Παμε για εκλογες

[cityfly]

για την ιστορία πάντως και μια και αναφέρθηκε παραπάνω συμπτωματικά έχουν σήμερα τα νέα ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη διάσπαση του κκε

το παραθέτω εδώ
πηγή
http://ta-nea.dolnet.gr//Article.asp...1&sn=&spid=877


Ο διχασμός δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60 το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αντιμετώπιζε κρίση, αλλά οι επιπτώσεις της στην ελληνική Αριστερά υπήρξαν σχετικά περιορισμένες. Με την επέμβαση όμως των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1968 οι πιθανότητες ενός συμβιβασμού εξανεμίστηκαν και οι διαχωριστικές γραμμές παγιώθηκαν
Η εισβολή στην Πράγα σφράγισε τη διάσπαση του ΚΚΕ
Γράφει Ο ΗΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1968, πριν από 40 ακριβώς χρόνια, σε μια έπαυλη για κομματικά στελέχη στα περίχωρα της Βουδαπέστης, γράφτηκε μια από τις πιο τραυματικές σελίδες στην ιστορία του ΚΚΕ. Οι συγκρούσεις που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας της Κεντρικής του Επιτροπής δεν περιορίστηκαν αυτή τη φορά στον στενό κύκλο των ανώτερων κομματικών στελεχών, όπως συνέβαινε κατά κανόνα στο παρελθόν. Αντίθετα οδήγησαν στην πλήρη διαφοροποίηση στελεχών και οπαδών και στη διαμόρφωση δύο ανταγωνιστικών κομματικών φορέων, οι οποίοι, επί είκοσι χρόνια, διεκδίκησαν με πείσμα την αυθεντική έκφραση της κομμουνιστικής παράδοσης.
Η διάσπαση του ΚΚΕ δεν προέκυψε βέβαια ως κεραυνός εν αιθρία. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60 το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είχε πάψει να διαθέτει τη μονολιθικότητα που το χαρακτήριζε στο παρελθόν. Η σφοδρή αντιπαράθεση της Σοβιετικής Ένωσης με την Κίνα αποτελούσε την πιο ορατή όψη αυτής της κρίσης, αν και οι επιπτώσεις της στην ελληνική Αριστερά υπήρξαν σχετικά περιορισμένες. Αντίθετα, ιδιαίτερα σημαντικές για την ελληνική Αριστερά υπήρξαν οι διαφοροποιήσεις που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται σε ορισμένα δυτικοευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, κυρίως οι επεξεργασίες των Ιταλών κομμουνιστών, σχετικά με την «αυτονομία» του κάθε κόμματος και την «πολυκεντρική» συγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Οι θέσεις αυτές απέκτησαν μάλιστα και συμβολικά φορτισμένη μορφή με τη δημοσίευση της πολιτικής «διαθήκης» του Παλμίρο Τολιάτι, λίγες μέρες μετά τον θάνατό του τον Αύγουστο του 1964, την οποία αναδημοσίευσε αμέσως το θεωρητικό περιοδικό της ΕΔΑ ( Ελληνική Αριστερά, τεύχ. 15,
Οκτώβριος 1964). Η έρπουσα αυτή αμφισβήτηση της σοβιετικής πρωτοκαθεδρίας φαίνεται πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του Νικήτα Χρουστσώφ, τον Οκτώβριο του 1964, τον οποίο διαδέχτηκε ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Η αλλαγή ηγεσίας στο σοβιετικό Κ.Κ., καθώς και ό,τι αυτή συμβόλιζε σε επίπεδο πολιτικών επιλογών, επηρέασε με τη σειρά της τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ, πυροδοτώντας σχεδόν αμέσως συγκρούσεις- αρχικά σε επίπεδο κορυφής- οι οποίες παρέμεναν έως τότε σε λανθάνουσα κατάσταση. Η ανασυγκρότηση. Έτσι, στα τέλη Φεβρουαρίου 1965, τέσσερις μόλις μήνες μετά την ανατροπή του Χρουστσώφ, σχηματοποιείται, στη διάρκεια της 8ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, η πρώτη διαφωνία μεταξύ των δύο κορυφαίων μελών του Πολιτικού Γραφείου (Π.Γ.): του γραμματέα του κόμματος Κώστα Κολιγιάννη και του ιστορικού στελέχους Μήτσου Παρτσαλίδη. Αντικείμενο της διαμάχης η επιλογή της πλειοψηφίας του Π.Γ. (5 από τα 7 μέλη) να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση, σε σχετικώς ευρεία κλίμακα, των οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα, («στηρίγματα» στην κομματική διάλεκτο) οι οποίες θα λειτουργούσαν ανεξάρτητα, αλλά και ενταγμένες μέσα στην ΕΔΑ. Μεσοπρόθεσμη επιδίωξη η «ντε φάκτο νομιμοποίηση» του ΚΚΕ, στόχος που φάνταζε εφικτός μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Ε.Κ. Με την προοπτική αυτή διαφώνησε όμως ο Μ. Παρτσαλίδης (συνεπικουρούμενος και από ένα ακόμα μέλος του Π.Γ., τον Πάνο Δημητρίου), υποστηρίζοντας ότι αντίθετα θα έπρεπε να ενισχυθεί η ΕΔΑ, η ανώτερη στελέχωση της οποίας αποτελείτο άλλωστε (σχεδόν κατά 90%) από μέλη του ΚΚΕ. Η πρώτη αυτή διαφωνία έμεινε αρχικά περιχαρακωμένη σ΄ έναν στενό κύκλο ανώτατων στελεχών, με πιο γνωστό επεισόδιο την οξύτατη κριτική που άσκησε το Π.Γ. στα δι ευθυντικά στελέχη της Αυγής (και μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ) Πότη Παρασκευόπουλο και Σπύρο Λιναρδάτο, τον Μάιο του 1965 στο Βουκουρέστι. Η σύγκρουση πάντως που υπέβοσκε όχι μόνο δεν διευθετήθηκε αλλά αντίθετα διευρύνθηκε και σε άλλα θέματα. Το κρισιμότερο από αυτά ήταν ο εμφανής κομματικός δυϊσμός, ιδίως μετά την απελευθέρωση και των τελευταίων φυλακισμένων στελεχών του ΚΚΕ. Η πλειονότητα των τακτικών μελών της Κ.Ε. (24 από τους 45) βρισκόταν πλέον στην Ελλάδα και λειτουργούσε χωρισμένη σε τρία τμήματα, τα οποία συντόνιζε το Γραφείο Εσωτερικού με γραμματέα τον Μπάμπη Δρακόπουλο και μέλη τούς Μανώλη Γλέζο, Αντώνη Μπριλλάκη, Νίκο Καρά και Μίνα Γιάννου (στους οποίους προστέθηκαν το 1966 ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Φώκος Βέτας).
Το πρόβλημα του κομματικού δυϊσμού και η λανθάνουσα αντιπαλότητα των «μέσα» και των «έξω»- που όμως ούτε οι μεν ούτε οι δε αποτελούσαν συμπαγή ομάδα- θίχτηκε για πρώτη φορά στην 9η Ολομέλεια, τον Αύγουστο του 1965, η οποία πάντως, υπό την πίεση των πολιτικών εξελίξεων (Ιουλιανά), απλώς το παρέκαμψε. Απέκτησε όμως ιδιαίτερη βαρύτητα, σε συνδυασμό και με άλλες πολιτικές αντιθέσεις, προς τα τέλη του 1966, εν όψει αφενός της 10ης Ολομέλειας της Κ.Ε. (Δεκέμβριος 1966- Ιανουάριος 1967) και αφετέρου της προετοιμασίας του 3ου Συνεδρίου της ΕΔΑ (που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ).
Στο Βουκουρέστι. Στη 10η Ολομέλεια, που πραγματοποιήθηκε στην έδρα της Κ.Ε. στο Βουκουρέστι, με τη συμμετοχή για πρώτη φορά και 6 μελών της από την Ελλάδα, παίχτηκε η πρώτη πράξη που οδήγησε, ύστερα από έναν χρόνο, στη διάσπαση του ΚΚΕ. Η πλειονότητα του Π.Γ., με επικεφαλής τον Κ. Κολιγιάννη, προσπάθησε να αποσπάσει την καταδίκη των μελών του Π.Γ. Δ. Παρτσαλίδη και Π. Δημητρίου καθώς και του Ν. Καρά, ο οποίος εθεωρείτο ως ο πιο «φιλοϊταλός» από τα μέλη του Γραφείου Εσωτερικού. Η καταδίκη αυτή αποτράπηκε με παρέμβαση των μελών της Κ.Ε. από την Ελλάδα (Γλέζος, Δρακόπουλος κ.ά.), ενώ προκάλεσε επίσης την αντίδραση του Ζήση Ζωγράφου, μέλος του Π.Γ. που έως τότε συνέπλεε με τον Κ. Κολιγιάννη. Διαμορφώθηκε έτσι στο Π.Γ. ο συ σχετισμός 4 προς 3, που θα επικυρωθεί στη 12η Ολομέλεια το 1968.
Η δικτατορία που ακολούθησε, έπειτα από 3 μήνες, ανέδειξε με κραυγαλέο τρόπο την αναντιστοιχία μεταξύ των εθνικών πολιτικών εξελίξεων και των εσωκομματικών διενέξεων στα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα όμως διεύρυνε το πεδίο της πολιτικής διαφωνίας, προσθέτοντας την κριτική για τις ευθύνες του κόμματος, τις διαφορετικές προτάσεις για τη διαδικασία ανασυγκρότησης των κομματικών οργανώσεων καθώς και το κρίσιμο ζήτημα της σχέσης με την ΕΔΑ (ακόμη και την αναγκαιότητα ή όχι διατήρησής της). Έτσι, ήδη από τα τέλη του 1967, η πορεία προς τη διάσπαση είχε πλέον δρομολογηθεί. Και οι δύο μερίδες του Π.Γ. απευθύνθηκαν τότε στο σοβιετικό κόμμα, το οποίο, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας, ταλαντευόταν εκείνη την περίοδο ως προς το επιτρεπτό φάσμα επιλογών. Όμως οι αλλαγές που δρομολογούσε η «Άνοιξη της Πράγας», η διευρυνόμενη αμφισβήτηση του ιταλικού Κ.Κ. και η αποστασιοποίηση της Ρουμανίας από τη Σοβιετική Ένωση είχαν διαμορφώσει ένα αρκετά επισφαλές τοπίο, ώστε να γίνουν ανεκτά και άλλα καινοφανή πειράματα. Έτσι, το σοβιετικό Κ.Κ. συντάχθηκε με την πλειονότητα του Π.Γ. και τη σχετική πολυσέλιδη επιστολή Σουσλώφ συμπεριέλαβε ο Κ. Κολιγιάννης στην αρχική του εισήγηση προς τη 12η Ολομέλεια. Παρόλα αυτά φαίνεται πως και η μειοψηφία του Π.Γ. διατηρούσε κάποιες ελπίδες για εξωτερικά στηρίγματα, μέσα στη ρευστή διεθνή συγκυρία, εκείνους τους πρώτους μήνες του 1968. Γι΄ αυτό άλλωστε και αρκετά στελέχη του κόμματος, ιδίως στην Ελλάδα, ήθελαν αρχικά να ελπίζουν πως η διάσπαση μπορούσε τελικά να αποφευχθεί. Προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν και οι πρώτες ανακοινώσεις του Γραφείου Εσωτερικού, παρά τους επικριτικούς τόνους για τη 12η Ολομέλεια. Αντίστοιχη πρωτοβουλία, χωρίς όμως αποτέλεσμα, φαίνεται να ανέλαβε και ο Αντ. Μπριλλάκης την άνοιξη του 1968, επισκεπτόμενος τη Μόσχα αμέσως μετά την έξοδό του από την Ελλάδα.
Το ΚΚΕ εσωτερικού. Με την εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1968 οι πιθανότητες ενός συμβιβασμού εξανεμίστηκαν και οι διαχωριστικές γραμμές παγιώθηκαν. Στις αρχές του 1969 το ΚΚΕ συγκάλεσε τη 13η Ολομέλεια της ανασυγκροτημένης Κ.Ε. του και τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου, με την «Έκτακτη Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ» που συγκάλεσαν οι διαφωνούντες (και η οποία πραγματοποιήθηκε σε τρεις φάσεις, αρχικά στο Βουκουρέστι, στη συνέχεια στη Λιουμπλιάνα και τέλος στην Ιταλία), ιδρύθηκε το ΚΚΕ εσωτερικού.
Άρχισε έτσι μια οξύτατη διαμάχη για τη διεκδίκηση της κομμουνιστικής κληρονομιάς, η οποία διατηρήθηκε αμείωτη (με ελάχιστα προσωρινά διαλείμματα) επί 20 σχεδόν χρόνια. Στη διαμάχη αυτή που δίχασε το σύνολο των οπαδών της κομμουνιστικής Αριστεράς, το ΚΚΕ κατόρθωσε, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70, να εξασφαλίσει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή. Το ΚΚΕ (εσ.) αποφάσισε έτσι τελικά, το 1987, να εγκαταλείψει μια προσπάθεια που είχε αποδειχτεί αδιέξοδη και «μετεξελίχθηκε» σε ένα κόμμα της ευρύτερης ανανεωτικής Αριστεράς, την Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ. Αντίστοιχα και το ΚΚΕ, μέσα στο νέο κλίμα που διαμόρφωνε η ηγεσία Γκορμπατσώφ στη Σοβιετική Ένωση, αντιμετώπισε θετικά αυτή την αλλαγή και στα τέλη του 1988 οι πρώην σύντροφοι ξαναβρέθηκαν μαζί στον Συνασπισμό της Αριστεράς.

[cityfly]

Η κατάρρευση του 1991. Και σε αυτήν όμως την περίπτωση, όπως και στη διάσπαση του 1968, οι ραγδαίες αλλαγές στη διεθνή συγκυρία βρήκαν πρόσφορο πεδίο υποδοχής στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είχε ως άμεση προέκταση τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1991, και ως έμμεσο αποτέλεσμα την αναγκαστική συνύπαρξη στον εναπομείναντα σημερινό Συνασπισμό των απογόνων του ΚΚΕ εσ. με πολυάριθμους πρώην αντιπάλους τους κατά την προηγούμενη εικοσαετία. Μια συνύπαρξη που, παρά τις όποιες τριβές, τελικά αποδείχτηκε εφικτή, σχετικοποιώντας εκ των υστέρων αρκετές συγκρούσεις της προηγούμενης περιόδου. Άλλωστε, ακόμη και για το σημερινό ΚΚΕ, η ιστορική αποτίμηση της διάσπασης του 1968 δεν έχει πλέον τον απόλυτο- οιονεί ιδρυτικό- χαρακτήρα που είχε προσλάβει στο παρελθόν. Αντιμετωπίζεται σίγουρα ως ένα εξαιρετικά αρνητικό γεγονός, το οποίο όμως εντάσσεται σε μια μακρά ιστορία 90 χρόνων, η οποία είχε πολλές- ηρωικές και τραγικές- διακυμάνσεις.


Οι πρωταγωνιστές
Κώστας Κολιγιάννης
Κώστας Κολιγιάννης
Η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 προσωποποιήθηκε αρχικά από τα δύο ηγετικά στελέχη του, τον Κ. Κολιγιάννη και τον Δ. Παρτσαλίδη, τα ονόματα των οποίων χρησιμοποιήθηκαν- έστω και καταχρηστικά- για να περιγράψουν τις δύο παρατάξεις που προέκυψαν («κολιγιαννικοί» και «παρτσαλιδικοί»).
Γεννημένοι και οι δύο την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα (ο Παρτσαλίδης στην Τραπεζούντα το 1905 και ο Κολιγιάννης στη Θήβα το 1909), εντάχθηκαν ήδη από την περίοδο του Μεσοπολέμου στο ΚΚΕ, με τον Παρτσαλίδη να διαθέτει σαφές προβάδισμα στην κομματική ιεραρχία. Ηγετικό στέλεχος της ΟΚΝΕ από τη δεκαετία του ΄20, σπουδάζει για λίγους μήνες σε κομματική σχολή της Μόσχας και με την επέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1931 αναβαθμίζεται σε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής (Κ.Ε.) και τον Μάρτιο του 1934 σε μέλος του επταμελούς Πολιτικού Γραφείου (Π.Γ.). Βουλευτής Καβάλας το 1932, εκλέγεται δήμαρχος της ίδιας πόλης το 1934 και ξανά βουλευτής τον Ιανουάριο του 1936.
Ουσιαστικά, ήδη από το τέλος του Μεσοπολέμου ο Δ. Παρτσαλίδης έχει αναδειχθεί ως κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ, τέταρτος στην ιεραρχία μετά τον Ν. Ζαχαριάδη, τον Γ. Σιάντο και τον Γ. Ιωαννίδη.
Τόσο ο Δ. Παρτσαλίδης όσο και ο Κ. Κολιγιάννης φυλακίζονται από τη δικτατορία του Μεταξά, η οποία μετά την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς τους παραδίδει στους κατακτητές. Ο Κολιγιάννης δραπετεύει το 1943 και τον Οκτώβριο του 1945 εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. (τακτικό τον Ιανουάριο του 1949). Την ίδια περίοδο ο Δ. Παρτσαλίδης διατηρεί την ηγετική του θέση στο ΚΚΕ, συμμετέχοντας αμέσως μετά τη δραπέτευσή του το 1944 στο Π.Γ. και αναλαμβάνοντας την ηγεσία του ΕΑΜ. Κατά την τελευταία μάλιστα περίοδο του εμφυλίου πολέμου, ορίζεται πρόεδρος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, που είχε σχηματιστεί από το ΚΚΕ.
Οι δύο αυτές παράλληλες πορείες θα διαφοροποιηθούν δραματικά αμέσως μετά το τέλος του Εμφυλίου. Ο Δ. Παρτσαλίδης θα αμφισβητήσει τις επιλογές του Ν. Ζαχαριάδη, ο οποίος όμως κατορθώνει να τον περιθωριοποιήσει (στην 3η Συνδιάσκεψη τον Οκτώβριο του 1950), ενώ έναν χρόνο αργότερα τον καθαίρεσε από την Κ.Ε. και στη συνέχεια τον διέγραψε από το κόμμα. Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία αρχίζει η γρή γορη κομματική άνοδος του Κ. Κολιγιάννη, ο οποίος εκλέγεται στην 3η Συνδιάσκεψη αναπληρωματικό μέλος του Π.Γ. και τον Νοέμβριο του 1952 τακτικό. Αντιλαμβάνεται όμως έγκαιρα την αλλαγή στάσης του σοβιετικού κόμματος απέναντι στον Ζαχαριάδη, συγκρούεται μαζί του στα τέλη του 1955 και πρωταγωνιστεί στην καθαίρεσή του από την 6η Ολομέλεια τον Μάρτιο του 1956.
Η 6η Ολομέλεια αποκαθιστά επίσης τον Δ. Παρτσαλίδη, ο οποίος τον επόμενο χρόνο ξαναβρίσκει τη θέση του στο Π.Γ., όπου όμως το προβάδισμα είχε αποκτήσει πλέον ο Κ. Κολιγιάννης (το 1961 αναλαμβάνει και επίσημα γραμματέας του κόμματος). Η συνύπαρξη των δύο, χωρίς ιδιαίτερες τριβές, θα διατηρηθεί έως τα τέλη του 1964, συμβολίζοντας τη συνεργασία των στελεχών που είχαν ακολουθήσει σχεδόν μέχρι το τέλος τον Ν. Ζαχαριάδη με τα στελέχη που είχαν αντιταχθεί στις πρακτικές του, ιδιαίτερα από το τέλος του Εμφυλίου και μετά.
Μετά τη διάσπαση του 1968 ο Δ. Παρτσαλίδης πρωταγωνίστησε στη διαμόρφωση του ΚΚΕ εσωτερικού, ερχόμενος παράνομα στην Ελλάδα το 1969, όπου συνελήφθη τον Ιούνιο του 1971. Ο Κ. Κολιγιάννης παρέμεινε στην ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 η θέση του άρχισε να αμφισβητείται και τελικά τον Δεκέμβριο του 1972 αντικαταστάθηκε από τον Χαρ.
Φλωράκη. Στη συνέχεια έζησε απομονωμένος στη Βουδαπέστη, όπου και πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1979. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1980, πέθανε στην Αθήνα και ο μεγάλος αντίπαλός του Δ. Παρτσαλίδης.


Η ΚΡΙΣΗ ΑΡΧΙΣΕ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ
Νικήτα Χρουστσώφ
Νικήτα Χρουστσώφ
Η έρπουσα αμφισβήτηση της σοβιετικής πρωτοκαθεδρίας-τόσο από τήν Κίνα όσο καί από τις διαφοροποιήσεις σε ορισμένα δυτικοευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα- φαίνεται πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του Νικήτα Χρουστσώφ, τον Οκτώβριο του 1964, τον οποίο διαδέχτηκε ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Η αλλαγή ηγεσίας στο σοβιετικό Κ.Κ., καθώς και ό,τι αυτή συμβόλιζε σε επίπεδο πολιτικών επιλογών, επηρέασε με τη σειρά της τις εξελίξεις στο ε σωτερικό του ΚΚΕ, πυροδοτώντας σχεδόν αμέσως συγκρούσεις- αρχικά σε επίπεδο κορυφής- οι οποίες παρέμεναν έως τότε σε λανθάνουσα κατάσταση.Έτσι, στα τέλη Φεβρουαρίου 1965, τέσσερις μόλις μήνες μετά την ανατροπή, σχηματοποιείται, στη διάρκεια της 8ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, η πρώτη διαφωνία μεταξύ των δύο κορυφαίων μελών του Πολιτικού Γραφείου: του γραμματέα του κόμματος Κώστα Κολιγιάννη και του ιστορικού στελέχους Μήτσου Παρτσαλίδη.

[Bavarian]

Αρχικά δημιουργήθηκε από stefanos
Όταν οι άλλοι φτιάχναν μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα εμείς δεν υπήρχαμε σαν κράτος.
Δεν είμαστε και πολύ καλά, αλλά προχωράμε γρήγορα.

Κάτσε γιατί το 1830 που γίναμε κράτος οι άλλοι μόλις ξεκινούσαν την βιομηχανική επανάσταση.Δεν έφτιαχναν μοτοσυκλέτες κι αυτοκίνητα μόνο η ατμομηχανή υπήρχε.Αλλά και τότε πάλι φαγωνώμασταν μεταξύ μας.

[Bavarian]

Σας το αφιερώνω...



http://www.youtube.com/watch?v=VrFRMakeL1w

[stefanos]

Αρχικά δημιουργήθηκε από Bavarian
Κάτσε γιατί το 1830 που γίναμε κράτος οι άλλοι μόλις ξεκινούσαν την βιομηχανική επανάσταση.Δεν έφτιαχναν μοτοσυκλέτες κι αυτοκίνητα μόνο η ατμομηχανή υπήρχε.Αλλά και τότε πάλι φαγωνώμασταν μεταξύ μας.

Το 1830 ο χάρτης της Ελλάδας δεν έμοιαζε με τον σημερινό.
Αλλά ακόμα και έτσι να το μετρήσεις βάλε και τους πολέμους ανάμεσα πάλι καλά είμαστε.

[mats8282]

Αρχικά δημιουργήθηκε από cityfly
δε θα λαδώσει τα δύο αυτά γιατί δεν έχουν προοπτική να κυβερνήσουν αλλά σε άλλες περιπτώσεις εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι μπορεί να μην τα πάρον για άλλους λόγους
εσύ πιστεύεις πχ ότι ο παπαθεμελής κατέβηκε υποψήφιος γιατί πίστευε ότι θα βγει ή για να κόψει ψήφους από τον καρατζαφέρη;
και το αναφέρω σαν παράδειγμα τι γίνεται με τα μικρά - και τα μικρότερα κόμματα

(Ας τα βγαλουμε κυβερνηση ή ας υποχρεωσουμε τους αλλους να συγκυβερνησουν μαζι τους και αμα βγουνε τα ιδια και ειναι στην ρεμουλα και στο ρουσφετι και αυτα τα ξαναλεμε....Πριν τους δω πανω πιστευω σε αυτους)

και λοιπόν;
αυτό δε λέει απολύτως τίποτα για το κόμμα λέει για τον άνθρωπο

(Αυτος ο ανθρωπος παλευει για ενα κομμα οπως και πολλοι αλλοι με τις παραπανω συνθηκες που ανεφερα.Δεν ειναι χαζος/οι.)

σε συνδυασμό με το παραπάνω

να στο πω απλά
η πολιτική είναι μικρόβιο
δεν σταματάς, ειδικά οι άνθρωποι που μπήκαν στην πολιτική από ιδεολογία και με διάθεση να προσφέρουν κάτι, δε μιλάω για τους δύο παραπάνω μιλάω γενικά
τέτοιοι άνθρωποι υπήρχαν και παλιότερα υπάρχουν και σήμερα
σαφώς και υπάρχουν αυτοί που μπήκαν γιατί ήταν το πιο εύκολο που μπορούσαν να κάνουν ως προερχόμενοι από παραδοσιακές οικογένειες αλλά δεν είναι οι μόνοι
και ενώ σαφώς η πολιτική σήμερα βρίσκεται σε κρίση, η έξοδος από αυτή δε θα βρεθεί με αφορισμούς
και πες μου τώρα ένας νέος άνθρωπος πού θέλει να βοηθήσει πού θα πάει εκεί που μπορεί να βοηθήσει ή εκεί που δεν μπορεί
υπάρχουν άνθρωποι στα δύο μεγάλα κόμματα και - λίγοι (αναλογικά όχι απόλυτα αριθμητικά) κατά τη γνώμη μου - στα μικρά που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν θα μου άρεσε να δω κάτι τέτοιο αν και δεν το βλέπω πιθανό

(ΑΜΗΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ...Σαν πρωτο βημα θα ηταν πολυ καλο να τα τεσταρουμε κιολας....Εδω η απαντηση ειναι μπερδεμενη....Αν νομιζει οτι θα βοηθησει μεσα απο τους μηχανισμους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ειναι χαζος ή αφελης....Δες τον Σταθακη....Αυτος ειναι αφελης για εμενα...)

αν παρέμεινε με αυτή τη σύνταξη τότε αυτό σημαίνει ότι δε συμπλήρωσε τα απαιτούμενα χρόνια για να συνταξιοδοτηθεί (ή δεν έχει ποιάσει ακόμα το όριο της ηλικίας και θα τα πάρει αργότερα)
για να διασφαλίσεις δικαίωμα βουλευτικής σύνταξης χρειάζεσαι τέσσερα χρόνια θητείας πλέον (παλιά ήταν περισσότερο) αυτό πρακτικά σημαίνει τουλάχιστον δύο εκλογές γιατί με τη διάλυση της βουλής για τις εκλογές (όχι πρόωρες) "χάνεις" ένα μήνα.
(Με την συνταξη του οικοδομου εννοω την αλλη του βουλευτη,που την αποδιδει στο κομμα, φυσικα την ειχε παρει)