Αφού γεμίσαμε με εικόνες, περιπλανηθήκαμε στα έρημα σοκάκια της πόλης, μεθυσμένοι από μουσική και συναισθήματα, γιατί στην Κούβα δεν χρειάζεται να πιεις για να μεθύσεις. Με κάθε μου βήμα χανόμουν ακόμα περισσότερο σε εποχές και εικόνες, που ακόμα και αν δεν τις έζησα, μου προκαλούσαν συναισθήματα τόσο έντονα σαν να είχα βιώσει κάθε ιστορία. Άλλωστε ήταν το τελευταίο βράδυ στην χώρα. Το επόμενο πρωί θα αναχωρούσαμε για Αβάνα, ένα ταξίδι 400 χλμ για να πάρουμε το απογευματινό αεροπλάνο της επιστροφής στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.
χωρις σχόλια
![]()