο!

Βενζίνη, μιά στάση λίγα λεπτά να πούμε δυο κουβέντες για το πως γυρνάμε. Δεσφίνα κλπ όπως “πρέπει”. Περνάει ένα παρεάκι αποτελούμενο από βαραδέρο που έχει ότι λαμπιόνι υπάρχει και δεν υπάρχει μπροστά και ένα F800GS, τριβάλιτσα, δικάβαλα, φουλ έξτρα, ο GS με αλάρμ. Δεν φάνηκαν να έχουν πρόβλημα, δεν δώσαμε σημασία. Πάμε; Πάμε.
Λίγο πριν την αρχή του ανηφορικού δρόμου, περνάμε τους δύο ταξιδιώτες. Και τους βλέπω ότι ανοίγουν και περνάνε τον Αντώνη... Ρε ‘σεις! Ανεβαίνουμε το βουνό, σε έναν ρυθμό απλά ΟΚ για άπειρους λόγους. Μακριά από “όρια”, είχα συμφωνήσει με τον εαυτό μου πως αν φτάσω να σφίξω το τιμόνι θα κόψω και μένω εντός προδιαγραφών. Οι δύο τύποι πιέζονται να φτάσουν... Τι; Πακαλά ρε νέο; Ντάξει έχει πλάκα από την μία, αλλά σκέφτομαι πως πρέπει να είναι πραγματικά ζορισμένοι για να ακολουθούν με τόσο βάρος. Όπως και να έχει, το παιχνίδι πάντα έχει πλάκα και παίζω. Πιο ψηλά στο βουνό έχει ξεμακρύνει και ο Αντώνης και τους βλέπω μερικές στροφές πίσω, είναι εκεί ακόμα (το βαραδέρο πρέπει να το έβλεπαν και από το διάστημα με τόσα φώτα). Και ακολουθησαν ως την Λιβαδειά, ή ως εκεί έβλεπα τους αντιαεροπορικούς προβολείς του αστακομακαρονάδου. Χεράδες πάντως και μπράβο επίσης.

Στάση Θήβα, last call για ξεμούδιασμα. Μας πλησιάζει γαυγίζοντας το σκυλί του βενζινάδικου, λέω μπλέξαμε τώρα, μας περνάει αδιάφορο και γαυγίζει κάπου κάτι απέναντι. Μετά από λίγο, σκάει από απέναντι ένας λευκός μουργάκος γλύκα, με την ουρά να παίζει και το κεφάλι κάτω από φόβο αλλά φαινόταν ότι ψάχνεται... Του μιλάω, μόλις ανεβάσεις λίγο φωνή τρομάζει. Του δίνω χέρι να μυρίσει, πλησιάζει, χαιδεύεται. Λέω ΟΚ φτάνει τώρα, πάει να μου “αρπάξει” το χέρι, όχι καρΓιολάκι θα χαϊδέψεις και άλλο. Κάτι είδε μετά απέναντι και έφυγε τρέχοντας αλλά όση χαρά πήρε, πήρα και εγώ.

Μπαίνει ο Αντώνης μπροστά, φτάνουμε διόδια, είχα έτοιμο το ακριβές αντίτιμο και πάω από το “καλαθάκι” και φεύγοντας, πίσω μου περνάει και ο ΜΑΛΑΚΑΣ της ημέρας με το τζιπ το τσερόκι το ορίτζιναλ (Αθηναίος) ο οποίος με βλέπει ότι έχω δεξί φλας και είμαι όσο γίνεται άκρη να περιμένω τον Αντώνη και με πάει φίλερ με 30χαω μέχρι που καμμιά 500αριά μέτρα μετά κατάλαβε πως δεν θα επιταχύνω παραπάνω. Μπράβο ζώον, ελπίζω να σε βρουν και να στον σκίσουν.

Η επιστροφή χαλαρή... Κίνηση, αστείοι τύποι που πιέζονται και ζορίζονται κλπ κλπ κλπ κλασσικά καθημερινά γεγονότα, τα οποία μπήκαν στο recycle bin και το άδειασα κιόλας.

Μιά μέρα που μας χόρτασε από κάθε άποψη, με το μυαλό ξεκούραστο πιά, το σώμα σε άσχημα χάλια από πλευράς κόπωσης αλλά άξιζε άξιζε άξιζε.


Και στα δικά σας...






υ.γ.
Τα χαιρετίσματα σε όλη την παρέα από Τζένη και Λένη, μας περιμένουν.

“Αυτός που είχε να πάει σε τραπέζι την άλλη φορά φεύγοντας, μετά τόσο φαί, ΟΝΤΩΣ πήγε;” Ντάξει, μας λένε ερασιτέχνες τώρα


υ.γ.2
πολλά δρομάκια για εξερεύνηση, πολλά χωριά που “καλούν” για έστω μιά διάσχιση...

υ.γ.3
πετύχαμε δύο μωρά γουρουνάκια στον δρόμο. "φέρε την απόχη" λέει ο Αντώνης και με πιάσανε γέλια. Τα άτιμα είναι απίστευτα χαριτωμένα, σαν μωρά γατιά και σκυλιά!

υγ.4
χαρέτησαν όλοι. καλά, όχι ένας με παπί αλλά αναμενόμενο.


και οι χάρτες που τους κσεχνάμε πάντα...

Το πήγαινε: https://goo.gl/maps/rEKCbqJARjS2
Το έλα: https://goo.gl/maps/QubSrP9pMsm

[bulmont]

Αμα δεν βάλετε φωτογραφίες, ιστορίες δεν ξανά 'χει.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!