Τα Φιδάκια…
Τα Φιδάκια…
Πάντα νερό από πηγές. Εδώ στα Φιδάκια, έναν από τα ομορφότερα χωριά της περιοχής…
Το «σαλωνάκι», λίγο μετά τα φιδάκια με θέα τη λίμνη των κρεμαστών…
Αμέτρητα ποταμάκια και αμέτρητες γέφυρες. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει…
Την επόμενη ημέρα, με αφετηρία το Μεγάλο Χωριό ξεκινάμε για το Πάντα Βρέχει. Ο δρόμος ιδιαίτερα εξαντλητικός και ξερός στην αρχή…
…πνιγμένος στη φύση όμως στη συνέχεια…
Και με λίγο ψάξιμο και λίγο σκαρφάλωμα, έρχονται και τα καλύτερα…
Ο νερόμυλος των Δολιανών ο οποίος και λειτουργεί κανονικά…
Φτάσαμε στο Πάντα Βρέχει, αφήσαμε τις μηχανές…
…και ξεκινήσαμε στην αρχή περπάτημα…
…και μετά από εδώ αναγκαστικά κολύμπι. Γιαυτό και δεν μπορέσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες προχωρώντας όλο και πιο βαθιά στο φαράγγι. Οι αναμνήσεις μας πάντως πιστεύω ότι θα μείνουν πιο ζωντανές από τις φωτογραφίες που μπορεί να βγάζαμε…
Το σημείο που ξεκινάει το φαράγγι του Πάντα Βρέχει και στο οποίο αφήσαμε τις μηχανές. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι με το που είδαμε το δρόμο να περνάει μέσα από το ποτάμι χωρίς γέφυρα ή έστω τσιμεντάκι στον πάτο, τρελαθήκαμε. Περάσαμε τρεις φορές για να γυρίσουμε και τα σχετικά βιντεάκια, αλλά ενώ δεν είχε και ιδιαίτερο βάθος (λίγο πιο πολύ από μισή ρόδα) αρκούσε για να δημιουργήσει στην τρύπια βάρκα μου σημαντικό πρόβλημα…
Εδώ εγώ περνάω το ποταμάκι…
http://www.youtube.com/watch?v=RECxQkwGk3k
Φεύγοντας από το Πάντα Βρέχει η μηχανή μου που είχε ήδη κάποια θέματα με τα ηλεκτρικά (ήθελε αλλαγή στα ματάκια – αισθητήρες πίσω από τον «καθρέφτη»), άρχισε να έχει λόξυγκα και τελικά με άφησε σε ένα διπλανό χωριό…
…στο χωριό όμως το καφενείο ήταν κλειστό, αλλά είχε τα κλειδιά από έξω! Δανειστήκαμε λοιπόν ένα ποτήρι για το Νίκο (είχα και εγώ τα σύνεργα του καφέ μαζί μου) και κάτσαμε για να πνίξουμε τον πόνο μας (και να περιμένουμε πάλι την οδική, η οποία πλέον στην Ευρυτανία μας έχει επικηρύξει, με τα μέρη που τους βάζουμε να μας μαζέψουν)…
Το μνημείο στα Κοκκάλια όπου ηττηθήκαν οι Γαλάτες (ναι, καλά διαβάσατε) από τους αρχαίους Έλληνες…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση