11ο 36ώρο οδοιπορικό αντοχής (τα μεθεόρτια).

[dimzab]

Τερματισμός στο Λύχνος της Πάργας, κατά τις 11. Ύπνος κατά τις μία. Ξύπνημα στις 7. Φωτό από το ξενοδοχείο...

[dimzab]

Το πάρκινγκ του ξενοδοχείου

[dimzab]

Το πάρκινγκ του ξενοδοχείου 2

[dimzab]

Η παρέα της δεύτερης ημέρας.

ΧΧ (σε εκδοση εντούρο ):

[dimzab]

Fazer

[dimzab]

GS

[dimzab]

XT

[dimzab]

Trooper στον τερματισμό

[dimzab]

Tai στον τερματισμό

[dimzab]

DimZab στον τερματισμό

[dimzab]

ΚΑΙ CAESARSK ΣΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ!!!!!!!!! :rotflmao:

[dimzab]

Ηλία, αν νομίζεις ότι ήταν ΄κλέψιμο΄ να ακολουθήσεις άλλη διαδρομή, δεν έχεις καταλάβεις του κανόνες του 36ωρου.

Μπορούσες να πας από το Αντίριο κατ'ευθείαν Μέγαρα. Και τη Δευτέρα ή την Τρίτη να πας να βγάλεις τις 3 φωτό στην Πελοπόννησο, απολύτως νόμιμα και σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού.

Ακολουθούσες όποια διαδρομή ήθελες, παιρνώντας από τις φωτοστάσεις όποτε ήθελες. Αν δεν ακολουθόυσες την προτεινόμενη διαδρομή, έχανες την ασφάλεια της σκούπας!!! Και ειδικά την Κυριακή, με το πρόβλημα της βενζίνης ήταν τεράστιο ρίσκο να κάνεις κάτι τέτοιο!

[blackbusa]

Αρχικά δημιουργήθηκε από dimzab
ΚΑΙ CAESARSK ΣΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ!!!!!!!!!

[npat]

Να πω κι εγώ άλλα δυο πράματα...

Τα χιλιόμετρα ήταν πολλά, τα χιλιόμετρα ήταν δύσκολα, αλλά---παρά τις αμφιβολίες που είχα αρχικά---τελικά έβγαιναν!

Το βασικότερο σε μια τέτοια διαδρομή δεν είναι η ταχύτητα αλλά η οικονομία: Οικονομία δυνάμεων, οικονομία χρόνου και πάνω απ' όλα οικονομία ψυχικών αποθεμάτων. Αν ξεκινήσεις με κακή διάθεση, αν ξεκινήσεις να πας κομμάτια, αν ξεκινήσεις να το βγάλεις με κάθε τρόπο---ότι και να γίνει---τότε κάτι θα πάει στραβά και δεν θα τα καταφέρεις. Δεν πρέπει να συμμετέχεις για τον τερματισμό, αλλά για την χαρά του ίδιου του ταξιδιού. Ο τερματισμός, αν είναι να 'ρθει, θα 'ρθει μόνος του---αν πάλι όχι, λίγα μπορείς να κάνεις γι' αυτό, οπότε τουλάχιστον απόλαυσε τη βόλτα.

Εξίσου σημαντική είναι και μια στοιχειώδης αίσθηση αυτογνωσίας και μέτρου: Μάθε τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις και μάθε πάνω απ' όλα να λες: "Αυτό δεν θα το κάνω, δεν με παίρνει". Αυτό ίσως είναι από τα σημαντικότερα μαθήματα που μπορείς να πάρεις από τέτοια ταξίδια. Με τον καπετάνιο, για παράδειγμα, είχαμε πει από την αρχή ότι τα χιλιόμετρα είναι πολλά οπότε για να κερδίσουμε χρόνο δεν θα παίξουμε το παιχνίδι της μέσης ωριαίας, δεν θα σταματήσουμε για φαγητό το μεσημέρι, άμα βρέχει δεν θα πάμε από τον χωματόδρομο και άμα φτάσουμε νύχτα στα Γιάννενα, τότε θα παραλείψουμε το Πάπιγκο. Η ζωή είναι από τη φύση της ένα παιχνίδι συμβιβασμών και κερδισμένος, συνήθως, βγαίνει αυτός που έκανε τους σοφότερους συμβιβασμούς.

Ένας στοιχειώδης σχεδιασμός, λοιπόν, μια ρεαλιστική εκτίμηση των δυνάμεών σου, και όλα γίνονται...

Για μια ακόμη φορά ευχαριστώ όλα τα παιδιά της παρέας:

Ηλία,
Γιώργο,
Δημήτρη,
Χρίστο,
Σοφιανό.

Παίδες να το ξανακάνουμε! (Ελπίζω αυτή τη φορά να μην ξέχασα κανένα).

Α... και κάτι άλλο: Μην ακούτε τον Καπετάνιο που λέει ότι πηγαίναμε παντού αεροπορία... μαλακίες... χαλαρά πηγαίναμε, αλλά αυτός έχει εγγλέζικο τριμπούρδελο και όλα του φαίνονται σίφουνας.

[zephyr1]

Ακυρο.