Ο καλός ο ντράμμερ έχει καταπιεί το μετρονόμο,πρώτ' απ' όλα.
Ο καλός ο μουσικός χρησιμοποιεί τη δεξιοτεχνία σαν μέσο έκφρασης ενώ ο ντενεκές,σαν όπλο για εντυπωσιασμό.
Ο Buddy Rich(αυτός που κοντράρεται με τον afro...εεεε με το animal ήθελα να πω)παίζει σ' ένα κομμάτι στο οποίο χτυπάει μία το ταμπούρο και μία την κάσα,ανά 5 δευτερόλεπτα!!
Ε,από την αρχή ως το τέλος δεν φεύγει ούτε χιλιοστό μπρος ή πίσω το κομμάτι.Για μένα,αυτό είναι το πιο δύσκολο.
Κατά τ' άλλα δεν μπορώ να μην πω respect στον Steve Gadd,στον Omar Hakim,στον De Johnette και βέβαια στον Trilog Kurtu που μάς είχε τρελλάνει εκείνο το βράδυ στο αρχαίο ωδείο τής Πάτρας,παρέα με τον μεγάλο Mc Laughlin.
Απάντηση με παράθεση
:rotflmao:
